We ontbijten als naar gewoonte op het negentiende verdiep. Van hieruit hebben we al tientallen keren Kaapstad en zijn Tafelberg gezien, maar toch blijft het impressionant. We voelen al een beetje het afscheid in de lucht hangen.
Om ons toch wat af te leiden haalt Luc het plan uit met de weg die we in deze 16 dagen hebben afgelegd. Het liedje “herinneringen” speelt door onze hoofden.
Op het kleine grasperkje naast ons hotel bemerken we dat men hier drie koeien losgelaten heeft. Zomaar midden in ’t stad tussen torenhoge buildings. Wat heeft dat te betekenen? Het antwoord zullen we nooit kennen want tegen de middag zijn ze verdwenen.
Voor vandaag hebben we geen programma uitgewerkt. Maar gisteren zagen we een sandwichman met een publiciteitsbord “tentoonstelling Titanic is nu open”. Misschien is dat wel een bezoek waard.
De publiciteit heeft ons gestrikt.
We besluiten de Titanic te bezoeken. Met het shuttlebusje van het hotel staan we binnen de kortste keren op “Waterfront”.
Op 10 april 1912 begint RMS Titanic, het grootste schip ooit gebouwd, aan zijn eerste reis. Het schip werd “onzinkbaar” genoemd.
De tentoonstelling levert een aangrijpende getuigenis van de levens die overhoop gehaald werden door de befaamste zeeramp ooit.
Van de 2.228 passagiers en bemanningsleden aan boord van de Titanic hebben slechts 687 mensen het overleefd. Ook zeven Belgen.
Waarom gingen zij aan boord van de legendarische oceaanstomer? Wat waren hun dromen? En wie van hen overleefde deze tragische nacht?
Stuk voor stuk ontroerende en onvergetelijke geschiedenissen van deze legendarische reis.
Bij het verlaten van de tentoonstelling en nog in de ban van de Titanic worden we nogal vlug met onze neus op de werkelijkheid gedrukt. Op het schip tegenover het Titanic gebouw poseren drie jeugdige modellen voor een badpakken fotoshoot. 
We ontdekken voor het eerst een Belgische vlag op het Waterfront. Als het ware om onze vrienden uit te wuiven.
Zelfs de meeuwen komen uitwuiven.
Vlug nog wat rondneuzen en misschien nog een laatste souvenir oppikken. Een beeldje van een olifant… of een struisvogelei?
Waarom hebben we dit niet vroeger opgemerkt? Een opvangcentrum voor huisvaders zodat de moeders kunnen relaxen of shoppen.
Jammer dat we geen tijd meer over hebben. Anders lieten we ons eens opvangen in dit dagcentrum.
In plaats van dat opvangcentrum gaan we bij “Alfredo” een crockske eten. Het is al dik twee uur in de namiddag en het keukenpersoneel zit zelf al aan de maaltijd. Ze springen wel direct in actie om onze bestelling af te werken.
Recht tegenover het terras van “Alfredo” is er wel altijd een Afrikaans bandje muziek aan het maken. Ditmaal is het een a-cappella groep en die kerels zingen verdomd goed. Luc kan niet nalaten om een CéDétje van de groep te kopen. Vanaf morgen is hij terug thuis en dan zal de Afrikaanse muziek hem helpen afkicken. En die muziek kan ook dienen om zijn films te synchroniseren.
Tegen 15 uur nemen we de retourshuttle naar de “Westin”. Daar genieten we nog een paar uurtjes van een lange afscheidsbabbel, en tegen 17 uur is het dan zo ver. De koffers laden en we rijden richting airport. In feite is het bijna twee uur te vroeg, maar wegens spitsuur gaat het verkeer bijna trager dan stapvoets. We zijn dan ook blij dat we een veel te grote marge ingebouwd hebben.
Op een twaalftal kilometer van de airport kunnen we dan ineens toch vlotter doorrijden, en komen we toch nog veel te vroeg aan de airport. Al bij al beter twee uur te vroeg dan twee minuten te laat. Met een traantje in de ogen geven we een laatste knuffel. En dan verdwijnen onze vrienden in die grote vertrekhall. Saluukes… wat hadden we een fijne tijd samen.
Wat is het stil op de terugweg naar Kaapstad en de “Westin”. Eenmaal aangekomen hebben we de moed niet meer om nog ergens heen te gaan. We eten nog een hapje op het gelijkvloers restaurant en tegen 21 uur gaan we naar ons kamer. Met een boekje in het hoekje. We hebben een mooie tijd beleefd met Dominique en Luc.