Voilà, onze laatste nacht in “Westin” zit er voorlopig op. Na het ontbijt volgt de ceremonie van koffers pakken. Rekening vereffenen, die zoals altijd in de “Westin” klopt als een bus. Nu nog onze wagen afhalen bij Cobus van Europcar. De beloofde Nissan Livina is niet beschikbaar en in plaats daarvan staat er een KIA op ons te wachten. Een blauwe dan nog wel. Cobus bemerkt alras dat dit niet volledig naar mijn zin is, maar hij komt direct met een paar positieve argumenten over de brug. Voor hetzelfde bedrag krijg ik nu een automaat, er is een doorschijnend dak en bovenop krijg ik ook een volledige verzekeringsdekking in plaats van een vrijstelling. Ik ga overstag bij al die argumenten, en de toekomst zal uitwijzen als ik inderdaad evengoed bediend ben.
We rijden richting Paarl over de N1 door de Du Toits Kloof Pass (een mondje vol). Omdat ik de KIA nog niet gewoon ben doen we het kalmpjes aan, en we nemen ook de tijd om te genieten van het mooie landschap. Omdat dit een betalende route is kunnen we door een 4 kilometer lange tunnel. Onze totaalafstand vermindert hierdoor van 11 kilometer.
We laten Paarl aan ons voorbijgaan, want daar komen we nog terug rond Pasen. Doorrijden dus tot Worcester. Het is al dik 14 uur als we dit stadje bereiken. Hoogtijd dus om ook de innerlijke mens iets te gunnen. Alhoewel… honger hebben we in feite nog niet. In het centrum lopen we op “Die Dros”, een gezellige afspanning (padstal noemen ze dit hier). We hebben geluk; we mogen een Pizza Regina delen. We krijgen twee bestekken en twee borden. Op elk bord ligt een halve pizza met de stukjes mooi in stervorm. Dit alles zonder één rand supplement. Ook dat is (weeral) Zuid-Afrika. Samen met twee frisdranken betalen we iets minder dan 7 €.
Aan de overkant van het plein ligt een prachtig kerkje. Na onze pizza maaltijd maken we de oversteek van het pleintje naar het kerkje. Maar voor de zoveelste maal staan we voor een gesloten deur. Op een bordje lezen we dat er slechts om de 14 dagen op zaterdag een dienst is. Ze hebben hier precies ook al een gebrek aan priesters.
Dan slaan we maar terug onze weg in richting Robertson. Daar aangekomen springen we eerst nog even binnen in “Robertson Art Gallery”. Indertijd kochten we hier een werkje, en sindsdien lopen we hier elk jaar eens langs. Er hangen werken van een hoop nieuwe artiesten. Mooie, hele mooie en minder mooie. Ons oog valt op een schilderij van sprintende wielrenners. De uitbater heeft al direct fits dat wij meer dan eenmaal ons oog op dit schilderij richten. Hij is een vlugge commerçant en komt vertellen dat hij volgende week een schilderij naar België moet sturen. Ongeveer dezelfde afmetingen als die wielrenners.
Ik mag nog een foto nemen van Pat, de uitbater van de Gallery, samen met zijn secretaresse, met Hilde en met het schilderij dat bijna verzendingsklaar is voor België. We hebben hier wel een stuk tijd langer doorgebracht dan verwacht, en crossen nu in volle spoed naar “Ballinderry” de Guest House van de Belgen Luc en Hilde Uyttenhove.
Dit zijn ze dan. Luc en Hilde Uyttenhove met één van hun trouwe medewerksters Liesbeth. In lang vervlogen dagen (2004) emigreerden Luc en Hilde naar Zuid-Afrika. De gastvrije dienstverlening en het weelderig verblijf in Ballinderry zijn intussen een begrip geworden.
Het intieme zwembad met daarachter de glooiende tuin zorgen voor een pure verademing.
Onze kamer is weeral tot in de puntjes verzorgd, met alle modern comfort en oog voor detail. Ook de badkamer met douche en bad mag er best wezen.
We genieten nog een uurtje van de tuin, en dan wordt het tijd om aan te schuiven voor het avonddiner. Immers elke avond presenteert Hilde een menu die haar passie meedraagt in elk gerecht. Vanavond is het nog warm en zwoel en daarom staan de tafeltjes gedekt op het buitenterras. Als starter serveert Hilde ons een salade van gerookte eendeborst met mango.
Als hoofdschotel krijgen we een waterzooi van kip. Hilde is er hier weeral in geslaagd om een schitterende creatie in ons bord te toveren.
Als afsluiter een tiramisou met amarulla. Zaaalig !!! Achteraf nog een babbel met Luc en Hilde en met een glaasje wijn… ’t moest maar zo goed niet zijn!