Inderdaad, de sporen van onze Ceder tocht van gisteren zijn meer dan zichtbaar.
Vandaag verhuizen we van B&B, dus alle marchandise moet mee. Koffertje vol. Vandaag gaan we de Rooibos theefabriek bezoeken. We waren hier enkele weken geleden al met Herman, maar we willen Dominique en Luc niet onthouden van dit interessant bezoek. Twintig minuutjes rijden en we staan voor de deur.
Chris is even alert als de vorige keer, en zijn Safari Toyota Jeep van 1965 moet nog steeds vanop een heuvel op gang gelopen worden. Er zijn nog twee Texaanse ladies van de partij evenals een koppel die Safari’s organiseren in Zimbabwe en Zambia. Met deze Matt Cowell’s wisselen we e-mail adressen en visitekaartjes uit. Je weet maar nooit…
Als naar gewoonte begint de toer bij één van de “bosjes” thee. Chris legt uit hoe je kan zien dat de struik rijp is om te plukken.
De stengels die zijn afgesneden worden dan naar de “fabriek” vervoerd waar ze worden gedroogd, versneden, verwerkt en verpakt. Dan zijn ze klaar voor ofwel de plaatselijke markt (70%), ofwel voor de export (30%).
Eenmaal in de fabriek gelden dezelfde sanitaire regels als in een operatiekwartier.
De ene neemt het al wat ernstiger op dan de andere…
Maar er kan nog altijd een grapje af.
Zonder woorden…
Op aanvraag van de Texaanse meisjes houden we op de terugweg nog even halt aan enkele rotsen met tekeningen van in de tijd van Asterix en Obelix. De weg ernaartoe is echter geen sinecure.
We moeten ons metersbreed wringen tussen struiken en planten. Vele van die planten hebben stekkers en doorns die onze ledematen tot bloedens toe kwetsen.
Wie schilderde deze afbeeldingen op steen? Wie waren zij en waarom schilderde zij deze afbeeldingen van eenvoudige schoonheid? Waren het afbeeldingen van angst, vergeten geloof, of belevingen?
Wie schilderde deze afbeeldingen op steen? Wie waren zij en waarom schilderde zij deze afbeeldingen van eenvoudige schoonheid? Waren het afbeeldingen van angst, vergeten geloof, of belevingen? Hier gaat het om rotstekeningen van de San, en die kunnen tot 10.000 jaar oud zijn, maar ze hebben de tand des tijds doorstaan.
Chris leert ons ook nog één en ander over de laagformaties in de rotsen en hoe deze zijn tot stand gekomen. Nergens ter wereld is ons verleden ouder dan een paar duizend jaar. Onze moderne technologische wereld is slechts een oogflikkering op de tijdsbalk van menselijke evolutie.
Terug met onze beide voeten op de dag van vandaag ontdekken we een zwaluwnest die is samengesteld uit drie verschillende kleurlagen. De vogel heeft elke dag een andere soort aarde gebruikt om zijn nest te metselen.
Eenmaal terug aangekomen bij het huis van Chris krijgen we van Anette, de echtgenote van Chris nog een proeverij aangeboden. De liefhebbers kunnen één of meerdere van de verschillende thees aankomen. Bij de Rooibos ice-tea zit er een zakje met kruiden bij de verpakking en ook het recept om de thee aan te maken.
Na dit lange rooibos avontuur hebben we geen trek in een lunch. We moeten diesel bijtanken en in het tankstation kunnen we een paar droge koekjes aankopen. Samen met een Magnum frisco. Zeer goede combinatie. Rond 15 uur bereiken we Riebeek Kasteel en we besluiten om daar een wandelingetje te maken. Terwijl de dames meer oog hebben voor kledingboetiekjes trekken de mannen “The Gallery” binnen.
Er hangen heel wat nieuwe werken sinds drie weken geleden.
Er kan ook nog wel een grapje af…
Tegen 16 uur komen we aan in “Ons Stee” in Wellington. Wijzelf waren hier al een drietal keren te gast en het weerzien met Pieter en Anja is hartelijk. We worden getrakteerd op een glaasje wijn en Pieter vertelt over zijn hoofdberoep; het “inpakken” van werven of gebouwen met thermofolie. Een boeiend beroep waarvan de meeste mensen alsook wijzelf het bestaan niet van afweten.
Pieter reserveerde ons restaurant voor vanavond. De “Val du Charon”. Sinds enkele maanden werkt daar een nieuwe keukenchef die het restaurant volledig opwaardeerde.
Bovendien is het restaurant gelegen tegenover de flank van de berg. Met een uniek zicht op de zonsondergang.
Die zonsondergang mogen we niet missen…
Enkele minuutjes later is het bijna donker.
Val du Charon” is vooral gekend als vleesrestaurant. Het bord met de vele keuzes uit soorten, voedingswijze van de dieren en aantal dagen dat ze geslacht zijn, liegt er niet om.
Zelfs de aankleding van het interieur verwijst naar hun specialiteiten.We genieten dus van een sappige overmalse filet steak.
En voor één uitzonderlijke keer kan er ook een dessertje af. Een crême brulé.
We nemen afscheid van de hond des huizes en trekken richting “Ons Stee”.
Bij nacht ziet het zwembad van “Ons Stee” er nog exotischer uit dan in het daglicht. Tegen 22u30 is iedereen op zijn kamer. Slaapwel!