Al van bij het ontbijt moet Hilde een kindje ter hulp snellen. Het heeft zijn knuffelaapje in het water laten vallen. Net voor het aapje zou verdrinken heeft Hilde het kunnen opvissen en nu kan ze het aan het knaapje teruggeven. Hij zal nu wel moeten knuffelen met een natte aap.
Tegen 9u30 komen Dominique en Luc ons ophalen. De rit van Franschhoek naar Cape Town is zeer kort. We besluiten een ommetje te maken over Paarl. Iemand vertelde ons dat we daar eens de “Spice route” moesten bezoeken. Dit moet een estate zijn met tal van activiteiten; koffiebranderij, glasblazerij, chocoladefabricage, bierbrouwerij en kunstgalerij.
Luc vindt het niet nodig dat ik mijn GPS installeer, want hij heeft vanmorgen een eigen GPS ontworpen. En hij werkt nog ook.
Bij het betreden van de estate krijgen we direct een beeld van de echte “Spice route”. Toen de handel tussen Europa en het Midden-Oosten toenam na de kruistochten, kwamen de Europese handelaren ook in contact met waren uit het Verre Oosten. Vooral de specerijen uit India en Indonesië vielen erg in de smaak bij de handelslieden. Nadat de zuidelijke doorgang naar de Indische Oceaan bij Kaap de Goede Hoop was ontdekt, groeide de specerijenhandel nog meer.
In de “Spice Route” van Paarl worden we meegevoerd door verschillende huizen en tuinen. We worden ondergedompeld in de cultuur, de kunst en de smaken van Zuid-Afrika.
Deze cheetah heeft een knus plekje gevonden.
En wat dacht je van deze zebra’s?
De boetiekjes vinden ook aantrek…
De verkoopsters gaan gekleed in festonnetjes vervaardigd uit jute koffiezakken. Leuk idee vinden onze dames.
Er kunnen nog veel festonnetjes geconfectioneerd worden…
De beste koffiebonen van de wereld worden hier gebrand.
En de Cappuccinos liegen er niet om.
Intussen zijn er mannen die meer oog hebben voor andere dingen in de shop. Deze hier kreeg zopas een rol toegedeeld in een film over Al Capone.
In de glasblazerij hebben we minder geluk. Wegens maandagvoormiddag is de fabricage gesloten. Er zou nog te veel alcohol in de lucht zitten…
De winkel bij de glasblazerij is wel open. Hier en daar zitten wel enkele mooie hebbedingetjes tussen, maar… te broos voor de reiskoffers. Gelukkig!
Glazen stengels tussen de natuurlijke planten. Moet kunnen.
We doorlopen nog efkes de winkel van de gedroogde vleeswaren.
De brouwerij komt ook nog aan bod. Die brouwerij is wel in werking op maandag…
Drie soorten bier lopen hier van de band. Allemaal verkocht onder het label van CBC. (Staat voor Cape Brewing Company).
Wie neemt hier het mooiste kiekje?
Eindigen doen we bij de pralines. Geloof het of niet, maar de basisgrondstof komt van Callebaut uit België.
Bij het verlaten van de “Spice Route” worden we nog uitgewuifd door een eekhoorntje. Alhoewel zeer schichtig poseert het diertje toch een paar seconden voor onze camera.
Nu zetten we koers naar “Delaire”, de estate waar we toch elk jaar eens willen binnenwippen. We stuurden gisteren een reservatiemail gestuurd, maar daar werd niet op geantwoord. We gaan er dus van uit dat alles OK is, maar niets is minder waar. Alles volzet tot en met 13 maart. Moa gauw seg! Met ons Westvloams doorzettingsvermogen dringen we aan tot het uiterste. We gebruiken het ene foefje na het andere, en uiteindelijk halen we resultaat.
We krijgen een tafeltje naast het grote terras in het BBQ hoekje. We kunnen hiermee leven en uit dankbaarheid bestellen we allemaal hetzelfde; steak op de grill. Daar mag wel een flesje rode Delaire Graff bij.
De chef BBQ zal ons met de glimlach vier overheerlijke steaks braden. De Afrikaanse runderen geven inderdaad veel malser vlees dan de Europese.
Delaire bezit de kunst om aan elk bezoek een speciale touch te bezorgen.
De kledingwinkel is eveneens zeer exclusief. De prijskaartjes liegen er niet om. Onze dames kunnen zich weeral eens bedwingen…
In de tuin staan dit jaar weeral nieuwe beelden opgesteld.
Toen we arriveerden aan Delaire stond de parking overvol en moesten we een vierhonderdtal meter verder parkeren. Nu krijgen we een golfkar aangeboden om terug te rijden naar onze wagen.
Een uurtje later strijken we neer bij de “Westin” in Kaapstad. Voor ons is dit altijd een beetje thuiskomen. We kennen hier verschillende mensen zowel in de receptie als in de horeca afdeling. Onze schoonzoon Bert is reeds zijn ganse carrière in dienst van de hotelgroep waar “Westin” ook toe behoort. En zo hebben we hier een voetje voor; we zijn immers “Starhot”.
Op verdieping 19 genieten we van een versnapering en een drankje gedurende het “happy hour”. Het uitzicht op de stad en vooral op de Tafelberg is overweldigend.
Aansluitend nemen we het busje van de “Westin” die ons naar het Waterfront brengt. We maken nog een lange wandeling langs de vele straatjes en winkeltjes aan de haven. Achteraf vinden we een plaatsje in het Belgisch café/restaurant “Den Anker”. Een Belgische garnaalkroket met een glaasje wijn is meer dan voldoende…
…de mannen vinden dat er nog een Irish coffee bij kan. Op voorwaarde dat het een echte is. Want we kregen al enkele keren een Irish zonder Irish. De ober belooft ons de enige echte. Hij houdt voet bij stuk en bereidt het drankje voor onze ogen. En Luc, die legde alles vast op een geheugenkaartje.
Tegen 22 u verlaten we welgezind “Den Anker”. Terugrit naar de “Westin” en vlug naar ons bedje.