Na het ontbijt wisselen we wat reiservaringen uit met een sympathiek koppel uit Utrecht.
Dagelijks smeert Herman overvloedig met factor 30 zonnecrême.
Vandaag geen lange afstanden. Maar wel voortdurend over onverharde gravelwegen. Maar wel in wondermooie Namaqualand landschappen.
Schapen schuilen voor de brandende zon…
Zonder woorden…
Leuke tafereeltjes onderweg.
Een koffietje in de hof van olijven.
Tussen de leeuwen…
cheetta’s
en dit zou moeten Adam en Eva voorstellen…
We vragen de weg om de zee te bereiken. De man blijft maar lachen, maar met zijn uitleg komen we geen meter verder.
Maar hij krijgt toch een petje.
Bij de politie hebben we meer succes… die rijden ons voor tot aan de kust.
Een kudde ibissen vliegt rakelings over het water… prachtig beeld.
Een mooie wandeling langs de duinen.
Een eethuisje vinden is ook al een probleem. Maar weeral hebben we geluk. Een goede ziel zal ons voorrijden naar een goed restaurantje. Gesloten vandaag… Volgend restaurantje; alleen in het weekend open. Volgend adres; gesloten zonder reden. En ook de vierde locatie is dicht. Maar onze gids belt direct de eigenaar “Oom Koos” op, en in een mum van tijd maakt hij zijn opwachting en belooft ons binnen het half uur een escaloppe klaar te maken.
Oom Koos is een kleurrijk figuur. In gans Namaqualand is hij gekend voor het serveren van het beste vlees. Dat tracht hij ook aan ons te bewijzen, maar daar slaagt hij niet helemaal in.
Het interieur van Oom Koos is wel héél basic.
Na het bezoek aan Oom Koos nemen we richting Dikgat.
Hier ontmoeten we twee jonge freules. Lise en Serenade. En ook zij zijn supertevreden met een Lotto petje.
Serenade poseert als een volleerde mannequin.
En Lise probeert het ook…
De ene ziet het al beter zitten dan de andere…
Vanavond is’t weeral feest.
En met onze dienster Bianca ziet Herman het helemaal zitten.