We hebben vannacht nog tientallen keren die ongelukkige impala zien verslinden. Om 8 u zijn we al bij de pinken om op ons beurt een lekker ontbijt te verorberen. Deze morgen is het een self-service ontbijt en de lekkere warme eitjes worden naar eigen wens opgediend door ober Welcome. (Wat een leuke naam!).
Een omelet naar Julien’s wens.
Alleen al aan de namen van onze locaties kan je horen dat we vandaag tussen mooie canyons en rivieren zullen vertoeven. Met andere woorden de Panoramaroute.
Op zoek naar de Panoramaroute.
De rit van vandaag wordt overlopen.
Wanneer we overladen met koffers over het tuinpad lopen gebeurt eensklaps een accidentje met Opie’s broek. Tot grote hilariteit van Julien. Ik verdenk hem er nog steeds van dat hij een truukje heeft uitgehaald. Gelukkig waren geen andere mensen in de omgeving. Als we nog altijd gierend van ‘t lachen onze Nissan bereiken is tuinman Misty de laatste hand aan het leggen aan een wasbeurt voor ons karretje. Als dat niet lief is. Uiteraard verdient dit een centje. Julien gaat in gesprek met de tuinman en even later wordt hij al uitgenodigd om in dienst te komen bij de crew.
Tuinman Misty heeft ongevraagd ons karretje gewassen. Als dat niet lief is…
Julien mag direct in dienst bij Blyde River Canyon Lodge.
Uiteindelijk past Julien voor die job, en we trekken de panorama’s in. We rijden over Hazyview richting Graskop. Jammer dat het juist vandaag voor één keer niet echt zonnig is. Overal waar iets boeiends te zien is maken we een halte of een fotostop.
Deze dames verzorgen kadam boompjes.
En deze mannen maken een veld klaar om rietsuiker aan te planten.
Iets hogerop bereiken we de Kowyn’s Pass (1700 meter). We krijgen het gevoel dat we door het regenwoud rijden. De bossen worden hier aan de lopende band ontgint en even snel terug aangeplant.
Bossen worden aan de lopende band ontgint en terug aangeplant.
In de late voormiddag bereiken we het oude mijnstadje Pelgrims Rest. Intussen zijn de mijnen reeds lang gesloten en het nostalgisch stadje leeft nu hoofdzakelijk van toerisme. Op de stoep van een souvenir winkeltje zit een een dame in de klederdracht van de Mbele stam armbandjes en sleutelhangertjes te spitten met kleurrijke pareltjes.
Een vrouw in de klederdracht van de Mbele stam.
Pal naast het nostalgische Royal Hotel bevindt zich een bruin café. Je moet het gezien hebben; de muren hangen propvol met 10 Rand bankbriefjes waarop namen of opdrachtjes staan vermeld. Omie zoekt naar haar briefje van twee jaar geleden maar kan het niet vinden. En dat van 1999 zal zeker al overkleefd zijn.
Bankbriefjes alom… waar hangt het onze van 2013 en van 1999?
In het café raakt Julien binnen de kortste keren in gesprek met twee jonge freulen die zich de “Chicks on stix” noemen. Zij willen binnen afzienbare tijd een wereldtournee maken. In enkele landen welke ze aandoen staat een traject op het programma, traject dat ze op stelten zullen afleggen. Nu zijn ze op verschillende locaties interviews aan het maken om hun project te sponsoren. Julien dist de chickx in zijn eigen stijl en in zijn mooiste Wiet-Engels het verhaal op van die leeuwen die gisteren de impala verslonden. Dit verhaal moet hier of daar passen in de planning van de juffers en dus moet Julien’s avontuur geregistreerd worden.
De chicks Janel en Marlene zijn een en al in de ban van Julien’s verhaal.
Marlene is vol belangstelling voor de foto’s op Julien’s I-pad.
Julien’s bankje hangt nu ook in het bruine café.
We zetten ons bezoek aan Pelgrims Rest verder. We weten niet waar eerst naar uitgekeken. Spiegelpaleis, oude garage opgevuld met oldtimers, verkoopsters van nootjes , jongens in vogelschrik verkleed, te veel om op te noemen.
Spiegelpaleis op straat…
Verkoopster met lekkere nootjes. We willen er wel een zakje.
Deze garage kon enkele decennia geleden ook in België gelegen hebben.
Oldtimers om Nonkel Bert en kozijn Emile jaloers te maken.
Vogelverschrikker om aan wat zakgeld te komen.
Julien met de artiest ijzervlechter.
Een eind verderop botsen we nogmaals op Marlene die een tochtje aan het maken is op haar sticks. Inderdaad; een chick on stick. Julien wil die sticks ook wel eens proberen, maar zijn benen zijn nog iets te kort.
Marlene, de chick on sticks.
Hoogtijd om door te rijden. Onderweg vallen her en der tafereeltjes ten prooi aan onze camera’s. Hoe kan het ook anders. Tegen we een uurtje later Graskop bereiken zijn er al enkele maagjes aan het rammelen. Omie herinnert zich hier een pannekoekenhuis en daar wil ze opnieuw naar toe. Op de kaart staan wel twintig verschillende vullingen voor de pannekoeken en ze klinken allemaal om ter best. De keuze is dus niet gemakkelijk.
Hier is het nu herfst, en toch zit er bloei in sommige bomen.
Een potten en souvenirstalletje onderweg.
Er resten ons nog slechts een viertal uur om de drie toppers van de Panoramaroute te bezichtigen. Te beginnen met Pinnacle. Hier beperken we ons tot een korte wandeling, deels wegens overtrokken weer, deels wegens tijdsgebrek.
Pinnacle… jammer van de grijze lucht.
Tweede hoogtepunt wordt het venster van God “God’s window”. Dit wordt een lange wandeling naar superieur natuurschoon.
Op weg naar “God’s window”
De zon is er te weinig aan.
Maar we zijn er toch geweest!
En nu naar the top of the bill; Bourkes Potholes. Dit zou ik zelfs een mirakel van God noemen. Adembenemend mooi om te zien hoe de natuurelementen de rotsen hebben ingekerfd. Dit overtreft de stoutste verwachtingen en een foto of film kan dit alleen maar benaderen.
Adembenemend mooi…
Bourke’s Potholes… zal ons voor altijd bijblijven.
Julien is niet in te tomen…
En Papa Mehdi ook niet.
Zelfs Omie ontspringt de dans niet…
Voilà se… daar ben ik ook al geweest.
Hoog tijd nu om koers te zetten naar ons verblijf voor vannacht; de Blyde River Canyon Lodge. Het is donker als we aankomen en we krijgen een volledig huisje toegewezen. Living, keukentje en twee ruime slaapkamers. We zijn pas uitgepakt en op het terrasje wat aan het bekomen als de receptie komt melden dat het diner zal geserveerd worden. Oesje… drie gangen; dat zijn we niet meer gewoon. Een soepje van bloemkool en broccoli, Kingklip (zeer lekkere Afrikaanse vis) als hoofdschotel en een panna cotta voor dessert. Als dat maar goed komt.
Lekker diner met drie gangen. Zijn we niet een beetje gulzig?