Maand: april 2015

Onze op twee na laatste dag en voor Mehdi en Julien de allerlaatste. Om 6u30 staat Anton al aan de deur om het zwembad te stofzuigen. Voor ons hoeft het nu in feite niet meer, maar des te beter voor de vrienden die hier straks onze plaats innemen. Julien heeft sinds gisterenavond zijn Leon nog voor geen haar gelost.

Leon steeds in de buurt.

Krijgen we ook alweer heb bezoek van een diertje, ditmaal ondefinieerbaar. Julien neemt zijn Krugerboek ter hand en weet ons te vertellen dat dit een gestreepte mangoeste is. Dat weten we nu ook alweer. 

Een gestreepte mangoeste in onze tuin.

Er komen ons ook twee zebra’s uitwuiven, maar owee… we hebben geen brood meer. Efkes proberen met de overschot van de maïskorrels. En inderdaad; dat lusten ze ook.

Maïskorrels; ook lekker.

Zoals afgesproken komt de familie Herminaire eraan tegen 9u30. Gisteren hebben we zo goed of alle details geregeld voor de overname en nu kunnen zij de Xeni Lodge inpalmen. We zijn zo goed als vertrekkensklaar, maar eerst moeten er uiteraard nog wat fotootjes gemaakt. 

Kim en Wim.

Thorkil en Saran.

De ganse familie…

En allemaal samen. (Op uitzondering van de fotograaf)

10 uur. We willen ons stipt aan ons schema houden, want Marloth Park-Johannesburg is 460 km. Een hele trip. Saluu vrienden, saluu Xeni Lodge… hopelijk tot nog eens. En weg zijn we. Een laatste maal doorklieven we Marloth Park.

Laatste rit door Marloth Park.

Het is een tamelijk eentonige weg tot Johannesburg. En er wordt ook niet veel gepraat. Ikzelf tracht de voorbije drie maanden te reconstrueren, maar da’s niet gemakkelijk. Enerzijds zijn sommige belevenissen precies al héél lang voorbij en anderzijds zijn die drie maanden voorbijgevlogen. Besluiten kan ik alleen maar dat het weer een prachtige tijd was. Rond de middag kopen we een belegd broodje in een benzinestation. Broodje dat we verorberen in de wagen. Omdat we bij het naderen van Jo-burg niet direct onze B&B vinden waar wij nog twee dagen verblijven besluiten we om direct door te rijden naar de luchthaven. Tambo International Airport. We leveren dan ook maar ons Nissanneke binnen, want in die twee laatste dagen is het zeker niet de bedoeling om nog veel rond te rijden. Samen met Mehdi en Julien eten we nog een kleinigheid in die immense luchthaven.

Tambo International Airport; immense luchthaven.

Laatste hapje in een van de vele restaurants van de luchthaven.

En dan is het zo ver. Mehdi en Julien moeten naar de pascontrole. Hier nemen we dus afscheid. Een kusje, een drukkie en een traantje, en weg zijn ze. Wij blijven een beetje verweesd achter. Met een taxi laten we ons naar de B&B African Moon brengen in Kempton Park, een twaalftal kilometer van de luchthaven. Hier zullen we onze laatste twee Afrikadagen in alle rust doorbrengen. En we hebben geluk. Het is een prachtige accommodatie. Mooie slaapkamer en prachtig zwembad. Ideaal om twee dagen naar België toe te leven.

African Moon; mooie accommodatie.

Prachtig zwembad…

Zelfs een biljarttafel onder een tent.

We hebben hier dan inderdaad twee dagen geleefd als God in Johannesburg. Donderdagavond is de terugvlucht naar België gepland. Wel met enkele tussenstations. Om 19u30 vlucht van Johannesburg naar Frankfurt. Vrijdagmorgen 9u30 vlucht van Frankfurt naar Amsterdam. Om 11 uur de trein van Amsterdam naar Antwerpen. En tegen 13 u staat dochter Caroline ons op te wachten aan de uitgang van Antwerpen Centraal. Zij zal ons naar de heimat in Waregem brengen, doch niet vooraleer een halte gemaakt te hebben in Zwijndrecht bij onze 96 jarige Bomma. Zij wist niet van onze komst en haar geluk kon natuurlijk niet op. Heerlijk weerzien na drie maanden.

Drie generaties. Heerlijk terugzien.

Vroeg ontbijt met nostalgie naar wat voorbij is.

Om 8 uur reeds rijden we heen en weer naar het kleine winkelcentrum van Marloth. Mijn airtime moet bijgeladen worden bij Vodacom en we willen nog wat drank en versnaperingen voor onze bezoekers van straks.Wij zijn maar pas terug als de vrouw van Anton zich komt aanmelden om een uurtje te komen kuisen. Zij heeft wel twee kleine bubbels bij, maar die schijnen zeer rustig en braaf te zijn. Binnen de kortste keren is Julien die gastjes aan het entertainen. 

Anton’s Madam met haar kleinste spruit Nicole.

Nicole en Warren hebben al direct een speelkameraad aan Julien.

En een dansje hoort er ook bij.

Rond 10 uur krijgen we dan het bezoek van de familie Herminaire. Wim, Kim, Thorkil en Saran. De kinderen zitten alras aan het UNO spelen, en wij maken intussen de ronde van het huis om hen een en ander uit te leggen. ’t Is allemaal niet moeilijk, maar ’t is nog veel gemakkelijker als het eens voorgetoond is.

Als het daar niet plezant is om UNO te spelen…

Tijd voor een apéritiefje.

Voor een apéritiefje hebben we ook wel wat tijd. Alsof ze die koekjes ruiken; daar komen alweer drie kudu’s tot aan ons terras.

Die kudu eet apéritief koekjes uit Julien’s hand.

Ze durven hem zelfs al strelen.

’t Is intussen hoogtijd om aan onze uitstap te beginnen. Ons eerste doel is de bananenplantage Rosmaryn, enkele kilometer buiten Marloth Park. 

Moeder met kindje bij een bananenveld.

Bananen aarden alleen in vorstvrije gebieden. Ze houden eigenlijk van hoge temperaturen. Bananen hebben geregeld regen nodig en anders moet de grond elke week bevloeid worden. 

Kilometers bananenplanten.

Ook al lijken bananenplanten op bomen, hun stam bestaat uit dicht op elkaar zittende bladstengels en niet uit hout. De banaan is in feite geen boom maar een uit de kluiten gewassen kruid. De echte stam zit onder de grond en wordt een wortelstok genoemd. Hieruit groeien de wortels, de bladeren en uiteindelijk een grote paarse bloem.

De grote paarse bloem.

Uit de wortelstok komen ook scheuten die weer nieuwe planten vormen. Bananenplanten maken in principe drie groeifasen door, die plaatselijke planters „de oma, de dochter en de kleindochter” noemen. De „oma” geeft dit jaar vruchten, de „dochter” volgend jaar en de „kleindochter” over twee jaar. Er groeien in verhouding veel „kleindochters” naast hun „moeder”. De grote paarse bloem, waar uiteindelijk de tros bananen uit voortkomt, groeit vanuit de verborgen wortelstok door het hart van de schijnstam omhoog. Nadat de bloem ten slotte tussen de twee bovenste bladeren te voorschijn is gekomen, gaat hij hangen. Naarmate de bloembladeren afvallen, worden er steeds meer van de tien tot vijftien onvolgroeide kammen zichtbaar die uiteindelijk de tros zullen vormen en die voor leken wel ondersteboven lijken te groeien! Een kam kan uit twintig of meer zich ontwikkelende bananen bestaan, die ook wel ’vingers’ genoemd worden. Vanaf de tijd dat de paarse bloem zichtbaar wordt tot het oogsten van de bananen gaan drie tot zes maanden voorbij, afhankelijk van de tijd van het jaar. De vruchten worden geoogst als ze nog groen zijn, maar pas nadat de vingers hun kromme vorm hebben gekregen. De verkoopbare trossen wegen gemiddeld zo’n 35 kilo. Bij het oogsten wordt er een plastic hoes over de tros gedaan zodat de bananen niet gekneusd worden door de regen of tijdens het transport naar het verpakkingsbedrijf.

Het verpakkingsbedrijf van Rosmaryn.

De bananen worden op lange opleggers naar het magazijn vervoerd.

Hier worden de kammen in trosjes van drie tot zes bananen verdeeld, waarna ze met een schimmeldodend middel behandeld worden ter voorkoming van kroonrot.

Bananen aan de lopende band. Groene en gele…

Vervolgens worden de bananen in een met was behandelde doos met ventilatiegaten gelegd en in een rijpingscel geplaatst, waar de narijping plaatsvindt met behulp van ethyleengas. De dozen worden hier ongeveer twee dagen bij een constante temperatuur bewaard en daarna naar de consument vervoerd.

De bananen worden in dozen met ventilatiegaten gelegd.

Kim Novak… nee nee, Kim Kodak.

Altijd die glimlach…

Kim, Saran, Thorkil en Wim tussen de bananen.

En ze zijn nog lekker ook.

Miss banaan.

Plezant afscheid.

We hebben hier wellicht wat te lang vertoefd want we willen nog naar het kleuterschooltje waar Sutterke sponsor is. Het is vandaag maandag, en de eerste dag na de paasvakantie. Als we eraan komen zijn alle kindjes buiten aan het spelen. Na een korte aanmelding bij de directeur krijgen we direct toelating om de speelplaats te betreden. We zijn immers vrienden van Paul De Sutter.We mogen zelfs onze wagens binnen het schooldomein plaatsen. 

Sutterkes schooltje.

De kindjes worden in ’t gelid geroepen en mogen een liedje zingen voor ons gezelschap. Ze hebben waarschijnlijk een en ander verleerd gedurende de vakantie, want het komt er niet al te vlot uit. 

Het zingen gaat niet zo vlot…

maar spelen des te vlotter.

Het volledig lerarenkorps krijgt een T-shirt van Saran.

Vlug een spelletje spelen met Julien.

Eén en al belangstelling voor Julien’s uitleg.

Omdat het schooltje in een township ligt willen we deze wijk ook nog wat verder doorkruisen. Er valt immers altijd wat te beleven en Mehdi heeft nog een gans voer rennerspetjes meegebracht van vriend Noël. 

Maandag = wasdag.

Madala zou toch veel mooier zijn met een petje…

Inderdaad.

Wim gaat zich bevoorraden in een plaatselijk winkeltje.

Deze youngster is niet zo opgezet met zijn petje.

Toekomstige paaldanseres. En kleine zus kijkt toe vanuit de loge.

Dit ziet er ook ’n echten uit…

Deze dames zijn ook tevreden.

De petjes vliegen de deur uit…

Middagmaal zal intussen bijna namiddagmaal worden. Omdat het gisteren zo gezellig was bij Serena Oasis beslissen we om er terug te gaan. We eten een spaghetti met scampis of een sole. We drinken een glaasje wijn en we hebben heel wat te vertellen. De jeugd gaat na het eten een plonsde nemen in het achtergelegen zwembad. Het wordt enkele uurtjes puur genieten.

Een paar uurtjes genieten…

En babbel de babbel…

De jeugd start met UNO…

Daarna naar het zwembad.

Mehdi is het aan het uitleggen.

Waarschijnlijk dezelfde krokodil als gisteren.

Sierlijke kraanvogel.

Leuk zwembad.

Nu wordt het toch tijd om naar huis te gaan.

Het is intussen inderdaad al 17 u en hoogtijd om de matten op te rollen. Binnen een uurtje komen de klanten voor vanavond reeds aan in ’t restaurant. We nemen nog afscheid van onze nieuwe vrienden. Zij beloven dat ze morgenvoormiddag tegen ten laatste 10 u bij ons zullen zijn om onze plaats over te nemen in Xeni Lodge. Als we thuis arriveren lopen er weeral twee prachtige zebra’s op onze oprit. Komen ze afscheid nemen? En we zijn nog maarpas op ons terras als Julien ook al weer een ontdekking doet… ditmaal een kleine gekko.

 

Twee prachtexemplaren. Komen ze afscheid nemen?

Onze spin-o-loog heeft weeral iets ontdekt. Een soort gekko.

Het wordt een avond van een beetje opkuisen, van koffers pakken en van restjes peuzelen. Niet te geloven dat we bijna einde verhaal zijn. Er rest echter nog een zeer belangrijk punt op ons agenda; namelijk de toekenning van de prijs aan de meest verdienstelijke reisgenoot. En die gaat met unanimiteit van stemmen naar… JULIEN DEVOS. Een mooi knuffeldier, een leeuw die hij o zo graag had gekregen in de shop van het Krugerpark. Omie heeft die toen stiekem gekocht en tot nu verborgen gehouden. Julien is natuurlijk in de wolken met die prijs en hij beslist dat de knuffel vanaf nu door het leven zal gaan als LEON.

Julien met Leon. Die zullen goed slapen vannacht.

Ik denk dat dit nu wel de langste blogpagina’s van Afrika 2015 zullen zijn. 48 foto’s van één dag…

Vandaag is er een rustig dagje gepland, en dat begint al met lang uit te slapen. Liefst tot 9 uur. De thermometer tekent nu al 26° en dus is ’t ontbijt natuurlijk buiten gepland. De toastjes zijn nog niet naar binnen of daar staan al een familie wrattenzwijnen te scharrelen in de tuin. En er zit er  precies een héél gevaarlijke bij.

Wrattenzwijnen op bezoek.

Dit ziet er gene braven uit.

Julien probeert hun gesnurk te imiteren.

De zon is intussen serieus aan het doorbreken en Julien moet onder een laagje zonnebrandolie factor 30. En daarna rustig aan het zwembad een partijtje UNO spelen. 

Goed insmeren want de zon is al serieus aan het branden.

Een partijtje UNO tussen vader en zoon.

Gisteren hebben we in de Spur enkele blaadjes meegekregen waarmee leuke selfies te maken zijn. Dat moeten we nu toch eens uitproberen. Er zijn inderdaad leuke dingen mee aan te vangen.

Leuke selfies met die blaadjes uit de Spur.

En wie is dit?

Die van Omie is ook leuk…

Vanaf nu heeft Mehdi baard en snor.

Julien heeft deze morgen mijn trommelaartje cadeau gekregen en daar is hij ook een tijdje zoet mee.

Julien met de Afrikaanse trommelaar.

Deze middag gaan we eten bij Serena Oasis. Slechts een paar kilometer van Xeni Lodge; een zeer goede dagschotel, ja mag blijven zitten zolang je wil en een prachtig zicht op fauna en flora in en rond de Crocodile River.

Prachtig zicht op de Crocodile River die zichtbaar zijn naam niet heeft gestolen.

Drie buffels komen uit het Krugerpark aan de overkant om zich te verfrissen in de Crocodile River.

Hier kunnen we nog wat verder UNO spelen.

 

De krokodil ligt intussen met opengesperde muil.

Julien heeft een eigenaardig dier ontdekt… wat mag dat zijn?

Het is precies een grote hagedis… maar Julien, onze spin-o-loog vertelt dat het een gekko is. Eén van de talloze soorten die in Afrika voorkomen.

Het is bijna 17 u als we terug in Xeni Lodge zijn. Julien herinnert zich dat hij vandaag nog niet gelezen heeft in zijn leesboek. Het boek in kwestie moet volledig uitgelezen zijn tegen het einde van de Paasvakantie. Met de voetjes in het water leest het dubbel zo vlot.

Het boek moet volledig uitgelezen zijn tegen het einde van de vakantie.

We zijn nog maar een half uurtje thuis als plotseling weeral alle elektriciteit uitvalt. Gelukkig hebben we nu het telefoonnummer van elektrieker Chaldon. Die kan ons direct gerust stellen. Het is een georganiseerde stroomonderbreking door de maatschappij en ze zal twee uur duren. Oef, als het dat maar is. Er is een familie Belgen (uit Oudenaarde) neergestreken in Xari’s Place, het andere huis van Sutterke. Overmorgen, als wij hier vertrokken zijn, zullen deze mensen dan naar hier verhuizen. Het zou misschien wel nuttig zijn om even te gaan aankloppen en te vragen als zij  geen probleem hebben. Als wij daar aankomen zijn ze juist aangekomen van een tocht in het Krugerpark. Ze zijn heel blij dat wij hen een en ander kunnen bijbrengen van Marloth Park in het algemeen en van Sutterke’s woonhuizen in het bijzonder. Wim en Kim, samen met de kinderen Saran en Thorkil zijn super aangename mensen. Binnen de kortste keren hebben we het gevoel elkaar reeds langer dan vandaag te kennen. En we maken een afspraak om hen morgen voor een ganse dag op sleeptouw nemen. Voor het diner van vanavond hebben we reeds een tweetal dagen geleden een reservatie gemaakt bij Kruger Grand Lodge, een hotel op enkele honderden meter van Xeni Lodge. Onderweg worden we nog opgehouden door een horde gnoes.

Een horde gnoes verspert onze weg.

Het diner is in feite nog bedoeld voor de verjaardag van Mehdi. We zijn verplicht van het volledig menu te nemen, en dat valt wel een beetje zwaar uit voor onze magen. Vier gangen, en dit voor ’s avonds… 

Tegen we dit verorberd hebben…

Julien is al aan ’t likkebaarden.

Al bij al valt het nog mee. Het zijn allemaal tamelijk lichte gerechtjes. Zelfs Julien kan telkens zijn bord ledigen. Tegen 21u30 zijn we goed en wel thuis. Goede nacht iedereen.

 

 

Vandaag een héél speciale dag. Niet alleen omdat we om 5u20 uit onze nest moeten, maar vooral omdat Mehdi vandaag jarig is. Julien heeft al de ganse reis het geschenkje voor zijn Papa zorgvuldig verborgen gehouden en nu mag het eindelijk boven water komen. Mehdi komt er zich direct mee presenteren; een gepersonaliseerde beschilderde T-shirt speciaal voor hem ontworpen door zoon Julien. Waaauuuww…

Wat een mooie T-shirt ontworpen en geschilderd door Julien. Recto-verso.

We hebben spijtig genoeg niet veel tijd om bij de T-shirt en de verjaardag stil te staan want tegen 6 uur moeten we klaar zijn voor de game drive. In het restaurant kunnen we een kopje koffie en een cake krijgen om toch niet gans nuchter aan onze drie uren durende drive te beginnen. Julien heeft intussen zowel bij Low als bij Georg zijn charmes bovengehaald om te bekomen dat hij op het zitje naast Low mag zitten. En het lukte nog ook.

Zo vroeg in de morgen reeds de dierenfoto’s van gisteren aan ’t bekijken.

Het zitje van Georg lukte net niet, maar naast driver Low lukte dan wel.

Ditmaal moeten we wel lange tijd wachten vooraleer we dieren ontwaren. Maar bij wilde dieren spotten moet je dat erbij nemen. Ze komen niet op commando. Bovendien is het in de vroege morgen tamelijk koud, zeker als de Jeep wat snelheid maakt. Maar ons geduld zal beloond worden. Boven op de heuvel komen wel vijf andere game Jeeps in twee à drie rijen over de baan gereden. Van in de verte ontwaren we plots dat een horde wild dogs voor hen over de baan loopt. Dit zou kunnen een film zijn…

Prachtig tableau. Een horde wild dogs met daarachter de Jeeps.

Jammer genoeg trekken ze het bos in.

We hadden stiekem gehoopt dat ze onze Jeep zouden passeren, doch ze trekken het bos in. Schone liedjes duren niet lang. Maar we hebben ze toch gezien, en volgend Low is dit zeer uitzonderlijk. Dat kunnen ze ons ook niet meer afnemen. En weinig minuten later doet Georg ons weeral opschrikken. Hij wil plotseling van de baan af, recht het bos in.

Georg heeft weeral iets ontdekt.

En hij zal nog gelijk krijgen ook. We bereiken een open plek waar een grote kudden buffels zich verzameld hebben. Indrukwekkend!

Een grote kudde buffels. kalfjes incluis.

Dit moet héél uitzonderlijk zijn… Misschien wel een cadeau voor Mehdi’s verjaardag.

Van dichtbij zien ze er toch niet al te zachtaardig uit.

Die buffalo’s beginnen precies wat nerveus te worden en we maken ons dan ook maar uit de voeten. Een kwartiertje later schijnen we weer prijs te hebben. Zowel Georg als Low lopen een eindje te voet het pad op. Zij hebben waarschijnlijk weeral iets ontdekt. 

Naar wat is Low nu op zoek?

Een paar minuutjes later komen beiden vastberaden terug op onze Jeep af. Ze hebben het spoor van neushoorn(s) gevonden. 

Vastberaden keren ze terug naar de Jeep.

En inderdaad. Enkele honderden meter verder kruisen we het pad van drie neushoorns. Twee kolossen, waarschijnlijk vader en moeder, en één kleintje. 

Dit hadden we nog tekort in Gomo Gomo. Met de luipaard van gisteren maakt dit de big five compleet.

Moeder en dochter in profiel. Lief hé!

En ook nog eens in zijaanzicht.

De adrenaline heeft de koude afgevoerd maar nu komen de maagjes in opstand. Maar dat hebben Low en Georg weeral voorzien. Een veilig rustig plaatsje en daar pakken ze weeral de frigobox uit. Lekker warme koffie met koekjes of toastjes. 

We zijn weeral goed verzorgd door Low en Georg.

Babbel met de mede bushers.

Temeer omdat het Mehdi’s verjaardag is profiteren we ervan om hier ook een korte fotosessie te organiseren. 

Hilde en drie generaties.

Hilde met Julien.

En dat stel Chineeskes wou persé een foto met Opie. Als’t dat maar is…

We worden ter orde geroepen. Busje vertrekt zo… Nog een klein uurtje te gaan. En in dat uurtje krijgen we nog heel wat te zien; zebra’s, impala’s en zelfs olifanten.

Moeder en dochter kameelpeird. (Afrikaans voor zebra)

Een bende impala’s… dat was lang geleden.

En ook nog olifanten.

We keren stilaan terug naar de lodge. We kruisen een Jeep van de concurrentie en hun driver geeft aan dat er een leeuw zit op een paar honderd meter hiervandaan. Om in schoonheid te eindigen moeten we daar nog eens op af. En Georg weet hem direct te traceren. Waauuw… een mooi beest.

Zij hebben een leeuw gezien…

Wat een mooie kerel…

Dit mocht nog drie uur geduurd hebben. Maar we naderen de lodge en Gomo Goma loopt voor ons op zijn einde. 

Terug aan de waterpoel van Gomo Gomo.

Nu nog een echt ontbijt in de lodge, en daarna stilaan tijd om afscheid te nemen van crew en locatie. Jammer dat het al voorbij is…

Hopelijk tot later nog eens Janel.

 

 

Ook nog eentje met Omie aan de poel.

Samen op de foto voor Papa’s verjaardag. De twee bush lovers.

Er worden nog wat e-mail en Facebook  adresjes uitgewisseld en nu moeten we ervandoor want ’t is al 11u30 en we hebben 260 km te gaan. We rijden nog een vijftiental kilometer door het Gomo Gomo domein en we kunnen niet nalaten om nog te stoppen voor een paar prachtige dierentaferelen. Misschien wel een van de allermooiste welke we hier gezien hebben.

Een echt schilderij toch…

Drie giraffen op een rij…

Nu eerst wat doorcheezen en tegen 14u30 bereiken we het stadje Hazyview. Er is hier een klein winkelcomplex met restaurantjes. Hilde gaat wat inkopen doen om morgen bij Sutterke het ontbijt te kunnen serveren. Koffie, jam, eitjes, fruitsap, melk, cornflakes; van alles wat dus. In het restaurant Kuka smullen we van een pizza Hawaï. Julien heeft ook alweer direct een verhaal aan serveuse Casual.

Casual luistert belangstellend naar Julien’s verhaal. De duifjes zitten op de draad zou Sutterke zeggen…

Nu nog anderhalf uurtje rustig rijden en genieten van de mooie natuur. We bereiken zorgeloos Malelane, een twintigtal kilometer van Marloth Park. Op het terras van een Spur-resto wil Hilde eerst nog een cappuccino voordat we Marloth binnenrijden. Op de parking van de Spur zien drie diensters dat ik (zoals altijd trouwens) een fototoestel op de buik draag. Ze haasten zich alle drie om een fotoshoot pose aan te nemen op de dienstmoto van de Spur.

The three Suzuki girls.

Tegen 18 uur bereiken we onze bestemming Xeni Lodge in Marloth Park. Ondertussen al een bekende stek. Vooral Julien is in zijn nopjes, want hij weet reeds dat hier van alles te beleven valt.

Xeni Lodge. Hier is van alles te beleven.

Spin-o-loog Julien is al direct in de weer; ditmaal geen spin maar een kever.

Na een kort zwempartijtje maken we ons klaar voor een dineetje in Phumula Lodge, ons ondertussen ook al bekend. Serveuse Hellen herkent ons op het eerste zicht. Een jongen als Julien kan je toch niet vergeten is haar repliek. We krijgen een gezellig hoekje toebedeeld en genieten er van Steak Madagascar, voor Hilde en Mehdi een sole en voor Julien nogmaals calamari rings. Mehdi heeft stiekem de rekening betaald, want het is zijn verjaardag. Was me dat alweer een plezant gevulde dag.

 

 

 

 

 

Vandaag is het de bedoeling naar het vermaarde wildreservaat Gomo-Gomo te trekken. We zijn er verwacht tegen 14 uur voor een eenvoudige lunch en om 16 uur staat een eerste game drive gepland. Gomo Gomo ligt op ongeveer 70 kilometer van Hoedspruit; we hebben deze voormiddag dus tijd zat. We kunnen na het ontbijt gerust een paar uurtjes van de teruggekeerde zon en van het zwembad genieten.

Een paar uurtjes om te genieten van ’t zonnetje aan het mooie zwembad.

Dolce farniente…

Rond 11 uur zetten we koers naar Gomo Gomo en om twaalf uur rijden we al het park binnen. Aan de hoofdingang worden we verwelkomd door CEO Janel en driver Low.

Janel en driver Low. Deze laatste heeft reeds zijn wapen bij voor de drive van straks. Misschien wil hij nu al impressie maken.

We slapen terug in een gemeenschappelijke lodge met twee kamers. En met zicht op de waterpoel. Uniek.

Dit is het terras van Gomo Gomo…

met zicht op de poel.

Nu kunnen we nog anderhalf uurtje genieten van dit paradijs. Zalig!!!

Genieten maar…

Tegen kwart voor vier staan we al gepakt en gezakt om weeral een groot avontuur aan te vangen. De batterijen zijn opgeladen, de telelenzen afgesteld en de verrekijkers uitgepakt. Het feest mag beginnen.

Laatste test met de verrekijkers.

Low neemt het stuur in handen en weg zijn we… recht het grote bush in.

Low vraagt als we bepaalde wensen hebben. Mehdi repliceert dat we van de big five alleen nog de luipaard mankeren. Bijna onmogelijk dit hier te spotten, maar zowel Low als gangmaker Georg beloven het onmogelijke te doen om ons een luipaard (of lui paard) te tonen. Let’s hope… we zien wel. Het is al meer dan een dag geleden dat we een kudde impala’s gezien hebben en daar worden we al direct op getrakteerd. Al vlug gevolgd door een giraffe en enkele olifanten. Dat is al serieuze koek.

Mooie impala’s… Inderdaad; impala’s zijn altijd mooi.

Wat ritst daar door het struikgewas?

De giraf is niet veraf.

Eensklaps is onze spotter Georg op zijn stoeltje niet meer in te tomen. Hij heeft sporen gezien en str… geroken. Allebei vers. Daar moeten we op af. Hij denkt ons te begeleiden naar wat we persé willen zien; een luipaard. Op aangeven van Georg doorklieft Low met zijn Jeep de boompjes en struiken alsof ze van karton waren.

Georg is vastberaden… daarlangs!

Plots doet Georg teken om halt te houden. Op nog geen tien meter van ons ligt het… wat?, wie?, waar?… Danig gecamoufleerd had niemand het luipaard gezien… waaaw!!! Kunnen we nog iets dichter???

Niemand had gezien dat daar een luipaard lag.

En nog een beetje dichterbij… nog een beetje…

En dan plots… staat het beest op en verdwijnt in de struiken. Nog vlug een laatste foto… bijna te laat.

Bijna te laat maar nog net niet.

Iedereen in onze Jeep is dol enthousiast. De drive kan niet meer stuk. Maar we zijn nog niet aan ’t einde van het feest. Ineens heeft Julien iets in ’t vizier. Inderdaad… een leeuw! Sssstttt… driver Georg doet teken om langzaam zijn richting te volgen. Als we op een zestal meter van die leeuw verwijderd zijn legt Low de motor af. Iedereen houdt zijn adem in. Wij staan oog in oog met koning leeuw…

Oog in oog met de koning der dieren.

We zijn nog aan het bekomen en de laatste fotokliks zijn nog niet uitgedoofd als Georg voorzichtig teken doe dat hij meerdere leeuwen hoort brullen. Onmiddellijk daar naar toe. En inderdaad, pakweg tweehonderd meter verder liggen er twee leeuwen te soezen op een zandweg.  

Twee luie leeuwen.

Die ene houdt ons toch goed in de gaten.

Die moet ook nog op de gevoelige plaat. (Op het hard schijfje)

Het wordt stilaan donker en onze drivers vinden dat het tijd is voor een apéritief bij zonsondergang. Zij voeren ons naar een beveiligde plaats en binnen de kortste keren staat een tafeltje gedekt op de Jeep met allerlei lekkere drankjes, snoepjes en koekjes. 

De high five als dank voor alles wat we te zien kregen.

Leuke apéro bij zonsondergang midden in het bush.

Prachtig wolkendek.

Is me dat genieten…

En we zijn niet alleen.

Drie stralende gezichten.

Low vraagt aan het gezelschap of hij eventueel nog een half uurtje verlenging mag breien aan onze drive. George heeft hem immers in het oor gefluisterd dat er waarschijnlijk nog iets te vinden is. Het ganse gezelschap is unaniem en enthousiast akkoord. Dus, wij weer op weg. Ne enkele minuten reeds rijden we pal in op een African Wild Dog. Zeer zeldzaam, alhoewel er momenteel een kudde moet vertoeven ergens in dit bush. Als kers op de taart krijgen we er ook nog een waterbok bovenop.

De African Wild Dog… zeer zeldzaam.

En ook nog een waterbok. (Draagt een WC bril rond zijn poep.)

Vanaf nu wordt het eerst echt donker en heeft Georg zijn richtspot bovengehaald. Enkele honderden meter vooraleer wij de lodge bereiken valt zijn licht pardoes op een hyena. Die krijgen we er ook nog bovenop.

Georg richt pardoes op een hyena.

Het diner wordt buiten opgediend in een boma met z’n allen (22 personen) rond een kampvuur. Supergezellig. 

Als dat er niet gezellig uitziet…

Een deeltje van de grote ronde.

Nog een deeltje.

We krijgen achtereenvolgens een slaatje met ham en kaas, daarna lamsvlees en voor dessert een Afrikaans puddingske. En daarna vlug naar onzen tram want morgen worden we om 5u20 gewekt voor de morning drive.  We mogen wel niet alleen het korte pad naar ons huisje afleggen want in het donker is dit veel te gevaarlijk wegens mogelijkheid van wilde dieren. Driver Low begeleidt ons met zijn wapen en een zware zaklamp tot we binnen zijn in onze lodge. We krijgen ook een walkie-talkie om vannacht bij eventuele problemen een driver te kunnen oproepen. Slaapwel.

We hebben vannacht nog tientallen keren die ongelukkige impala zien verslinden. Om 8 u zijn we al bij de pinken om op ons beurt een lekker ontbijt te verorberen. Deze morgen is het een self-service ontbijt en de lekkere warme eitjes worden naar eigen wens opgediend door ober Welcome. (Wat een leuke naam!).

Een omelet naar Julien’s wens.

Alleen al aan de namen van onze locaties kan je horen dat we vandaag tussen mooie canyons en rivieren zullen vertoeven. Met andere woorden de Panoramaroute. 

Op zoek naar de Panoramaroute.

De rit van vandaag wordt overlopen.

Wanneer we overladen met koffers over het tuinpad lopen gebeurt eensklaps een accidentje met Opie’s broek. Tot grote hilariteit van Julien. Ik verdenk hem er nog steeds van dat hij een truukje heeft uitgehaald. Gelukkig waren geen andere mensen in de omgeving. Als we nog altijd gierend van ‘t lachen onze Nissan bereiken is tuinman Misty de laatste hand aan het leggen aan een wasbeurt voor ons karretje. Als dat niet lief is. Uiteraard verdient dit een centje. Julien gaat in gesprek met de tuinman en even later wordt hij al uitgenodigd om in dienst te komen bij de crew.

Tuinman Misty heeft ongevraagd ons karretje gewassen. Als dat niet lief is…

Julien mag direct in dienst bij Blyde River Canyon Lodge.

Uiteindelijk past Julien voor die job, en we trekken de panorama’s in. We rijden over Hazyview richting Graskop. Jammer dat het juist vandaag voor één keer niet echt zonnig is. Overal waar iets boeiends te zien is maken we een halte of een fotostop.

Deze dames verzorgen kadam boompjes.

En deze mannen maken een veld klaar om rietsuiker aan te planten.

Iets hogerop bereiken we de Kowyn’s Pass (1700 meter). We krijgen het gevoel dat we door het regenwoud rijden. De bossen worden hier aan de lopende band ontgint en even snel terug aangeplant.

Bossen worden aan de lopende band ontgint en terug aangeplant.

In de late voormiddag bereiken we het oude mijnstadje Pelgrims Rest. Intussen zijn de mijnen reeds lang gesloten en het nostalgisch stadje leeft nu hoofdzakelijk van toerisme. Op de stoep van een souvenir winkeltje zit een een dame in de klederdracht van de Mbele stam armbandjes en sleutelhangertjes te spitten met kleurrijke pareltjes.

Een vrouw in de klederdracht van de Mbele stam.

Pal naast het nostalgische Royal Hotel bevindt zich een bruin café. Je moet het gezien hebben; de muren hangen propvol met 10 Rand bankbriefjes waarop namen of opdrachtjes staan vermeld. Omie zoekt naar haar briefje van twee jaar geleden maar kan het niet vinden. En dat van 1999 zal zeker al overkleefd zijn.

Bankbriefjes alom… waar hangt het onze van 2013 en van 1999?

In het café raakt Julien binnen de kortste keren in gesprek met twee jonge freulen die zich de “Chicks on stix” noemen. Zij willen binnen afzienbare tijd een wereldtournee maken. In enkele landen welke ze aandoen staat een traject op het programma, traject dat ze op stelten zullen afleggen. Nu zijn ze op verschillende locaties interviews aan het maken om hun project te sponsoren. Julien dist de chickx in zijn eigen stijl en in zijn mooiste Wiet-Engels het verhaal op van die leeuwen die gisteren de impala verslonden. Dit verhaal moet hier of daar passen in de planning van de juffers en dus moet Julien’s avontuur geregistreerd worden.

De chicks Janel en Marlene zijn een en al in de ban van Julien’s verhaal.

Marlene is vol belangstelling voor de foto’s op Julien’s I-pad.

Julien’s bankje hangt nu ook in het bruine café.

We zetten ons bezoek aan Pelgrims Rest verder. We weten niet waar eerst naar uitgekeken. Spiegelpaleis, oude garage opgevuld met oldtimers, verkoopsters van nootjes , jongens in vogelschrik verkleed, te veel om op te noemen.

Spiegelpaleis op straat…

Verkoopster met lekkere nootjes. We willen er wel een zakje.

Deze garage kon enkele decennia geleden ook in België gelegen hebben.

Oldtimers om Nonkel Bert en kozijn Emile jaloers te maken.

Vogelverschrikker om aan wat zakgeld te komen.

Julien met de artiest ijzervlechter.

Een eind verderop botsen we nogmaals op Marlene die een tochtje aan het maken is op haar sticks. Inderdaad; een chick on stick. Julien wil die sticks ook wel eens proberen, maar zijn benen zijn nog iets te kort.

Marlene, de chick on sticks.

Hoogtijd om door te rijden. Onderweg vallen her en der tafereeltjes ten prooi aan onze camera’s. Hoe kan het ook anders. Tegen we een uurtje later Graskop bereiken zijn er al enkele maagjes aan het rammelen. Omie herinnert zich hier een pannekoekenhuis en daar wil ze opnieuw naar toe. Op de kaart staan wel twintig verschillende vullingen voor de pannekoeken en ze klinken allemaal om ter best. De keuze is dus niet gemakkelijk.

Hier is het nu herfst, en toch zit er bloei in sommige bomen.

Een potten en souvenirstalletje onderweg.

Er resten ons nog slechts een viertal uur om de drie toppers van de Panoramaroute te bezichtigen. Te beginnen met Pinnacle. Hier beperken we ons tot een korte wandeling, deels wegens overtrokken weer, deels wegens tijdsgebrek.

Pinnacle… jammer van de grijze lucht.

Tweede hoogtepunt wordt het venster van God “God’s window”. Dit wordt een lange wandeling naar superieur natuurschoon. 

Op weg naar “God’s window”

De zon is er te weinig aan.

Maar we zijn er toch geweest!

En nu naar the top of the bill; Bourkes Potholes. Dit zou ik zelfs een mirakel van God noemen. Adembenemend mooi om te zien hoe de natuurelementen de rotsen hebben ingekerfd. Dit overtreft de stoutste verwachtingen en een foto of film kan dit alleen maar benaderen.

Adembenemend mooi…

Bourke’s Potholes… zal ons voor altijd bijblijven.

Julien is niet in te tomen…

En Papa Mehdi ook niet.

Zelfs Omie ontspringt de dans niet…

Voilà se… daar ben ik ook al geweest.

Hoog tijd nu om koers te zetten naar ons verblijf voor vannacht; de Blyde River Canyon Lodge. Het is donker als we aankomen en we krijgen een volledig huisje toegewezen. Living, keukentje en twee ruime slaapkamers. We zijn pas uitgepakt en op het terrasje wat aan het bekomen als de receptie komt melden dat het diner zal geserveerd worden. Oesje… drie gangen; dat zijn we niet meer gewoon. Een soepje van bloemkool en broccoli, Kingklip (zeer lekkere Afrikaanse vis) als hoofdschotel en een panna cotta voor dessert. Als dat maar goed komt.

Lekker diner met drie gangen. Zijn we niet een beetje gulzig?

Onze locatie voor vanavond ligt juist buiten het Krugerpark aan de Sabie rivier. We gaan dus nogmaals een groot deel van het park doorkruisen om vanavond onze lodge te bereiken. Bij het ontbijt komt eensklaps een koedoekop boven de afsluiting gluren. Jawel, ’t is waarschijnlijk een veulen van die groep van gisteren avond. Die krijgt nu toch wel een korstje brood.

Is het die van gisteren avond?

Die krijgt nu wel een korstje brood.

Nu vlug pak en zak in ons Nissanneke en de baan op voor onze vierdaagse exploratietocht. De ingangsformaliteiten voor Krugerpark kennen we intussen, en ditmaal verloopt alles als een fluitje van een cent. Ze geloven het al dat we geen vuurwapens of alcohol bij in onze wagen hebben. Eenmaal binnen zien we al direct een penseelzwijn langs de weg en iets verder een prachtig groepje impala’s.

Volgens expert Julien een penseelzwijn, volgens de rest van het gezelschap een wrattenzwijn.

Wat een prachtig groepje impala’s.

The show must go on! Aan de oever van een poel liggen een kudde nijlpaarden te baden in de zon. En in het water ligt er eentje luidkeels te geeuwen. De pret kan weeral niet op… wat hebben we toch geluk.

Vijf nijlpaarden op de oever…

en nog een drietal in het water. Eéntje is luidkeels aan het geeuwen!

We zouden het gewoon worden van nimmer vijf minuten verstoken te worden van spektakel. Integendeel… het is of ze precies allemaal in ons fotoboek willen voorkomen.

Twee spelende giraffen.

De bavianen houden zelfs het verkeer op.

Rond 14 u is het hoog tijd voor een sanitaire stop en een hapje uit het vuistje. Gelukkig zijn we dicht bij de rustplaats van Lower Sabie. Alle dieren die we zagen worden zorgvuldig aangestipt op de I-pad. En in het winkeltje wordt julien weeral verliefd op al die knuffels.

Alles zorgvuldig bijhouden op de I-pad.

En weeral moeten we verder. En weeral hebben we geluk. Enkele leeuwen van zeer dichtbij. Er loopt er ook eentje op straat… impressionnant!

Enkele leeuwen… zo dichtbij.

Die ene op straat komt recht op ons af. Als dat maar goed afloopt.

En dan plots scheert er een impala rakelings naast onze Nissan, gevolgd door een leeuw in volle galop. De leeuw raakt onze auto en maakt een leeuwesprong tot bij de impala. Met open muil snauwt hij in de hals van die arme impala en het beestje mag het nu vergeten. 

De leeuw hapt in de hals van de impala. Het arme diertje bekoopt het met zijn leven. De wet van de sterkste…

Binnen de kortste keren komen nog drie leeuwen achter ons uit de struiken. Zij zullen helpen het diertje verslinden. Deze maaltijd duurt hoop en al tien minuten. De laatste kreten van de impala, het brullen van de leeuwen, het kraken van de beenderen van die arme impala… je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen inbeelden. Onze adrenaline vaatjes staan op het springen. Hartverscheurend!

Daar komt er nog ene naar de maaltijd…

Deze wil ook gaan lunchen.

En deze stapt pal naast onze Nissan.

En nu maar smullen.

Van die arme impala rest al bijna niets meer.

In de auto zijn we alle vier sprakeloos. We moeten nog even bekomen. Het ging allemaal zo vlug, en die leeuwen kwamen van drie verschillende kanten. Deze beelden zullen zich nog duizendmaal in onze gedachten herhalen. Brrrrr… verschrikkelijk!

Julien is ook nog aan het bekomen.

Een paar honderd meter verder komt een olifant kalf uit het bos te voorschijn. Nogal snel gevolgd door de mama. 

Wat kruipt daar uit het struikgewas?..

 

Dit olifantje moet een tiental maanden oud zijn volgens olifant-o-loog Julien.

Moeder met dochter aap kunnen er ook nog bij.

Deze bavianen zitten mekaar te ontluizen. Mooi familieportret.

Intussen is het bijna 17 uur en zetten we koers naar onze Sabie Bush Lodge. Paul Kruger knipoogt nog efkes als we zijn park uitrijden. Hij is opgetogen over het bezoek van Julien en zijn familie aan zijn park.

Paul Kruger wenst ons “tot weerziens”!

Aangekomen in de lodge worden we hartelijk ontvangen in de receptie er er is direct al een vriend bij de hand om onze bagage te helpen sjorren. 

Met alle koffers naar onze tentenkamers…

Twee kamers naast elkaar.

Zalige omgeving. Wel een beetje laat om nu nog te zwemmen.

Hier zal’t plezant zijn hé!

Het dinner wordt geserveerd op het boventerras. Mehdi kiest voor een bobotie, dit is een typisch Zuid-afrikaans gerecht. De rest blijft bij kingklip (de beste vis van hier). Bovenop komt nog een chocolade cake die niet ideaal is qua calorieën. Maar voor één keer…

Onze feeërieke omgeving van vanavond. Links de mooie tuin, in het midden  ons restaurantterras en rechts de keuken.

Hoe goed het ook smaakt, hoe heerlijk het ook is om hier te vertoeven… de emoties en de adrenaline van vandaag hebben hun werk gedaan. Doodmoe zijn we. Het bedje verlangt naar ons en omgekeerd. Dromen maar… van dieren, van andere dieren en van nog dieren.

Dromen van dieren, van nog dieren en van andere dieren.

 

 

Heerlijk geslapen… allemaal. En tegen 9 uur heeft Omie de tafel gedekt op het buitenterras. Zalig. Thermometer toont nu al 27°C. Meer moet dat niet zijn. Papa Mehdi en Julien zijn reeds volledig op de omgeving afgestemd met hun Bush T-shirts. Dat verdient een kleine fotosessie.Vader en zoon “Bush Lover”.

Drie generaties. Met purperen Opie.

En ook eens met kanarie Omie.

Gedurende de fotosessie is een vervet aapje zich komen installeren op het boventerras. En nog een… en nog een. Spelen, vechten, springen, luizen krabben; je houdt het niet voor mogelijk. Gratis schouwspel.

Een vervet aapje op het terras.

Volgens onze spin-o-loog moet dit een soort springhaan zijn… ook op ons terras.

Wij hebben vandaag geen te druk programma; er is dus tijd genoeg voor een zwempartij. 

Waterpret…

samen mat Omie…

en Papa doet ook mee.

Verleden week waren we met de Bastards danig tevreden op Restaurant Vonja’s van het Ecolux Boutique Hotel en we besluiten om er vandaag nog eens terug te gaan. 

Ecolux; een echt buitenbeentje.

Zowel naar infrastructuur als culinair is dit hotel/restaurant wel een buitenbeentje. Je tafelt er in een prachtige tuin en op culinair vlak is het ook prima. Dienster Thobile is blij dat ze ons terug mag bijstaan. De dagschotel zijn reuzegarnalen met groentjes en frietjes, en daar gaan we voor. Super!

Reuzegarnalen met frietjes.

Thobila is terug onze dienster.

En Thobila neemt ook een foto van ons viertal.

Julien hield het bij een kiddy fish fingers  maar hij krijgt bovenop een klein stukje cake of the day. 

Fish fingers met frietjes en… ketschup.

Een klein stukje cake of the day… Onze vriend ziet het wel zitten.

Na de lunch blijven we nog wat bijgenieten van de mooie omgeving. Als we plots een oproep krijgen van dochter Caroline en Bert voor een face-time gesprek. Zij komen juist terug thuis van een verlengd Paasweekend skipret. Dus hebben we mekaar héél wat te vertellen. Ik sta telkens nog verstomd hoe we elkaar vanop tienduizend kilometer life kunnen zien en horen. Om het met de woorden van mijn schoonmama te zeggen; we zijn twintig jaar te vroeg geboren!

Face-time met Caroline en Bert.

Zalig kader.

Ook nog wat pootjebaden.

We vinden het nog wat vroeg om nu al naar huis terug te rijden. We maken dus een omwegje langs de sloppenwijk van Komatiepoort. Want hier valt altijd wel iets te beleven. Zoals altijd hebben we kindjessnoep en petjes in de auto liggen en die kunnen hier wel van pas komen. Eerst rijden we nog door de altijd drukke zwarte winkelstraat.

De zwarte winkelstraat. Altijd valt hier wel iets te beleven…

Gammele winkeltjes.

De straat is hun winkel.

We rijden een stukje door naar de township. Aan elk hutje, huisje of schuurtje valt wel iets te bekijken, te fotograferen of te beleven. Julien heeft al de snoepjes klaar, en schoorvoetend komen de eerste kindjes op onze wagen af.

Een huisje in de township.

Mooi kindertafereeltje

Schoorvoetend komen de eerste kindjes op Julien’s snoepjes af.

Nu is het ijs gebroken en valt alle schroom af. Het loopt als een vuurtje rond dat er iets te verdienen valt. En als we de petjes bovenhalen is het hek helemaal van de dam. Met hoe weinig kunnen de mensen hier gelukkig zijn?…

Julien deelt zijn eerste snoepjes uit…

Jawel, voor u ook eentje.

Blij met hun snoepje.

En nu de petjes…

Zodra broer een petje krijgt is ’t verdriet over.

Julien glundert…

Even verderop is iedereen aan de dans.

Bij het terug binnenrijden van Marloth Park nemen we nog een cappuccino pauze in Grand Kruger Lodge. Hier zouden we wel eens kunnen een avond doorbrengen en we maken dan ook een reservatie voor volgende zondag. Als we de oprit van Xeni-lodge oprijden moeten we remmen voor twee koedoe’s die juist het pad kruisen. Iets verderop in de tuin krijgen de koedoe’s gezelschap van een familie wrattenzwijnen. 

Twee koedoe’s kruisen ons pad.

De koedoe’s krijgen het gezelschap van een familie wrattenzwijnen. Volgens onze dierdeskundige Julien zijn dit geen wrattenzwijnen maar wel penseelzwijnen.

Penseelzwijntjes knielen om te eten.

Bij al dit dierengedoe is Julien natuurlijk in zijn nopjes. Hij haalt er zijn Kruger boek bij om ons een en ander uit te leggen. Op de koop toe komt er ook nog een zebra het erf opgestapt.

Ook nog een zebra. De pret kan niet op.

Vanavond gaan we een pannekoek eten (gevuld met champignons en stukjes kip) in de naburige Amazing River Lodge. Om 20u30 zijn we al terug thuis. Nu koffers pakken voor de komende vier dagen, want morgen trekken we er op uit. Nog een beetje napraten, internetten of lezen, en tegen 22 u zitten we in ons bed.

Terug een nachtje “back to basic” zonder elektriek. Om 7u30 worden we gewekt door de elektrieker. De blanke jongeman heeft dus wel woord gehouden. Vastberaden laveert hij tussen de transfo die buiten staat naar de zekeringenkast binnen. En jawel, binnen het kwartier gaan de lichten aan. De man kent er dus blijkbaar toch iets van. Maar over de oorzaak van de panne moet hij het antwoord schuldig blijven. Hij is er wel van overtuigd dat het niet meer zal gebeuren. Zeer eigenaardig… Maar niet getreurd; de frigo werkt terug, Omie kan terug koffie zetten en de lampen geven licht. Wat wil je nog meer. We beloofden aan Mehdi en Julien dat ze vandaag lang mochten uitslapen na hun vermoeiende reis. Maar om 8 uur verschijnt Julien reeds in zijn kamerdeur; fris, pienter en naar eigen zeggen goed uitgeslapen.

Oeffff… terug licht !

Tegen 8u30 zitten we op het buitenterras allemaal samen aan de ontbijttafel. Het is al lekker warm (25° C). Volgens onze planning zouden we eerst morgen naar Krugerpark trekken, maar onze Doctor in de spin-o-logie is danig nieuwsgierig naar nog meer en nog grotere dieren, zodat we die planning bijsturen. We zullen vandaag reeds naar het grootste wildpark van de wereld trekken. Tegen 10 uur zitten we alle vier goed en wel in ons Livinake (Nissan Livina). Twintig minuutjes later staan we reeds aan de ingang “Crocodile bridge” van het park.

Onze dierenvriend is er niet meer zo gerust in…

De papieren formaliteiten zijn nogal Afrikaans getint. Het scheelt niet veel of ze moeten van alle inzittenden een curriculum hebben. Rustig blijven, alle documenten nauwgezet invullen en betalen is hier de boodschap. En we hebben nog wat geluk ook; de minder dan 12-jarigen betalen slechts halve prijs. Voor gepensioneerden hebben ze hier minder respect; volle pot! Intussen is Julien al de kaart van het park aan het uitpluizen. Immers elke dag kunnen de bezoekers met magneetjes aanduiden welke dieren ze op welke plaats gezien hebben. Julien vindt het wel spijtig dat er geen magneetjes zijn voor de spinnen…

Elk dier heeft een magneetkleurtje. Hiermee kan men op de kaart aanduiden welk dier men op welke plaats gezien heeft.

Rest ons nu nog de slagboom te laten openen. Alle papieren die daarnet werden aangemaakt dienen terug bovengehaald. En of er geen alcohol of vuurwapens in onze auto zitten. Natuurlijk niet… Gelieve toch maar de koffer open te maken. Kalm blijven… Het lukt!

De ingang “crocodile bridge”.

Nu kan de pret echt beginnen. National Geographic in het echt. Julien is danig enthousiast dat hij het telkens uitschreeuwt als hij een dier ontwaart. De ramen van Livinake staan uiteraard open en reeds tot twee maal toe werd een dier opgeschrikt door Julien’s uitbundigheid. Hij wil ook elk dier op zijn I-pad, en glipt in de auto van de ene kant naar de andere. Oooohhh… een impala !

Oooohhh… een impala !

Die moet op m’n I-pad.

In enkele uren tijd krijgen we hier een groot gedeelte van de ark van Noë voorgeschoteld. Met de regelmaat van een klok komen vele dieren  uit de struiken te voorschijn. Soms eenzaam en alleen, soms in ganse kuddes of familie’s. Mehdi ontpopt zich al vlug als de beste dierenspotter. Spijts hij chauffeur van dienst is.

Een ganse kudde gnoe’s.

Mama gnoe met haar jonge kroost. Cute hé!

Vervetaapjes op de weg.

En eentje op een tak.

Twee Europese scharrelaars… geweldige kleuren!

Weeral een impala. Zo dichtbij!

Intussen is het al dik middag geworden. Gelukkig zijn er in het Krugerpark regelmatig rustplaatsen met restaurants voorzien. Lower Sabie is er zo eentje. Hier willen we wel een hapje en een drankje. Op het looppad ernaartoe horen we drie dames Vlaams spreken. Vlaams van dicht bij ons. En van waar zijn ze?… Van Oudenaarde natuurlijk. Eentje heeft familie in Waregem, ja zelfs een kozijn en nicht. Marc Bilau.  En Martine Bilau, gehuwd met Johan Missine. Allemaal kennissen. De dames zijn op reis met “De Blauwe Vogel”. Binnen een vijftal dagen gaan ze “Born in Africa” bezoeken, het schooltje van ons peetkindje Megan. Ze kennen ook Remi en Lieve De Backer. We geven ze een opdracht mee voor Megan, en hopen dat die terecht komt.

Drie lieve Dames van Oudenaarde. ’t Moet weeral lukken…

Het wachten op de lunch wordt ruimschoots goedgemaakt door alles war er te zien en te beleven valt rond de lodge. Een prachtig zicht op de Crocodile River. Van aan de afsluiting merkt Julien al op dat de rivier zijn naam alle eer aandoet. Inderdaad ligt er op het zand van een eilandje aan de oever een heuse krokodil te baden in de zon.

Wie heeft ze eerst gezien? Omie of Julien?

Een grote krokodil.

De salades worden in ijltempo naar binnen gespeeld, want er blijft nog heel wat te doen. Julien’s Sprite wordt voortdurend belegerd door de bijen en daar is hij natuurlijk niet blij mee.

Sprite met bijen…

Baahh… vieze bijen!

 

Nu nog vlug een geschenkje kiezen in de shop naast het restaurant. Voor knuffels zijn we al veel te groot, dus kiezen wij voor een mooi boekje met alle details over het Krugerpark en de dieren dieren die je er kan vinden. En in het Nederlands dan nog.

Voor knuffels zijn we natuurlijk al veel te groot.

Een boek met alle details over het Krugerpark.

En weer trekken we het park binnen. Nu breekt het feest pas echt los. Een olifant op een tiental meter en enkele minuutjes later een torenhoge giraffe, ook van tamelijk dichtbij. Van waar blijven ze komen?

Een mastodont van een olifant…

en een torenhoge giraffe.Nog een kudde Zebra’s.

Na al dat moois bereiken we een grote waterpoel. Wat zich daar allemaal afspeelt is indrukwekkend. Julien’s I-pad loopt warm en hijzelf ook. Hij kan de talloze dieren en vogels niet vlug genoeg identificeren in zijn Kruger-boek. 

Bavianen aan het water met op de voorgrond links een krokodil.

Een resem watervogels en twee krokodillen.

Ooohh… een nijlpaard!

Volgens ’t boekje moet dit een “Afrikaanse nimmerzat” zijn. Strange name!

Meer dan een half uur zullen we hier aan deze poel blijven genieten. Het ene tafereel volgt op het andere. De natuur op haar hoogtepunt.

Even hogerop trekt een familie olifanten voorbij…

Nog een giraffe, ditmaal met een familie zebra’s.

Efkes opzoeken in het boekje.

Voor vandaag is het nu wel even genoeg geweest. Intussen is Julien ook al gepromoveerd in de giraf-o-logie. Hij kan bij benadering schatten hoe oud ze zijn en aan de kop herkent hij het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke exemplaren. Rond 18 uur bereiken we onze Xeni Lodge en na een zwemmetje is het apéro time. Maar wat dan geschiedt geloof je niet… den elektriek valt terug uit. Gelukkig heb ik dienen elektrieker van deze morgen een beetje in de gaten gehouden. En met één van zijn trucjes krijg ik de boel weer aan. Oef… Tegen 19 uur rijden we naar het nabijgelegen restaurant “Watergat”. In Afrika durft men inderdaad eigenaardige namen gebruiken. Het is al goed aan het donkeren. Onderweg in Marloth Park staan we nog oog in oog met een giraffe. Mooi silhouet in de rode lucht. Volgens Julien een vrouwtje…

Prachtig silhouet in de ondergaande zon.

Julien verkneukelt zich aan de fish nuggets. En wij eten kippenborst met champignons en frietjes of végétarische loempia. Omdat de keuken sluit om 20u30 krijgen we geen cappuccino meer en daar is Omie een beetje ongelukkig om. Maar niet getreurd… er zijn er die nog wat slaap in te halen hebben. Dus tegen 22 u zitten we allemaal in bed. 

 

Twee dagen Johannesburg was genoeg, en deze morgen, Paasmorgen, zijn we vroeg in de weer. Immers zoon Mehdi en kleinzoon Julien komen eraan. Reeds gisterenavond en ook deze morgen kregen we al een paar mailtjes met hun eerste reiservaringen. 

Julien is hem al maanden mentaal aan het voorbereiden op deze reis.

Brussel – Frankfurt; verliep vlekkeloos.

8 uur wachten in Frankfurt en dan nog een vlucht van 10 uur naar Johannesburg. (Lang hé!)

Wij komen eraan…

Hilde (vanaf nu Omie) wil zeker op tijd zijn, en dus zijn we bijna een uur te vroeg in de airport. Inderdaad, beter dan een kwartier te laat. 

Hier zal Julien niet kunnen naast kijken.

Vlucht LH 572 uit Frankfurt met voorziene landing om 8u40 landt in Johannesburg om 8u40. Deutsche punktlichkeit. Ongeveer rond hetzelfde uur zijn nog een drietal intercontinentale vluchten geland en dat betekent lange rijen voor de douaneformaliteiten. Het duurt inderdaad nog een klein uurtje voor ons tweetal de inkomsthal binnenglijdt. Blijkbaar fris en monter spijts ze reeds bijna 24 uur onderweg zijn. Wat een blij weerzien!

Jawel… daar komen ze.

Welkom in Afrika.

Nu nog de huurwagen afhalen. Dit kon niet vroeger omdat Mehdi tweede chauffeur is, en alle chauffeurs moeten bij de ophaling aanwezig zijn. Alles verloopt daar tamelijk vlot; de koffers zitten al in de wagen. Maar dan plots blijkt… de achteruit lichten werken niet. Proberen herstellen lukt niet… Dus wachten op de komst van een gelijkaardige auto. Duurt gelukkig slechts een tiental minuutjes, en op uitzondering van de kleur is het juist dezelfde wagen. Een Nissan Livina.

De formaliteiten voor de huurwagen verlopen vlot… tot op een bepaald moment.

De eerste was wit, deze is zilverkleurig. Maakt niet uit…

We hebben nu nog 460 kilometer af te haspelen naar Marloth Park. Voor mezelf (voortaan Opie) en Omie is dit niet zo erg. Echter niet zo evident voor Julien en Mehdi, die intussen al de volle 24 uur onderweg zijn. Maar we horen ze niet klagen; integendeel. Tegen 13 uur zijn we bijna halfweg en lassen we een stop in bij een wegrestaurant (Spur). Spaghetti, springrolls, gevulde pannekoek… heerlijk. Gedurende het wachten beleeft Julien reeds zijn eerste confrontatie met de zwartjes. En dit tussen de computerspelletjes.

Julien’s eerste confrontatie met de Afrikaanse zwartjes.

Julien is de reis al aan ’t uitstippelen.

Voor het tweede gedeelte van de rit naar Marloth Park neemt Mehdi het stuur over. Onderweg wordt hij zelfs gepromoveerd tot eerste chauffeur. Rond 16 uur bereiken we vlekkeloos Sutterkes Xeni Lodge en zowel Mehdi als Julien zijn dol enthousiast over de locatie. Het kan niet anders of hier moet één en ander te beleven vallen.

Hier moet toch heel wat te beleven vallen.

Binnen de kortste keren heeft Julien al een grote spin ontdekt. Wel vijf maal zo groot als de Belgische spinnen. Dat dient natuurlijk eens van dichtbij bekeken.

Waar zit die spin?

Waaauuuwww… nog nooit gezien!

En nog ene…

Julien loopt naar binnen om zijn dierenboek te halen, maar roept plotseling “zebra’s, zebra’s…”. Inderdaad zijn daar een vijftal zebra’s uit het niets aangespoeld in onze tuin. Afrika op zijn best; zeker voor tienjarige Julien.

Vijf zebra’s… tot aan ons achterdeur.

Die zit alvast op m’n I-pad.

Omie komt al met wat brood aandraven.

Dit zal Juffrouw Joke zelfs niet geloven…

Dichter kan niet…

De pret kan inderdaad niet op, maar dan plots… alle elektriciteit valt uit. Waar hebben we dat nogmaals meegemaakt?… Het is al aan het donkeren; we moeten dus vlug ingrijpen. Een buurman die wel nog over stroom beschikt en die hier vaste bewoner is schijnt van die toestanden  nogal op de hoogte te zijn en komt samen met zijn Madam onze buiten- en binneninstallatie controleren. De buitentransfo levert in ieder geval nog stroom, maar verder dan deze constatatie geraakt de brave man ook niet. Na veel over- en weer getelefoneer, zelfs naar Sutterke in Kruishoutem, blijkt het enige positieve dat er morgenvroeg voor 8 uur een elektrieker zich bij ons zal aanmelden. Als dat maar geen Afrikaanse belofte is. Uiteraard vindt Julien het niet erg dat alle zaklampen dienen bovengehaald. Aangevuld met twee petroleumlichten geeft dat een feeërieke sfeer, en de ganse omgeving ziet er nu nog Afrikaanser uit dan Afrikaans. Rond 19 uur trekken wij naar het dichtbijgelegen “Phumula” restaurant voor een hapje en een drankje. We willen tijdig in bed want Mehdi en Julien hebben nog wat slaap in te halen. Bij het oprijden van onze tuin vallen de koplampen pardoes op een familie impala’s die hier aan het grazen zijn. Was me dit het dagje… Voor het slapengaan werd Julien nog gedecoreerd als Doctor in de spin-o-logie.

Een familie impala’s in onze tuin. Mooi cadeau voor het slapengaan.