Maand: januari 2016

Herman is er helemaal klaar voor. Alles erop en eraan; zelfs de lange sokken

De Augrabies watervallen. Een nationaal park in Zuid-Afrika.

De dame aan de inkomgate had iets vriendelijker kunnen zijn.

De tocht ernaartoe over rotsen, trappen, loopplanken en betonstroken. Drie kilometer in de schroeiende zon aan een temperatuur van 43° Celcius.

Met een donderend geluid stroomt het water tussen de rotsen.

Indrukwekkend. Alhoewel… door de maandenlange droogte schijnt het toch veel minder spectaculair te zijn als naar gewoonte.

Vanop de verschillende pontons krijgen we toch wel imposante uitzichten op de grillen van de natuur.

Op weg naar het volgend uitzichtpunt.

We zitten dicht bij de grens met Namibië. De kokerboom is hier al volop aanwezig.

Onderweg een stop bij Dundi-Lodge. Een B&B waar we graag hadden gelogeerd maar die helaas volboekt was.

Hilde met de receptionnist van Dundi-Lodge.

Nog efkes de terugweg bestuderen…

De tuinen van Dundi-Lodge.

Terug in Keimoes. Nu nog een paar uurtjes genieten aan en in het mooie zwembad.

Het zwembad lijkt over te lopen in de natuur.

En… 28° warm.

Zelfs de “kodak” mag eens mee in het water.

Vanavond trakteert “The happy cooker” ofte de baas van onze B&B ons op een heerlijk menu. Met starter, hoofdschotel en dessert. De wijn moeten we zelf meebrengen, want hij heeft geen alcohollicentie. Al goed dat we daarvan verwittigd waren.

Miss Springbok heeft ons een prachtig ontbijt voorgeschoteld.

We laveren de ganse dag rond de grens met Namibië.

Het “Caltex” petje gaat eraf en het “Panasonic” petje komt erop.

 

’t Is zaterdag, en dat is overal te zien in het straatbeeld.

 

Mooi kerkje onderweg.

Tegen 13 u hebben we de 350 km achter de kiezen en kunnen we in B&B “Overlook” onze twee chalets innemen.

Het zicht vanuit onze chalet. “Overlook” heeft zijn naam niet gestolen.

Met een zwembad dat overloopt op de prachtige natuur rondom.

Op stap met de bakkie.

 

Op zaterdagmiddag 16 uur moeten de drankwinkels sluiten, en dit tot de maandagmorgen. Vlug nog wat proviand opdoen…

En dat doen wij ook…

Leuke ontmoeting met een jonge mama en…

haar lief dochtertje.

Vandaag weeral verzengend warm. Op de middag 41° Celcius. Gelukkig hebben we airco in de chalets.

Nog een interessante ontmoeting. Met een perfect onderhouden Packard van 1948. We hebben een babbel met de eigenares die nog dagelijks met die mooie machine op stap gaat.

In de late namiddag willen we het wijndomein “Bezalel” bezoeken, maar wegens zaterdag zijn ze al gesloten.

 

Een beetje verderop maken we een stop bij een watermolen tussen de wijnvelden.

Vanavond rijden we voor het diner naar het naburig (?) stadje Kakamas waar we het hotel restaurant “Vergelegen” waren aanbevolen. De locatie is in ieder geval al mooi.

We hebben er een aangename ontmoeting met de familie Van Sittert. Hugo bezorgt ons enkele zeer interessante tips over de streek.

Herman is één en al gehoor naar de uitleg van Hugo.

Laatste morgenmaal voor de meeuwen en voor Hilde VdE (want zij vertrekt).

Het laatste deel van onze route; bijna 500 km.

Onderweg soms een “Oopaatje”. Ze hebben er hier veel respect voor.

Middagstop in Garies.

Gezellig restaurant annex winkeltje.

Onze gastvrouw geeft graag wat meer uitleg bij de bezienswaardigheden langs onze route.

In Springbok is het verzengend warm. Soms lopen de dames met paraplu’s tegen de zon…

Inderdaad… inventief zijn ze. Deze familie heeft een tentje geplaatst over het laadplatform van hun camion.Onder die tent gaat het er gemoedelijk aan toe.

Een zalige steak in een tof restaurant.

En bediend door een toffe dienster.

Omdat ik te ver achterop raak met mijn commentaren wil ik de blog enkele dagen beperken met alleen maar fotomateriaal. In de hoop dit later nog te kunnen aanvullen met de bijhorende verhalen.

Dinsdagmorgen ligt er een kat onder ons Nissannneke.

 

 

 

Praatje met de vissers van Paternoster.

 

 

 

Herman koopt maar liefst negen kreeften en dit voor 350 Rand = 19,5 €.

 

Paul Stuyck met z’n kleinzoon.

Herman, Paul Stuyck (86 jaar) en Jeanine Stuyck.

 

 

Paul Stuyck is niet weinig fier op zijn perfect gerestaureerde Gogomobiel.

En ’s anderendaags is de koude kreeft ook nog superlekker.

Hilde VdE voedert elke morgen de eendjes.

 

 

Laatste souper in Port Owen. In het plaatselijk restaurantje “Die Vaatjie”.

We ontwaken bij grijze lucht en motregen. Aan de plassen te zien moet het vannacht nogal wat geregend hebben. Het zal dus voor de eerste keer ontbijt binnen worden. Maar niet getreurd; tegen 10 uur overwint de zon het op de wolken. Vandaag willen we naar Velddrif, het dorpje waar de bokkoms gevangen, gedroogd en/of ingevroren worden. Bokkoms zijn een speciale soort haringen. Hier te lande beschouwd als een ware  delicatesse. 

Dit zijn ze dan; de bokkoms.

Deze bakken gaan naar de droogrekken.

In lange rijen worden ze opgehangen in de droogrekken.

Zingend stoppen deze dames de bokkoms per twee in een plasticzakje en die zakjes gaan dan naar de diepvries.

In de bokkomlaan gaan we een koffietje drinken op een bootstijger. Daar krijgen we een gratis balletoptreden te zien van een viertal pelikanen. Gratis ballet van vier pelikanen.

Als volleerde ballerina’s voeren ze hun nummertje op.

Aan de overkant van de Bokkwomlaan is er een kunstgalerijtje en een curios-shop. Jamie, de uitbater van die shop is een apart specimen. Zijn kot hangt vol met de meest gekke dingen. Hij verkoopt zelfgemaakte confituur maar ook damesstrings en andere gezelschapsspelen. Je kunt het niet bedenken. Extravagante Jamie is zijn geld aan het tellen.

Zelfs stringskes die verwijzen naar de bokkoms.

Intussen is Hilde VdE zijn zelfgemaakte confituur aan het bekijken.

En buiten staan de pelikanen ons nog steeds op te wachten.

Aan de overkant heeft een blauwe reiger zopas een visje gevangen. Wat zitten we hier toch in een prachtig natuurgebied.

Om de haverklap zien we schitterende fauna en flora.

Weeral een prachtexemplaar in ’t vizier…

We rijden enkele kilometer door naar Saldhana, en daar genieten we in de Captains Cabin van een heerlijk vispannetje. Enkele jaren geleden sliepen we op enkele meter hiervandaan bij Hasseltse Chris in B&B Avondrust. Wij hebben danig goede herinneringen aan Chris dat we niet willen nalaten efkes binnen te wippen in haar “Avondrust”. En of we welkom zijn. We genieten er van een heerlijk koffietje en Chris vertelt honderduit over haar Afrikaanse ervaringen. “Avondrust” bij Hasseltse Chris in Saldhana. Zalig vertoeven…

 

En ook nog een beetje genieten op ons terras.

Tegen 18 uur zijn we terug in ons huisje. We gaan nog een uurtje profiteren van de happy hour in de receptie van Port Owen. Maar die happy hour loopt wel een beetje uit… daarna nog een braai in mineur met overschotjes uit onze koelkast. En daarna vlug dodo! 

 

 

We staan vroeg op (7u30) want ’t is Zondag; dus willen we naar de Mis. Rond 9 u slenteren we door de township van Velddrif in de hoop hier of daar wel een groepje kerkgangers te ontmoeten. Wij botsen op een bejaard madammeke met een dik boek onder de arm. Maar wat dacht je; ’t is een schooljuffrouw van 80 jaar. Salomé is haar naam. En spijts ze reeds meer dan 15 jaar met pensioen is komt elke zondag kinderen onderwijzen in een zondagsschooltje. Ze vertelt honderduit over haar leven maar als ze plots bemerkt dat het bijna 9u30 is moet ze abrupt afscheid nemen, want haar les moet nu starten. Maar willen of niet; we moeten meegaan om een kijkje te nemen. Indrukwekkend; een 80 jarig dametje dat vol overgave een twintigtal kinderen instrueert. En die kinderen zijn één en al belangstelling.  Een straattoneeltje in de township.

Salomé, de enthousiaste lerares.

De kinderen zijn één en al belangstelling.

Salomé weet ons ook te vertellen waar we een eredienst kunnen bijwonen, en we nemen dus afscheid van haar en haar zondagsschooltje.Afscheid aan Salomé en haar zondagsschooltje.

Inderdaad, enkele honderden meters verderop komen we aan een soort hangaar waar enkele mooi uitgedoste mannen en vrouwen  binnentrekken. De eredienst is al enkele minuten gestart. We schuiven ook voorzichtig naar binnen. Er komt direct een heer naar ons toe om ons te verwelkomen en een plaatsje aan te duiden. We zitten bij de “Full Gospel Church”. Achtereenvolgens worden lezingen, gezangen en zelfs dansen opgevoerd. De gospels worden langsom heftiger en hier en daar raken enkele gelovigen in trance. Indrukwekkend en bijwijlen zelfs een beetje beangstigend. Vol overgave en met een prachtige stem worden de psalmen opgevoerd..Sommigen komen bijna in trance.

Er wordt nu een ritueel opgevoerd waarbij een paar gelovigen een soort massage krijgen op hun hoofd en in hun nek. Dit duurt tot er eentje pardoes stokstijf achterover valt en bewusteloos blijft liggen op de grond.

 

De dame met de hoed zal enkele ogenblikken later stokstijf achterover vallen en minutenlang bewusteloos of in trance op de grond blijven liggen.

Nog iets later vangen de dansen aan, en bij het tweede dansje is Herman niet meer in te tomen. Hij springt mee in de dans, tot groot jolijt van de gelovigen.Herman is niet in te tomen en springt mee in de dans.

De dienst zal meer dan twee uur in beslag nemen. Na de slotzang komen er nog mededelingen en dankwoorden door de pastor en een drietal gelovigen. Tot slot krijgt Herman ook een microfoon toegestopt. Kort en krachtig dankt hij de gemeenschap voor de gelegenheid die we kregen om de dienst bij te wonen. Nu kunnen we naar buiten doch niet zonder hier en daar een drukkie (knuffel) te krijgen. En een fotootje met de Belgen zien ze ook wel zitten.Hilde VdE met een jeugdig kerkgangertje.En deze jongedame wil met Hilde V. op de foto.

Na de dienst trekt iedereen naar huis.

Wij rijden enkele kilometer verder naar Langebaan. Onze magen beginnen zich stilaan te manifesteren, en we hebben geluk. Zonder het goed te beseffen staan we recht tegenover het sympathieke strandrestaurant Pearly’s. Natuurlijk hebben ze een mooi tafeltje voor ons.Het gezellig terrasje van Pearly’s.

We brengen het er vanaf met een hoofdschotel en een glaasje wijn. Meer moet dat inderdaad niet zijn. We vervolgen onze weg, ditmaal tot Windtown. Alwaar we een grote strandwandeling maken. Hier is ook een SPAR winkel, en die is open op zondag. Hier gaan we dus wat proviand opslaan voor vanavond en de komende dagen. Herman ontdekt dat we hier niet veraf zijn van Mykonos, een estate die ook deel uitmaakt van zijn Time Sharing contract. Hij wil dat wel eens zien, want indien het de moeite loont kan hij daar misschien volgend jaar een huisje boeken. We gaan dus op zoek… Het ligt inderdaad zeer nabij en het loont zeker de moeite. Prachtige estate met kleurrijke huisjes en appartementen. En de naam dekt volledig de lading; je kan denken in Griekenland te vertoeven.De yachthaven van Mykonos.

Kleurrijke appartementen.

Intussen is het 17 u geworden en we genieten van een apéritiefje in de “Bouzouki”, een mooi overdekt terras in de haven.Op het terras van “Bouzouki”.

Rond 19 uur komen een beetje moe maar zeer voldaan terug aan ons huisje weltevree. Braaimeester Herman heeft binnen de kortste keren zijn vuurtje onder controle en ietsje later liggen er vier mooie sirloin steaks te roosteren, omgeven door vier reuze patatten in aluminium folie. De avond kan niet meer stuk…Gezellig etentje in een prachtig kader.

Onze eerste nacht in Port Owen is vlekkeloos verlopen. Maar hoe kan het anders; prachtig uitzicht vanuit de kamer, absolute stilte en een zalig bed. Zaterdagmorgen zijn we dan ook al (tamelijk) vroeg uit de veren. Herman is zelfs al naar het bureau gewandeld om de sleutel van zijn brandkastje af te halen. Iets wat ze hem niet kunnen geven, want de vorige huurder heeft die meegenomen. Er zit dus niet anders op dan ons geld in een kous te stoppen en onder het hoofdkussen te verbergen. Intussen heeft Herman ons ook ingeschreven voor de boottocht om 17u30 met de Pelican. Tegen 10u30 starten we onze tocht naar St Helena Bay en Paternoster. (Beide namen doen ons wat terugdenken aan onze godsdienst)Een uitstap naar St Helena Bay en naar Paternoster.

We zijn nog maar een paar kilometer op weg als daar een zestal jonge kereltjes met twee hondjes langs de straat lopen. Dit zijn misschien wel de eersten die we gelukkig kunnen maken met een rennerspetje. En inderdaad… zo fier als een pauw poseren ze voor de foto met hun kleinood op het hoofd.

Dit is de chef van de groep… 

En dit is de ganse wielerploeg.

Na een half uurtje slenteren bereiken we St Helena Bay. Het was hier dat in 1497 Vasco de Gama voor het eerst voet aan wal zette op Afrikaanse bodem. Hij doopte het plaatsje in “Bahia de Santa Elena”Vasco de Gama in al zijn glorie.

Hilde en Herman ontcijferen de tekst op Vasco’s standbeeld.

Voilà se… weeral onze geschiedenis wat opgefrist. We maken rechtsomkeer om nu naar Paternoster te trekken. Paternoster, een minuscuul vissersdorpje langs de ruige westkust van Zuid-Afrika, is een parel van een plek. De reden waarom de toerist deze kant van de Kaap nog niet ontdekt heeft? De reisroute gaat meestal de andere kant uit, op zoek naar charmante kuststadjes en vergezichten over de blauwe en warme Indische oceaan, langs de populaire Garden Route, een van de meest platgetreden banen van Zuid-Afrika. Paternoster daarentegen, bevindt zich langs de andere kant waar de Atlantische Oceaan onstuimig op de verlaten en brede stranden inbeukt. Aan één van deze stranden hopen we een plaatsje te versieren in een restaurantje dat pal op het strand staat; “Voorstrand”. Maar de keet zit afgeladen vol. De receptie belooft echter dat ze ons zullen opbellen zodra er een plaatsje vrijkomt, en dat dit waarschijnlijk binnen het half uur zal zijn. We geven ons Afrikaans GSM nummer door en maken een wandeling langs een strandpadje. Inderdaad… geen tien minuten later krijgen we een telefoontje dat er een tafeltje voor vier personen vrij komt. Op het buitenterras genieten we van een lekkere pizza met zicht op zee.Restaurant “Voorstrand”. Prachtige ligging en lekkere pizza.

Links van Restaurant “Voorstrand” ligt “Hoekie”, een guesthouse waar we binnen een drietal weken enkele overnachtingen geboekt hebben. Het strand van Paternoster.

Vooraleer we onze terugweg aanvatten willen we toch nog even de benen strekken, en daar is dit mooie strand de ideale plaats voor. De dames willen de temperatuur van de Atlantische oceaan eens uittesten en riskeren zich schoenloos enkele meters in zee.14° Celcius is inderdaad héél koud…

Herman echter wil zich eens bewijzen, en nog onstuimiger dan de zee stormt hij het water in. Deze euforische daad zal hij bekopen met een natte reispas en een portefeuille die hij kan uitwringen.Herman is nog onstuimiger dan de Atlantische oceaan.

We moeten nu stilaan de terugweg op, want om 17u30 staat nog een boottochtje op ons te wachten. Bij onze thuiskomst kunnen we toch nog een uurtje uitblazen en uitdrogen. Wij zitten zelfs het eerst op de boot, maar dat komt omdat Herman het vertrekuur niet goed begrepen heeft. De Pelican vaart af om 18 uur. Maar niet getreurd; intussen hebben we al een aangenaam gesprekje met Tolly, de kapitein van de Pelican. We kennen hem nog van verleden jaar. Tolly zelf doet ook alsof hij ons ook nog herkent.Tolly’s “Pelican” boot. En dat is Tolly zelf…

Tegen 18 uur zit de Pelican afgeladen vol en kan Tolly starten met de veiligheidsinstructies. Nog impressionanter dan in een vliegtuig. En hij heeft wel gelijk; veiligheid voor alles. Temeer daar er ook een paar kleinere kinderen aan boord zijn. Tollie en zijn echtgenote Madeleine bezorgen ons een heerlijk afsluitertje van de namiddag. Zelfs voor niet echt geïnteresseerde vogelaars komt hij zeer boeiend over. Hij drijft zijn schip langs vele flamingo’s, pelikanen en meeuwen. Zelfs een purperen reiger en een kudde ibissen komen in ons vizier.Kuddes flamingo’s en aalscholvers op de oever van de Berg rivier.Zelfs een paar kingfishers…

en jawel, ook een purperen reiger.

Hij weet ook de weersvoorspelling te voorspellen voor de komende dagen, en dit aan de hand van de hoogte waarop de meer dan tweehonderdduizend aalscholvers naar hun overnachtingsplaats vliegen. Die aalscholvers eten gemiddeld tussen de 300 en 400 gam vis. Dit betekent dus dat er dagelijks ongeveer 70 ton vis in de magen van die vogels verdwijnen.

Aan de hoogte waarop de aalscholvers vliegen kan Tobbie het weer voorspellen.

En als het wat frisser komt heeft Tobbie zelfs dekentjes voor ons.

Vol enthousiasme blijft Tollie maar vertellen over het leven langs en op de Bergrivier en de aangrenzende zoutpannen. Zijn commentaar is nooit betuttelend of vergezocht. Bij het binnenvaren naar zijn ligplaats maakt hij ook nog een omweggetje en vaart ons langsheen de prachtige villas in de Yaght Club. We wanen ons in het Franse Port-Grimaud. Van vele van die overdonderende villa’s of van de eigenaars kan hij ook interessante weetjes vertellen. Het anderhalf uur tollen met Tollie is in een wip voorbij.
Dit kon evengoed Port-Grimaud zijn.

Vanavond is het restaurant aan huis. De twee Hilde’s en Herman maken kip op drie verschillende wijzen. Herman verzorgt de braai en doet bovenop nog dienst als sommelier. Waarbij hij er nauwgezet voor zorgt dat iedereen gelijkmatig bediend is.Met z’n drieën bereiden ze kip op drie wijzen.

En de sommelier; die zorgt dat iedereen gelijk bediend is.

Ons ritje van vandaag. 156 km van Kaapstad naar Port Owen.

Herman’s eerste en ons laatste nachtje in de Westin. Met een fris kopke genieten we van het ontbijt. Vandaag ligt er wel een tafelkleedje over de Tafelberg. Het ontbijt is als naar gewoonte top. Aan de receptie ligt onze rekening al voorgedrukt en alles klopt als een bus. Onze kredietkaart afgeven, code intikken en klaar is Kees. Nu nog naar Cobus van Europcar om onze twee contractjes af te stemmen. En inderdaad; Cobus heeft alles zo goed mogelijk aangepast aan onze wensen, alhoewel… we moeten van beide kanten een beetje water in de wijn doen. Hetgeen we dan ook doen.Vandaag ligt er wel een kleedje over de Tafelberg.

Zoals naar gewoonte… super ontbijt.

Cobus van Europcar heeft weeral eens alles perfect geregeld.

Omdat we nu bagage hebben van twee koppels wordt het wel wat eng om alles in onze Nissan te kunnen laden. Temeer daar we in de komende veertien dagen nogal wat kilometers zullen vreten. Maar gisteren werd al een mouw aangepast aan dit probleem; we mogen een grote valies vullen met zaken die we twee weken kunnen missen. En deze koffer mogen we achterlaten bij Jacqueline’s schoonzoon Julius in restaurant Alfredo. Dus moeten we nu eerst efkes naar Waterfront om die koffer kwijt te raken. Julius van café ALFREDO ontvangt ons weeral met de glimlach.

Hilde, Julius en Herman.

Nu we die grote koffer kwijt zijn past alles in de koffer als in een blokkendoos. We zetten koers naar Port Owen en die 160 kilometer zijn inderdaad op dik anderhalf uur afgehaspeld. Tegen 15 uur bieden wij ons aan in de receptie, en we krijgen direct ons stekje toebedeeld. Hier zullen we dus een week verblijven. Zowel de omgeving als ons optrekje zien er goed uit.De huisjes tegenover ons.En dit is ons optrekje… met alles erop en eraan.

We nemen onze intrek en trachten zo goed mogelijk alles te schikken om een week probleemloos door te komen. Daarna rijden we in de buurt naar een “Spar” waar we proviand binnenhalen om een paar dagen aan onze culinaire behoeften te kunnen voldoen. Gepakt en gezakt arriveren we een uurtje later terug thuis, overladen met spijs en drank. Vanavond echter laten we alles nog onberoerd en gaan een hapje eten in het restaurantje nabij ons appartement.

Het ziet er weeral een warme dag uit; we zijn iets vroeger op wegens een paar afspraakjes. Bij Europcar hebben we een afspraak want we moeten nog voor twee periodes een wagen inhuren. Het bureau van Europcar is in ’t hotel, en Cobus, de manager, kennen we al een viertal jaren. Hij belooft ons twee supervoorstellen te maken, en die moeten binnen een half uurtje klaar zijn. Hij is inderdaad van zijn woord, maar wij kunnen ons niet direct terugvinden in zijn voorstellen. Daarom nemen we vooralsnog geen beslissing en vragen we hem dat hij zijn voorstellen nog eens grondig herbekijkt met de belofte dat we ons morgenvroeg terug aanbieden. Alhoewel nog wat te vroeg beslissen we om toch reeds de richting airport in te slaan . Herman en Hilde zouden daar rond 11 uur moeten landen. Ze zijn gisterennamiddag vertrokken in Zaventem en ze hadden twee uur een tussenstop in Doha. Wijzelf zijn reeds tegen 10u20 in de airport en hebben tijd over om wat rond te kuieren. We kunnen enkele leuke kiekjes nemen in enkele van de leuke decors die ze daar opgebouwd hebben. Een koppeltje toeristen stelt voor om mijn toestel over te nemen zodat we samen op de foto kunnen. En uiteraard maken wij ook van hen een paar kiekjes.
Hier zitten we in een repro van de Bo-Kaap. Maar ’t is wel in de airport.Tien meter verder zit Hilde op Boulders Beach bij de pinguin’s.

En nog enkele stappen verder zit ikzelf op een bootje in Hermanus, op enkele meter van een opduikende walvis.Die lieve touristen die ons fotografeerden mogen ook wel eens op de foto.

We hebben ons danig lang opgehouden met die fotosessie’s en het wordt hoogtijd dat we naar de aankomsthal lopen, want het vliegtuig uit Doha is al tien minuten geland. We zien al na enkele minuten Herman en Hilde door de glazen passerelle stappen, maar spijts we onze armen zwieren als molenwieken bemerken zij ons niet. Qatar vlucht is binnen; we zien Hilde en Herman lopen door de glazen passerelle, maar zij zien ons niet.

Nu weten we tenminste al dat ze mee zijn met die vlucht, en dat is het belangrijkste. Het zal inderdaad bijna één uur duren voor ze uit het arrival poortje tevoorschijn komen.Ze zijn daar… Op de foto is Herman danig geladen zodat hij Hilde volledig verstopt. Maar ze is wel degelijk mee…

Ze hebben goede vluchten achter de rug maar zijn uiteraard wat vermoeid. Herman heeft tegen 13 u een afspraak gemaakt met Jacqueline, de buurvrouw van zijn optrekje in Simonstown. Intussen kennen wij Jaqueline en haar echtgenoot André ook al enkele jaren. Wij spoeden ons dus naar “Waterfront”, alwaar de dochter en de schoonzoon van Jaqueline een drukbeklant Italiaans restaurant runnen; “Alfredo”. Toeval of niet, op het eigenste moment dat we een plaatsje versieren op het terras komt Jacqueline eraan, vergezeld van een vriendin, Bernadette,  een dame die we verleden jaar ook al ontmoet hebben.

De twee Hilde’s op weg naar “Alfredo”

Het “Waterfront” blijft imposant.

Vlnr; Hilde, Hilde, Jacqueline, Herman en Bernadette.

De chef-dienster van Alfredo is zo gelukkig om Herman terug te zien.

Het wordt een hartelijk weerzien. Er vallen natuurlijk lange verhalen te vertellen. Het minst goede nieuws is dat het met de gezondheid van André (Jacqueline’s echtgenoot) niet zo goed gaat. We kiezen elk voor zich een gerechtje uit de uitgebreide kaart. Het is bijna 16 uur als we afscheid nemen richting “Westin”.Intussen is het keukenpersoneel ook al aan lunchen toe.

Jacqueline is één en al belangstelling voor Hilde’s foto’s.

Aangekomen in de Westin geven we Herman en Hilde een paar uurtjes de tijd om uit te pakken en uit te rusten. Tegen 18u maken we afspraak in het restaurant op het 19e verdiep. We genieten er van een paar gratis drankjes want tot 19 uur is het “happy hour”. Prachtig decor, prachtig uitzicht op de skyline van Kaapstad, fijn gezelschap en gratis drankjes; wat zou je nog meer willen? Een Schotse heer (zonder kilt) bemerkt dat we wat foto’s nemen en stelt voor dat hij een fotootje van ons vieren samen wil nemen. Fijne man! Achteraf vertelt hij wat over hemzelf en over zijn dochter die meedingt naar het kroontje van Miss Schotland.

Onze fiere Schot met zijn mooie dochter.

Nadien in het restaurant genieten we van een gerechtje naar keuze en kritische wijnkenner Herman beveelt ons een schitterende wijn “Klein Constantia” aan. De warmte van de dag, de vermoeidheid en deze culinaire geneugten zorgen er voor dat er een uurtje later sommigen groot constantia zijn. Het bedje zal deugd doen.Wijnkenner Herman opteert voor “Klein Constantia”

Ik ben er vandaag vlug bij om familie en vrienden te melden dat de gezondheidsproblemen zo goed als opgelost zijn. Ik denk dat alles terug functioneert en op zijn plaats zit. Maar toch zullen we het vandaag kalmpjes houden. Het is wel onze laatste dag alleen, want morgen vervoegen vriend Herman en zijn Hilde ons. We besluiten om voor de eerste keer een daguitstap te maken met onze Nissan Livina. Zodoende kunnen we al eens grondiger onze TomTom GPS Afrika van de I-Phone uittesten.  In de lobby van de Westin wordt onze aandacht getrokken door een onderhoudsjongen die blad per blad de planten (vrouwentongen) aan het afstoffen is met een mop.Deze man ontstoft elk blad met een mop van pluimen.

Onderweg naar Clifton maken we een paar fotostops en rond de middag bereiken we “Bungalow”, een strandrestaurant waar wij verleden jaar ook als eens langs gingen. De parking staat propvol wegens weeral filmopnames. Ik heb de indruk dat de helft van de nieuwe films in Zuid-Afrika opgenomen worden. Een filmcrew met tientallen vrachtwagens en zeker meer dan 50 crewleden. Onmogelijk een plaatsje te bemachtigen tot plotseling een parkwachter uit het niets tevoorschijn komt; “Follow me Mister Christian, I have a nice place for you”. Je gelooft het niet, maar de man herkende mij en herinnerde zelfs  mijn naam. Het was van februari 2015 geleden dat we hier geweest zijn. Toen had ik hem wel een rennerspetje cadeau gedaan. Hilde vindt in haar documenten terug dat de man Odary noemt en hij uit Burundi komt.  Ikzelf heb nog zijn foto van verleden jaar in mijn archief.Odary uit Burundi; na elf maanden herinnert hij nog mijn naam.

Wij waren danig enthousiast over Odary’s memory dat we ditmaal vergaten een foto van de man te nemen. Maar dat kunnen we volgende maand nog goedmaken; dan komen wij hier nogmaals langs. De receptie van strandrestaurant “Bungalow” ontvangt ons hartelijk en ze hebben natuurlijk een tafeltje met mooi uitzicht voor ons. Temeer omdat we nu reeds twee volgende reservaties kunnen versieren. De receptie van “Bungalow”. Lieve mensen.

Zalig vertoeven daar. In de schaduw met zicht op zee.

We houden het op een malse steak met Belgische frietjes.

Bij het wegrijden hadden we gehoopt om van parkwachter Odary nog een fotootje te kunnen maken en hem een presentje te geven. Maar dat doen we maar niet, want hij staat omringd door twee politiemannen die hem ondervragen. Is hij misschien een illegale parkwachter? Volgens mij kan dat de reden niet zijn, want dan zou hij hier nog al die jaren niet werken. We hopen het beste voor hem en verlaten het terrein zonder één cent parking betaald te hebben. Volgende keer dubbel! Nu rijden we met een slakkengangetje over Bantry-Bay en Green Point. We passeren op rakelings naast onze Westin in Cape Town en vervolgen richting Milnerton met koffiestop in Bloubergtrand. Daar maken we een halte aan een sympathiek koffiehuisje “Petits Fours” met zicht op de zee en op de tafelberg.Prachtig zicht op de Atlantische oceaan en de Tafelberg.

“Petits Fours” – Supergezellig koffiehuisje met prachtig uitzicht.

Vanop het koffieterrasje tracht ik enkele foto’s te maken van het opspattend zeewater langs de rotsen met de meeuwen op de voorgrond. Maar plotseling is alles pikzwart in mijn focus. Houdt daar toch iemand een dikke motorhandschoen voor mijn lens zeker. Niet mogelijk… onze vriendin Hettie Hester die passeerde met haar zware motor en in een flits ons ook heeft herkend. Het zal dan toch nog waar zijn dat wij hier bijna evenveel mensen kennen als in Waregem. Het is een hartelijk weerzien, en we moeten beloven dat we in de volgende weken zeker eens zullen binnenwippen in Studio 46, het mooi kunst- en juwelenwinkeltje van Hettie. Toevallig ligt er nog een doosje chocoladen paardekopjes in de auto en we maken Hettie daar dolblij mee. Belgische chocolade is immers haar dada…Opspattend zeewater met de meeuwen op de voorgrond.

Hettie met haar doosje paardekopjes.

Terug in de Westin krijgen we een telefoonoproep uit de receptie met de melding dat een kennis naar ons vraagt. Een van onze diensters van 2014 uit de Westin die intussen verhuisd is naar Johannesburg. Faith, want zo noemt ze, was toen in verwachting. Wij waren een bepaalde zondag naar een misdienst geweest van “The Christian Faith” (Het Christelijk Geloof), en toen we aan Faith informeerden naar haar baby wist ze te vertellen dat ze reeds 6 maand zwanger was en dat het waarschijnlijk een jongen zou zijn. Een naam wist ze nog niet. Toen brachten we haar diets dat Christian de ideale naam was voor haar eerste jongetje, temeer daar zij Faith noemde. Ik stelde zelfs voor dat ik het peterschap van dat kindje op mij wou nemen, doch wel op voorwaarde dat het Christian zou noemen. Een half uurtje later toen ze onze tafel kwam afdienen vertelde ze dat ze haar man opgebeld had, en die vond zowel de naam als het peterschap een formidabel idee. Maar de ganse geschiedenis kreeg een onvoorziene wending; … het werd een meisje. Intussen woont ze anderhalf jaar zeer gelukkig in Johannesburg, en had ze gehoord van vroegere collega’s dat we terug in de Westin verbleven. Vandaar haar telefoontje. Ze wou persé nog eens onze stemmen horen, en ze stuurde nu ook een mailtje met een foto van haar lief dochtertje, Eva. Voilà se, onze avond kon weeral niet meer stuk…Faith in Januari 2014.

Kleine Eva, intussen anderhalf jaar oud.