Dag: 7 april 2015

Twee dagen Johannesburg was genoeg, en deze morgen, Paasmorgen, zijn we vroeg in de weer. Immers zoon Mehdi en kleinzoon Julien komen eraan. Reeds gisterenavond en ook deze morgen kregen we al een paar mailtjes met hun eerste reiservaringen. 

Julien is hem al maanden mentaal aan het voorbereiden op deze reis.

Brussel – Frankfurt; verliep vlekkeloos.

8 uur wachten in Frankfurt en dan nog een vlucht van 10 uur naar Johannesburg. (Lang hé!)

Wij komen eraan…

Hilde (vanaf nu Omie) wil zeker op tijd zijn, en dus zijn we bijna een uur te vroeg in de airport. Inderdaad, beter dan een kwartier te laat. 

Hier zal Julien niet kunnen naast kijken.

Vlucht LH 572 uit Frankfurt met voorziene landing om 8u40 landt in Johannesburg om 8u40. Deutsche punktlichkeit. Ongeveer rond hetzelfde uur zijn nog een drietal intercontinentale vluchten geland en dat betekent lange rijen voor de douaneformaliteiten. Het duurt inderdaad nog een klein uurtje voor ons tweetal de inkomsthal binnenglijdt. Blijkbaar fris en monter spijts ze reeds bijna 24 uur onderweg zijn. Wat een blij weerzien!

Jawel… daar komen ze.

Welkom in Afrika.

Nu nog de huurwagen afhalen. Dit kon niet vroeger omdat Mehdi tweede chauffeur is, en alle chauffeurs moeten bij de ophaling aanwezig zijn. Alles verloopt daar tamelijk vlot; de koffers zitten al in de wagen. Maar dan plots blijkt… de achteruit lichten werken niet. Proberen herstellen lukt niet… Dus wachten op de komst van een gelijkaardige auto. Duurt gelukkig slechts een tiental minuutjes, en op uitzondering van de kleur is het juist dezelfde wagen. Een Nissan Livina.

De formaliteiten voor de huurwagen verlopen vlot… tot op een bepaald moment.

De eerste was wit, deze is zilverkleurig. Maakt niet uit…

We hebben nu nog 460 kilometer af te haspelen naar Marloth Park. Voor mezelf (voortaan Opie) en Omie is dit niet zo erg. Echter niet zo evident voor Julien en Mehdi, die intussen al de volle 24 uur onderweg zijn. Maar we horen ze niet klagen; integendeel. Tegen 13 uur zijn we bijna halfweg en lassen we een stop in bij een wegrestaurant (Spur). Spaghetti, springrolls, gevulde pannekoek… heerlijk. Gedurende het wachten beleeft Julien reeds zijn eerste confrontatie met de zwartjes. En dit tussen de computerspelletjes.

Julien’s eerste confrontatie met de Afrikaanse zwartjes.

Julien is de reis al aan ’t uitstippelen.

Voor het tweede gedeelte van de rit naar Marloth Park neemt Mehdi het stuur over. Onderweg wordt hij zelfs gepromoveerd tot eerste chauffeur. Rond 16 uur bereiken we vlekkeloos Sutterkes Xeni Lodge en zowel Mehdi als Julien zijn dol enthousiast over de locatie. Het kan niet anders of hier moet één en ander te beleven vallen.

Hier moet toch heel wat te beleven vallen.

Binnen de kortste keren heeft Julien al een grote spin ontdekt. Wel vijf maal zo groot als de Belgische spinnen. Dat dient natuurlijk eens van dichtbij bekeken.

Waar zit die spin?

Waaauuuwww… nog nooit gezien!

En nog ene…

Julien loopt naar binnen om zijn dierenboek te halen, maar roept plotseling “zebra’s, zebra’s…”. Inderdaad zijn daar een vijftal zebra’s uit het niets aangespoeld in onze tuin. Afrika op zijn best; zeker voor tienjarige Julien.

Vijf zebra’s… tot aan ons achterdeur.

Die zit alvast op m’n I-pad.

Omie komt al met wat brood aandraven.

Dit zal Juffrouw Joke zelfs niet geloven…

Dichter kan niet…

De pret kan inderdaad niet op, maar dan plots… alle elektriciteit valt uit. Waar hebben we dat nogmaals meegemaakt?… Het is al aan het donkeren; we moeten dus vlug ingrijpen. Een buurman die wel nog over stroom beschikt en die hier vaste bewoner is schijnt van die toestanden  nogal op de hoogte te zijn en komt samen met zijn Madam onze buiten- en binneninstallatie controleren. De buitentransfo levert in ieder geval nog stroom, maar verder dan deze constatatie geraakt de brave man ook niet. Na veel over- en weer getelefoneer, zelfs naar Sutterke in Kruishoutem, blijkt het enige positieve dat er morgenvroeg voor 8 uur een elektrieker zich bij ons zal aanmelden. Als dat maar geen Afrikaanse belofte is. Uiteraard vindt Julien het niet erg dat alle zaklampen dienen bovengehaald. Aangevuld met twee petroleumlichten geeft dat een feeërieke sfeer, en de ganse omgeving ziet er nu nog Afrikaanser uit dan Afrikaans. Rond 19 uur trekken wij naar het dichtbijgelegen “Phumula” restaurant voor een hapje en een drankje. We willen tijdig in bed want Mehdi en Julien hebben nog wat slaap in te halen. Bij het oprijden van onze tuin vallen de koplampen pardoes op een familie impala’s die hier aan het grazen zijn. Was me dit het dagje… Voor het slapengaan werd Julien nog gedecoreerd als Doctor in de spin-o-logie.

Een familie impala’s in onze tuin. Mooi cadeau voor het slapengaan.

 

 

In deze “African Footprints” zullen we twee dagen verblijven tot Zondagmorgen (op Pasen) Mehdi en Julien aankomen. Het zullen waarschijnlijk twee rustige dagen worden. Rustdagen met kleine uitstappen, met wandelingen, met boekje lezen en ook met wat nietsen.  Vandaag, onze eerste dag, begint al goed. Om 9u30 valt de elektriciteit uit; de receptie vertelt ons dat het waarschijnlijk drie uur zal duren. Het wordt dus inderdaad “boekje lezen”. Hilde heeft intussen een plaatsje ontdekt waar de kippen niet bij kunnen.

Een kip-loos hoekje.

Men vertelt ons ook dat er op ongeveer 4 kilometer hiervandaan een prachtig winkelcentrum ligt. “East-Mall”. Onze B&B beschikt over een minibusje (voor airport transfers) en ze willen ons gerust tot daar brengen. Het is inderdaad een impressionant centrum. Wijnegem in ’t kwadraat. Op de middag eten we er in een restaurant een overheerlijke tagliatelle met zeevruchtjes. Voor de rest laveren we tussen en door honderden shops. Souvenirs, kledij, boeken, cd en dvd’s, noem maar op… Op een bepaald moment spreekt een jongedame ons aan en informeert of we hier met vakantie zijn. Uiteraard… Ze doet zich voor alsof ze ook buitenlandse is en ze oefent hier zogezegd een tijdelijke job uit. Niets beseffend laten we ons iets verder meetronen naar de winkel waar ze werkt; een schoonheidssalon. Haar baas begint ons daar te overtroeven met productjes, flesjes en zalfjes voor vanalles en nog wat, en zowel voor heren als voor dames. Ons argument dat wij van onszelf vinden dat we mooi genoeg zijn (?) slaat de man in de wind, en voor wij het goed beseffen is hij Hilde aan het bewerken met een drietal van die zalfjes. 

Bij deze kerel zal Hilde een metamorphose ondergaan…

Die MICA schijnt over de ganse wereld bekend te zijn. Prinses Charlene van Monaco zou grote fan zijn van deze cosmetica.

Die kerel blijft maar smeren, en als hij aan zijn vijfde potje begint wordt Hilde toch wel een beetje argwanend.

Hilde met argwanende blik…

Het resultaat mag er best wezen, en als Hilde vraagt naar de prijs van één van die zalfjes krijgt ze een ontkennend antwoord. Als je niet minstens drie van de producten aanbrengt bekom je geen resultaat. En elk potje kost de tegenwaarde van ong. 700 €, maar voor Belgische toeristen zou hij het wel aan 650 € per zalfje doen. Er is een bankautomaat recht tegenover de shop. Ook dat is dus geen probleem. Wij bedanken de man hartelijk, doch wat wij niet verwacht hadden; hij blijft super vriendelijk. Hilde krijgt zelfs een kaartje mee met de adressen waar MICA in België te verkrijgen is.

Het resultaat mag er best zijn. De kerel bemerkt dat Hilde nogal enthousiast is en hij haalt al zijn rekenmachine boven.

Voilà se… we zijn weeral een ervaring rijker. Intussen is het hoogtijd om ons naar de uitgang van de Mall te begeven, want ons B&B busje zou ons om 17 u terug ophalen. Inderdaad; ze staan ons al op te wachten. Ze zijn met twee, en ze vertellen ons dat ze altijd per twee moeten rijden. Het zijn Malawiërs, en ze worden door de zwarte Zuidafrikanen argwanend bekeken. Vandaar… Ze zijn met vijf in onze B&B, en ze doen er alle taken; van ontbijt klaar maken tot kamers kuisen, lakens wassen en de tuin onderhouden. Zeven dagen op zeven. Eénmaal per jaar krijgen ze wel drie weken verlof en dan trekken ze naar de familie en/of het gezin in Malawi. Vanavond eten we een ananas op ons terrasje, aangelengd met een glaasje (drie glaasjes) zoete witte wijn. ’t Is eens iets anders.

Zaterdag 4 april. Weeral onze laatste dag alleen. Want morgen komen Mehdi en Julien eraan. Na ons ontbijtje vragen we om ons met het B&B busje naar centrum Johannesburg te voeren. Ongeveer 10 kilometer. We hebben gepland om een ganse dag Joburg te bezoeken met de rode bus hop-on hop-off. Deze bus maakt de grote toer rond de hoofdstad van Zuid-Afrika. En zoals de naam het zegt; we stappen op en af waar we maar willen. 

De Hop-on Hop-off in Johannesburg.

Door oortelefoontjes krijgen we alle informatie over de buurten waar we doorrijden. Na twee haltes zit de bus afgeladen vol. We rijden over Ghandi square, waar uiteraard een prachtig beeld van de Indische Mahathma Ghandi.

Ghandi square, met het beeld van Mahathma Ghandi.

Ghandi leefde 18 jaar als Indiër in Zuid-Afrika. Hij werd in Pietermaritzburg vanwege zijn huidskleur uit de trein gezet omdat hij weigerde met zijn eersteklaskaartje in derde klasse te gaan zitten. Hij wers hier vaak als uitschot behandeld, en deze harde confrontatie zorgde ervoor dat hij anders naar de wereld ging kijken. Gandhi begon zich te bemoeien met rechtszaken die draaiden om de burgerrechten van Indiase immigranten. Al snel groeide hij uit tot prominent voorvechter van de rechten van de Indiase minderheid. 

Ghandi, de voorganger van Mandela.

Twee haltes verder komen we aan het vijftig verdiepingen hoge Carlton Center. Omdat die 50ste verdieping kan bezocht worden maken we hier onze eerste hop-off. 

Het vijftig verdiepingen hoge Carlton Center.

Het Carlton Centre is 222 meter hoog en telt 50 verdiepingen. Het is hiermee een van de hoogste gebouwen in Afrika. Het bevat 23 liften en heeft een totale oppervlakte van 68.055 vierkante meter. Een ondergronds winkelcentrum met meer dan 180 winkels verbindt het gebouw met het Carlton Hotel. In minder dan één minuut brengt de lift ons naar verdieping 50. Hier kunnen we over de ganse oppervlakte vrij rondlopen en krijgen we een fantastisch uitzicht op de plattegrond van Jo-burg.

Fantastisch uitzicht op Johannesburg.

Dezelfde foto als hierboven, doch meer in detail.

Hilde op verdieping 50.

Een mooi bronzen beeld op diezelfde verdieping 50.

Eenmaal terug op de hop-on hop-off rijden we door enkele drukke winkelstraten. We vangen flitsen op van de straatwinkeltjes en de kramen die uitgebaat worden door Koreanen, Indiërs of Afrikanen uit Mozambique en waarover nogal wat commotie ontstaat. De laatste weken zijn hierdoor ook al enkele rellen uitgebroken.

Winkeltjes uitgebaat door niet-Zuidafrikanen.

Zelfs op straat verkopen ze vanalles. Bij de minste onraad is hun boeltje in de kortste keren ingepakt.

Vanop de bus worden we geconfronteerd met de uitbundigheid van veel Afrikanen, maar soms ook met hun schrijnende armoede.

Afrikaanse uitbundigheid.

Maar soms ook schrijnende armoede.

In schril contrast met die armoede rijden we nu langs Gold Reef City. Een thema park waarin eveneens een luxe hotel en een casino is ondergebracht. In het eigenlijke park verwijst alles naar de goudmijnen en je kunt er het Johannesburg van het einde van de 19e eeuw terug beleven. Er werden echte mijnliften gerestaureerd die toentertijd door de mijnwerkers gebruikt werden. Het hotel en het casino zijn versierd met levensgrote gouden beelden van dieren. Las Vegas in Afrika.

Het Gold Reef City Hotel; glamour en glitter.

Onze volgende hop-off is het Apartheid Museum. Ons inziens zou dit  evengoed Mandela Museum kunnen noemen, maar het doet er niet toe.Dit museum is misschien wel het meest interessante en aangrijpende museum van heel Zuid-Afrika. Hier krijg je een multimediale tour door de verschrikkelijke geschiedenis van de apartheid. Voordat je het museum binnenkomt, word je al geconfronteerd met rassenscheiding. Op je ticket staat ‘blankie’ of ‘nie blankie’ en vervolgens heeft iedere groep een eigen ingang.

Alhoewel we goed gebruind zijn van de zon krijgen we toch een “blankes” ticket.

Dit is de ingang voor de “blankes”.

Eenmaal binnen in het domein van het museum worden we al direct geconfronteerd op een prachtig stukje architectuur. Zes hoge pijlers beelden de beginselen van de grondwet uit; democratie, gelijkheid, verzoening, verscheidenheid, verantwoordelijkheid, respect en vrijheid.

Democratie, gelijkheid, verzoening, verscheidenheid, verantwoordelijkheid, respect en vrijheid. In het museum zie je ook een indrukwekkende expositie van historici, filmmakers, designers, architecten en curators die geen doekjes winden om de keiharde gevolgen van dit regime. Zo hangen er 121 stroppen aan het plafond die de geëxecuteerde politieke gevangenen moeten voorstellen.

121 stroppen.

Er is een goede afwisseling tussen beeld, geluid en originele objecten uit de tijd van de apartheid.  Denk aan de borden waar aangegeven waar blanken en niet-blanken heen moesten, die destijds overal in Zuid-Afrika waren opgehangen. Er zijn zelfs cellen nagemaakt waar de vrijheidsstrijders, waaronder Nelson Mandela, gevangen werden gehouden.

Tientallen kijkkastjes met foto’s, brieven en voorwerpen.

Madiba Mandela in al zijn gedaanten.

We krijgen Mandela’s verhaal vanaf zijn geboorte, school, eerste aanraking met het verzet, zijn 27 jarige gevangenschap op het gevangeniseiland Robben Eiland tot zijn vrijlating en benoeming tot president. De expositie herbergt ook objecten, zoals de rode Mercedes-Benz die de medewerkers van de fabriek in hun vrije tijd hadden gemaakt om aan de toenmalige president te schenken.

De rode Mercedes die Mandela cadeau kreeg van het personeel van Mercedes-Benz.

Design en architectuur hand in hand.

Mandela verheven tot pure kunst.

Na dit bezoek hebben we het idee een heel boek gelezen te hebben. Als we terug op de hop-on zitten bemerken we pas dat we al meer dan vier uur onderweg zijn. We rijden nu enkele kilometer langs de rand van Soweto. In 1904 kwamen de eerste mensen hier wonen in dit gebied ten zuidwesten van Johannesburg.De echte groei vond echter plaats in de jaren vijftig en zestig. De Zuid-Afrikaanse apartheidsregering besloot destijds dat in Johannesburg alleen nog maar blanken mochten wonen. Zwarten, kleurlingen en Aziaten dienden te verhuizen naar de voor hun ‘ras’ bestemde townships. Deze wijken smolten in de volgende decennia samen tot de huidige stad Soweto met ruim vier miljoen inwoners.

Soweto; hier huizen meer dan vier miljoen zwarten.

Nog een detailfoto van Soweto.

Een geleid bezoek aan Soweto vergt meer dan een halve dag, en dat zit er voor dus niet meer in. Dan maar een stukje verder bussen tot we de Neighbourgoods Markt in Braamfontein bereiken. Dit complex beschikt over  twee uitgebreide verdiepingen waar voedsel, ambachtelijke bieren, zelfgemaakte gin en wat oppervlakkige design wordt. De tweede verdieping beschikt over een uitgebreid dakterras met uitzicht over Joburg’s downtown. We hebben geluk, want op zaterdag is dit “the place to be” voor de hippe Joburgers. En minder hippe toeristen worden getolereerd. 

De uitgelaten sfeer in Braamfontein.

Een wandeling door de kraampjes leert ons dat hier alles te koop is. Croissants, verse eieren, organische chocolade, rood fluwelen cupcakes, vers op hout gestookt ovenbrood, bloemen, gigantische roze oesterzwammen; noem maar op.  Je kan zittend op de grond je pizza verorberen, maar ook op de trappen en aan de lange tafels kan aangeschoven worden voor een ambachtelijk biertje of een hippe gin.

Een geweldige sfeer.

De markt is gespecialiseerd in leveranciers van ambachtelijke producten, lokale en regionale boeren, natuurlijke en biologische handelaren en verantwoorde en duurzame bedrijven. Er zijn ook een paar designer kleding kraampjes en zelfs schoenen van Tsonga.

De meest uiteenlopende hapjes; je kunt het zo gek niet bedenken.

We hebben ons gelukkig niet te veel laten verleiden door al dat lekkers en na een uurtje rond laveren spoeden we ons terug voor het laatste ritje hop-on. De klok wijst al bijna 18 u als we terug opgehaald worden door het African Footprints  busje. Avondmalen zit er niet meer in. We hebben nog een pakje kaasjes en wat fruit. Zelfs een flesje wijn. Meer moet dat niet zijn. Intussen krijgen we ook een sms-je van Mehdi en Julien dat ze reeds in Frankfurt zijn aangekomen en binnen een paar uurtjes hun vlucht hebben naar Johannesburg.  We zijn er klaar voor om hen morgenvroeg te verwelkomen.

Voor de Sutterkes is het hun laatste dag in Zuid-Afrika. Dus ook het laatste ontbijt. Hazy bewijst dat ze ernstig met haar vak bezig is en dient ons een schitterend ontbijt op. 

’t Is bijna een schilderijtje.

Het laatste morgenmaal.

We hebben tijd zat want Paul en Nadine moeten maar in de vooravond inchecken en we hebben slechts 160 kilometer te gaan tot Johannesburg. Dus blijven we dan deze voormiddag nog een paar uurtjes boekje lezen, mailtjes doornemen en luieriken. Een babbel met Suzan.

En dit wordt het afscheid van Suzan.

Tegen de middag bereiken we Tambo airport van Johannesburg. We gaan eerst onze Toyota Hilux inleveren. Omdat Nadine zich per rolwagen moet verplaatsen is de huurmaatschappij zo behulpzaam om ons met onze Hilux tot aan de check-in ingang te voeren. De Sutterkes komen op verre na niet aan het toegelaten gewicht, en wij zijn natuurlijk gelukkig al een en ander van onze bagage met hen te kunnen meegeven. 

Ze zijn er klaar voor…

Aan de check-in verloopt alles zoals een fluitje van ’n cent.

Er kan zelfs een grapje af met de hostess. (Miss Swissair).

Eenmaal ingecheckt hebben we nog een dik uur de tijd voor een koffie en om nog een en ander bij te praten.  

Ons laatste uurtje samen.

We kunnen alleen maar met goede gevoelens terugblikken op de voorbije week. En nadat we nog de nodige afspraken gemaakt hebben om ons binnen enkele weken in Waregem of Kruishoutem te ontmoeten is het moment van afscheid aangebroken. Wij gaan nog even naar een verhuur bureau om vanaf overmorgen een auto te huren. Want dan komt zoon Mehdi en kleinzoon Julien eraan. Dat is ook in de kortste keren geregeld. We nemen nu een taxi om ons een tiental kilometer verder te brengen, naar Kempton Park. Daar ligt B&B “African Footprint”, en daar zullen we de twee volgende dagen verblijven. 

Onze B&B  voor de twee volgende dagen; “African Footprint”.

Bij Hilde valt deze locatie niet zo zeer in de smaak. Er lopen immers (echte) kiekens rond in de tuin. En kiekens zijn Hilde haar ding niet. Wat dan nog bijna even erg is; het zwembad werd omgebouwd tot visvijver. Gelukkig is er wel (zeer traag) internet. In een warenhuis tegenover de B&B halen we een paar belegde broodjes, een pakje koekjes en een flesje wijn. Vanavond wordt het dus dinner in de kamer met gesloten deuren en vensters. Want er lopen nog steeds kiekens op de koer en wij liggen op het gelijkvloers. Maar de broodjes en de wijn smaken…

 

 

 

 

 

 

 

1 April. Opletten voor verzenderkesdag. Om 7 u klassiek ontbijt. We hebben een babbel met een Hollandse dame, we betalen onze rekening, en weg zijn we.

Nadine en Paul zijn klaar voor de nieuwe dag.

Hoofddoel van vandaag is Pilanesberg Nationaal Park. Reeds na een uurtje bereiken we de ingang “Bakgatla Gate”. In tegenstelling met vorige Nationale Parken verlopen de formaliteiten hier heel wat sneller.

De ingang van Pilanesberg National Park.

 

Pilanesberg Park is 55.000 hectare groot en malariavrij. Het bestaat uit  vier concentrische bergcirkels. De hoogste top is de Pilanesberg zelf, die 600 meter boven het Mankwe meer uitstijgt. Mankwe ligt precies in het midden van de kom van de vulkaan, een rond gebied met een doorsnede van 27 kilometer. Het park is het resultaat van “Operatie Genesis”, een in 1979 begonnen succesvolle wild bescherming operatie. Het park dat eens boerenland was is teruggebracht in zijn oorspronkelijke staat en uit diverse gebieden werd wild overgebracht, zodat er tegenwoordig de totale oorspronkelijke fauna is gehuisvest. En we hebben geluk; we weten er heel wat te ontdekken.

Twee leeuwen in het bush…

en een zestal op pad.

Eén exemplaar heel dichtbij.

We rijden door de dichte bossen, in de valleien en op de glooiende graslanden. De variëteit van de natuur is hier werkelijk overweldigend. Om de haverklap belanden we in een ander decor.

Grazende wildebeesten langs de oever van het meer.

Dit wildebeest is aan rusten toe…

De rest van de kudde wildebeesten.

Prachtige waterlelies en een waterbok.

In Pilanesberg leven ook meer dan 300 vogelsoorten, met name roofvogels. Aasgieren broeden op de steile kliffen van de Magaliesberg en een aantal voederplekken is gecreëerd om deze bedreigde vogelsoorten te helpen overleven.

Een Walberg’s arend.

Een grijze kingfisher.

In het park zelf is er een groot restaurant met buitenterras. We eten er een pizza, een wrap of een boerenworst. Ideale kost om in het dierenrijk te verorberen. En zelfs vanop dit terras kunnen we verder sommige dieren spotten. 

Springbokken bij de lunch…

en een mooie groep zebra’s.

Zelfs een vervet aapje op de vensterbank.

In de namiddag is het niet anders. Van het ene prachtig panorama en/of landschap in het andere met tussendoor een groot deel van de ark van Noë.

Twee statige giraffen.

Mama nijlpaard.

Nogmaals impala’s…

en neushoorns.

Nog een mooie nyala.

Rond 17 uur is het genoeg geweest. We hebben tenandere nog een tachtigtal kilometer te gaan naar Rustenberg. Ellen, onze GPS girl begeleidt ons netjes, maar op enkele kilometer van onze B&B valt ze in panne… ze is kompleet haar tel kwijt. Dan is het maar zelf zoeken geblazen. En dat gaat ook. Berrit Country House ziet er keurig uit. Wat wel opvalt is dat de kapel bijna dubbel zo groot is als het gastenverblijf. 

Berrit Country House. Eén en al kapel.

Dit zijn de gastenkamers. Netjes en goed verzorgd.

We zijn hier de enige gasten vandaag, dus worden we in de watten gelegd. Alle service wordt verzorgd door Mama en haar dochter. En die laatste studeert nog aan een hogere hotelschool. Maar momenteel is het vakantie en kan ze dus een handje toesteken. 

Dit is de Mama… Suzan.

En dat is dochterlief. Hazy.

De dames hebben ons voor vanavond een diner klaargestoomd, bestaande uit kip met champignons en rijst. Gevolgd door een Afrikaanse pudding overgoten met kersensiroop. Lekker. Het huis mag geen wijn verkopen; ze hebben immers geen drankvergunning. Maar dat wil niet zeggen dat de klanten zelf hun flesje niet mogen bovenhalen. Er liggen er altijd een paar in de wagen, dus… een Vlaming trekt zijn plan.

Wij ontbijten in de mooie living. De Sutterkes op hun kamer. Niet omdat we in ruzie liggen maar omdat het voor Nadine comfortabeler is. We hebben vandaag 360 kilometer te gaan waarvan bijna honderd over gravel. Geen makkie dus.  

Ontbijt in de mooie living.   

We rijden door een prachtig natuurgebied en reeds na een kwartiertje belanden we bij de Ebenezer Dam. Het loont wel de moeite om er eens rond te rijden. Op een bepaalde plaats ligt er een yacht-club, hetgeen in deze streek niet zo evident is.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

De yacht-club bij de Ebenezer Dam.

Nu moet het achtereenvolgens over Polokwane, Mokopane en Modimolle. Allemaal moeilijke namen die niet veel zeggen, maar wel gevuld met overvloedig natuurschoon. Soms glijden (?) we als door een regenwoud, wat verder zien we een opeenvolging van meren. Afwisseling genoeg.

Soms regenwoud…

soms een aaneenrijging van meren.

Bij het naderen van het stadje Moria heerst er een drukte van jewelste. Immers binnen enkele dagen is het Pasen. Dan komen alle volgelingen van de ZCC, the Zion Christian Church, (De godsdienst waarmee Jeffrey gisteren zo hoog opliep) hier samen. Moria is hun Mekka, en met meer dan vier miljoen volgelingen willen ze er bij zijn. Ongeveer 5.000 bussen komen hier op af, en ze proppen ze vol met meer dan 150 personen per bus.

Moria, the place to be voor de miljoenen Zionisten.

En vandaag zijn de grote voorbereidingen reeds op gang gebracht. Ongeveer 3.000 prefab toiletten worden aangevoerd. Er zullen ook honderdduizenden Zionisten per trein, per auto, per ezelskar en zelfs per fiets of te voet komen.  Er moet voeding en drank aangevoerd worden voor mens en dier. Men zegt ons dat binnen een paar dagen hier in kilometers in het rond geen doorkomen meer aan zal zijn.

Van kilometers ver is de ZCC ster reeds te zien.

Eén vrachtwagen doet het werk, en met dertig man staan ze te kijken…

De chaos begint nu al. De meesten dragen hun kepi met de zilveren ZCC ster.

Er staan wel wat wachters als we de heilige grond (?) oprijden, doch die laten ons zonder meer passeren. Als we na een tiental minuten dit terrein terug willen verlaten worden we tot de orde geroepen. We hebben foto’s gemaakt. Zij hebben het gezien, en dat mag niet. Ik maak de opmerking dat dit nergens aangeduid staat, maar daar hebben ze geen oren naar. Foto’s tonen en verwijderen. Ik toon dus mijn laatste foto, en moet die verwijderen. Als ze nu naar de voorlaatste foto vragen verplaats ik de foto’s in tegengestelde richting, zodat de eerste foto te voorschijn komt. Dat is er eentje van een week geleden; dus mogen we doorrijden. Saluu Zion!

Dit is een archieffoto van de samenkomst van Pasen 2014.

Voilà, weeral iets beleefd dat we niet vlug zullen vergeten. Ik ben wel een beetje ontgoocheld in Sutterke; hij heeft gewillig al zijn foto’s uitgeveegd. Iets verderop maken we een fotostop voor een groepje kinderen die spelen in de tuin van een nabijgelegen winkeltje. Op het moment dat we snoepjes uitdelen komt de uitbaatster van het winkeltje ons iets tonen; een minuscuul schildpadje van drie dagen oud. 

Een snoepje lusten ze altijd…

Een schildpadje van drie dagen oud.

Dooreen geschokt en getjokt van de 80 km gravelweg bereiken we rond 16 uur het centrum van Thabazimbi, de stad van onze B&B. Op grote spandoeken staat vermeld dat gisteren een spiksplinternieuw verkoop center werd geopend. Mooie architectuur en zeer verzorgde winkels. Alles ruikt nog naar nieuw. We strijken er neer in een winkeltje dat half souvenirshop en half cafétaria is. Omdat ze nog maar pas geopend zijn proberen ze alles te doen om het ons naar onze zin te maken. Hilde vraagt naar iets dat zij nu niet verkopen (een gommetje) en de winkeljuffer Christell loopt naar een andere shop. Binnen de kortste keren is ze daar terug met een potlood met gommetje bovenop. Cadeau voor Hilde. Er volgt een leuk onderonsje en een koffieklets. Deze wordt uiteraard besloten met enkele foto’s. 

V.l.n.r. Kathleen, Hilde, Christell, Nadine en Paul. Paul wil een prentje met Christell.

En Christell wil een prentje met Christian.

Nog een tiental kilometer te gaan. De lucht kleur wat onweerachtig en steekt schril af tegen de omliggende bergen. Tegen 18 uur kloppen wij aan bij Maroela Guest House. Weeral een prachtige locatie. Midden in de bomen. 

De lucht steekt schril af tegen de bergen.

Maroela Guest House. Wat een mooie locatie weeral!

Deze kerk zien we vanop ons terrasje.

Het avondritueel is niet anders dan de vorige dagen. Apéritiefje op terrasje en een diner in het restaurant van onze B&B. Vandaag noemt dit “Ons Plek”.

31 maart 2015. –  Ontbijt reeds om 7u30 want we hebben een drukke excursiedag voor de boeg. Een uurtje later zijn we al de baan op naar het Marakele National Park. Het park werd enkele jaren geleden door UNESCO  uitgeroepen tot een beschermd biosfeerreservaat. Aan de ingangspoort is heel wat papperasserie te vervullen, maar dat zijn we nu al gewoon.

Marakele National Park. Door Unesco erkend als biosfeerreservaat.

Nog een documentje te ondertekenen, en nog een, en nog een…

Het Marakele National Park ligt in het hart van het Waterberg gebergte. Zoals de Tswana-naam al doet vermoeden is het park uitgegroeid tot een ‘plaats van heligdom’ door de indrukwekkende verscheidenheid aan wilde dieren. Dit komt vanwege de ligging in de overgangszone tussen het droge westen en de vochtigere oostelijke regio’s van Zuid-Afrika. De gemiddelde hoogte van het gebergte is 600 meter, maar er zijn bergtoppen met een hoogte tot 1400 meter van waar we een schitterend uitzicht hebben.

                    Prachtige vergezichten.

Het is hier zo mooi en het landschap is zo gevarieerd. Marakele wordt wel eens het best bewaarde geheim van Zuid-Afrika genoemd.

Ondanks het droge klimaat is dit een vrij groen stukje natuur met lange stukken bushvelden, savanne, en veel verschillende grassen, plantensoorten en lavendelstruiken. Meerdere rivieren doorkruisen het gebied en stromen dan over in de Limpopo rivier. De rivierbeddingen hebben een groenere vegetatie en trekken ook andere diersoorten.

Gravel- en aardewegen laten sporen na…

Een klipspringer; hadden we tot hiertoe nog niet gezien.

En dit is een prachtig koppeltje klipspringers.

Ook zebra’s.

Alle grote wildsoorten hebben zich hier gevestigd zoals de olifant, de neushoorn, de katachtige en een verbazingwekkende verscheidenheid aan vogels, met inbegrip van de kapgier. Hier huist waarschijnlijk de grootste kolonie ter wereld van die bedreigde Kapgieren. 

De Kapgier.

De kapgier heeft net als andere gieren dons in zijn nek en op zijn kop, hierdoor lijkt het net of hij een kapje op heeft. Doordat de kapgier alleen maar wat dons op zijn kop heeft kan hij goed in karkassen komen, zonder dat zijn verenkleed smerig wordt. Kapgieren zijn aaseters, net als alle andere gieren. Ze eten voornamelijk vlees van karkassen van dode dieren en andere vleesresten. Omdat deze gier zelf te zwak is om karkassen open te maken, moet hij wachten met eten tot andere gieren bij het prooidier aangekomen zijn om het karkas te breken. De kapgier is teven vaak te vinden in dorpen waar hij het vleesafval opeet. Het meest ongebruikelijke is wel dat hij ook mest eet, waaronder zelfs menselijke uitwerpselen. Om de hoek ontdekken we ook klipdassen bij de vleet.

Grote kolonies klipdassen.

We ontdekken toevallig een oryx. Het dier ligt rustig te genieten in de savanne. Oryxen zijn te herkennen aan de lange, dunne rechte hoorns, de vrij korte manen, de bult op de schouder en grote hoeven. De dunne vacht is wit van kleur met zwarte, grijze en/of bruine markeringen. Beide geslachten dragen hoorns

Rustende oryx in de savanne.

Waarnemingen van oryxen liggen waarschijnlijk aan de oorsprong van de eenhoorn. Als een oryx van de zijkant gezien wordt, lijkt het alsof het dier slechts één hoorn heeft. Dit is misschien de oorsprong van die mythe.

Een koppeltje oryxen; beide geslachten dragen hoorns. En het vrouwtje heeft precies maar één hoorn. Vandaar (misschien) de mythe over de eenhoorn.

Het wordt al een stuk in de namiddag vooraleer we Marakele buiten rijden. En er is ook al iets aan het rammelen. Gelukkig zijn in Thabazimbi wel wat eetgelegenheden, en de “Oceam Basket” lijkt ons de ideale locatie voor een vluggertje. We proeven bijna allemaal iets anders, gaande van sushi’s over mosseltjes tot reuze garnalen. 

Heerlijke sushi’s.

Mosseltjes op Afrikaanse wijze.

En lekkere reuze garnalen met frietjes en… rijst.

Voor de rest van de namiddag trachten wij nog een en ander op te vangen van de mijnen in Thabazimbi. Het stadje is sinds de jaren dertig van de 20e eeuw vooral gegroeid door de ijzermijnindustrie. De naam Thabazimbi is gerelateerd aan de mijnindustrie. Thaba is het Sotho-woord voor berg, terwijl zimbi een samentrekking is van het Sotho-woord tshipi en Zulu-woord ntsimbi; beide woorden zijn te vertalen met ijzer. Maar de  samentrekking zimbi heeft in het Zulu echter een geheel eigen, minder populaire betekenis – namelijk duivels. Ironisch genoeg lijkt de duivelse benaming nu meer te duiden op de werkomstandigheden tijden het ijzererts delven. Op de berg waar het ijzererts gemijnd wordt, kan het ongelofelijk heet worden. ‘Zo heet als in de hel, maar dan mooier’, luidt zelfs een slagzin van het bedrijfsleven in Thabazimbi. 

De ertsen worden per kilometer lange treinen afgevoerd.

De ijzermijnen van Thabazimbi.

Speciaal gebouwde wagons om de ertsen te stapelen.

Heel veel valt er niet te bekijken aan die mijnen. We toeren nog wat rond in het stadje en trekken dan rustig naar onze Maroela lodge voor een rustige avond.

Twee winkelende dames in Thabazimbi.

 

 

Lekker geslapen in Phelwana Lodge. Het self-service ontbijt is uitgebreid en royaal. Paul en Nadine hebben een paar telefoontjes met de familie in Kruishoutem.

Nadine aan de ontbijttafel.

Cheney komt ons vragen of we geen interesse hebben om ook eens een tent-kamer te bezichtigen. Misschien interessant in het geval we nog eens terug zouden komen. Je weet maar nooit. 

We gaan samen met Cheney een tent-kamer bekijken.

Van buiten precies een verbeterde tent…

maar binnenin de luxe van een mooi huis.

Zelfs de badkamer is verfijnd.

Hoe goed we hier ook gepamperd werden, toch is het uur van afscheid aangebroken. Vlug nog een positief woordje in het gastenboek en natuurlijk ook de vertrouwde afscheidskiekjes. 

Nog een paar zinnetjes in ’t gastenboek.

Afscheid aan Jeffrey.

Afscheidsfoto met de ganse crew.

Service tot de laatste minuut.

Wij moeten (mogen) nog een tiental kilometer door het reservaat rijden om dan terug op de officiële baan te komen. En wonder boven wonder, we zien nu bijna meer dieren dan gisteren avond met Cheney. Langs de dam zien we al een viertal nijlpaarden. Iets verderop in de berm een drietal olifanten.

Vier nijlpaarden…

een drietal olifanten.

En om het plaatje compleet te maken, nog een nyala, een waterbok en zelfs een buffel.

Een prachtbeest van een nyala.

Een waterbok (met een toiletbril op zijn poep)

En zelfs een buffel.

Enkele kilometer van Tzaneen, ongeveer halfweg, maken we een stop voor een reuze baobab boom. Dit is de grootste baobab van Afrika; hij heeft een omtrek van 23 meter. Hij zou ongeveer 6.000 jaar oud zijn. Binnenin de boom is er zelfs een kleine pub, maar die is momenteel niet toegankelijk. Deze zeer speciale bomen komen vooral voor in Namibië en hier in de omgeving van Tzaneen. Er doen vele mythen en legenden de ronde over deze boom. 

De reuze baobab, met binnenin een kleine pub.

Ze zijn ook bekend als de upside-down-boom. De legende wil dat God werd beledigd door een jager, en God strafte hem door alle baobabs ondersteboven te laten groeien. Wanneer je in de winter een kale baobab ziet met zijn takken naar de hemel gericht, dan begrijp je vanwaar dit begrip vandaan komt.

Het is inderdaad precies of deze boom ondersteboven staat; met zijn wortels in de lucht.

In de oudheid geloofden de koningen dat de geesten die zich in de baobab schuil hielden hen zou begeleiden bij het nemen van de juiste beslissingen.  

Sutterke zou Sutterke niet zijn moest hij die boom niet beklimmen.

Het is intussen middag geworden en in het centrum van Tzaneen passeren we Coach House. Dit lijkt ons wel een goede locatie om een lunchke te proberen. Vier maal steak met champignonsaus en reuzelekker. 

Mooie tuin…

leuk zwembad…

en retro interieur. Waar hebben we die rode saccoche nogal gezien?

Deze dames ontmoeten we bij een benzinestop. Ze zijn bruidsmeisjes op retour van een trouwpartij.

En deze is ook onderdeel van het feest.

In de vooravond bereiken we “Bramasole”, ons logement voor vannacht. We zijn aangenaam verrast door de mooie accommodatie en de prachtige natuurlijke omgeving. 

Prachtig neergepoot midden in de natuur.

Dit is het tuinhuis aan de dam.

Het interieur is ook zeer speciaal.

En de slaapkamer met open badkamer is eveneens zeer verzorgd.

Vanavond houden we het rustig. We genieten op ons terrasje van de prachtige omgeving. We hebben VRT nieuws op BVN en wat tijd om een beetje orde op zaken te stellen met foto’s en blog.