Als we ons vanmorgen aan het opmaken zijn doen we ineens de schrik van ons leven op. Spijts we op het achtste verdiep wonen komt daar toch ineens iemand aan ons venster gluren zeker. Is me dat schrikken! Het is een glazenwasser die, opgehangen aan stalen kabels, voor ons raam bengelt.
Eenmaal op verdiep 19 voor het ontbijt hebben we een inkijk op het dak van de eerste tien verdiepingen. En wat bemerken we daar???
De man die de staalkabels van de glazenwassers moet aanpassen en ophalen ligt te slapen op het dak. Ook dat is Afrika!
Voor de rest verloopt het ontbijt bijna sprakeloos. Het is alsof we terug moeten wennen aan het alleen zijn met twee. We plannen onze dag en we vallen terug op een publiciteitsfolder over een fototentoonstelling.
Inderdaad, op het “Waterfront” (weeral daar) loopt er een tentoonstelling “The wildlife pfotografeer of the year 2015”. Dat willen we zeker wel zien.
De tentoonstelling start elk jaar in Londen, en waait daarna uit over meer dan 60 steden over de gehele wereld.
Een driehonderdtal bekroonde foto’s van deze prestigieuze wedstrijd worden hier opgehangen. De ene al exotischer of extravaganter dan de andere.
We maken van naderbij kennis met het talent en de visie van fotografen vanover de hele wereld. Raar maar waar; er hangen slechts een paar foto’s van Belgische deelnemers.
Misschien was dit wel van een Belg?
Na het bezoek blijven we nog wat ronddwarrelen rond de vuurtoren van “Waterfront”. Dit is inderdaad een omgeving waar we niet zo vlug komen.
Hier ook hebben de meeuwen het voor het zeggen.
Hilde is een beetje bang van een kleine kip, maar absoluut niet bang van een grote krokodil…
…terwijl ikzelf het liever bij de fiets hou.
Iets verderop zitten een paar dames puntjes te tatoeëren.
Het zijn geen echte tatoo’s. Het zijn kleine verfstippeltjes. Het resultaat is echt leuk, en… ze zijn verwijderbaar.
Intussen roept onze innerlijke mens weeral om hulp. Maar we willen die mens niet overlasten. We vleien ons op het terras van “Vovo telo” en bestellen een bordje kippeleverpastei met een ovenvers ciabatta broodje. Een aanrader!
Voor éénmaal verlaten we “Waterfront” langs een andere weg. Zodoende moeten we langs deze prachtige trap naar beneden.
En langs deze weg lopen we ook de toonzaal van Mc Laren voorbij.
Hier toch ook even binnenlopen. Al was het maar om kleinzoon Emile plezier te doen. Emile is verzot op al wat speciale auto’s aangaat. Hier zal ik dan wel enkele fotootjes kunnen maken voor hem.
De man aan de balie wijst mij een bolide aan die ontdaan is van zijn schelp. Dit moet iets gans speciaal zijn, maar Joost mag weten wat voor speciaal. Hopelijk zal Emile het wel weten.
Nergens geen prijskaartje te vinden. Hoeft ook niet…
Het is bijna 19 u als we terug de “Westin” binnenwandelen. Nog net op tijd om een drankje mee te pikken aan het “happy hour” tarief. Eenmaal gezeten en genietend van de roze lucht aan de horizon besluiten we om hier ook te blijven voor het avonddinner.
We zijn hier intussen al goed gekend, en de obers zijn “top”. Ze serveren ons vanavond een kingklip om duimen en vingers af te likken.
Bij kingklip hoort een goed wijntje. De Chardonnay Glen Carlou uit Paarl mag er best wezen.
Bij het buitengaan hebben we nog een babbel met receptioniste Lisa. Ik vraag om een souvenirfoto te nemen. Natuurlijk mag dat. Fier als een gieter poseert ze voor “WESTIN EXECUTIVE CLUB”. Achteraf wil ze ook van ons een foto nemen op dezelfde locatie.
We moeten toegeven; de foto van Lisa is beter. Na de fotoshoot trekken we naar onze bedstee voor onze voorlopig laatste “Westin” nacht.