Ola… geen geluk vanmorgen. ’t Is met de paraplu dat we naar het ontbijt trekken.
Maar spijts de regen is Nikki’s tuinman al onze blauwen Kia aan het wassen. Wat men hier al niet zou doen voor een beetje drinkgeld…
Na het ontbijt, de afrekening en de laatste babbel met Nikki trekken we nog even naar de overkant van de straat. Een shop die uitsluitend tafellopers en sjaals verkoopt. Allemaal ter plaatse geweven. De vriendelijke dame, die tevens de weef-ster is vertelt ons vol enthousiasme over haar producten en over haar handweefgetouwtje. Haar producten zijn allemaal geweven met draden die gesponnen zijn van bamboevezels. Back to the nature!
En nu de baan op. Bij een vieze regen en een donkere lucht zou men welhaast denken denken dat men in België aan het rondtoeren is. Met dien verstande dat we hier op het linkervak moeten rijden.
Bij dit vieze weer zitten er ook niet veel fotostops in. In Vielliersdorp maken we toch een kleine halte. De Theewaterkloofdam waar we ons hier bevinden is zeer fotogeniek. Spijtig genoeg nu iets minder met dat slechte weer.
We naderen onze bestemming en de laatste vijftien kilometer beklimmen we de kronkelende Franschhoekpas. En wat zien we in de verte liggen? Mag ik het zeggen Walter?… Franschhoek!
Als we aankomen op onze vertrouwde stek “De Alchimist” zijn de kamermeisjes juist aan de rustpauze toe. Er is er zelfs eentje die er platte rust van maakt.
We zijn hier nu voor vijf nachten. De eerste drie krijgen we een voor ons nog onbekende kamer 2 en de laatste twee nachten verhuizen we naar onze vertrouwde kamer 6.
Bij het binnenrijden van Fransschoek hebben we bemerkt dat de stad overvol zit en de terrassen uitpuilen. Het is Witte Donderdag, en vanaf vanavond ligt alles stil in Zuid-Afrika, en dit tot en met volgende week dinsdag. We hebben deze middag niets gegeten, en Hilde wil het risico niet lopen om ook vanavond op onze honger te blijven zitten. Ze trekt dus het stadje in om een restaurant te bespreken voor vanavond, en wie weet om een beetje de mooie winkeltjes af te lopen. Achteraf blijkt het geen ongegronde vrees te zijn, want het was slechts in het vierde eethuis “Dutch East” dat er nog een tafeltje vrij was.
Intussen drentel ik wat rond in de tuin. Ik ontmoet Yves, en we geraken aan de klap. Hij vertelt vol enthousiasme over zijn amper éénjarige hobby; schilderen. Sinds verleden jaar april is hij gestart met schilderijen maken, en dit zonder ook maar enige vorm van opleiding. Intussen hangen er bijna op elke kamer één of meerdere doeken van de meester himself. En wat nog meer is; één van zijn eerste schilderijen heeft hij gemaakt naar een van de foto’s van mijn blog. Een foto van… jawel… Megan, onze peetdochter. Hij bemerkt mijn ongeloof en loopt zijn werkkamer binnen om het schilderij te gaan halen. Fier als een gieter poseert hij met Megan. En ze gelijkt er nog op ook!
In de Dutch East beleven we een gezellige avond met een eend op Afrikaanse wijze en een steak op z’n Belgisch.
Het is pikdonker als we terug in de “Alchimist” arriveren. De tuin is feeëriek verlicht. Bijna onherkenbaar.