Maand: maart 2016

’t Is Paaszaterdag. Vanmorgen mag er dus een lievelingsbloem mee op de foto. We informeren bij Yves waar we morgen eventueel een Paasdienst zouden kunnen bijwonen. Yves kan wel een kerk aanduiden, maar de uren van de dienst kent hij niet, en volgens hem zijn die ook niet vermeld aan de kerk. Maar naast de kerk woont er een Belg; die weet alles. Indien je iets moet te weten komen; bel daar maar aan.

We vertrekken – weeral onder een grijs wolkendek – richting die kerk. Het kleine tuinpoortje staat open, maar de deuren van de kerk zijn potdicht. Enige informatie is een koperen plaat met daarop “Vereenigde Gereformeerde Kerk”

Tegenover de kerk het huis van de Belg dan maar proberen. Lang hoeven we niet te zoeken, zelfs helemaal niet, want er hangt een Belgische vlag aan het voorterras. Ze hangt halfstok, waarschijnlijk verwijzend naar de aanslagen van deze week in Brussel. We bellen aan, maar zonder resultaat. Er is niemand thuis. Voor wat onze kerkdienst van morgen betreft blijven we dus voorlopig op onze honger zitten.

We vatten dan maar onze geplande uitstap naar Stellenbosch aan. Een half uurtje rijden van hier. Bij het binnenkomen van de stad bemerken we een prachtig kunstwerk. We zijn er beiden zeker van dat dit daar vroeger niet stond, en we gaan dus een kijkje nemen.

Het zijn zeven naakte vrouwen, vervaardigd in een soort kunststof. De kunstenaar is een Afrikaan, Anton Smit (°1954)

Hilde wil doorgaan als achtste vrouw, maar ze is niet geslaagd… ze is te klein.

We lopen de universiteitsstad Stellenbosch binnen en ontdekken nog heel wat veranderingen. Een paar nieuwe kunstgalerijen en een hoop nieuwe shops en restaurants.

Er lopen er hier zelfs nog een paar in carnavalskledij.

Op een bepaald moment lopen we vier jonge kerels tegen het lijf, allen met een Belgisch embleem. Belgen? Ja, natuurlijk! En wat spoken jullie hier uit? Het antwoord dat we nu krijgen nagelt ons aan de grond. Zij nemen deel aan het wereldkampioenschap…. onderwaterhockey. Bestaat dat echt? Toch nog te vroeg voor 1 april…

Zij geven ons een resem weetjes mee over die sport in het algemeen, en het wereldkampioenschap in het bijzonder. Het wereldkampioenschap gaat door hier in Stellenbosch van 25 maart tot 2 april. Onze Belgische ploeg speelde deze morgen een match tegen Canada. Match welke ze verloren, maar de jongens zeggen liever niet met hoeveel ze die verloren. Deze namiddag moeten ze aantreden tegen de U.S.A. Als er nog kaarten te verkrijgen zijn. Nee, want er zijn geen kaarten. En als er nog plaatsen zouden vrij zijn? Jawel, want als jullie komen zijn jullie supporter numero uno en supporter numero due van België. Wij beloven die toffe gasten om ons uiterste best te doen tegen 16 u aanwezig te zijn in de sportaccommodatie van de universiteit van Stellenbosch. Plaats van het gebeuren.

We hebben onze Nationale elite nog geen vijf minuten verlaten, of daar worden we inderdaad geconfronteerd met een grote affiche over dit event.

Intussen voelen we enkele kronkeltjes aan onze maag(jes). We zijn op een paar stappen van de “Big Easy” en we willen deze topper dan ook niet zomaar voorbijgaan. Pluspunt in Zuid-Afrika is dat je in een sterrenrestaurant ook van een eenvoudige maaltijd kunt genieten.

Big Easy is inderdaad een top restaurant, en is eigendom van een zekere Ernie Els. Ernie is een succesvolle Zuid-Afrikaanse golfprofessional. Hij staat in golfkringen bekend als “The Big Easy”, een bijnaam die voortkomt uit het feit dat hij voor een golfer groot en stevig is, terwijl hij een vloeiende, ogenschijnlijk moeiteloze swing heeft. En deze naam heeft hij ook aan zijn restaurant gegeven. Ernie behoort tot de beste golfers van het einde van de twintigste eeuw. Het interieur straalt inderdaad klasse uit. Hilde wil ook wel eens de kingklip proeven in een toprestaurant.

Ikzelf hou het bij een struisvogelsteak. Heerlijk…

Hier hoort natuurlijk een Sauvignon Blanc bij van het huis. En hij mag er wezen. Achteraf drinken we nog een cappuccino als dessert en we betalen 580 Rand. Omgerekend 34 Euro.

We willen onze belofte nakomen en trekken nu naar de universiteitsgebouwen waar de wereldkampioenschappen onderwaterhockey plaatsvinden. We worden van Riefke naar Rafke gestuurd, maar komen uiteindelijk toch terecht in de hitte van de strijd. De damesploeg van Singapore is zich net aan het opwarmen. Als je dat opwarmen kunt noemen. Hilde kiest voor nummer 9 terwijl ik eerder voor de 7 zou kiezen.

We krijgen hier aan de hand van wandfoto’s meer inzicht in het onderwaterhockey. Foto’s zijn natuurlijk gewillig, maar om dat in real time te volgen is het niet zo evident.

De dames van Singapore zijn nog bezig aan hun match als onze Belgen hun opwachting maken voor de volgende match. Men’s Belgium tegen men’s USA. Wat hebben onze Belgen mooie slipjes…

Eerst een beetje voelen naar de temperatuur van ’t water.

Dat is onze Belgische trainer. Ik ken de man natuurlijk niet, maar ik heb toch het gevoel dat hij zijn spelers niet al te best weet op te peppen. Maar wie ben ik om daarover te oordelen?

Dit zijn de accessoires voor onderwaterhockey. Very strange!

Intussen is de Franse ploeg ook al aan het briefen. Hilde volgt alles nauwgezet op de voet.

Wat hebben ze een mooi embleem, de Fransen, die haantjes…

Onze Belgen trekken onderwijl nog een paar rondjes om op te warmen.

En dan plots… start van de match België – USA. En wij zijn inderdaad de enige Belgische supporters. Op een wereldkampioenschap dan nog wel.

Boeiend kan je het niet noemen. Enerzijds omdat je onderwater, zelfs met de camera’s, bijna niet kunt volgen wat er gebeurt. En anderzijds zie je boven water onmogelijk waar het balletje (in dit geval een soort schijfje) zich bevind.

Een uurtje later weten we wel dat België met 1-5 verloren heeft van Amerika. Meer dan normaal, want in Amerika wonen er veel meer dan vijf maal zoveel mensen dan in België.

We rijden een beetje ontgoocheld terug naar Franschhoek. We maken toch nog een ommetje langs het huis van die Belgen die naast de kerk van Franschhoek wonen. En we hebben geluk; vanavond zijn ze wel thuis. Wat een vriendelijke mensen. Rob en Machteld Meeusen. We krijgen direct alle info in verband met de Paasmis van morgen. Naarmate het gesprek vordert komen zelfs bepaalde connecties naar boven. Rob is soldaat geweest met Bruno Leunis, een kozijn van Hilde. En in lang verleden dagen heeft hij de catering verzorgd bij communie- en andere feesten bij Louis Rombouts, een oom van Hilde. De wereld is voor de zoveelste keer te klein. We mogen geen afscheid nemen zonder te beloven aan Rob en Machteld dat we morgen na de mis een apéritiefje komen nemen. Een belofte die we met veel plezier aannemen. Tot morgen dan!

 

Vanmorgen kunnen we terug buiten ontbijten in “De Alchimist”. Altijd gezellig.

Eitjes naar keuze bij het ontbijt, vandaag 21° Celcius en het wordt een goede dag. “Goede Vrijdag”.  Hij start met koffie en met “U”.

In een tijdspanne van een kwartiertje lijken de wolken een tafeldoek uit te spreiden over de bergen van de Franschhoekpas. Wat kan de natuur hier toch mooie kronkels maken.

Op een paar kamers staan de deuren open wegens wissel van bewoners. We kunnen niet nalaten eens ons hoofd binnen te steken, al was het maar om nog enkele schilderijen van Yves te zien.

Wie zou die jongedame moeten voorstellen?

Pasen nadert. Voor de gelegenheid heeft Hilde reeds haar Paasleeuw aangetrokken.

En ook al omdat het Goede Vrijdag is zijn we blij eindelijk nog eens een kerk te vinden zonder gesloten deuren. Het is een kerk van de Dutch Reformed Church, maar dat doet er niet toe; voor ons is er maar één God. Misschien veel verschillende kerken maar allemaal dezelfde God. Wellicht zeer simplistisch uitgedrukt, maar wij voelen ons daar goed bij. Kaarsjes kunnen we hier wel niet branden. In plaats daarvan ligt er een notebook blad. Als we op dat blad een intentie invullen en we deponeren een centje in een soort spaarpot, dan zal iemand voor die intentie bidden. Hoe groter de cent, hoe langer het gebed. Ik wil duizend Rand steken maar Hilde heeft me tegengehouden.

Voor middagmaal houden we het bij een “Goede Vrijdag Pannenkoek” zonder vulling noch suiker”. Tegen 15 uur trekken we naar onze “Alchemist”. Het tafelkleed op de bergen is intussen verwijderd, maar ze zijn het precies nog aan het uitschudden. Enkele uurtjes lezen en ontspannen; daar kunnen en mogen we ook eens van genieten.

Vanavond gaan we naar onze vertrouwde stel, de “Rueben’s”. Eenvoudig maar heerlijk. Lamsboutjes met verse groentjes en puree aardappeltjes. Belgischer kan niet…

We worden terug bediend door lieve Benita. Wat is ze blij om met Hilde op de foto te mogen. Goed adresje toch, die “Rueben’s”. Danig goed dat we al een tafeltje bestellen voor zondag. Want op Pasen zal het superdruk zijn.

Ola… geen geluk vanmorgen. ’t Is met de paraplu dat we naar het ontbijt trekken.

Maar spijts de regen is Nikki’s tuinman al onze blauwen Kia aan het wassen. Wat men hier al niet zou doen voor een beetje drinkgeld…

Na het ontbijt, de afrekening en de laatste babbel met Nikki trekken we nog even naar de overkant van de straat. Een shop die uitsluitend tafellopers en sjaals verkoopt. Allemaal ter plaatse geweven. De vriendelijke dame, die tevens de weef-ster is vertelt ons vol enthousiasme over haar producten en over haar handweefgetouwtje. Haar producten zijn allemaal geweven met draden die gesponnen zijn van bamboevezels. Back to the nature!

En nu de baan op. Bij een vieze regen en een donkere lucht zou men welhaast denken denken dat men in België aan het rondtoeren is. Met dien verstande dat we hier op het linkervak moeten rijden.

Bij dit vieze weer zitten er ook niet veel fotostops in. In Vielliersdorp maken we toch een kleine halte. De Theewaterkloofdam waar we ons hier bevinden is zeer fotogeniek. Spijtig genoeg nu iets minder met dat slechte weer.

We naderen onze bestemming en de laatste vijftien kilometer beklimmen we de kronkelende Franschhoekpas. En wat zien we in de verte liggen? Mag ik het zeggen Walter?… Franschhoek!

Als we aankomen op onze vertrouwde stek “De Alchimist” zijn de kamermeisjes juist aan de rustpauze toe. Er is er zelfs eentje die er platte rust van maakt.

We zijn hier nu voor vijf nachten. De eerste drie krijgen we een voor ons nog onbekende kamer 2 en de laatste twee nachten verhuizen we naar onze vertrouwde kamer 6.

Bij het binnenrijden van Fransschoek hebben we bemerkt dat de stad overvol zit en de terrassen uitpuilen. Het is Witte Donderdag, en vanaf vanavond ligt alles stil in Zuid-Afrika, en dit tot en met volgende week dinsdag. We hebben deze middag niets gegeten, en Hilde wil het risico niet lopen om ook vanavond op onze honger te blijven zitten. Ze trekt dus het stadje in om een restaurant te bespreken voor vanavond, en wie weet om een beetje de mooie winkeltjes af te lopen. Achteraf blijkt het geen ongegronde vrees te zijn, want het was slechts in het vierde eethuis “Dutch East” dat er nog een tafeltje vrij was.

Intussen drentel ik wat rond in de tuin. Ik ontmoet Yves, en we geraken aan  de klap. Hij vertelt vol enthousiasme over zijn amper éénjarige hobby; schilderen. Sinds verleden jaar april is hij gestart met schilderijen maken, en dit zonder ook maar enige vorm van opleiding. Intussen hangen er bijna op elke kamer één of meerdere doeken van de meester himself. En wat nog meer is; één van zijn eerste schilderijen heeft hij gemaakt naar een van de foto’s van mijn blog. Een foto van… jawel… Megan, onze peetdochter. Hij bemerkt mijn ongeloof en loopt zijn werkkamer binnen om het schilderij te gaan halen. Fier als een gieter poseert hij met Megan. En ze gelijkt er nog op ook!

In de Dutch East beleven we een gezellige avond met een eend op Afrikaanse wijze en een steak op z’n Belgisch.

Het is pikdonker als we terug in de “Alchimist” arriveren. De tuin is feeëriek verlicht. Bijna onherkenbaar.

We hebben de wekker gezet om zeker het Belgische nieuws niet te missen op BVN. Zo kunnen we het ganse verloop volgen van de dramatische dag van gisteren. Erg…    erg…         Na die vreselijke beelden te hebben aanschouwd is het zeker niet met het beste moraal dat we aan een nieuwe dag beginnen.

Ontbijten doen we in de nabijgelegen “Spur”.

Ook van hieruit hebben we een mooi zicht op “Beacon Island” met de weerspiegeling van de opkomende zon.

We verlaten Plettenberg met gemengde gevoelens. De gebeurtenissen in Brussel blijven door ons hoofd spoken. Na een half uurtje bereiken we Wilderness. We willen hier wel nog eens gedag zeggen aan een paar mensen.  Een tiental dagen geleden waren we hier gasten bij “Haus am Strand”. Eigenares Rita was die dagen in Kaapstad, en nu willen we haar wel even treffen. Maar het is terug Véronique, de vervangster van Rita die ons ontvangt. Zij weet alleen maar te vertellen dat Miss Rita nog altijd in Kaapstad is. Spijtig. Nu nog een omwegje naar de B&B “Just For 2” van onze Belgische vrienden Greta en Roger Vandewiele. Maar die zijn jammer genoeg ook niet thuis. Spijtig. We stoppen nog een briefje in de mooie brievenbus.

Rond 14 uur bereiken we Heidelberg (Jawel, Zuid-Afrika heeft ook een Heidelberg), en daar maken we een stopje voor een snackje.

Ook hier valt het weer op hoe inventief die Zuidafrikanen kunnen omgaan met oude spullen.

Op de parking staat een bakkie met aanhangwagen waarin een vijftiental kalfjes gevangen zitten. Het jochie heeft medelijden met de diertjes en tracht er een paar te strelen.Enkele kilometer voor Swellendam bemerk ik ineens dat er een rood lampje brandt bij één van de wijzertjes op mijn daschbord. Oei,… ’t is de benzinewijzer. Hopelijk is dat lampje nog niet te lang aangegaan. Gelukkig vinden we een tiental kilometer verder een pompstation. Op de parking ontmoeten we terug enkele leuke mensen.

En of ze content zijn met een petje… zo te zien wel!

Deze twee rakkers gaan ook Verzekeringen MERCATOR promoten in Afrika.

Tegen 17 uur bereiken we de mooie kerk van Swellendam. Hier hadden we weeral graag wat kaarsjes gebrand, onder andere voor de slachtoffers van Brussel. Maar ook deze kerk is weeral op slot. Het is echt moeilijk geworden om nog ergens in Zuid-Afrika nog een kerk te vinden waar men vrij kan binnenlopen.

Dan maar doorrijden naar “Old Mill”, bij Nicky van de oude molen. Nikki is een Belgische madam uit het Leuvense. Ruim vijftien jaar geleden is ze naar hier uitgeweken.

Wij kennen Nikki al een achttal jaren, en het is altijd een hartelijk weerzien. Zij is over gans Swellendam gekend, niet alleen voor haar arsenaal Belgische bieren, maar vooral voor haar jovialiteit. Zij draagt het hart op de juiste plaats, maar ze is niet vervaard om bij de gepaste gelegenheid haar gal eens uit te spuwen. Het zou een goede politica zijn.

We krijgen dezelfde kamer toebedeeld die we in het verleden reeds verschillende malen ingenomen hebben.

Nikki weet dat we van Waregem zijn. dus staat er een paardenkop boven het bad.

Veel goesting om ons nog te verplaatsen hebben we niet. Integendeel; we zijn zeer tevreden dat Nikki ook een restaurant heeft. Hilde laat haar nog maar eens bekoren door oestertjes…

…terwijl ikzelf heel wat gulziger ben. Een trio van wildsteaks als daar zijn; impala, kudu en springbok. Heerlijk mals en alle drie hebben ze een fantastische smaak. Meer moet dat niet zijn!

Vanmorgen komen we tot een minder aangename constatatie; er is er van een soortje te weinig. Gelukkig zijn hier ten alle kante tankstations te vinden.

De mannen van de souvenirstalletjes zijn reeds druk in de weer om hun merchandise uit te stallen.

Deze marktkramer zorgt wel degelijk voor zijn imago. Je zal er niet vlug naast kijken. En naast zijn spullen ook niet.

Hier is het deze week al Paasvakantie. Er is dus al enige beweging op het strand.

Zelfs vakantie sportkampen kennen ze hier ook. Dit groepje kinderen volgt een surfkamp.

Ideaal zeetje om op te surfen…

Genieten maar…

Deze groep trekt de zee in op zoek naar dolfijnen.

Omdat we tegen 13u30 tussen de wijngaarden van Bramon een tafeltje geboekt hebben gaan we nog efkes wat spullen ophalen op ons kamer. Ik open vlug even het internet… oooh, oooh, oooh… wat krijgen we nu te zien? Twee aanslagen in Brussel!

Wat een drama! Hoe verder we het “breaking news” induiken, hoe hallucinanter. Hopelijk geen familie, vrienden of kennissen bij de slachtoffers…

Wat nu? Wat morgen? Tientallen vragen spoken door onze hoofden. Wij zitten zo veraf, maar voelen ons toch zo dichtbij.

Door het doornemen van al die dramatische gebeurtenissen komen we met meer dan een half uur vertraging aan bij Bramon.

Door onze vertraging was het tafeltje tussen de wijnranken reeds door andere klanten ingenomen. Maar we krijgen toch nog een leuk buitentafeltje.

Mede door de gebeurtenissen in Brussel hebben we zelfs geen honger. In plaats van twee of drie tappa’s nemen wij er elk maar ééntje. Hilde een camembert kaasje met geplette nootjes in honingjus en ik een toastje met kippenleverpastei. Blackie, het hondje van Bramon wijkt van geen meter van ons tafeltje. Zijn trieste blik verwijst onze gedachten voortdurend naar het drama van Brussel. Ditmaal is Bramon niet zoals het voorheen was…

Bij het verlaten van Bramon kan er toch nog een glimlachje af bij het bemerken van een melding aan de wijnranken.

We zijn hier maar op twee kilometer van “The Crags”, de wijk waar Peetkindje Megan woont. Toen we Megan een week geleden verlaten hebben  had ze veel last van een infectie tussen haar lippen en haar neus. We willen nu wel eens weten of het toverzalfje van die apotheker inderdaad zijn werk gedaan heeft. In de township gekomen valt er weer elke honderd meter een foto te schieten.

Aan de Obama Shop is het ditmaal rustig.

We kloppen aan bij Megan, en Mama komt naar buiten. Megan achter haar aan met haar rug naar ons gekeerd. Oei, ze durft of wil ons niet aankijken…

Ze moet zich omdraaien van haar mama. Oeioeioei… we herkennen haar bijna niet. Nu is haar ganse aangezicht ontstoken. Het wenen staat haar nader dan het lachen. Ocharme… We vragen of we haar eventueel kunnen meenemen naar een dokter in Plettenberg. Volgens Mama heeft dit niet veel zin gezien ze morgenvroeg naar de kliniek mag. We kunnen haar alleen maar spoedige beterschap wensen. Is me dat een zielige dag vandaag…

We druipen ontgoocheld af en rijden terug richting Plettenberg. We stoppen nog even bij “Old Nick”, een open marktplaatsje met rondom winkeltjes. Er is zelfs een oud weverijtje met mechanische weefgetouwen. Hier wil ik toch zeker eens binnenlopen. Er staan zelfs twee getouwen zoals ikzelf nog in dienst had in 1965. Nostalgie alom.

Ook nog een oude scheermolen om de kettingbomen te vervaardigen.

In de tuin staan twee afgedankte weefmachines die ze hebben omgebouwd tot zitbank. Je moet er maar aan denken.

En ze zitten nog comfortabel ook.

In het winkeltje naast de weverij verkopen ze uitsluitend textiel die in het weverijtje geweven is. En weeral mooi gepresenteerd.

De aanpalende shopkes zijn ook zeer verzorgd.

Hilde kan hier rustig een uurtje vertoeven.

Vanavond staan we geprogrammeerd in resto “The fat fish”. We zijn niet echt in stemming, maar afspraak is afspraak.

Ikzelf hou het bij een slaatje met scampi…

en Hilde kiest weeral voor haar geliefde vis; de kingklip. Ditmaal omwikkeld met een speklaagje. Zeer eigenaardig als je ’t mij vraagt. Hiermee beëindigen we deze terrible day!

Vanmorgen is het de beurt aan coco om rond onze tent te patrouilleren.

Door het muggenraam van onze tent bemerken we een grijze lucht en zelfs al enkele druppels. Dat zijn we sinds lang niet meer gewoon.

Onze “Kudu Rich Range” heeft inderdaad zijn naam niet gestolen. Niet ver van onze tent spotten we inderdaad een levende kudu die ons schuchter staat te bespieden.

We nemen nog een kiekje van Brian’s Jeep. Even nuttig als een visitekaartje.

Na het ontbijt willen we natuurlijk ook nog een afscheidsfoto. Met Brian en Jenny, maar uiteraard ook met onze trouwe vriend Pedro. We zullen hem missen in de komende dagen.We vertrekken op zijn Belgisch. Donkere wolkenhemel en striemende regen.

We hebben wel meer dan 300 kilometer te gaan, maar als er iets te beleven valt blijven we wel staan. Hier staat er al eentje te dansen van blijdschap met zijn nieuw petje.

Voilà se… Topsport Vlaanderen is hier ook al vertegenwoordigd.

De regen begint te milderen, en de huisjes van de townships krijgen stilaan weer kleur.

Bij het binnenrijden van Jeffreys Bay wil Hilde een ommetje maken om een B&B te gaan bekijken. Het koppel Oostenrijkers welke we ontmoetten in Schotia heeft haar die locatie aangeraden onder de noemer “super”. Een ommetje waard dus. En inderdaad… een prachtig huisnummer “14“. Maar voor de rest ziet het er niet zo top uit. We bellen aan om naar een folder te vragen, maar er komt geen respons. Niemand thuis… very strange… Ontgoocheld rijden we dan maar het stadje binnen op zoek naar een hapje. We vinden een Grieks tempeltje “El Greco”, waar we elk zes reuzenscampies op ons bord krijgen. Achteraf nog een koffietje, en we kunnen weeral de baan op voor nog 170 kilometer.

Terug een half uurtje verder krijgen we weeral een straattoneeltje voorgeschoteld. Een zestal jonge gasten wil voor ons wel een showke opvoeren. Als ze dan mijn camera zien verschijnen gaan ze helemaal uit de bol.

Beginnen ze daar een show op te voeren. Walter Van Beirendonk zou er moeten bij zijn, hij zou ze direct een contract voorleggen. Echt spijtig dat ik hier mijn filmpje niet kan tonen…

Wat een flair…

poseren met een air…

Spontaan komen ze elk om beurt hun nummertje opvoeren. Wij hebben jammer genoeg alleen maar een snoepje om ze in het riet te sturen, maar toch zijn ze dankbaar.

Bij het binnenrijden van Plett maken we een ommetje om even binnen te springen bij Sue van “Bitou River Lodge”. En te informeren naar de toestand van haar echtgenoot Paul. Gelukkig krijgen we daar alleen maar goed nieuws. Open hartoperatie goed geslaagd en wellicht mag hij binnen een vijftal dagen reeds naar huis komen. Sue is zo gelukkig en zelfs ontroerd door onze interesse naar haar man. Nog een laatste drukkie, veel geluk voor Paul, en tot volgend jaar Sue…

 

Een kwartiertje later landen we aan “Plett Beachfront” in Plettenberg. Een mooie B&B die, zoals zijn naam laat vermoeden, uitgeeft op de beach van Plettenberg. De B&B is onderdeel van een complex met nog verschillende winkels en restaurants. Maar het volledig eerste verdiep is ingenomen door “Plett Beachfront”.

Mooi zicht vanuit “Plett Beachfront”. Wijzelf hebben spijtig genoeg dit zicht alleen maar vanuit de receptieruimte. Onze kamer ligt immers op de achterkant van het gebouw.

Vanavond gaan we eten bij Mobys, een strandkeet op enkele stappen van onze B&B.

We laten ons beiden verleiden door de “fish of the day” en dat is vandaag Kingklip. Mooie witte vis met zachte smaak, en zonder graten. Een flesje Sauvignon blanc Neil Ellis past daar als gegoten bij.

 

 

Pedro vindt het weeral erg, heel erg, dat we plannen maken om zonder hem op uitstap te gaan.

Na het ontbijt gaan we wat rondtoeren in het kleine stadje Addo. We hebben de indruk dat de township groter is dan het stadje zelf. Zondag is gewoonlijk een veilige dag in de townships, dus rijden we er even binnen. We worden wel regelmatig bekeken alsof we van een andere planeet komen, maar de meeste mensen slaan toch een saluuke.

Ook de jeugd heeft wel ogen naar ons. Jammer genoeg kunnen we geen petjes meer uitdelen, want van de 120 stuks blijven er maar een paar meer over. Gelukkig hebben we altijd wat snoepjes bij, en daarmee zijn ze ook wel te verleiden.

Er loopt een dame met een bijbel onder de arm in het straatje. Of ze naar een misdienst gaat? Natuurlijk; met plezier springt ze achteraan in onze Kia, en ze wijst ons de weg naar de kerk. Kerk is veel gezegd… het lijkt meer op een bouwvallig hanghaartje. De dame neemt ons mee naar de dienst die al drie kwartier aan de gang is. Maar niet getreurd; hier duren die diensten altijd een paar uur. Langs de linkse kant (de kant van de heren) zijn er nog twee zitjes vrij.

Er wordt gezongen alsof er levens van afhangen.

Dan is het de beurt aan de Pastor. In zijn betoog mengt hij Khosa, Engels en Afrikaans door elkaar en daardoor is hij bijna onverstaanbaar. Hij roept en tiert; het doet ons denken aan een soort indoctrinatie. Bijna bangelijk. Intussen weten we dat we bij de “Living Waters Church”, de Kerk van het Levens Water. Uiteraard niet hetzelfde als Katholiek, maar wel Christelijk. Hun opdracht is om hun geloof aan ieder levend schepsel van deze wereld te prediken.

Zelfs de kleine kindjes blijven er rustig bij. En als ze dan toch wat onrustig worden, dan geeft men ze door naar een andere schoot waar ze weer iets anders te ontdekken hebben.

Na de dienst hebben we maar een klein uurtje over voor we in Addo Park verwacht zijn. Vlug nog een lichte hap in het centrum bij Lenmore, hetzelfde restaurantje van gisteren. In de tijd dat we er zitten zien we enkele zwarte kindjes die voor de tweede maal een ijsje of een frisdrankje kopen. Zou dit de reden zijn voor die dikke buikjes en ronde achterwerkjes?

Aangekomen bij “Addo National Park” bemerken we al direct dat we hier niet alleen zullen zijn. Meer dan tien auto’s moeten tergend traag aanschuiven.

Eenmaal binnen rijden we naar de Wild Shop. Hier heerst er ook een kakofonie van jewelste. Gelukkig kan Hilde haar frustratie kwijt bij een jonge cheetah. We bemerken een bureel waar we kunnen inschrijven voor een geleide tour. En die vertrekken binnen een tiental minuutjes.

De keuze is vlug gemaakt. Op uitzondering dat de geleide tour een paar Randen kost heeft hij alleen maar voordelen. Je moet niet zelf rijden. De gids kent de plaatsen waar de meeste dieren te zien zijn. Hij mag in speciale situaties off-road, hetgeen met de eigen wagen streng verboden is. Reeds van bij zijn introductie blijkt dat Siké, onze gids, een super gedreven gids is die honderd procent voor zijn vak leeft. We zitten met zes in de Jeep. Twee Nederlanders, twee Fransen en twee Belgen. Die laatste, dat zijn wij. Een West-Europees gezelschap dus.

En daar gaan we dan. We zitten nog op het tarmac als daar al twee wrattenzwijntjes de baan kruisen.

We volgen de diertjes tot ze in het struikgewas naast de berm verdwijnen.

Iets verderop poseert een hartenbeest om zo mooi mogelijk op de foto te staan. En het lukt hem nog ook.

Mooi zicht hebben we vanuit de Jeep. En zo dichtbij…

Tot hiertoe doet de drive ons een beetje denken op die van gisteren. Maar dat deert ons allesbehalve, temeer daar de verhalen van de gidsen volledig verschillend zijn. We moeten plots afremmen voor twee liefkozende zebra’s en iets verderop slaat een struisvogel op de vlucht.

Iets later komt er een tweede koppeltje aanzetten. Het wordt een echte streepjessymphonie.

Ze maken er een dubbel zebrapad van. Als daar maar geen derde zebrapadje van komt…

En dan ineens… een opstopping van jewelste. Hoe kan het ook anders. Er is een ganse kudde olifanten die de weg oversteekt. Daar moeten wij toch ook iets dichterbij…

Is me dat hier een gekrioel. De privé wagens rijden tussen de kudde door. Dat is toch vragen om problemen…

Siké slaat een off-road baantje in, en binnen de kortste keren hebben we de Dumbo’s voor ons alleen.

De dieren trekken de savanne in op zoek naar water. Niet evident in deze abnormaal droge periode. Er is hier in maanden nog bijna geen druppel water gevallen.

Wat voor enkele maanden een waterpoel was is nu herschapen in een modderbad.

Toch maar eens proberen denkt Dumbo…

En warempel… Hij heeft dan nog gelijk ook. De schoonheidssalons van het mensdom gebruiken toch ook modderbaden.

Na zijn behandeling ziet hij er inderdaad nog niet zo slecht uit.

Een tiental minuten later bereiken we een poel waar wel nog een beetje water in staat. Er maakt zich een wrattenzwijn uit de voeten, maar wat zit er aan de overkant?

Een rooikat of caracal. Siké beweert dat het meer dan twee jaar geleden is dat hij een caracal bij dag heeft gezien. We zijn geluksvogels. Want de caracal is voornamelijk in de nacht actief. De dieren leven zoals de meeste katachtigen solitair. De mannetjes zijn territoriaal maar hun leefgebieden overlappen 1 tot 3 leefgebieden van vrouwtjes. Overdag verschuilt deze kat zich meestal tussen rotsen, in een holle boom, een grot of een verlaten hol. De caracal is een snel roofdier dat erom bekend staat sprongen te kunnen maken van enkele meters. Hiermee kan deze kat, veelal uit een hinderlaag en uit stilstand, bijvoorbeeld vogels uit de lucht slaan. Middelgrote zoogdieren vormen de belangrijkste prooi: hazen, kleinere apen, knaagdieren en zelfs kleine antilopen.

De caracal vangt soms ook geiten, schapen en pluimvee waardoor er een conflictsituatie met veehouders ontstaat. Verder kan de caracal ontzettend snel zijn en wordt deze kat als een van de snelste kleinere katachtigen gezien. We volgen onze zeldzame caracal tot hij het plots op een lopen zet en verdwijnt tussen de struiken.

Oef… dit was een hele belevenis, zowel voor Siké als voor ons. En wat een mooi verhaal wist hij over de rooilat ofte caracal te vertellen.

Even later komt een groepje olifanten aan dezelfde waterpartij. Dit lijkt hen nog wat beter dan die modderpoel.

Ze zullen nog een tijdje mogen spoelen om al die modder van daarnet te verwijderen.

En dan plots… De twee uur zijn voorbij. Dat kan toch niet… maar onze uurwerken zeggen van wel. Siké voert ons nog tot aan de receptie, en… game is over. Voorbijgevlogen!

Een half uurtje later zijn we terug in de ons vertrouwde Kudu Ridge. En warempel, Pedro ligt ons op te wachten op het velletje in onze tent.

We nemen Pedro mee naar de bar, en daar zitten Jade en Tom met Gemma, een van de grote honden. We wisselen onze belevenissen van deze namiddag uit. Zij hebben Addo bezocht met hun eigen wagen. Als ze onze verhalen horen zijn ze toch precies ietsje jaloers.

Andrew trakteert op biltong. (Gedroogd vlees van wild). Normaliter houden we niet van biltong omdat het veel te hard en te droog is. Maar dit is wel andere kost. Heerlijk!. Zijn eerste kommetje ziet nauwelijks het licht.

En aan de bar zorgen Jenny en Brian voor de nodige vloeistof bij de biltong.

Vanavond heeft Andrew kippenboutjes geroosterd op de braai. Kiplekker zou ik zeggen. En ik niet alleen.

En dan plots… Een Face Time oproep vanuit België. Zoon Mehdi en kleinzoon Julien vanop 9.000 kilometer. Leuk toch… Gelukkig alleen maar goed nieuws uit Waregem en Knokke. Houden zo! Onze avond kan niet meer stuk.

Je gelooft het niet, maar om 7 uur in de morgen zit Pedro ons al op te wachten aan onze tent. Hebben wem dan toch een beetje teveel verwend gisteren avond?

We zijn afgesproken om 12 uur aan de receptie, en Jane en Tom staan ons al op te wachten om te vertrekken. Zowel de omgeving als de outfit zijn al volledig afgestemd op de activiteiten van vandaag. Alhoewel…

met deze outfit is het nog beter aangepast. De Game drive is maar voorzien om 14 uur en we gaan nog in het stadje Addo een (halve) Pizza eten bij restaurant Lenmore. Kwestie dat we sterk staan om straks die wilde dieren op te vangen.

Een kwartiertje voor tijd staan we aan de check-inn van Schotia. Het heeft nog wat voeten in de aarde om alles in goede banen te leiden, want er staan meer dan honderd mensen verzameld om hetzelfde te doen als wij. Maar we hebben (weeral) super veel geluk. Wij mogen in de laatste game landrover. Deze biedt plaats aan tien personen en we zijn maar met zeven. Samen met ons viertal komen nog drie Oostenrijkse toeristen onze wagen vervoegen.Op alle rijen van drie zitten we dus maar met twee, zodat er niemand in het midden moet zitten. De zevende persoon mag naast de driver; en het lot valt op CD.

Reeds na enkele minuten ondervinden we dat Nick uit het goede driverhout gesneden is. Hij weet voortdurend boeiende weetjes en anekdotes over de dieren te vertellen. En bij de minste gelegenheid verlaat hij de bereden paden om offroad te gaan.

De eerste confrontatie is er eentje met een groepje hartenbeesten. Hartenbeesten zijn van de familie van de antilopen. Indertijd kregen ze hun naam toebedeeld door de Boeren die vonden dat het dier gelijkt op een hert.

Iets verderop een groepje impala’s. De impala heeft een uitstekend gehoor en reukzin, waardoor hij vijanden al van ver kan waarnemen. Het zicht is echter vrij slecht ontwikkeld. Bij gevaar kunnen ze zeer snel wegvluchten, waarbij ze sprongen kunnen maken van elf meter lang en drie meter hoog. De impala leeft in kleine kudden van minstens 6 dieren.

Een giraffe komt ook nog van achter een bosje kijken. Een giraffe heeft een zeer goed en scherp gezichtsvermogen. Bovendien kunnen giraffen kleuren onderscheiden. Van alle dieren die op de savanne leven is de giraffe een van de dieren die het verst kan zien, mede doordat de ogen bij de giraffe aan de zijkant van de kop zitten en bij bijvoorbeeld leeuwen voor op de kop. Dit is handig om ook andere dieren te waarschuwen voor gevaar.

Als bescherming tegen de doorns van bomen en tegen stof, hebben giraffen oogleden met zeer lange wimpers. Giraffen kunnen net als mensen de ogen apart van elkaar sluiten. Dit is handig voor als er stof of zand van een bepaalde kant komt ze toch met het andere oog alles in de gaten kunnen blijven houden. Giraffen hebben een normale reukzin. Ze kunnen hun neusgaten sluiten met behulp van spiertjes.

Moeder wrattenzwijn en haar biggetjes komen ook in ons vizier. Het wrattenzwijn is een dagdier. Het leeft bij voorkeur  in een licht bebost landschap. Om aan de hitte, droogte en roofdieren te ontsnappen, schuilt het wrattenzwijn in holen. Voornamelijk verlaten aardvarkenholen, maar ook zelfgegraven en natuurlijke holen worden gebruikt. Evenals holen van stekelvarkens en verlaten termietenheuvels. Hele families slapen in deze holen.

Het wrattenzwijn eet vooral gras, maar ook bast, bladeren, insecten en larven, en zelfs uitwerpselen. In het droge seizoen eet het vooral knollen en wortelstokken, in het regenseizoen vooral kort gras. Om te eten laat het zich door zijn voorpoten zakken. De belangrijkste vijand van het wrattenzwijn is de leeuw. Het wrattenzwijn is een sociale soort. Meestal bestaat een groep uit een vrouwtje en haar vrouwelijke nakomelingen. Als groepen zich samenvoegen, zijn dat meestal ook nauwe verwanten, zoals zussen of moeders en dochters. Mannetjes blijven net zo lang bij de moeder totdat deze ze wegjaagt. Tot hun vierde jaar, wanneer de mannetjes volwassen worden, leven ze vaak met andere mannetjes in losse groepjes. Volwassen mannetjes leven solitair.

En dan plots… Dumbo, de olifant. Is me dat schrikken. De olifant behoort tot de grootste levende landdieren. De mannelijke olifanten kunnen een hoogte van 4 m en een gewicht van 7000 kg bereiken. De slurf van de olifant kan gebruikt worden voor vele doeleinden, maar vooral voor het grijpen van voorwerpen. Hun snijtanden groeien uit tot slagtanden en dienen als hulpmiddelen voor het verplaatsen van objecten, om te graven en als wapen tijdens gevechten. De grote oorflappen van de olifant worden gebruikt om de temperatuur van het lichaam te beheersen.

Plots komt Dumbo recht op ons af. Spanning alom… adem inhouden… en wat nu ???

Op het ijzigste moment draait Dumbo zich 45 graden en trampelt schrijlings langs onze landrover weg. O E F F F…

Hilde heeft een klein probleempje met haar Ipad. Of zit de doorstane emotie er voor iets tussen?

Struisvogels in het wild zijn toch nog net iets anders dan in een farm. De struisvogel leeft over het algemeen in paren of kleine groepen van gemiddeld vijf volwassen dieren. Grotere groepen leven samen als paartjes met een crèche jongen. Vaak zijn struisvogels tezamen met andere savannedieren als zebra’s en antilopen te vinden. Dergelijke groepen zien roofdieren eerder aankomen doordat zij elkaars zintuigen aanvullen: struisvogels hebben een beter zichtvermogen, terwijl de hoefdieren een sterk ontwikkelde reukzin hebben.Intussen heeft Nick (op eigen risico) al een paar keren de landrover verlaten om sporen te zoeken. Hij heeft het vermoeden dat hier in de laatste uren leeuwen moeten langs gekomen zijn.

Inderdaad, dit zijn geen leeuwen. Maar wel twee logge neushoorns. De neushoorn heeft een krom naar achteren groeiende hoorn net achter het beweeglijke deel van de neus.

De neushoorns worden in meerdere of mindere mate bedreig in hun voortbestaan, dit door de wereldwijde verhandeling van producten van de hoorns. Nick weet ons hier een en andere anekdote over te vertellen.

De neushoorn kan elke dag wel honderd liter water drinken en tientallen kilo’s vast voedsel naar binnen spelen.

Het wordt stilaan avond en Nick gaat rechtop de motorkap van zijn landrover staan om toch maar de leeuwen te ontdekken.

Allé Nick, waar zijn ze?… Ik ben er klaar voor hoor!

Uiteindelijk krijgen we de ultieme beloning voor ons geduld. Op een schaduwrijke plek liggen ze met z’n drieën te rusten. Nick rijdt ons tot op een tiental meter van de dieren vandaan. Machtig!!!

Moeder Liona ligt te slapen terwijl vader Lion alles aan het bespieden is. De leeuw staat in grote delen van de wereld bekend als de koning van de dieren. In Europa heeft hij deze rol overigens pas in de loop van de middeleeuwen overgenomen van de bruine beer.

De leeuw is vaak onderwerp van folklore en symboliek geweest. Zo staat de leeuw afgebeeld in de wapens van verscheidene landen, streken en steden, waaronder Nederland en België. Hoewel het mannetje Lion er met zijn manen heel indrukwekkend uitziet doen de vrouwtjes het meeste werk bij de jacht. Leeuwen leven in groepsverband (de enige katachtige die voornamelijk in sociale groepen leeft) en leeuwinnen gaan in de regel samen op jacht.

Het begint stilaan avond te worden. Nick heeft een plaatsje gevonden om een sanitaire stop in te lassen en ons de gelegenheid te geven om wat warmere kledij aan te trekken.

Nu allemaal wat beter ingeduffeld…

En inderdaad… een half uurtje later krijgen we een prachtige zonsondergang te zien.

Bij het licht van de ondergaande zon zien de dieren er al veel onschuldiger uit.

Na een drive van meer dan vier uur worden alle deelnemers verwacht aan een immens grote lapa. In het midden is er een groot vuur, en op de zijkanten staan er reuze buffetten op ons te wachten. Gedurende anderhalf uur kan hier nagekaart worden met drankjes en eten à gogo.

Met de zeven deelnemers uit onze landrover en samen met Nick hebben we een gereserveerde tafel. Prachtig georganiseerd allemaal. Hier leren we ook zowel de Oostenrijkse mensen, onze engelse dokters en ook Nick nog iets beter kennen.

Tegen 20 uur voert Nick ons terug naar de receptie waar onze eigen wagens staan. Hij kan echter niet laten om enkele ommetjes te maken en met zijn grote schijnwerper nog enkele dieren in het donker te spotten. In dat felle licht zien de dieren, hier drie zebra’s, er als het ware nog mooier uit.

En jawel, ook nog een paar  wildebeesten.

En om in schoonheid te eindigen, de kers op de taart; nog een paar olifanten. Was me dat een mooie dag! We nemen afscheid van Nick, en Tom voert ons zeer voorzichtig naar onze Kudu Ridge Lodge. Daar drinken we nog een glaasje aan de bar van Brian en Jenny. Immers, we moeten nog onze wedervaren van vandaag vertellen. En of we goed zullen slapen…

 

Afscheid van Bitou River Lodge.  Wat waren wij hier weer gelukkig op die wondermooie locatie. Sue is nog altijd in Port Elisabeth. Van een dienstmeisje vernemen wij dat de open hartoperatie van Paul vijf uur duurde, maar dat zijn toestand nu tamelijk goed is.

Sue is er niet, dus nemen we afscheid van Jack, haar lieve hond. Hij belooft ons de groeten over te maken aan Sue. En nu… de baan op.

Alhoewel we bijna 350  kilometer te gaan hebben houden we toch hier en daar een fotostop. Hier zijn enkele vrouwen op stap om bruikbare (?) zaken uit de vuilbakken te vissen. De buit zeulen ze mee in blauwe plastic zakken.

Middagpauze in de steenbakkerij. Wijzelf houden geen middagstop. We kochten enkele belegde broodjes bij het voltanken in een benzinestation. En als de goesting komt eten we er onderweg een hapje van.

Tegen 16u30 bereiken we vlekkeloos onze Kudu Ridge Lodge. Aan de grote poort hangt een bericht dat we moeten telefoneren naar de receptie. Dan zal de poort geopend worden. We nemen ons Afrikaans telefoontje, doch krijgen de melding “Geen bereik”. We proberen met de Belgische telefoon, en hier ook geen bereik. Wij staan hier nu wel voor schut.

We zitten hier besluiteloos in the middle of nowhere. We hopen nog dat een of andere klant zal binnen- of buitenrijden en dat we dan kunnen meeglippen. Maar niets is minder waar. Na een kwartier besluiten we de baan op te gaan, in de hoop zo vlug mogelijk een of ander winkeltje of restaurantje tegen te komen. En inderdaad… na een tiental kilometer komen we aan een andere B&B, ditmaal zonder hekken. We bellen aan bij de receptie. We leggen ons geval uit. Zij bellen met een vaste lijn naar onze Kudu Ridge Lodge, en klaar is Kees. We krijgen zelfs de kans niet om het telefoontje te betalen.

Onze tent ziet er niet zo extravagant uit maar is perfect afgeschermd en ligt midden een prachtige tuin. Binnenin zeer ruim, met een volledig uitgeruste badkamer. Uiteraard alles basic, maar in een tent kan dat ook niet anders.

Een half uurtje later is alles uitgepakt voor de drie volgende nachten, en kunnen we genieten van het welkomstdrankje aan de bar van Brian, de sympathieke baas van de lodge.

Brian’s echtgenote Jenny is ook een superlieve dame. Hier helpt ze Hilde bij het organiseren en inchecken voor ons bezoek aan Addo Park.

Dan rest er nog de zoon Andrew en vier honden. Drie grote; Gemma, Omall en Moma en één kleintje Pedro. Maar ook nog drie katten, waarvan we alleen maar Kitti’s naam kunnen onthouden. Om te eindigen met een papegaai; coco.

Coco zit alleen maar in z’n kooi om te eten en te drinken. De rest van de tijd brengt hij door in de nabije omgeving.

Alle vier de honden zijn beste maatjes met coco. Het is een waar spektakel om ze met elkander te zien stoeien.

Intussen voelt kleine Pedro zich reeds veilig geborgen in de armen van Hilde. Hoe kan het ook anders?

Tegen 19u30 is het aanschuiven geblazen voor het souper. Andrew heeft drie soorten vlees klaargemaakt op de braai, en er kan aangeschoven worden voor groentjes, aardappeltjes en sausjes. We delen een tafeltje met een jong Engels koppeltje; Jade en Tom. Ze zijn beiden dokter en ze werken sinds zes maand in een staatsziekenhuis in de streek van Transkei. Bijna uitsluitend, om niet te zeggen uitsluitend zwarte patiënten. Ze hebben het er niet onder de knie en vertellen ons schrijnende verhalen. Dermate erg, dat ze er aan twijfelen of ze hun contract van één jaar volledig gaan afwerken. Zijzelf wonen daar op een erf van het ziekenhuis in een plastieken container van enkele vierkante meter. Dit terwijl ze arts zijn. Nu hebben ze voor de eerste maal een weekje off kunnen nemen, en ze zijn zo blij om er eens een weekje van tussenuit te zijn. Ander onderwerp dus… onze dag van morgen.

Samen met Brian worden de afspraken gemaakt. Morgen zullen we een privé park bezoeken “Schotia Game Reserve”, palend aan Addo Park. Hier moeten bovenop de olifanten ook nog meer soorten wilde dieren te spotten zijn. Overmorgen, Zondag, kunnen we dan Addo Park aandoen. Brian stelt voor dat wij, samen met Jade en Tom in één auto tot “Schotia” rijden. Voilà; genoeg stof om vannacht reeds van de wilde dieren te dromen…

Vanmorgen zit er een ibis aan het vogel ontbijttafeltje in onze tuin. Omdat er geen andere gasten zijn in “Bitou River Lodge” blijft er heel wat brood over voor de vogels.

Maar hovenier Julius blijft ook present. Heeft hij onder de morgen wel onze auto gewassen zeker. Dat verdient een centje en een petje van Topsport Vlaanderen. En zie welke mooie glimlach we terugkrijgen. De rest van de voormiddag blijven we genieten van alles wat “Bitou River Lodge” te bieden heeft.

Tegen 12 uur hebben we afspraak met Remi De Backer en zijn echtgenote Lieve. Het buitenterras van strandrestaurant Enrico is het meeting point.

De uitbater Enrico Lampedini is een pure Italiaanse kapoen. Alleen al door zijn manier van optreden valt hij in de smaak van onze dames.

Zowel Hilde als Lieve zijn betoverd door Enrico’s machtsvertoon. Dat kan je alleen van een Italiaan verwachten. Later zal blijken dat hij in de keuken ook een heer is. De slaatjes en de Pizza’s zijn meer dan lekker.

We moeten onze aangename lunch met Remi en Lieve redelijk abrupt afbreken, want om 13u30 stipt hebben we afspraak met Megan en haar mentor Catherine in het schooltje van de township “The Crags”. Reeds bij het binnenkomen van ’t schooltje worden we getroffen door de mooie missie die het schooltje meegeeft aan het lerarenkorps.”DOOR AAN ALLE LEERLINGEN DE GELEGENHEID TE GEVEN OM HUN VOLLE POTENTIEEL TE BEREIKEN ONDER LEIDING VAN TOEGEWIJDE OPVOEDERS”

Oooh, wat zijn we blij om Megan terug te zien. En wat is ze gegroeid!

Mentor Catherine heeft een half uurtje uitgetrokken om het samen met ons en met Megan over haar huidige situatie en over haar toekomst te hebben.

Haar huidig studieniveau, haar plannen voor de volgende jaren, de toestand in de familie, haar ontspanning en haar sport; het komt allemaal aan bod.

We overlopen samen de verschillende vakken… amaai… niet eenvoudig.

Er is wel een klein gezondheidsprobleempje. Sinds een paar dagen heeft Megan een huidontsteking tussen haar neus en haar bovenlip. Ze zou gisteren naar de plaatselijke kliniek geweest zijn, maar daar hadden ze het te druk.

Is er dan geen andere oplossing om dit probleem te verhelpen. Catherine ziet voorlopig alleen maar heil in medicatie en/of zalfjes van de apotheek. Maar de dichtste apotheek is in Plettenberg centrum en dat is 18 kilometer hiervandaan.

Zowel Hilde als ikzelf vinden het wel nodig dat er dringend iets gebeurt. We nemen afscheid van Catherine en we nemen Megan mee in de wagen richting Plettenberg. In de apotheek aldaar vinden ze Megan’s probleem een niemendalletje en met het gepaste zalfje drie maal per dag in te smeren is alles binnen een drietal dagen vergeten. Megan en wijzelf dus superblij, en terug richting The Crags.

Een paar kilometer voor de township ligt er nog een mooi domeintje “Kurland”. Een cafetaria, een weide met mohairschapen, een winkel waar ze mohair kledij en allerhande andere artikels verkopen. Zelfs een ceramiek atelier. Alhoewel onze koffer gevuld zit met kledij voor Megan en voedingswaren voor haar mama willen we hier toch nog even halt houden. We laten haar hier nog drie geschenkjes kiezen. Eentje voor haarzelf, eentje voor haar gehandicapt broertje en eentje voor kleine zus.

Intussen loop ikzelf even door het ceramiek atelier. Mooie zaken zijn die mensen hier aan ’t vervaardigen.

Echte vakmannen met gouden handen.

Wanneer ik uit het atelier terugkom staan Hilde en Megan al tussen de mohairschapen. Hilde is er precies niet honderd procent gerust in.

Vooraleer bij mama aan te kloppen kan er nog een warme chocolademelk bij. Laat er ons nog een beetje van genieten; het zijn immers onze laatste momenten samen. Voor dit jaar althans. Megan beweert dat het zalfje waarschijnlijk al zijn werk aan het doen is. Het brandend gevoel is reeds heel wat verzacht.

En nu op weg naar Simonkistraat 598 in The Crags. Eenmaal in de township gekomen valt er wel elke honderd meter iets te beleven.

Weeral eentje die blij is met een rennerspetje.

Zus komt ook tot aan het hekken om een petje bedelen. Bij haar zitten de duifjes nogal dicht bij de draad…

En dan komen we aan Megan’s huis. Mama komt direct naar buiten met kleine zus Poppie. Nadat alle voeding en kleding is uitgeladen moet er natuurlijk een kleine fotosessie volgen. Met het grote pakket kleren dat we meekregen van onze kleindochter Léonie is Megan in de hoogte hemel. En de voedingswaren zullen voor mama een goede buffer zijn om de aankomende herfst door te komen.

Poppie wil al direct beginnen kleuren in haar nieuw kleurboekje.

Nog een afscheidskiekje, en dan… tot volgend jaar!

Op de terugweg zijn er nog heel wat leuke tafereeltjes te fotograferen. Te beginnen met de “Obama Shop”.

Op weg van school naar huis willen deze gasten wel een liedje zingen voor ons.

Moeder, dochter en twee zonen.

Ravotten op straat…

en met weinig tevreden zijn.

Deze madame is een ganse namiddag op toernee geweest om borstels te verkopen.

Na een paar uurtjes uitblazen in onze “Bitou River” gaan we vanavond nog maar eens naar Emily Moon voor ons souper. Ik hou het bij een kippetje op natuurlijke wijze en Hilde kiest terug voor de kudu steak.

Als  je dit een kippetje kunt noemen…

Kaiser, onze sommelier van dienst serveert ons een Chardonnay “Jezebelle 2010”. Uit de streek van “Tussen hemel en aarde”. Dat kan niet slecht zijn hé!

Laat er ons nog maar een keer op tikken. Want morgen zitten we bij de wilde beesten, en wie weet hebben ze daar zulke goede dingen. Die kudu van Hilde zit in een vestje van spek. Als ze dat allemaal op krijgt zal het mogen een harde winter zijn…