Om 9 uur vanmorgen hebben we afspraak met Sophia en Bouley om samen te ontbijten en een en ander bij te praten. We krijgen een leuk plaatsje op het terras. Bouley heeft heel wat plannen in zijn blacksmith atelier. Hij is kunstsmid en heeft nog plannen in overvloed.
Hij is momenteel een boek aan het schrijven en hij toont ons enkele van zijn werken. Toeval wil dat hij de naamplaat van onze “The Olive Thrush Cottage” gemaakt heeft. Mooi!
En Sophia… die werkt verder in de shop en superviseert intussen de weverij. Wel met een beetje vrees voor de toekomst, want de eigenaar van de gebouwen wil deze te koop aanbieden. Misschien moeten ze wel een nieuwe locatie zoeken, maar dat zijn zorgen voor morgen.
Na het ontbijt nemen we afscheid van Booley en trekken mee met Sophia naar de weverij. Nog altijd dezelfde vijf dames die we al jaren kennen. Ze zien ons binnenkomen en direct beginnen ze hun repertoire van mooie gospels aan te spreken.
Alles gebeurt hier nog met de hand. Het schietspoelletje moet manueel door de kettinggaap getrokken worden.
Alle verwerkte grondstof is 100% mohair. De Karoo is immers gekend om zijn mohair schapen. Volgens Sophia komt 70% van alle mohairwol in de wereld uit de Karoo.
Deze strengen wol worden klaargemaakt voor het verfbad.
We blijven nog wat babbelen over koetjes en schaapjes. Hilde koopt nog wat hebbedingetjes in de shop, en we nemen afscheid. Saluu Sophia… tot een volgende.
Nog maar pas terug in de straat of botsen we terug op een oue getroue. De Ierse Mai, de eigenares van Mai’s B&B, waar we de vorige twee jaar overnachtten. Dit jaar was ze volboekt en had ze geen plaats voor ons. Maar we hebben toch een hartelijke babbel. Toffe madame!
En nu vlug de baan op richting Oudshoorn. Een laatste blik op het mooie kerkje en de evenementenhal “The Showroom”.
Enkele kilometer buiten Prince Albert hebben ze daar al, de mohairschapen. Prachtig zicht in het decor van de Swartbergen.
Leuke dieren zijn het. En vooral nieuwsgierig.
We rijden langs de prachtige bergen van de Meiringspoort Pass.
Spijtig genoeg zijn er verschillende gebieden geteisterd door de recente branden. De ganse streek smeekt hier om regen.
De Meiringpoort Pass loopt van Prince Albert tot De Rust. We worden om elke hoek getrakteerd op prachtige postkaart prenten. De bergen kleuren rood, geel, groen en blauw. We maken een halte om mijn GoPro cameraatje buiten op de venster te kleven. Want dit moet ook op film…
Een half uurtje later krijgen we het vredige dorpje De Rust in het vizier. Het is reeds ruim over de middag, dus verdient dit wel een korte stop. We smullen van een quiche in “De Trading Post”. We komen op het idee om misschien eens Jans Rautenbach te gaan opzoeken. Jans is de meest gelauwerde filmmaker van Zuid-Afrika.
Bijna in elke stad of dorp is er een schouwburg- of filmzaal die naar Jans genoemd is. Een viertal jaar geleden hebben we eens overnacht bij Jens en zijn echtgenote Almeria. Sinds de kinderen uithuizig waren hadden ze een paar kamers ingericht als B&B. Zalige ervaring was dat…
Het heeft wel nog wat voeten in de aarde om “Oulap”, het domein van Jans te vinden. Oooh, wat is hij gelukkig als hij ons terugziet. Maar ook een beetje ongelukkig. Omdat hij ons niet met alle honneurs kan ontvangen. En dit om twee redenen. Enerzijds is zijn echtgenote Almeria ziek, en ligt ze te rusten. En anderzijds moet hij binnen een tiental minuten vertrekken om een vriend te gaan bezoeken die terminaal ziek is. Wij willen dan ook direct vertrekken, maar daar is geen sprake van. Hij houdt mijn handen krampachtig vast. Er rolt zelfs een traantje als we hem gelukwensen voor zijn tachtigste verjaardag, die hij enkele weken geleden mocht vieren. Als we hem zeggen hoe goed hij er wel uitziet is hij ineens weer de ware Jens. Letterlijk herhaal ik hierbij zijn woorden; “Ik ben een modern, wandelend reclamebord voor de medische en farmaceutische wetenschap”.
De laatste film van Jans dateert van 25 jaar geleden. Maar om zijn carrière af te sluiten wilde hij in 2015 toch nog een slot breien aan zijn repertorium. Hij verfilmde “Abraham”, als kroon op zijn werk. De film is een studie van het leven van een kunstenaar die in de marge van de samenleving overleeft. Abraham is een dromer en zijn grote probleem is dat iedereen naar hem luistert, maar niemand hem hoort.
De film is opvallend rauw. Gespeeld met alleen maar amateurs, maar met echt zweet, echte tranen en echte pijn. Ik heb een DVD meegekregen en wie ooit de film wil zien kan hem gratis uitlenen bij CD-DVD.
Gezien de omstandigheden willen we Jans niet verder ophouden. Een laatste shake hands, en weg zijn we. Slechts enkele honderden meter van Oulap verwijderd lopen twee kindjes over de weg. Uiteraard maken we een stop en maken we ze blij met een Adecco petje. Ze leggen alle dagen zeven kilometer heen en zeven kilometer terug af van en naar school. Nu hebben ze nog vier kilometer te gaan. We nemen ze mee in de auto en brengen ze tot op een paar honderd meter van hun huisje.
De laatste paar honderd meter zijn niet bereikbaar met een normale auto. Maar zus en broer zijn al meer dan tevreden dat ze zo ver gevoerd werden. Op de terugweg blijven we mijmeren over het lot van die brave kinderen; alle dagen veertien kilometer te voet om naar school te gaan… Vertel dat maar eens in België.
Wij zijn er beter aan toe. Een half uurtje later staan we in “Lhangana lodge” -(spreek uit “sjlangana lodge”)op een boogscheut van het centrum van Oudtshoorn. Een mooie locatie met alles erop en eraan. Zowel onze kamer, de tuin als het zwembad zijn top. Meer moet dat niet zijn.
Voor vanavond prijst de juffrouw van de receptie ons “Nostalgie” aan. Ze wil zelfs een reservatie voor ons maken, en we laten ze doen. Inderdaad een leuk adresje. We proeven er een heerlijke struisvogelsteak. Kan ook niet anders, want we zitten in de struisvogelstad van Afrika.