Maand: februari 2016

Tegen de tijd dat we aanschuiven aan ons ontbijttafeltje hebben de meisjes in het wassalon van “Alchemist” er al een paar uurtjes opzitten.

We plannen om deze voormiddag het automuseum l’Ormarin te bezoeken. Het museum ligt een viertal kilometer buiten het centrum van Franschhoek.

Het Motor Museum ligt verspreid over vier grote magazijnen die genesteld liggen in een prachtig domein.

De auto’s zijn opgesteld in rijen van een 20, en dit in volgorde van ouderdom.

De oudste dateren van 1929. Spijts hun ouderdom zijn ze onwaarschijnlijk goed bewaard. Alsof ze zo van de band zijn gelopen.

Deze bezoeker heeft zijn kledij aangepast aan het museum.

Alles tot in de kleinste details gerestaureerd…Van Bugatti tot Mercedes, van Ferrari tot Aston Martin, van Ford Mustang tot Buick, noem maar op…

Uiteraard ook Jaguar; er komt geen einde aan al dat moois.

Buiten staat ook nog een antiek tramwagonnetje.

Tot 15 uur wordt er in Franschhoek een artisanale markt gehouden, en daar willen ook nog wel eens heen. Bij het binnenrijden van de stad kijken we tegen een bergflank aan waarin de naam van de stad is afgebeeld.

Op de markt is vanalles te vinden; eetwaren, brocante, kleding, speelgoed en noem maar op.

Mooie spreuken en teksten is ook een van de specialiteiten hier in Zuid-Afrika. Je komt ze tegen op plankjes, in kadertjes, op onderleggers en zelfs op porcelein of glas gedrukt.

Omdat we vanavond op restaurant gaan houden we het deze middag bij een pannenkoek en een milkshake .

Na het culinaire (?) intermezzo moeten de mannen nog mee enkele shopkes aflopen. Hilde heeft een boetiekje ontdekt waar ze dubbele XX en driedubbele XXX verkopen voor de mannen.

En inderdaad; hier vinden we onze gading. Voor elk een bermuda en twee hemden.

Deze “Keep calm and drink wine” hebben we laten hangen. Maar we krijgen toch 10% afslag. Ik denk dat we die 10% krijgen omdat we gepensioneerd zijn, maar Luc denkt dat het komt door 3 stuks te kopen.

Eenmaal we terug in de “Alchemist” aankomen is de staff juist aan verpozing toe. En het gaat er meer dan gezellig aan toe.

Vanavond gaan we vrienden bezoeken in Stellenbosch. Dat alleen al is een reden om onze nieuwe outfit eens uit te proberen. Dominique en Luc zien er stralend uit…

Waar zit de XXX ???

Zonder woorden.

En nu de baan op naar B&B “Bon Espérence” in Stellenbosch. Een dertigtal kilometer en een half uurtje rijden hiervandaan. We hebben hier afspraak met twee koppels uit Tielt; Hugo Delbeke met zijn Christine en Jan Maes ook met zijn Christine. Hugo was jaren geleden een goede vriend met mijn broer Bo zaliger. Jan Maes is architect en ook een vriend van Hugo. Wij hebben hem slechts éénmaal ontmoet. In november 2015 in Tielt ten huize Hugo.

De B&B Bonne Espérance is een prachtige villa in Art Deco stijl. Vermits Jan en Hugo slechts tegen 20u30 een tafeltje konden bemachtigen hebben we tijd genoeg om van een glaasje fonkelwijn te genieten op ’t terras van die villa.

Van links naar rechts; Hilde met haar Christian, Jan met zijn Christine en Christine met haar Hugo. Dominique is fotografe en Luc is cameraman. Onze apéro loopt serieus uit, want we krijgen bericht van ’t restaurant dat ons tafel slechts om 21u30 beschikbaar zal zijn.

Uiteindelijk zal het 22 u worden voor we goed en wel gesetteld zijn in Restaurant “Oppie Dorp”. Sommigen kiezen voor lamsvlees, anderen voor tonijn. Maar unaniem is iedereen tevreden met zijn keuze. Er worden de ganse avond oude verhalen opgedisseld, doorspekt met weetjes en ervaringen uit Zuid-Afrika. Héél gezellig. Afscheid rond 23 uur, en voor een half uurtje dr baan op naar Franschhoek. Dank u Hugo, Jan en de Christina’s voor de vriendelijke uitnodiging.

 

Bij het ontwaken horen wij voortdurend een geluid op ons plafond. Als we naar buiten komen is de oorzaak vlug ontdekt. Er zit zich een grote vogel te amuseren op het dak. Bij het ontbijt krijgen we het gezelschap van Angela. Een deprimo madam afkomstig uit Kenia, maar die nu in Zuid-Afrika woont. Ze ziet alles zwart en negatief. Er is niets nog goed aan de wereld van vandaag.Na het ontbijt is het weeral tijd om van iemand afscheid te nemen. Jurg poseert voor een afscheidsportret, en dit met Whisky in zijn armen. Het portret doet ons denken aan dat van Paternoster.

Ook nog een groepsfoto. Constantia mag er ditmaal bij.

We verlaten Sommerset West onder donkere regenwolken. Enkele kilometer verderop vallen de heemsluizen open. Na zes weken voor de eerste maal een regenbui. Onze Nissan zal er wel deugd van hebben. De kladden stof die we collecteerden zullen grotendeels afgespoeld worden.

 

We zitten vandaag in de wijnstreek van Elgin. Toevallig liggen hier twee wijnkastelen waarvan we de eigenaar kennen. Dat loont dan natuurlijk een ommetje.

De eerst stop wordt Almenkerk Wine Estate. Onze Joep van gisterenavond heeft deze wijngaard gekocht in 2004. Intussen heeft Joep er een Estate van gemaakt. Die benaming kan je enkel verkrijgen als de wijnproductie volledig in eigen beheer gebeurt. In 2009 heeft Joris, de zoon van Joep, de leiding van de estate overgenomen.

Spijts het nog maar 11 uur is begeven Luc en ikzelf ons toch al aan een klein proeverijtje. Drie mini slokjes. De witte Chardonnay en de rode Syrah zijn naar onze bescheiden wijnkennis toppers.

Tijdens de proeving komt Joris eens piepen om te controleren of zijn hostess ons goed te woord staat. Inderdaad… de juffrouw doet dit uitstekend.

“Almenkerk” heeft de laatste jaren tal van trofeeën veroverd. Eentje valt speciaal op, vooral omdat het is opgesteld op een achtergrondfoto  van vluchtende paarden.

Intussen verliest bobby Almenkerk ons geen ogenblik uit het oog.

Op het Almenkerk domein zijn er ook nog enkele hectaren appelkwekerij. We krijgen een staaltje te zien van een rare kronkel van de natuur. Een drieling appeltje.

Het zal middag worden voor we hier wegkomen. Tegen de klok van 12 vallen de echtgenote van Joris en haar papa ook nog eens binnen in de proefzaal. Echt gezellige Westvlamingen ook.

Een laatste blik op de proeverij van Almenkerk.

We rijden nu enkele kilometer door een landschap waar verleden week bijna alles platgebrand is. Desolaat zicht. Hier en daar dwarrelt nog een rookwolkje uit het struikgewas.

Dit zou ook een filmdecor kunnen zijn.

Cameraman Luc met zijn Nissan statief.

Midden in het afgebrande gebied bereiken we Spioenkop Wines van Westvlaming Koen Roose. Gelukkig werd zijn domein als bij wonder gespaard door de branden van vorige week. We hebben door inside information vernomen dat Spioenkop de laatste week van de oogst aan het inhalen is. We durven Koen dus niet te storen, want uit vorige jaren weten we dat hij gedurende de oogst tot twintig uur per dag werkt.

Toch wil ik Luc en Dominique een flits op Koen en zijn Spioenkop niet besparen. Ik spring binnen in Koen’s wijnmakerij. Hij is hier inderdaad volop in de weer. Ik beloof dat we juist een handshake willen doen en binnen de vijf minuten terug de plaat poetsen. Hilde is danig beschaamd over mijn lef;  ze verstopt zich achter haar vest.

Maar Koen zou Koen niet zijn, moest hij ons toch niet in een notedop zijn filosofie en deze van zijn wijn meegeven. Zijn wijnen doen terugdenken aan de “Slag van Spioenkop” die hier de rode draad is van het wijndomein. Het duurt zelfs geen vijf minuten om dit maar al te best te begrijpen. We krijgen direct het gevoel deel uit te maken van de “Spioenkop experience”… en we vertrekken met het gevoel; hier komen we zeker nog terug. Niet alleen voor de kostbare, passievolle wijnen maar ook de hemelse sfeer die hier ronddwaalt. Eenvoud en persoonlijk contact is hier de sleutel van het bestaan.

Bij het wegrijden uit “Spioenkop” worden we nog uitgewuifd door een kudde in het wild lopende parelhoenen.

Nog een veertigtal kilometer tot Franschhoek. Met hier en daar een fotostop voor mooie tafereeltjes.

Plotseling en volledig onverwacht stampt Luc brutaal op de rem. Geen probleem, want we zijn omgordeld. En wat blijkt? Luc heeft een baviaanbaby opgemerkt langs de zijkant van de weg. Een beetje achteruitrijden dus…

Binnen de kortste keren zitten we omringd door de ganse familie. En nog familie’s, en nog familie’s. Tientallen diertjes dartelen rond onze auto of maken tuimelperten in de bomen. Anderen zitten elkander te ontluizen.

Deze papa baviaan ziet er wel niet zo onschuldig uit. Voor we het goed en wel beseffen zijn we hier bijna een vol uur aan het filmen en fotoshooten. Een spetterend spektakel, Circus Malter waardig.

Twee kilometer verder rijden we Franschhoek binnen. Het stadje straalt meer charme en warmte uit als eender welke stad in Zuid-Afrika.

De “Alchemist”, onze B&B ligt in een rustig straatje, hoop en al honderd meter van de hoofdstraat verwijderd. We kennen de eigenaar nog van verleden jaar; Yves, afkomstig uit Gent. Jammer dat vrouwtje Martine er ditmaal niet is. Zij verblijft momenteel voor enkele weken in België.

Op onze ruime kamer hangt een groot schilderij van een kinderkopje, en daar wil Hilde wel eens bij poseren. Na het uitladen van de koffers trekken het stadje in, want er is een en ander aan het rammelen. Het is immers reeds over drie uur in de namiddag. Op een binnenpleintje vinden we een mooi terrasje en we kiezen hier tussen een loempiaatje, een vissoepje of een guischke uit Lorraine.

Op hetzelfde pleintje is er mogelijkheid om tickets te kopen voor de hiphop Wine Tram, en dit voor overmorgen Zondag.

Jeffrey maakt het ons niet gemakkelijk. Er zijn zoveel mogelijkheden tussen soorten kastelen, aantal kastelen en proevingen die we willen maken. Uiteindelijk komt alles in de sacoche en voor 800 rand zijn we ervan af.

Nu nog wat winkeltjes afdretsen en dan een uurtje gaan uitblazen op het terrasje van onze “Alchemist”.

Uiterst geconcentreerd op de I-phones.

Tegen 19u30 begeven we ons naar het restaurant dat Yves voor ons reserveerde. “Café des Arts”. We bestellen met drie een Pork belly die wel wat vetjes uitvalt. Hilde koos voor een tonijn, en dit schijnt wel zeer goed te zijn. Het restaurant is enorm lawaaierig. Voor een koffietje achteraf versassen we naar een naburig bruine café. Maar ook hier vliegen de decibels ons om de oren. Tegen 22 u druipen we af naar de “Alchemist” en ons gezellig kamertje.

 

 

In het morgenlicht ziet “Alpha Bed” er als het ware nog mooier uit. Bij het ontbijt hebben we een babbel met Peter Beerli en zijn echtgenote. Peter is een Zwitser die is uitgeweken naar Namibië. Hij woont daar in Swakopmund. Hij geeft ons een helboel tips voor het geval we ooit nog eens naar Namibië zouden reizen. Wie weet?

Peter en zijn echtgenote poseren voor hun 4X4 Toyota. Normaal kamperen ze onderweg, maar hier waren ze op bezoek bij hun vriend van “Alpha Bed”.

Verleden jaar waren we hier ook in de buurt. We bezochten toen uit nieuwsgierigheid een estate “CroYdon”, en we willen nu wel eens zien hoe alles er evolueert. De infrastructuur ziet er smetteloos uit, en ogenschijnlijk evolueert hier alles in de goede richting.

In de estate is er ook een wijnmakerij, en wie hier investeert heeft recht op een deeltje van de jaarlijkse wijnproductie. Alleen al daarvoor zou je het doen.

Twee dames op stap in de estate. Met witte lakens beschermen ze hun baby’s tegen de hevige zonnestralen.

We zijn intussen onderweg naar het wijngoed Cavali. In de immense weiden zijn spijtig genoeg geen paarden te zien. Luc suggereert dat er vanmiddag in het restaurant van Cavali stoofpotje met paardevlees zal geserveerd worden.  Maar zelfs zonder paarden rijden we door een prachtig landgoed.

Weeral pech. Vandaag grijpt hier een grote voorstelling plaats van een nieuw Mini Cooper model. Elke Zuidafrikaan die een Cooper heeft is hier op uitgenodigd. Stel je voor… en wij hebben geen Cooper. Dus mogen we een groot gedeelte van het domein niet betreden.

Gelukkig behoort de kunstgalerij niet tot het verboden terrein. Hier valt er wel een en ander te bekijken.

Michelangelo en de Sixtijnse kapel zijn hier niet ver weg…

Heb ik gelijk of niet?

Hebben we ook al gezien. In “The Galery” in Riebeek-Kasteel.

De boze pastoor en de engel… dit hebben we nog nooit gezien.

Nu zetten we koers naar Waterkloof wijngoed en restaurant. Immers om 12u30 hebben we hier een tafeltje besteld. De oprit naar Waterkloof heeft veel weg van een panoramische route. Waterkloof Wijn Estate werd ooit door een beroemde Zuid-Afrikaanse recensent het ‘James Bond Estate’ van Zuid-Afrika genoemd. Al voordat je bij Waterkloof aankomt, weet je al waarom. Je rijdt langs weilanden ruige paden en wordt getrakteerd op schitterende uitzichten. Als het wijnlandgoed en de oceaan bij False Bay langzaam opdoemen, weet je dat je deze wijntour niet snel zult vergeten.

Reeds van ver is het imposante restaurant te bespeuren. Je kunt er inderdaad niet naast kijken. Wat hebben die mensen lef gehad om een bunker neer te planten tegen een bergflank. Prachtig geïntegreerd in de natuur.

Ditmaal zitten we wel in een culinair topniveau. Maar dat komt omdat er ook nog iets valt te vieren.

Onze ober heeft meer werk om te vertellen wat er op ons bord ligt dan wij tijd nodig hebben om dat bord te ledigen. Maar de exotische smaken zijn top.

De culinaire hoogstandjes bereiken het topniveau met een tonijnbereiding. Na al deze smaakjes vertikken we het om ook nog een dessertje te nemen. Het is intussen al een stuk in de namiddag. We zetten dus maar best onze weg verder.

Op de parking hebben we nog een kort gesprekje met Lottie…

We passeren ook het aards paradijs waar Eva weeral bezig is die arme Adam te verleiden…

De geschiedenis herhaalt zich… Adam bij nogmaals in de appel.

We doorkruisen de wijnvallei. Om de haverklap passeren we hectarengrote domeinen, het ene nog imposanter dan het andere. Hilde herinnert zich dat iemand hoog had opgelopen met “Morgenster”. Even zien dus of het klopt.

Het is bijna 17 uur en de meeste bedrijvigheid is al stilgevallen.

“Morgenster” heeft niet hetzelfde imposant historisch gebouw als we van de meeste wijndomeinen gewoon zijn. Maar het ligt wel in een prachtige omgeving.

Aan de bar van de proeverij staat een imposant kunstwerk. We hebben er het raden naar wat de bedoeling is… Misschien om niet te gulzig te zijn bij het proeven?

Morgenster kweekt ook olijven, en je kan er zelfs een proeven houden van olijfolie. Misschien suggereert het beeld van daarnet dat met de olijfolie van Morgenster alles goed naar binnen glijdt.

De laatste tractor van vandaag komt het erf opgereden…

Ik mag zelfs een eindje meerijden.

Hilde poseert nog even in het prachtige decor. De wijndomeinen zijn nu wel stilaan welletjes geweest en we trekken terug naar onze “Alpha Bed”.

Onderweg rijden we nog de township van Franschhoek voorbij. Alleen al aan de wasdraad valt niet in te schatten met hoeveel ze in zo’n kotje samenhokken. Grote tegenstelling met die wijnkastelen van een paar kilometer verderop.

De straat is waar ze thuis zijn…

De afval vliegt waar hij vliegen wil…

En de spoorweg dient ook als wandelpad.

Na deze confrontatie met de andere kant van de medaille zal en paar uurtjes uitblazen aan of in het zwembad van  “Alpha Bed” wel deugd doen.

Vanavond rijden we naar het centrum van het stadje “Strand”, een paar kilometer hiervandaan. We komen één minuutje te laat voor de zonsondergang maar we kunnen toch nog een beeldje schieten van de gloed achter de bergen.

Na de culinaire hoogstandjes van deze middag willen we het vanavond bij een sobere snack houden. “De brasserie” tegenover het strand lijkt ons de ideale locatie. Temeer daar deze zaak gerund wordt door Joep, een Belgische bowlinguitbater uit Nieuwpoort. Zestien jaar geleden heeft Joep zijn hebben en houden in België opgegeven om te versassen naar Zuid-Afrika. Hij kocht hier een wijn estate en sinds een paar jaar is hij de trotse eigenaar van deze “Brasserie” aan het strand van “Strand”.

Het mooiste van het verhaal is dat Joep in zijn Belgische periode een goede klant was van Luc. De twee hebben zich sindsdien nooit meer ontmoet. Deze confrontatie hier in de “Brasserie” wordt dus een hartelijk weerzien.

Voor een licht dineetje houden we het bij een starter, zes scampi’s in tempura. Bij het verlaten van “De Brasserie” moet er natuurlijk nog een afscheidsfotootje gemaakt. De nieuwe Afrikaanse madame van Joep staat (toevallig) ook op de foto. Mooi besluit van een mooie dag.

Als we op de kamer komen krijgen we nog een facetime oproep van zoon Mehdi. En we krijgen ook kleinzoon Julien in ’t vizier. Plezant toch dat je life kan kijken en spreken met de familie, en dit op 8.000 kilometer van elkaar.

 

Na het ontbijt maken we een laatste foto in “Ons Stee”. Pieter is er niet meer bij want hij moest vanmorgen vroeg reeds vertrekken naar Kaapstad.

In het centrum van Wellington maken we ook nog een halte. Voor een interieurwinkel “Elle Décoration”.

Er zijn hier altijd mooie spulletjes te vinden.

En tussen al dat moois staat her en der een tafeltje opgesteld waar men van een koffie of een rooibosthee kan genieten.

In deze zaak krijg ik altijd wat heimwee naar de textiel in het algemeen en de mooie meubelstofjes in het bijzonder.

 

Enkele kilometers van Stellenbosch kronkelt de weg over de Helshoogte pas.  Eenmaal over de pas bereiken we het dorpje Pniel. Hier werd de eerste Gereformeerde missiepost opgericht in 1843. De betekenis van de naam Pniel is terug te vinden in de bijbel en betekent ‘het gezicht van God.

Deze gedenkstenen vertellen het verhaal hoe in deze streek de slaven bevrijd werden, en Pniel uitgroeide tot het rustige dorp zoals het vandaag de dag is.

Naast het prachtig gesitueerde kerkje ligt het museum. Je wandelt er door prachtige foto’s, verhalen en voorwerpen die u als het ware meenemen naar de periode van 1843, toen de eerste slaven werden vrijgelaten en hier een nieuw leven konden beginnen.

Er is ook een schooltje uitgebeeld van toentertijd.

Een schooltje met flinke leerlingen…

… en zeer strenge leermeesters.

Een schriftje van toen met een les over “den oes”

Dominique en Luc hebben van hun dochter Stephanie een “to do” adresje bekomen, en het ligt maar drie kilometer hier vandaan. Doen dus… Een paar minuten later rijden we de estate “Babylonstoren” binnen.

Er is hier een groot buitenterras met annex serre. Specialiteit zijn broodjes (van bruin korenbrood over ciabatta tot wit brood) en de vulling kan je zelf samenstellen. Kip, zalm, chutney, groentjes en fruit; te lang om op te noemen. Samen met een glas rooibos ice tea is het best smakelijk.

De mooie serre van Babylonstoren. Maar vandaag is het veel te warm en staan alle tafeltjes uiteraard buiten.

Justin maakt onze afrekening. Best betaalbaar.

Hilde probeert een rustzetel die uit een boomstam is versneden. Schijnt niet echt comfortabel te zijn.

We keren terug naar onze auto langs de dreef van de estate. Een lange rij huisjes waarvan elk huisje dienst doet als hotelkamer. We mogen eens binnenpiepen in één van de huisjes, en het ziet er meer dan comfortabel uit.

Plots zwiept er een eekhoorntje voor onze voeten, en in één, twee, drie zit het hoog in de boom.

Onderweg naar Franschhoek dubbelen we nog de vrachtwagen van mijn vriend Xavier. Toeval is hier nooit ver weg…

Om 16u30 rijden we dan de poort van “Alpha Bed” in Franschhoek binnen. Hilde en ikzelf sliepen hier al verschillende malen, maar weeral is het een nieuwe eigenaar. Ditmaal Zwiters; Jurg en Constantia.

De tuin is wat aangepast en veel opener geworden. Binnenin werd ook één en ander opgefrist.

Jurg is fier om te vertellen dat hij ook een lappa heeft geïnstalleerd aan het zwembad. En intussen reserveert Constantia ons een tafeltje voor vanavond in Henri’s. Op een boogscheut hiervandaan.

Nu eerst nog een uurtje “twee op een rij”. Internet, blog, mailen; je weet wel.

We kiezen tussen varkensschenkel, pizza of bouillabaisse. Achteraf blijkt iedereen tevreden met de gemaakte keuze.

 

 

 

Na het ontbijt en de babbel met Pieter en Anja maken we ons klaar voor de rit naar Tulbagh. We hebben tijd en daarom nemen we de Bains Kloof Pas. Deze weg is veel trager maar oooh zo veel mooier dan de normale baan naar Tulbagh. Sinds 1934 is de pas geasfalteerd, maar dat is dan ook de enige verandering sinds de opening in september 1853. Bouwer was Andrew Bain, de vader van de beroemde Thomas Bain.

Het werk werd gedaan door gevangenen die daarvoor in kleine huisjes werden gehuisvest langs de route. Het eerste huisje heeft gestaan bij ‘Eerste Tol’ , maar er zijn geen overblijfselen meer. In totaal heeft de aanleg 1608 werkdagen gekost: niet veel als je het toenmalige werkmaterieel in ogenschouw neemt! Drie arbeiders verloren hun leven bij de aanleg van de pas.

In een dalletje bemerken we plots een wijnveld waar de pluk volop aan de gang is. Dat willen we toch eens van dichtbij zien.

Het zijn zowel vrouwen als mannen die bij de pluk betrokken zijn, en vanop meer dan honderd meter horen we ze roepen, lachen, zingen, gieren en tieren.

De druiven worden geplukt en in bakken gegooid.

Eenmaal de bakken gevuld worden ze naar de aanhangwagen van de traktor gedragen en erin gekieperd.

De druivenplukkers vinden het sympathiek om eens gefilmd te worden.

De meeste vrouwen hebben hun aangezicht ingesmeerd met een rode aarde zalf. Dit om zich te beschermen tegen de hevige zonnestralen.

Nog zo eentje…

Lastig werk, maar altijd met de glimlach.

We vervolgen onze weg op de Bains Kloof Pas. En al vlug begrijpen we waarom er een hoogtebeperking was aangegeven bij het begin van de pas.

Veertig kilometer verder en een uurtje later bereiken we het stadje Tulbagh, een stadje met een lange geschiedenis.

In 1969, meer bepaald op 29 september, beefde de aarde in Tulbagh en dit had als gevolg dat vele historische gebouwen in dit gebied verwoest werden en dat 9 mensen om het leven kwamen.Het pittoreske stadje ligt net op het mediterraans plateau. Een geluk bij een ongeluk betekende dat dit stadje praktisch volledig terug moest worden opgebouwd, voor Zuid-Afrika was dit meteen de grootste reconstructie ooit. Vele huizen in Tulbagh zijn in Kaap-Hollandse of Victoriaanse stijl opgetrokken en geklasseerde gebouwen.

In het Infocenter van Tulbagh kopen we een toegangsbewijs voor vier verschillende  historische locaties. We starten met het “oude kerk volksmuseum”. We worden hier geconfronteerd met foto’s, afbeeldingen en teksten van die verwoestende aardbeving uit 1969.

In het winkeltje “Things I love” kan je ook een drankje en een versnapering krijgen. Omdat we vanavond op restaurant gaan besluiten we ons vanmiddag te beperken tot een pannekoekje.

En wat voor een pannekoekje…

In het winkeltje hangt een niet mis te verstane tekst over hun chocoladeproeverij; “De chocolatier is op dieet, dus geen proeverij tot 10 maart.

De vervangster van de chocolatier is (nog) niet op dieet.

en ik ook niet!Er resten ons nog twee historische huisjes en het kerkhof. Daar is het wel eventjes schrikken als ik mijn eigen graf ontdek. Om van de emotie te bekomen gaan we nog een koffietje tippen in Tulbagh Hotel. En dan de terugweg naar Wellington. Ditmaal echter niet over de Bains kloof pas maar wel over de directe weg.

Nu een paar uurtjes voor elk wat wils. Voor Hilde is dat uiteraard met de voetjes in het zwembad. Daar heeft ze een lange babbel met Pieter.

We gaan vanavond eten bij “Noop” in Paarl. Omdat het wel twintig minuutjes rijden is heeft Pieter aangeraden om met de taxi te gaan. En vrouwtje Anja heeft een afspraak gemaakt met taxi Marco om 19u15.  Op de minuut juist belt Marco aan, en dit met een magnifieke Cadillac. Het is van 1951 geleden dat ik nog eens in een Cadillac zat. Deze van Nonkel Valère (Devos). Heerlijk; ik voel me terug kind.

Restaurant “Noop” verdient dat de klanten per Cadillac aankomen. Super gezellig, en voor de gelegenheid zit het ook stampvol. Carmen, onze dienster staat ons bij om te kiezen uit het uitgebreid menu.

Dominique neemt twee starters; een bisque d’homar en een carpaccio van springbok.  Hilde neemt haar lievelingsvis de kingklip, Luc bestelt een eendefilet en ikzelf houd het bij een filetstuk van springbok. Om 21u30 We laten we Carmen onze taxi Marco opbellen. Tien minuutjes later staat hij voor de deur. Nog goed dat we per taxi zijn gekomen, want onderweg is er een serieus accident gebeurd. Er volgt al vlug een lange file maar Marco kan ongestoord doorrijden. Tegen 22 u rijdt de taxi ons voor aan de poort van “Ons Stee”. Weeral een geslaagde avond.

 

 

Inderdaad, de sporen van onze Ceder tocht van gisteren zijn meer dan zichtbaar.

Vandaag verhuizen we van B&B, dus alle marchandise moet mee. Koffertje vol. Vandaag gaan we de Rooibos theefabriek bezoeken. We waren hier enkele weken geleden al met Herman, maar we willen Dominique en Luc niet onthouden van dit interessant bezoek. Twintig minuutjes rijden en we staan voor de deur.

Chris is even alert als de vorige keer, en zijn Safari Toyota Jeep van 1965 moet nog steeds vanop een heuvel op gang gelopen worden. Er zijn nog twee Texaanse ladies van de partij evenals een koppel die Safari’s organiseren in Zimbabwe en Zambia. Met deze Matt Cowell’s wisselen we e-mail adressen en visitekaartjes uit. Je weet maar nooit…

Als naar gewoonte begint de toer bij één van de “bosjes” thee. Chris legt uit hoe je kan zien dat de struik rijp is om te plukken.

De stengels die zijn afgesneden worden dan naar de “fabriek” vervoerd waar ze worden gedroogd, versneden, verwerkt en verpakt. Dan zijn ze klaar voor ofwel de plaatselijke markt (70%), ofwel voor de export (30%).

Eenmaal in de fabriek gelden dezelfde sanitaire regels als in een operatiekwartier.

De ene neemt het al wat ernstiger op dan de andere…

Maar er kan nog altijd een grapje af.

Zonder woorden…

Op aanvraag van de Texaanse meisjes houden we op de terugweg nog even halt aan enkele rotsen met tekeningen van in de tijd van Asterix en Obelix. De weg ernaartoe is echter geen sinecure.

We moeten ons metersbreed wringen tussen struiken en planten. Vele van die planten hebben stekkers en doorns die onze ledematen tot bloedens toe kwetsen.

Wie schilderde deze afbeeldingen op steen? Wie waren zij en waarom schilderde zij deze afbeeldingen van eenvoudige schoonheid? Waren het afbeeldingen van angst, vergeten geloof, of belevingen?

Wie schilderde deze afbeeldingen op steen? Wie waren zij en waarom schilderde zij deze afbeeldingen van eenvoudige schoonheid? Waren het afbeeldingen van angst, vergeten geloof, of belevingen? Hier gaat het om rotstekeningen van de San, en die kunnen tot 10.000 jaar oud zijn, maar ze hebben de tand des tijds doorstaan.

Chris leert ons ook nog één en ander over de laagformaties in de rotsen en hoe deze zijn tot stand gekomen. Nergens ter wereld is ons verleden ouder dan een paar duizend jaar. Onze moderne technologische wereld is slechts een oogflikkering op de tijdsbalk van menselijke evolutie.

Terug met onze beide voeten op de dag van vandaag ontdekken we een  zwaluwnest die is samengesteld uit drie verschillende kleurlagen. De vogel heeft elke dag een andere soort aarde gebruikt om zijn nest te metselen.

Eenmaal terug aangekomen bij het huis van Chris krijgen we van Anette, de echtgenote van Chris nog een proeverij aangeboden. De liefhebbers kunnen één of meerdere van de verschillende thees aankomen. Bij de Rooibos ice-tea  zit er een zakje met kruiden bij de verpakking en ook het recept om de thee aan te maken.

Na dit lange rooibos avontuur hebben we geen trek in een lunch. We moeten diesel bijtanken en in het tankstation kunnen we een paar droge koekjes aankopen. Samen met een Magnum frisco. Zeer goede combinatie. Rond 15 uur bereiken we Riebeek Kasteel en we besluiten om daar een wandelingetje te maken. Terwijl de dames meer oog hebben voor kledingboetiekjes trekken de mannen “The Gallery” binnen.

 

Er hangen heel wat nieuwe werken sinds drie weken geleden.

Er kan ook nog wel een grapje af…

Tegen 16 uur komen we aan in “Ons Stee” in Wellington. Wijzelf waren hier al een drietal keren te gast en het weerzien met Pieter en Anja is hartelijk. We worden getrakteerd op een glaasje wijn en Pieter vertelt over zijn hoofdberoep; het “inpakken” van werven of gebouwen met thermofolie. Een boeiend beroep waarvan de meeste mensen alsook wijzelf het bestaan niet van afweten.

Pieter reserveerde ons restaurant voor vanavond. De “Val du Charon”. Sinds enkele maanden werkt daar een nieuwe keukenchef die het restaurant volledig opwaardeerde.

Bovendien is het restaurant gelegen tegenover de flank van de berg. Met een uniek zicht op de zonsondergang.

Die zonsondergang mogen we niet missen…

Enkele minuutjes later is het bijna donker.

Val du Charon” is vooral gekend als vleesrestaurant. Het bord met de vele keuzes uit soorten, voedingswijze van de dieren en aantal dagen dat ze geslacht zijn, liegt er niet om.

Zelfs de aankleding van het interieur verwijst naar hun specialiteiten.We genieten dus van een sappige overmalse filet steak.

En voor één uitzonderlijke keer kan er ook een dessertje af. Een crême brulé.

We nemen afscheid van de hond des huizes en trekken richting “Ons Stee”.

Bij nacht ziet het zwembad van “Ons Stee” er nog exotischer uit dan in het daglicht. Tegen 22u30 is iedereen op zijn kamer. Slaapwel!

Na een ontbijt om “U” tegen te zeggen maken we ons klaar om de Cederbergen in te trekken. Onze Nissan X-trail is een 4×4 en wij zijn trekkers met routine; niets kan ons dus vandaag tegenhouden. We zijn nog maar pas Clanwilliam uit of we stijgen al een paar honderd meter en we kunnen reeds onze eerste fotostop maken.

Zelfs een Vlaming begrijpt dit. Maar geen probleem; onze Nissan Xtrail kan alles aan.

Gedurende de klim omhoog, hebben we een uitzicht over een van de mooiste rotslandschappen in Zuid-Afrika.

Deze omgeving van Cederberg telt ongeveer 7O.000 hectare grond bestaande uit grootse rotsformaties, grotten, watervallen, reusachtige bergtoppen, kloven en verkoelende beekjes.

Hilde gaat volledig op in dit mooie landschap.

Dominique worstelt met een ander probleem…

Er is een flesje spuitwater opengespat op haar broek. De rijdende auto zal dienst doen als droogkast en intussen mogen de mannen niet achterom kijken. Ik kan het niet laten en maak toch een candid opname door de achteruitkijkspiegel.

Broekje terug droog en volgende fotostop in de adembenemende landschappen.

Het ene uitzicht is al mooier dan het andere.

Met hier en daar een huisje in nomandsland.

We bereiken een soort marslandschappen waar marsmannetjes hun naam hebben neergepoot.

We ontmoeten zelfs een marsmannetje dat nog druk doende is zijn naam in dit landschap te vereeuwigen.

En het is hem nog gelukt ook…

We hadden gehoopt in Wuppertal een maagversterkertje te vinden, maar niets is minder waar. Zondag is hier letterlijk rustdag. Gelukkig komen we enkele kilometer verderop “Traveller’s Rest” tegen. Hier kunnen we wel aan een croque monsieur geraken. Wij kennen hier de madame, want enkele jaren geleden verbleven we enkele dagen bij Ester, haar schoonzus. Die heeft een B&B in Clanwilliam. De croque monsieur laat zich gewillig verorberen. Spijts de lunchtime reeds lang verstreken is.

Ons restaurant van gisterenavond “Michael’s on Park” heeft vandaag wekelijkse rustdag. Maar door onze lofzangen en sympathiebetuigingen van gisteren besloot Michael om toch open te blijven in het geval dat wij zouden langs komen.

Omdat Michael speciaal voor ons zijn boetiek heeft opengehouden valt er niet te kiezen. We eten allemaal hetzelfde. Natasha heeft eveneens haar verlofdag voor ons opgeofferd. Ze staat liever niet op de foto omdat ze haar boventanden verloor wegens het afsterven van de de tandwortels. Nu is het nog een tijdje wachten op nieuwe tanden. Na het diner komt Michael een tijdje aanschuiven aan onze tafel. Hij vertelt zijn levensloop in een notedop. Hij is 47 jaar, gescheiden en hertrouwd. Zijn schoonvader woonde vroeger in dit pand. Uiteindelijk kon Michael het pand terugkopen. Vroeger was hij mercenair. Toen hij daarmee gestopt is is hij opnieuw gescheiden. Hij heeft zijn vrouw uitbetaald en dan een kleine supermarkt overgenomen. Daarna nam hij ook nog een dronkenschap over vooraleer dit restaurant op te starten. Een meer dan bewogen leven als je het mij vraagt.

Eén week na datum nemen we nog een paar Valentijnfoto’s.

Na zo’n fotosessie kan de avond niet meer stuk.

Omdat we in Paternoster verblijven, het stadje waar de illegale handel in kreeften welig tiert, hebben we ons deze morgen in een aangepaste outfit gestoken.

Maar voor ons is het ook een héél speciale dag. We zijn vandaag immers 51 jaar in dat bootje gestapt. “Fifty-one”. Dat bootje heeft vele waters doorkruist maar verkeert nog altijd in prima staat. Hopelijk kan het nog menig jaartje doorvaren.

We nemen afscheid van Otilja en haar B&B Hoekie. Otilja was danig verliefd op onze kreeftenshirt, en we besluiten van haar eentje cadeau te doen.

De Belgische dame Myriam van Ciney zullen we ook niet meer terugzien. Als afscheid kan er natuurlijk nog een grapje af.

Bij het buitenrijden van Paternoster willen onze dames nog een paar winkeltjes aandoen.

In één van die winkeltjes ontmoet ik een groepje Chinezen. Eentje ervan, een doofstomme heer, wil een hoed kopen. Volgens de medereizigers van die man is het niet echt naar zo’n hoed dat de man zoekt. Ik vraag het groepje om een minuutje geduld. Ik loop snel naar onze wagen om enkele petjes.

Ooh, wat zijn die mensen blij, en dit met een simpel petje. De man in het midden is de doofstomme Chinees.

Dominique en Luc maken intussen een ritje met de bakfiets van Paternoster.

Onderweg naar Lambert’s Bay maken we regelmatig een stop om de zee, de vogels en de prachtige landschappen te fotograferen.

Het spel van licht en schaduw maakt dit huisje fotogeniek.

Op de meeste stranden alhier lopen we op een tapijt van schelpen.

We maken danig veel stops en het is al na de middag als we in Lanmbert’s Bay arriveren.

Spijts de “Wit Mossel Pot”een meer dan opvallende façade heeft  laten we die eetbar links liggen. Het nabijgelegen “Isabella’s” lijkt ons meer op ons lijf geschreven.

Dominique en Luc houden het bij een starter; lekkere gamba’s. Hilde en ikzelf delen een pizza. Alhoewel heel lekker blijft er toch nog een stukje over van onze halve pizza

Dominique betaalt van “de pot” en dit onder supervisie van boekhouder Luc.

Nu is het moment aangebroken om naar de kolonie Jan van Genten te gaan bewonderen. Voor Hilde en ikzelf is het dit jaar reeds de tweede keer dat we hier komen. Maar het blijft boeien.

Het schouwspel blijft imponeren.

Vanuit een soort bunker kunnen we rustig het spektakel gadeslaan en fotograferen zonder de dieren te storen.

Tegenover de uitkijkbunker werd recent ook een soort museumpje opgericht. Onder glazen kasten zijn skeletten van de vogels opgesteld. En er hangen allerlei pancartes met foto’s en beschrijvingen over de jan van genten. Hieronder volgt een summiere vertaling van enkele van die teksten.

De Jan van Gent is verwant aan pelikanen en aalscholvers. Het is een grote vogel: zijn spanwijdte is bijna 2 meter, zijn lengte 70-100 cm en hij weegt 1,5-3,5 kg. De vogel op de foto is een volwassen Jan van Gent: wit met zwarte vleugelpunten en een gelige kop. Deze kleur krijgt hij pas tussen zijn 4e en 6e levensjaar: hij begint zijn leven bruin met witte spikkels. Elk jaar krijgt hij meer wit. De Jan van Gent heeft lange vleugels en korte poten. Opvallend is zijn scherp getekende kop met blauwe ogen. Die ogen zijn zo geplaatst, dat hij goed naar voren kan kijken. Dat heeft hij nodig bij de jacht. Zijn snavel is heel stevig en heeft aan de voorkant fijn gezaagde randen. De Jan van Gent heeft geen neusgaten. Hij haalt adem door zijn bijzonder gevormde gehemelte.

De Jan van Gent eet voornamelijk schoolvissen zoals haring, makreel  en kabeljauw. Deze vissen vangen ze door van grote hoogte loodrecht de zee in te duiken, met een snelheid van zo’n 100 km per uur. Hij heeft daarbij zijn vleugels naar achteren gevouwen en zijn poten tegen zijn lichaam. Bij deze stootduiken kan hij diepten tot een meter of 4 halen. Om deze klap op te vangen heeft hij een verstevigde schedel als helm en ook ‘airbags’: een onderhuids luchtkussen. De vogels vliegen echter ook regelmatig achter vissersschepen aan om overboord gegooide afval te onderscheppen.

Bij de uitgang wil Hilde nog wel een fotootje met haar rode sacoche en met een beeld dat volledig is vervaardigd met voorwerpen uit de zee.

En nu direct naar Clanwilliam en onze B&B Blommenberg. Gemakkelijk gevonden en de installatie verloopt ook vlotjes.

We slapen recht tegenover het zwembadje.

Bij onze kamerdeur hangt een fles suikerwater waar tientallen kolibries om beurten komen van snoepen.

Onze B&B manager prijst ons een plekkie aan om vanavond te gaan souperen. “Michael’s on Park” met zicht op de Cederbergen. Een zakenman hobbykok heeft dit samen met zijn kozijn onlangs geopend.
Een kok met zijn kozijn hebben dit onlangs geopend. Wij hadden natuurlijk graag buiten gezeten, maar wat dacht je? Alles volzet. Als die ene Michael onze ontgoocheling bemerkt grijpt hij onmiddellijk in en zeult een tafeltje van binnen naar het buitenterras.

Voilà se… dit is dan ook opgelost…

We kunnen nu ook genieten van de volle maan boven de Cederbergen.

Spijts dat dienster Natasha het tijdelijk zonder bovenlanden moet stellen is ze super lief en sympathiek. Voor ze het over de spijskaart heeft kennen we al de helft van haar familie; tot en met haar tweelingzuster Nathalie, haar zoontje Karim en haar man Mohammed.

Intussen wordt er al een studie gemaakt voor de dag van morgen. Het dagmenu voor vandaag is een duo van  varken- en schapenvlees. Dominique houdt het bij een sirloin steak terwijl de drie anderen voor het dagmenu opteren. ’t Is een speciale dag vandaag, dus kan er nog een crêpe flambé bij met een Irish coffee er bovenop. In die coffee was Michael wel vergeten van whisky te doen, maar misschien wel best zo.

 

 

 

 

 

 

Om 8 uur is het ontbijt nog niet klaar. We starten dus de dag met een korte strandwandeling.

Onze eerste bestemming van vandaag is de vuurtoren van Cape Columbine. De vuurtoren is in een nationaal park gelegen. Er dient dus inkomgeld betaald.

De vuurtorenwachter Cladin doet alsof hij niet gelooft dat we gepensioneerd zijn. Na enkele grapjes rekent hij ons toch het verlaagd tarief van 17 Rand aan, zijnde minder dan 1 € per persoon.

Nadat we eerst een wandelingetje rond de buitenkant van de vuurtoren maakten, beginnen we nu aan de klim naar boven. De weg ernaartoe gaat over een stijle smalle laddertrap. Dominique ziet het niet zitten en zal ons beneden blijven opwachten.

Na een viertal van die ladders beklommen te hebben bereiken we uiteindelijk de glazen koepel. We staan voor een indrukwekkende lamp die haar stalen uitzendt door een gordijn van honderden geslepen kristallen elementjes.

Beneden bemerken we een landingsplaats voor helikopters en zien we ook  Dominique als dwergje op het tarmac lopen.

Die lamp met de geslepen kristalglazen is wel héél imposant.

Eenmaal terug beneden maken we nog een laatste grapje met torenwachter Cladin.

Nu rijden we richting Tietiesbaai. De grillen van de natuur hebben hier een prachtig decor neergepoot.

Rotsen, zee en strand. De meeuwen maken het plaatje compleet…

maar eenmaal de cameraman gespot vliegen ze verschrikt op.

Mooi koppeltje in prachtige natuur.

Wat men al niet zou doen om een mooi standpunt te zoeken voor de foto.

Deze aangespoelde babyhaai verdient ook een speciaal perspectief.

We willen rond 13 uur terug in Paternoster zijn. Immers rond dit tijdstip komen de vissersbootjes met hun lading kreeften aan wal.

En inderdaad, de eersten hebben al voet aan wal gezet.

Nog vooraleer het bootje met een treiler wordt weggesleept komt een controleur de vangst van de dag ophalen. Meestal één en soms tot twee bakken kreeften per bootje.

De bakken worden naar een container gedragen alwaar ze gewogen worden.

Daarna verdwijnen ze direct in een koelwagen.

Soms blijven er wel enkele diertjes hangen voor het alternatieve circuit. Die worden dan illegaal verkocht aan jan en alleman.

Achteraf worden de bootjes met een trailer en een 4×4 naar huis gesleept. Een groepje schoolkinderen komt in het water ravotten terwijl de vissers een bootje op de trailer slepen en een fotograaf/toerist het tafereeltje vastlegt.

Het spektakel op het strand heeft ons mateloos geboeid. We hebben bijna geen notie meer van tijd. Recht tegenover het strand bemerken we Abalone hotel met bijhorend Reuben’s restaurant. We gaan er een kijkje nemen en een koffietje proeven.

Aan een gezellig tafeltje op de binnenkoer van Rueben’s genieten we nog even na. De ober geeft ons wat meer uitleg bij de benaming “boutique hotel”. Het heeft iets te zien met de sfeer die het etablissement  uitstraalt, de persoonlijke opvang en het huiselijk warme gevoel dat gecreëerd wordt. Dat weten we dan ook al weer.

In de late middag rijden we nog naar St Helena Bay en Shelly Point. Dit is de plaats waar Vasco de Gamma in 1497 voet aan wal zette. Op 4 november van dat jaar ging de vloot voor anker in de Sint Helenabaai, ten noorden van Kaap de Goede Hoop. Aanvankelijk was het contact met de plaatselijke Khoikhoi vriendschappelijk, nadat da Gama één van hen had getrakteerd op een etentje aan boord. In het reisverslag werden de Khoikhoi als volgt beschreven: de inwoners van dit land zijn taankleurig. Hun voedsel is beperkt tot het vlees van zeehonden, walvissen, gazellen en de wortels van kruiden. Ze zijn gekleed in huiden. Ze zijn gewapend met stokken van olijfhout waarop een hoorn, gebakken in het vuur, is bevestigd.

 

Vanavond hoeven we slechts de straat over te steken om naar Restaurant “Voorstrandt” te gaan. Dit eetpaleis is van heinde en ver bekend om zijn kreeftbereidingen. We wippen rond 17 uur al eens binnen om zeker te zijn van een kreeftje; immers onze gastvrouw Otilja vertelde dat die diertjes soms uitverkocht zijn. We worden ontvangen door de patron himself en ik merk op dat het waarschijnlijk dezelfde man is die op een schilderij staat afgebeeld in de receptie. Dit schijnt inderdaad te kloppen.

We vragen als we een portretje van de man mogen maken bij zijn schilderij. Hij stemt direct toe, hij loopt naar zijn hond, neemt hem in zijn armen en fier als een gieter poseert hij naast het schilderij. Dezelfde personages negen jaar na datum.

Onderaan het schilderij is een koperen plaatje bevestigd met volgende tekst;                    “Twee grote vrienden. Wie zou de baas zijn?”

Om 19u30 zitten we dan ook aan de dis bij “Voorstrandt”. En inderdaad… de kreeft is onverbeterlijk. We zitten met een grote kreeftenkenner aan tafel en als die het zegt kan het alleen maar waar zijn. Samen met twee grote flessen water en één fles lekkere Sauvignon Blanc tellen we per persoon de tegenwaarde van 21€ neer. Voor de prijs hoef je het dus niet te laten om hier kreeft te eten. Slaapwel.

 

Deze morgen zijn Dominique en Luc ons iets voor. Zij zitten reeds aan het ontbijt en aan de babbel met Myriam, een Belgische dame uit Ciney. Zij is hier ook op logement.

We hebben tegen 10 uur een afspraak in Velddrif om een boottocht te maken op de Bergrivier.

Velddrif is het stadje dat gekend is om zijn bokkoms, een soort haringen die hier in grote getale opgevist worden. In de aanhorende visfabriekjes worden deze visjes gewassen en op draden gespit om daarna gedroogd te worden. We waren hier een paar weken geleden ook al met Herman en Hilde.

Deze mannen hangen de bokkoms in de droogrekken.

Gedurende zeven dagen hangen die visjes hier in de droogrekken.

Deze man werd niet aanvaard in de bokkomfabriek.

Tegen 10 uur staat Bob van de boottochten al op de uitkijk. Samen met nog drie andere toeristen neemt hij ons op sleeptouw.

Hilde en Luc installeren zich alvast op het bovendek.

Pas afgemeerd en zien we al de eerste flamingo’s.

We varen door een schitterende omgeving…

met fauna en flora om u tegen te zeggen.

De pelikanen zijn ook van de partij.

Het fototoestel altijd in aanslag.

Met honderden krijgen we ze in het vizier.

Bij het landen zijn ze nog kleurrijker.

Ook de zeldzame grijze reiger maakt zijn opwachting.

Na anderhalf uur meren we terug aan. We nemen afscheid van Bob.

In een nabijgelegen boetiekje annex verbruikzaal gaan we van een cappuccinootje genieten. De dames zijn al één en al belangstelling voor de foto’s van de boottocht.

Nu uitkijken naar het vervolg; de rit naar Langebaan.

Langebaan is een stadje dat vooral bezocht wordt door sportieve windsurfers.

Vandaag is het bijna windstil. Daardoor bijna geen windsurfers op zee. We bemerken er wel een paar op het strand.

Dan maar enkele shopkes afdretsen. Er moeten nog een paar geschenkjes gezocht voor het thuisfront.

En er kan ook een grapje af.

We hebben vanmiddag niet gegeten en om toch maar iets binnen te hebben gaan we een milkshake drinken in een mooi koffiehuisje “Binja Beanz”. Dienstertje Shelly brengt ons de rekening en ze heeft er een mooi tekeningetje op gemaakt. Luc en ikzelf laten ons niet pramen, en we doen hetzelfde.

Shelly kan hartelijk lachen met onze tekentalenten.

Hierna in sneltempo terug naar huis om een paar uurtjes uit te blazen en ons in form te zetten voor vanavond. Want dan gaan we souperen in de almogende en geprezen Noisy Oyster.

Aan dienster Kristel bestellen we alle vier iets verschillend uit het à la carte menu. En het schijnt allemaal om te beter te zijn. De avond kan weeral niet meer stuk.