Afscheid van Bitou River Lodge. Wat waren wij hier weer gelukkig op die wondermooie locatie. Sue is nog altijd in Port Elisabeth. Van een dienstmeisje vernemen wij dat de open hartoperatie van Paul vijf uur duurde, maar dat zijn toestand nu tamelijk goed is.
Sue is er niet, dus nemen we afscheid van Jack, haar lieve hond. Hij belooft ons de groeten over te maken aan Sue. En nu… de baan op.
Alhoewel we bijna 350 kilometer te gaan hebben houden we toch hier en daar een fotostop. Hier zijn enkele vrouwen op stap om bruikbare (?) zaken uit de vuilbakken te vissen. De buit zeulen ze mee in blauwe plastic zakken.
Middagpauze in de steenbakkerij. Wijzelf houden geen middagstop. We kochten enkele belegde broodjes bij het voltanken in een benzinestation. En als de goesting komt eten we er onderweg een hapje van.
Tegen 16u30 bereiken we vlekkeloos onze Kudu Ridge Lodge. Aan de grote poort hangt een bericht dat we moeten telefoneren naar de receptie. Dan zal de poort geopend worden. We nemen ons Afrikaans telefoontje, doch krijgen de melding “Geen bereik”. We proberen met de Belgische telefoon, en hier ook geen bereik. Wij staan hier nu wel voor schut.
We zitten hier besluiteloos in the middle of nowhere. We hopen nog dat een of andere klant zal binnen- of buitenrijden en dat we dan kunnen meeglippen. Maar niets is minder waar. Na een kwartier besluiten we de baan op te gaan, in de hoop zo vlug mogelijk een of ander winkeltje of restaurantje tegen te komen. En inderdaad… na een tiental kilometer komen we aan een andere B&B, ditmaal zonder hekken. We bellen aan bij de receptie. We leggen ons geval uit. Zij bellen met een vaste lijn naar onze Kudu Ridge Lodge, en klaar is Kees. We krijgen zelfs de kans niet om het telefoontje te betalen.
Onze tent ziet er niet zo extravagant uit maar is perfect afgeschermd en ligt midden een prachtige tuin. Binnenin zeer ruim, met een volledig uitgeruste badkamer. Uiteraard alles basic, maar in een tent kan dat ook niet anders.
Een half uurtje later is alles uitgepakt voor de drie volgende nachten, en kunnen we genieten van het welkomstdrankje aan de bar van Brian, de sympathieke baas van de lodge.
Brian’s echtgenote Jenny is ook een superlieve dame. Hier helpt ze Hilde bij het organiseren en inchecken voor ons bezoek aan Addo Park.
Dan rest er nog de zoon Andrew en vier honden. Drie grote; Gemma, Omall en Moma en één kleintje Pedro. Maar ook nog drie katten, waarvan we alleen maar Kitti’s naam kunnen onthouden. Om te eindigen met een papegaai; coco.
Coco zit alleen maar in z’n kooi om te eten en te drinken. De rest van de tijd brengt hij door in de nabije omgeving.
Alle vier de honden zijn beste maatjes met coco. Het is een waar spektakel om ze met elkander te zien stoeien.
Intussen voelt kleine Pedro zich reeds veilig geborgen in de armen van Hilde. Hoe kan het ook anders?
Tegen 19u30 is het aanschuiven geblazen voor het souper. Andrew heeft drie soorten vlees klaargemaakt op de braai, en er kan aangeschoven worden voor groentjes, aardappeltjes en sausjes. We delen een tafeltje met een jong Engels koppeltje; Jade en Tom. Ze zijn beiden dokter en ze werken sinds zes maand in een staatsziekenhuis in de streek van Transkei. Bijna uitsluitend, om niet te zeggen uitsluitend zwarte patiënten. Ze hebben het er niet onder de knie en vertellen ons schrijnende verhalen. Dermate erg, dat ze er aan twijfelen of ze hun contract van één jaar volledig gaan afwerken. Zijzelf wonen daar op een erf van het ziekenhuis in een plastieken container van enkele vierkante meter. Dit terwijl ze arts zijn. Nu hebben ze voor de eerste maal een weekje off kunnen nemen, en ze zijn zo blij om er eens een weekje van tussenuit te zijn. Ander onderwerp dus… onze dag van morgen.
Samen met Brian worden de afspraken gemaakt. Morgen zullen we een privé park bezoeken “Schotia Game Reserve”, palend aan Addo Park. Hier moeten bovenop de olifanten ook nog meer soorten wilde dieren te spotten zijn. Overmorgen, Zondag, kunnen we dan Addo Park aandoen. Brian stelt voor dat wij, samen met Jade en Tom in één auto tot “Schotia” rijden. Voilà; genoeg stof om vannacht reeds van de wilde dieren te dromen…