Maand: maart 2015

Opstaan bij overtrokken weer. Dat zijn we niet gewoon. Na het ontbijt nemen we afscheid van James en zijn Madeleine. Vandaag hebben we 228 km voor de boeg, hoofdzakelijk in Swaziland. De eerste 11 kilometer zijn nog piste en hier botsen we nog op heel wat dieren; giraffen, wrattenzwijnen, impala’s, nyala’s en zelfs een paar aapjes.

Jawel, zelfs een paar aapjes.

Eenmaal die piste afgehandeld bollen we over een mooie asfaltweg en in een dik uur bereiken we de grens met Swaziland. De formaliteiten om Zuid-Afrika te verlaten verlopen als een fluitje van een cent. Honderd meter verder moeten we de stempels bekomen om Swasiland binnen te mogen. We komen in een mooie nieuwe hangaar met wel twintig loketten. Er zijn er slechts twee open, maar er is ook bijna geen volk. Een kwartiertje later staan we aan ons busje en kunnen we Swasiland, het Zululand bij uitstek, binnen. Swaziland is een land dat 100.000 jaar geleden al werd bewoond. Het landschap staat bekend om de vele natuurreservaten waar je dieren als neushoorns, zebra’s, nijlpaarden, giraffes en krokodillen tegen komt. Daarnaast vind je er watervallen, rotsformaties en moerassen. Het land staat ook bekend om ietwat vreemde tradities. Zo mag de vorst van Swaziland elk jaar een nieuwe maagd kiezen uit duizenden maagdelijke vrouwen met een ontbloot bovenlichaam tijdens de traditionele vruchtbaarheidsdans. Maar de Bastards hebben geen geluk; die ceremonie vindt plaats rond nieuwjaar. We krijgen al direct het gevoel dat alles hier nogal slordig en chaotisch verloopt. Al na enkele kilometer op Swazi grondgebied maken we een eerste fotostop. Een kleurrijk gezette dame is haar koeien van het erf naar de straat aan het leiden. Dat loont een eerste fotootje…

Mooi ruraal tafereeltje.

Kleurrijk is deze dame in ieder geval.

De eerste fotokliks zijn nog maar gevallen of daar komt dochterlief met twee pagadders naar ons busje gelopen. De handen uitgestrekt om iets te krijgen. Terwijl er bij Mama alleen wat Swazi klanken uitkomen spreekt Dochter wel wat Engels. Sinds Taanteke haar nieuwe rode hoed draagt is haar strooien hoed een pure ballast . Dus doet ze die hoed cadeau aan Dochter. En het staat haar nog ook.

Inderdaad, Dochter staat goed met Taantekes strohoed.

De twee pagadders blijven ons vragend aankijken.

Daarmee hebben die twee smekende pagadders echter nog niets. Gelukkig hebben we nog enkele petjes in aanbod, wat balonnen en een handvol snoep.

Dochter met de strohoed en de pagadders met de petjes.

Vanaf nu zijn we vrienden en worden we uitgenodigd om hun hut te bezoeken. Ooh, ooh, hoe armtierig. Om maar niet te zeggen mensonwaardig.

Mensonwaardig…

In het tweede hutje ligt er een baby op een soort matras. Die baby schijnt ook van Dochter te zijn. Nu begint Dochter een verhaal op te doeken dat haar baby ernstig ziek is en dringend medicatie nodig heeft. Het ligt er vingerdik op dat dit een verhaaltje is dat ze al verscheidene keren heeft opgedist. Alhoewel het tegen de regels is van geld te geven stoppen we toch een briefje in haar hand.

Deze baby zou ernstig ziek zijn…

Ze weet haar verhaal perfect in te kleden.

Intussen is Tante uit een naburige hut ook komen aandraven. Uiteraard ook met uitgestrekte handen.

Nu verschijnt Tante ook al ten tonele.

Discreet als Guy is heeft hij zich wijselijk op de achtergrond gehouden.

Het is voldoende geweest en we houden het voor bekeken. We zetten onze weg verder in een nogal eentonig landschap. We passeren de tweede grootste stad Manzini. Vanaf hier komen we wel in mooiere omgevingen terecht. Het wordt heuvelachtiger met nu en dan zelfs steile hellingen.

Overstekende koeien bij het buitenzijden van Manzini.

En zoals overal in Afrika is God altijd aanwezig…

We bereiken Mbabane, de hoofdstad van Swaziland. Het is hier wel een stuk mondainer dan het in het huttenlandschap. En ook veel drukker. Niet gemakkelijk om onze lodge te vinden. Uiteindelijk zitten we toch op de juiste afrit. Een laatste fameuze helling en dan duiken we naar beneden. Ematjeni Lodge voelt ons waarschijnlijk aankomen want de schuifpoort gaat al open. En gelukkig maar… in deze afdaling waren we er dwars doorheen gereden.. Alhoewel, met een chauffeur als Luc… We worden al direct in de watten gelegd met koffie en sachertorte. Al maar goed ook, want deze middag hebben we niets gegeten.

Koffie met sachertorte… heerlijk!

Genieten maar…

Gerante Lisa troont ons nu mee naar onze respectievelijke kamers. De B&B is prachtig gelegen in een fabuleus landschap. We kijken op een diepe vallei waarin een bergriviertje stroomt. 

Een omgeving om “U” tegen te zeggen.

Met dit zicht uit onze kamervenster hoeven we geen televisie.

De rest van onze namiddag wordt er eentje van dolce farniente. Genieten maar; eenieder doet zijn goesting.

Het plateau van het zwembad is niet afgeboord; dit is dus wel supergevaarlijk.

Taanteke en Hilde trotseren het gevaar en gaan toch een paar uurtjes genieten op dat platform.

Als we bij de eigenares informeren om een tafeltje voor zes te reserveren in Restaurant Ramblas tracht ze dit uit ons hoofd te praten. Zijzelf heeft immers sinds enkele weken een chef aangeworven. Hij komt op het appel en stelt zijn menu voor vanavond voor; Champignon soep, kip met gemengde groentjes en een Afrikaans gebakje met ijs. Waarom ons verplaatsen als we aan huis kunnen gediend zijn? Dus, we blijven ter plaatse. Vooraf hebben we nog een gezapig onderonsje waar de Bastard dames met bravoure “horen, zien en zwijgen” opvoeren. 

Horen zien en zwijgen met Hilde, Dominique en Taanteke in de hoofdrollen.

Tegen 19 u zitten we aan de dis. Carol, de dienster, voert al de hoofdschotel aan terwijl se de soepborden afdient. En met het dessert is het van hetzelfde.

Carol is een vlugge…

In drie kwartier is het diner afgehaspeld. Er is nog niet eens één fles wijn gedronken van de twee bestelde flessen. Een kwartiertje later – het is dan nog niet eens 21 u – komt die nieuwe chef vertellen dat hij de zaal moet ontruimen en dus alles moet afsluiten. Voor één keer dus een einde in mineur. Ematjeni Lodge; eerste negatief rapport op Trip Advisor.

 

 

 

 

 

 

Inderdaad, 5u30 is wel héél vroeg. Tandjes poetsen en naar de Jeep. Gelukkig wacht Alex ons op aan het restaurant en daar serveert hij ons een kopje koffie en een cake. We zijn nu al heel wat monterder om de ramp op te stappen en ons in de Jeep te laten glijden.

We glijden de Falaza Jeep binnen. Op hoop van talloze dieren te spotten.

Om ons wat onder te dompelen in de geheimen van het wildpark begint Alex met een uitleg over de planten en de vruchten van het woud.

Alex weet alles over fauna en flora van dit park.

En nu op zoek naar de wilde beesten. Binnen de kortste keren bemerkt Taanteke buffel tussen het struikgewas. De eerste trofee is binnen.

Taanteke heeft hem eerst ontdekt…

Een kolos van een buffel.

Hetzelfde moment kruisen een tweetal giraffen onze weg. Zeer dichtbij.. Waaaww… wat hebben we geluk. We zijn nog aan het fotograferen als ze het gezelschap krijgen van nog een paar spitsbroeders.

Twee giraffen… en zo dichtbij!

We tellen er al zeven.

Vanaf nu krijgen we het ene wildtafereel na het andere voorgeschoteld. Alex is in zijn nopjes en hij weet ons telkens nog te vergasten op enkele wetenswaardigheden. 

Een prachtexemplaar van een nyala

Alex is in zijn nopjes.

En nog een giraffe, en nog, en nog…

Voor we het goed beseffen zijn onze paar uurtjes voorbij en deponeert Alex ons terug aan het restaurant.

Afscheidsfoto met Alex.

Hier staat een royaal ontbijt voor ons klaar. En of het smaakt… We vertoeven vanaf morgen in malariagebied, dus worden de eerste Malarone pilletjes geslikt. Na het ontbijt moeten we vlug afrekenen en onze koffers laden want om 11 uur moeten we aanwezig zijn in Zululand voor de show in Zulu Cultural Village.

En weeral mogen we onze koffers niet zelf dragen.

Ellen van de GPS laat het weeral afweten. Ze stuurt ons over een trage gravelpiste in plaats van een asfaltweg. Op die piste worden we gedubbeld door een bakkie met zeker 20 zwarten. Luc reageert dat dit misschien de Zulu’s zijn die straks de show moeten verzorgen. Uiteindelijk raken we toch in het Zuludorp en wie zien we daar?… Inderdaad. Die mannen uit dat bakkie. De gids Wanga leert ons hoe we de mensen moeten begroeten in het Zulutaaltje. (In het Zululees). We worden voorgesteld aan het opperhoofd.

De groet aan het opperhoofd.

We krijgen uitleg hoe we het kamp moeten binnenkomen. Wie mag eerst door de ingangspoort? Hoe moeten we de Zulu’s begroeten? Hoe moeten we rekening houden met de status van bepaalde personen? 

Taanteke is één en al aandacht terwijl de aspirant gids er maar triestig bij staat.

We bezoeken achtereenvolgens de ijzersmeden, de dames die kralen maken en we eindigen bij de kruidendokter.

De kralenvlechtsters.

En dit is de kruidendokter(es).

Wij mogen ook nog eens een schijngevecht aangaan met een speer in de ene en een schild in de andere hand. Als dat maar goed afloopt…

Heldhaftige Guy…

Dreigende Luc…

Als dat maar goed afloopt…

Achteraf mogen we ons gezessen de krijgersdans bijwonen. Deze dans dient niet om te krijgen maar wel om te vechten. En tussen de dansen door mogen we van het zelfgebrouwen Zulubier proeven.

De Zulu krijgers in actie.

Jupiler à la Zulu.

Hiermee eindigt de show. Achteraf kunnen we toch maar besluiten dat het ganse opzet een commerciële bedoening is. Bovenop het feit dat ze  vandaag die show voor slechts zes mensen moesten opvoeren. Hopelijk voor hen een volgende keer beter… Hoog tijd nu om door te reizen naar Mkuze. GPS Ellen raakt weeral in de war van onze coördinaten en we raken kompleet het noorden kwijt. Guy gaat aankloppen in een politiebureel en dat duurt daar tergend lang. Misschien houden ze hem daar wel? Oef… daar stapt hij stralend buiten eh hij heeft nog richtlijnen bij ook. Richtlijnen die zelfs schijnen te kloppen. Aan het ingangshekken moeten we de nodige formulieren invullen en tekenen. En dan nog 10 km piste tot “African Spirit Game Lodge”.

“African Spirit Game Lodge”

Een prachtig domein. We krijgen voor elk koppel een chalet toegedeeld. Het moet weeral rap gaan want om 16 u worden we verwacht voor de volgende game drive. Ditmaal is het James, de baas van African Spirit, die ons door de wilde beesten zal loodsen. Niet luid spreken, geen glinsterende brillen of juwelen, zeker geen flash bij fotograferen en nooit rechtstaan in de Jeep of bruuske bewegingen maken. Voilà, dat weten we alweer.

En dit is hem dan, James, de baas van “African Spirit Game Lodge”.

Binnen de kortste keren rijden we in het decor van National Geografic. Zebra’s, giraffen, buffels, impala’s, kudu’s… we kunnen niet snel genoeg observeren en fotograferen.

Een kleine familie zebra’s.

Deze gevaarlijke buffel ruikt Bastards…

En we zijn nog niet aan het einde van ons feest. Iets verderop is een neushoorn aan het grazen, samen met haar jong. 

Mama neushoorn en neushoorn junior.

En dan plots krijgt James over de walkietalkie een bericht; midden in de uitgedroogde rivierbedding zouden leeuwen gespot zijn. Na enkele minuutjes ontwaren we inderdaad de koning van de jungle die parmantig ligt te paraderen alsof hij naar ons aan het wachten is.

Daar ligt hij dan; koning leeuw…

Rechts van hem moet zijn broer liggen maar deze krijgen we vanuit onze standplaats niet in het fotovizier. En dan plots… komt leeuw nummer drie achter onze Jeep gestapt en slentert deze op minder dan twee meter voorbij. De adrenaline van de Bastards bereikt ongekende hoogtes. 

Nummer drie stapt rakelings naast onze Jeep. “Le moment suprème”!

Er loopt een tweede bericht binnen dat er nog een leeuwin met haar twee jongen in de geburen ligt. Deze snappen we dan ook ineens maar mee.

Moeder leeuwin met haar twee jonge kadetten.

James vindt dat het stilaan tijd geworden is voor het apéritief. Een tafeltje wordt opengevouwen, een kleedtje gedekt, de hapjes en het drankje bovengehaald; Amarula. En die Amarula wordt geschonken in zilveren bekers. Kan het romantischer? Apéro uit zilveren bekers en dit midden in het bush bij een ondergaande zon en met in de verte het gebrul van de leeuwen. Top!

Leuk romantisch apéritief.

Hoort natuurlijk een kiekje bij.

De naar de lodge rijden we bijna in het donker en de lucht wordt doorkliefd door zowel bliksemschichten als schijnwerperstralen. James is immers nog steeds dieren aan het zoeken en dit doet hij nu met een zware pharelamp. Eenmaal aangekomen kunnen we nog een kwartiertje bekomen van onze bushervaring. Juist gepast om de I-Pads, I-phones en laptops op te laden.

Alle internetmachines worden opgeladen. Nieuws van het thuisfront loopt binnen.

Om 19u30 aan tafel. Onze dienster stelt zich voor als Gina waarop wij in koor onmiddellijk beginnen zingen van Gina Lollobridgida. Het meisje weet niet waar ze het heeft. Tegen dat ze een tweede maal uit de keuken komt heeft Luc reeds dat liedje opladen van YouTube. Alle Bastards vatten nu opnieuw dat lied aan, en ditmaal begeleid door een orkest. Proestend loopt Gina naar de keuken en daar barst het feest nu pas los. Een chaos van jewelste, maar wel een plezante chaos. En dan kan eindelijk het diner geserveerd worden. Zoete Afrikaanse patatjes, vol-au-vent, spinazie, rijst en champignonsaus. Dagelijkse kost à la Jeroen maar heel lekker. Voor dessert nog een heerlijk stuk appeltaart. We hebben er allemaal van genoten. Na zo’n overvolle en leuke dag kan niets nog stuk. Tegen 9u30 wensen we elkaar een goeie slaapwel.

 

 

 

 

Na het ontbijt volgt weeral het afscheid. Van Simona, van de rest van de crew en van het zalige “Petite Provence”.

Het laatste ontbijt in “Petite Provence”.

Vandaag 22O km te gaan naar Hluhluwe. Maar onderweg maken we een omweg van 40 km naar St Lucia. We hebben daar een boottocht gereserveerd van waar we de nijlpaarden, krokodillen, en andere sjacochebeesten kunnen bekijken.

Nijlpaardentour met Heritage Tours.

Eenmaal aangekomen begeven we ons direct naar het reserveringsburo Shoreline Boat & Walking safaris. De prijs bedraagt 1170 Rand voor 6 personen. Ongeveer 15 € per person, en dit voor een rondvaart van twee uur. Ook hier moeten we een verklaring ondertekenen dat we ons niet zullen laten opsmullen door de nijlpaarden en/of krokodillen. En moest dit toch gebeuren dan treft de organisatie geen enkele schuld.

Een lichte lunch op het terras aan het grote meer.

Omdat we veel te vroeg zijn kijken we eerst uit om ergens een klein lunchke te nuttigen. Het wordt St Lucia Boat Club. Op het terras hebben we een prachtig uitzicht op het meer en de duinen. De lunch bestaat uit de klassieke croque voor sommigen, een loempia of ‘n slaatje voor anderen. We menen al krokodillen te ontwaren vanop het terras.

Hebben Luc en Dominique daar al een krokodil in het vizier.

Jawel, daar zit er al eentje.

Na de lunch hebben we nog wat tijd om drinkbusjes aan te kopen voor op de boot. We slenteren ook nog wat rond op het nabijgelegen groenten- en fruitmarktje. Er zijn ook enkele leuke Afrikaanse bric-à-brac standjes.

Een typisch fruitmarktje.

Taanteke ziet het al zitten bij de nijlpaarden…

Van alle soorten bric-à-brac.

De afvaart is voorzien om 14u30 en een kwartier voordien maken we al onze opwachting op de aanlegsteiger. Stipt op tijd kiezen we het sop. We zijn met elf passagiers; de zes Bastards en vijf Italiaanse juffen.

We zijn al vertrokken… het bruine meer op.

Onze vrouwelijke kapitein Stacy leest ons de reglementen voor en belooft ons een aangename vaart met veel waterwild. Alhoewel het nu nog 34°C warm is en bij deze temperatuur de dieren nogal lui zijn.

Onze kapitein Stacy.

Daar komt al het eerste nijlpaard aarzelend boven water.

De delta zelf loopt 80 km inwaarts, is 35 km breed en daarmee de grootste van Afrika. In de verte horen we al een groepje nijlpaarden zuchten. Zalig geluid, Een paar minuten later varen we er rakelings naast. De foto- en filmcamera’s klikken zich heet.

We varen er rakelings naast.

Eén en al concentratie.

Een mooie kroko…

We varen langs mooie mangroves. Kapitein Stacy vertelt dat de bomen  één tak opofferen, en deze tak zal al het zout kanaliseren. Zodoende zuigen de andere takken alleen zoet water op en kunnen ze een normaal leven leiden. Stacy is nog niet klaar met haar verhaal of daar varen we voorbij een andere familie nijlpaarden. Enkelen liggen lui te genieten van de zon terwijl de andere groepsleden aan land klauteren.

Een familie luie nijlpaarden.

Eentje klautert aan boord.

Exact na twee uur loopt onze vaart op zijn einde en bereiken we terug de aanlegsteiger. We blijven niet te lang slenteren want we hebben nog 70 kilometer te gaan tot Hluhluwe. Deze klus klaart chauffeur Luc in een uurtje, maar eenmaal aangekomen het stadje slaat onze GPS tilt op de ingestelde coördinaten. En een adres hebben we niet. Een politieman haalt er een tweetal collega’s bij, maar ook zij kunnen ons niet verder helpen. Iets verderop vragen we het nogmaals aan twee inheemse dames maar die spreken alleen schloeschloewees. We rijden toch nog wat verder en komen toevallig voorbij Falaza Game Parc. Oef, we zijn er.

Falaza Game Parc en Resort.

Het is hier een prachtige bedoening. Alles erop en eraan. De kamermeisjes dragen onze bagage op hun hoofd naar de verschillende tentenlodges. 

Wij willen helpen dragen maar de regels van het huis verbieden dat.

Onze tentkamer heeft veel meer mee van een gewone kamer dan van een tent. Alle comfort en pittig detail; zowel bad als douche staan buiten

Inderdaad; dit is een tent.

Voor een zwempartijtje is het te laat.

Om 19 u zijn we ter plaatse verwacht voor het diner;  duck, T-bone steak, scampi’s, dit alles begeleid met gewokte groentjes. Weeral om duimen en vingers aan af te likken. Tijdens het eten komt Alex, onze game driver voor morgen, zich aan ons gezelschap voorstellen. Hij zal optrekken met ons zessen. Tegen halftien trekken we naar onze tent, vant morgenvroeg houdt Alex appel aan bed om 5u30. Tegen zes uur wil hij vertrekken.

 

Om 8u30 zitten we reeds aan tafel voor het dejeuner. We voelen ons nog altijd in het zuiden van Frankrijk. Zowel het decor als het ontbijt zijn top. De Bastardprijs van de dag voor het meest verdienstelijk lid gaar naar Luc, en hij mag deze in ontvangst nemen uit de handen van Guy.

Supergezellige ontbijttafel.

Zowel decor als dejeuner zijn top!

Luc  ontvangt de trofee van de dag. Hij heeft immers de oplossing aangebracht over het mysterie van het gaatje in Guy’s badkamer. We willen de privacy niet schenden en kunnen hier dan ook niet verder uitwijden over dit vreemde voorval.

De trofee is een stappenteller van Zwitserse makelij. Op één tiende van een stap nauwkeurig telt dit ingewikkeld apparaat de stappen van de wandelaars.Een merkwaardig machien en Luc is er zeer mee opgezet. Hij wil het ook direct uitproberen.

Luc is opgetogen met zijn super-stappenteller.

Stappenteller kan ook dienst doen als gitaar…

Na de prijsuitreiking zetten we koers richting Ballito Strand. Een prachtige kustlijn met een wandelpad over bijna de gehele lengte.

Mooi wandelpad over de gehele kustlijn.

Guy raakt niet uitgefotografeerd op die rode hoed van Taanteke.

Hondje met baasje.

Een venter met zelfgemaakt speelgoed kruist ons pad. Bij een mini-demonstratie van een fietsend trommelaartje ben ik direct verkocht en enkele ogenblikken later is het mijn speeltje. Het is mij een habbekras van enkele centen waard want ooit zal ik er iemand gelukkig mee kunnen maken.

Voor een habbekras is het speeltje van mij.

Mijn rijdend trommelaartje… volledig uit recuperatie-materialen.

We wandelen in de nabijheid van Hotel-Restaurant “Ballito House”, en daar willen we wel eens heen. Dit etablissement wordt immers uitgebaat door Alice Colle, de dochter van Stefaan Colle. En Stefaan is de CEO van Belgotex, de Beaulieu fabriek in Zuid-Afrika. We hebben trouwens groeten meegebracht voor Alice vanuit Stellenbosch. Daar ontmoetten we een persoonlijke vriendin van Alice, en die vroeg om de groeten over te maken. Maar we hebben brute pech… Alice is niet aanwezig. Dan maar onze wandeling langs het mooie strand verdergezet.

Alice Colle is er niet… alleen haar blauwe Jeep.

Het mooie terras van Ballito House.

Niet alleen  de strandlijn, ook het hinterland loont de moeite. 

Het Afrika-gevoel is hier ver weg. We zouden evengoed aan de Belgische kust kunnen rondlopen. Maar een dagje Knokke bij 32°C is toch ook niet te versmaden; we genieten met volle teugen.

Zalig genieten.

Tegen de middag trekken wij naar het winkelcentrum van Ballito. Tandpasta, scheerzeep, muggenspray; verschillende dingetjes zijn aan vervanging toe. Onze wegen met de dames scheiden, want zij gaan liever   in andere shops snuisteren. Afspraak om 14 u op het terras van Zara’s Café voor de lunch. Er wordt door iedereen gekozen bij de “light meals” en deze variëren van slaatjes tot belegde sandwich met zalm of tonijn. 

Dienster Zama helpt Guy bij het maken van zijn keuze.

Luc heeft een berichtje van het thuisfront ontvangen.

Terwijl we genieten van een koffietje passeert er een dametje die ons precies blijft aanstaren… kennen we haar of kent zij ons? Plotseling valt langs weerskanten onze Euro; het is de dame die we een veertiental dagen geleden ontmoetten bij Sue in Plettenberg. Het was zij (Lee Simonis) die vroeg om de groeten over te maken aan Alice Colle.

Lee Simonis, de vriendin van Alice Colle.

Tegen 16u zijn we terug aan onze “Petite Provence” en is het voor iedereen een paar uurtjes vrij genieten geblazen. We vertoeven immers in een paradijselijke omgeving en vanaf morgen wordt het een gans ander décor. 

Het zwembad en de mooie tuin van “Petite Provence”.

Taanteke geniet ervan.

Intussen vroegen we aan receptioniste Simona om ons een restaurant te reserveren voor vanavond. Ikzelf vind dat die Simona veel trekken heeft van onze kleindochter Léonie, en na wat aarzeling geeft de rest van het gezelschap mij gelijk.

Heeft Simona nu geen trekken van Léonie? Degenen die Léonie kennen mogen gerust een reactie achterlaten.

Het wordt het clubhouse van de golfclub van Ballito. “Simbithi Country Club”. Als we vertrekkensklaar staan en bij de baas informeren naar de ligging van die Golf Club springt deze in zijn wagen en hij zal ons 5 km voorrijden tot voor de ingangspoort van de Club. Ook dit is Afrika. We worden ontvangen en een plaats toegewezen door Fortunette. Wanneer we onze keuze aan het maken zijn valt mijn oog op de tafel naast ons waar een koppel juist bediend werd van een “eisbein”. Ik kan het niet laten om bij hen even te informeren naar hun ervaring met die knuist. Uiteindelijk zal ik toch maar afzien van dat reuzegerecht en het wijselijk bij de keuze van de meerderheid houden; tongreepjes in aspergesaus. 

Tongreepjes in aspergesaus.

Enkele niet nader genoemde Bastards vullen dit heerlijk gerecht nog aan met een “Sabayon Country Club”.

De “sabayon country club”.

Bij het buitengaan heb ik nog een afsluitend gesprekje met het eisbein koppel. Alan is Director van Gem Diamonds, de grootste diamantmijn van Afrika (in Lesotho). Bovendien produceren zij de meest exeptionele en witste diamant ter wereld. Zij hebben uiteraard een kantoor in Antwerpen en Alan komt dus regelmatig naar België.

Alan en zijn echtgenote. Heel interessante mensen.

De andere Bastards hebben zich afzijdig gehouden van het gesprek, doch  na mijn afscheid van Alan proesten ze het uit van het lachen. Mijn tafelservet is op  onverklaarbare wijze tussen mijn schoen terecht gekomen en ik stond de ganse tijd te discuteren met die witte sleep. Maar Alan zelf heeft het waarschijnlijk niet opgemerkt. En dan nog…

Het zal je maar overkomen…

Gans de nacht gedroomd van het gat… in het badkamerplafond van Guy. Spijtig genoeg hebben de dromen geen oplossing gebracht voor het raadsel. We blijven het dus meeslepen. Onze dametjes krijgen hun wasgoed gewassen en gestreken terug in een zwarte plastiekzak. Ze nemen de zak aan met gemengde gevoelens.

Het wasgoed zal zeker mooi gestreken zijn.

Het linnen is inderdaad een beetje zoals de ganse B&B; er zit geen echte ziel in en één en ander is dringend aan een opknapbeurt toe. Na het ontbijt nemen we afscheid van onze kelner Msizi en laden onze koffers in ons busje.Saluukes Msizi… misschien tot volgend jaar.

Instappen en wegwezen.

Onze nieuwe bestemming is Ballito. 250 km te gaan en voorlopig in de regen. Rond de middag bereiken we de provinciehoofdstad Durban, en daar willen we wel even een kijkje nemen. Durban is op twee na de grootste stad van Zuid-Afrika. Het is een toeristische badplaats met meer dan tien kilometer kustlijn en 320 dagen zon per jaar. Het is tevens Zuid-Afrika’s drukste havenplaats met één van de grootste natuurlijke havens ter wereld. Durban is gekend als een moderne, drukke stad met veel verkeer en hoge gebouwen.Een maktcomplex in Victoria street had op internet onze aandacht getrokken en we willen dat nu wel eens in het echt zien. We vinden de locatie tamelijk snel maar aldra bemerken we dat hier niet één blanke rondloopt en dat de meeste mensen op straat ons argwanend aanstaren. 

Alles sleuren ze mee op straat. Niets is te zwaar, niets is te groot.

Superdruk, maar allemaal zwarten die precies niet erg gesteld zijn op onze aanwezigheid.

Hier worden de dameskleren gepresenteerd in de dakgoot.

Een moskee hoort er natuurlijk ook bij.

Druk, druk, druk.

Net als in de rest van Zuid-Afrika zijn er ook in Durban wijken die u maar beter kan vermijden, en wij zitten nu waarschijnlijk in een dergelijke wijk. Terwijl de dames Bastards in de wagen blijven doen de mannen toch een kleine verkenning. Binnen de kortste keren zijn we echter terug; dit is hier inderdaad geen buurt voor ons, en wijselijk besluiten we om af te druipen. We vergeten dan ook maar de rest van Durban en zetten de tocht naar Ballito verder.

Saluu Durban.

Rond de klok van 14 u bereiken we Ballito. Onze magen zijn intussen heftig aan het protesteren, doch  gelukkig vinden we al vlug een restaurantje aan het mooie uitgestrekte strand. We zijn een beetje wantrouwig om ons busje te parkeren. Het zit immers vol bagage. Maar parkwachter Tresor belooft om ons karretje nauwlettend in het oog te houden. 

Prachtig strand van Ballito.

“Al Pescatore”… lekker restaurantje met open terras.

Vanmiddag liggen onze smaken ver uit elkaar en we bestellen bijna allemaal iets anders. Van een sole tot een gevulde pannekoek, van gerookte zalm tot mosseltjes. Dienstertje Luce heeft het niet makkelijk om alles bij te houden, doch een kwartiertje later schotelt ze ons feilloos elk gerechtje voor. Er moeten geen kilometers meer gemaakt, dus kan er ook een flesje witte Sauvignon Blanc bovenop.

Serveuse Luce weet alles in goede banen te leiden.

“Al Pescatore”, een super adresje.

Intussen is het wel 16 uur geworden en spoeden we ons naar B&B “Petite Provence”. Zalige bestemming die ligt te baken in de zon. Je zou je hier inderdaad in de Provence wanen.

“Petite Provende”. Zalige bestemming.

We worden ontvangen door een Duits meisje, Simone. Ze is nog studente en loopt hier enkele maanden stage. Supervriendelijk. Nadat ze ons de kamers heeft toegewezen zorgt ze voor een koffietje op het grote privé terras van Dominique en Luc. Hier moeten we wel alles in de gaten houden want een familie blauwaapjes is boven onze hoofden lelijk huis aan het houden. Een moeder aap loopt het haar baby die zich vastklemt onderaan haar buik heen en weer over een elektriciteitskabel. Precies een koorddanseres.

Mooie kamers.

Koffietje en laptoptime…

Simone heeft een tafeltje voor zes besteld bij Portugees restaurant Azura. Hilde en ikzelf hebben daar een paar jaar geleden al eens geluncht, en dat was toen uitstekend. Dus vandaag voor herhaling vatbaar. Het menu ziet er allesbehalve Portugees uit, maar we vinden toch ons gedacht. En het smaakt nog lekker ook. Naar het einde komt de baas informeren naar onze bevindingen. Hij vertelt dat hij deze locatie verleden jaar heeft aangekocht en Azura heeft omgesetteld in een Mexicaans restaurant. Vandaar de verwarring. Achteraf hebben we met ober Andy nog een probleempje over het dessert. Als we een Irish koffie vragen informeert hij of het met of zonder crème moet zijn. We houden het dan maar bij gewone koffie. Tegen de klok van tienen zijn we goed en wel terug in onze “Petite Provence”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om 7u30 zitten we al aan e ontbijttafel, want vandaag wordt het een héél drukke dag. We mogen al in onze handjes klappen want de gebeden van Msizi zijn aanhoord; het weer is kompleet omgedraaid en de hemel is helblauw. Gids Roger heeft ook woord gehouden en stipt om 8u30 rijdt hij de 4×4 van Sani Pass Tours voor.

Onze chauffeur/gids voor vandaag; Roger van Sani Pass Tours.

En dit is zijn Toyota 4×4.

De eerst kilometers gaan terug over Underberg en Himeville, doch eenmaal daar voorbij verandert de weg in gravel piste. Het schudden en schokken nemen we er maar bij, want de panorama’s die we aangeboden krijgen maken dit ruimschoots goed. Om de haverklap vragen we om een fotostop, hetgeen Roger met plezier doet.

Prachtige pano’s…

Verwondering en bewondering voor al dat natuurschoon.

De Sani Pass; een belevenis op zich.

De weg slingert op en af door de bergen. Hier en daar liggen kleine Basohto dorpjes waar locale bewoners zich vooral te voet op per pony verplaatsen. Meestal met een warme en herkenbare deken om zich heen.

Met het deken rond zich heen kan je ze goed herkennen.

Te voet over de pas, en dit om een bussel hout naar huis te slepen.

Het pad over de pas ligt er sinds 1913 en werd in die tijd vooral gebruikt voor de handelsroute tussen Zuid Afrika en Mokhotlong. Het vervoer ging per pakezel die de zware tocht vaak niet aankonden. Opgeven kwam hen echter duur te staan. Door hun eigenaar werden ze zonder pardon over de rand geduwd. Aasgieren en andere roofvogels cirkelden vaak rondom de pas op zoek naar hun volgende maaltijd.

Ezels dienden als vervoermiddel. Ook vandaag nog…

Zelfs op de dag van vandaag storten regelmatig auto’s van de pas.

Halverwege de berg bereiken we de Zuid-Afrikaanse grenspost.Roger regelt de nodige formaliteiten en wij moeten maar gewoon aanschuiven voor een stempeltje in onze reispas. 

De Zuid-Afrikaanse grenspost.

Aanschuiven voor een stempeltje in onze reispas.

Vanaf hier is een 4×4 auto verplicht. We bemerken alras dat dit theorie is, want we zien er verschillende doorrijden met een gewone auto. Somtijds echter met noodlottige gevolgen. De zichten zijn terug adembenemend. Bergen helemaal in ’t groen. Vermits het deze nacht veel geregend heeft is het op sommige plaatsen zeer glibberig. Maar Roger schuift ons overal door.

Groener dan groen, en adembenemend mooi…

Wegens de zware regenval van gisteren en vannacht is de waterval ook uitbundiger dan normaal.

Na nog enkele kilometer verder en twintig minuten later komen we bij de grens met Lesotho. Roger zorgt weer voor de papieren en de stempels. Hij heeft onze reispassen ineens laten stempelen, en dit zowel  voor het binnenkomen in Lesotho als het buitenrijden. Goed gedaan Roger! Nu nog een half uurtje dooreen schudden en we staan op het hoogste punt van de Sani Pass. 2873 meter. Vanuit de nabije omtrek komen mannen aangedraafd en eenmaal in onze nabijheid voeren ze een soort ritmische dans op met bijhorende klanken die men moeilijk kan thuiswijzen. Heel speciaal. Alle mensen, zowel mannen als vrouwen hebben zeer sombere gelaatstrekken. Zelfs de kinderen.

Ze komen uit de gele bloemen gekropen.

Zeer sombere uitdrukkingen.

In ruil voor enkele Randen kunnen we naar believen foto’s nemen. We wandelen tussen hun hun ronde hutten. We kunnen ons niet volledig van de indruk ontdoen dat toerisme de grootste bron van inkomsten is van deze mensen. Maar dat nemen we er uiteraard bij. Aan een van die hutjes staat een moedertje met haar kind, en Roger vraagt of we eens mogen binnengluren in haar huisje. Wat ze uiteraard toestaat want ze weet dat er een beloning zal volgen.

Natuurlijk mogen we eens binnengluren.

Eenmaal binnen krijgen we een boeiende uitleg over het reilen en het zeilen in het dagelijks leven van deze mensen. De vrouw van dit hutje heeft vanmorgen brood gebakken en daar mogen we met z’n allen eens van proeven.

Een en al belangstelling voor de uitleg van Roger.

Moedertje luistert geduldig mee en op het einde van Roger’s verhaal mogen we van haar versgebakken brood proeven.

Eenmaal terug buiten zijn er nog een pak mensen meer naar hier overgelopen. Bijna allemaal vragen ze om op de foto te staan, want voor wat hoort wat.

Een souvenir met de Sani Passers…

Elk om beurt…

Even verderop is het koor terug op gang gebracht. Hun muziek is even eentonig als hun gelaatsuitdrukking, maar dat deert ons niet, want er vallen hier wel mooie foto’s te maken van mens en natuur.

Het zangkoor schiet terug op gang…

Prachtige beeldjes vallen er hier te schieten.

Vanwaar je ook rondkijkt… altijd valt er wel iets te beleven.

Mens en natuur…

We hebben geluk; er is hier zelfs een pub waar we kunnen lunchen. De “Sani Pass Pub” gaat er prat op de hoogst gelegen pub van Afrika te zijn. Bovenop hun menukaart voeren ze publiciteit met “gluhwein” en dat willen de Bastards wel eens proeven. Bijna alle muren van de pub zijn beklad met graffiti en viltstift teksten. Er hangt zelfs een tekening van de familie Pretorius.

Pretorius was here…

Teksten alom; zelfs op de schakelaars.

Gezellig tafelen in de hoogstgelegen pub van Afrika… sante!

Om 14 u kunnen we terug aan de afdaling beginnen. De hobbelige weg zal onze croque en onze wrap van daarnet goed doen verteren. We bewonderen de natuur nu uit tegengestelde richting. Even mooi en zonet nog mooier dan deze voormiddag.

Even mooi, zonet nog mooier dan deze voormiddag.

Guy en Taanteke houden er terug een verliefde bui aan over.

We komen zelfs een hotel tegen onderweg.

Luc en Dominique willen natuurlijk ook een pasfoto (Sanipasfoto)

Tegen 17 uur kan Roger ons terug deponeren aan “The old Hatchery”. We nemen afscheid van deze vriendelijke man en voor de rest van de namiddag zal het genieten, lezen en internetten worden. Vanavond kunnen we ook terug ter plaatse dineren.

Terug in “The old Hatchery”.

Binst het diner komt Guy met een groot probleem op de proppen. Hij is ervan overtuigd dat er een spionagecamera in het plafond van zijn badkamer is aangebracht. Want… er is een gat in dat plafond, en dat gat is vandaag veel groter dan gisteren. Op de grond liggen er zelfs enkele kleine stukjes plaaster. Bastards laten mekaar nooit in de steek en we beloven Guy om direct na het diner een enquête uit te voeren. Gelukkig heeft hij de stukjes plaaster nog niet weggeveegd. Met zijn zessen trekken we naar Guy’s badkamer. 

Gisteren was het een gaatje van een paar millimeter en nu kan Guy met zijn ganse wijsvinger in het gat. Hier is inderdaad iets zeer geheimzinnigs aan de gang. Maar gaan de Bastards dit kunnen oplossen?

Luc, deskundige in gaatjes, trekt onmiddellijk op onderzoek en doet de nodige vaststellingen.

 

terwijl ikzelf mijn capaciteiten van gerechtelijk fotograaf ten dienst stel van Guy en the bastards.

Het gat kon inderdaad niet beter in beeld gebracht worden.

Spijtig kunnen we vanavond het raadsel van het gat niet oplossen. Stof genoeg dus om van te dromen en misschien brengt de nacht wel een oplossing.

Buiten ziet het er niet zo leuk uit. Het regent en je ziet geen honderd meter ver door de mist. En toch moeten we er door want ons Guesthouse serveert geen ontbijt. Bovendien heeft Luc verschrikkelijke rugpijn. Hij vreest voor een lumbago ofwel een verschuiving van een wervel. Hij verkiest toch zelf te rijden met ons busje omdat de houding aan het stuur hem het beste lijkt. In het centrum vinden we tamelijk vlug “Maggie’s Coffeeshop” en het ontbijt is er correct.

Wachten op Maggie’s ontbijt. Dus met z’n vijven op I-phone, I-pad en andere internettoestanden.

Luc informeert hier of er een dokter in de omtrek is en jawel, na een telefoontje aan dokter Leon Greyvenstein mag hij zich aanbieden en zijn beurt afwachten in een volle wachtzaal. Maar wat blijkt; als hij zich tien minuten later aanbiedt is die wachtzaal op één persoon na leeg en een half uurtje later   belt hij ons al op dat hij mag afgehaald worden. Nu nog naar de apotheker voor de nodige medicatie en pijnstillers. Tegen 10u30 kunnen we onze 150 km lange verplaatsing naar Underberg aanvatten. Veel valt er onderweg niet op te rapen want we rijden door de regen, de mist en de wolken. Onderweg bemerken we een akelig tafereeltje. Zoals op vele plaatsen staan verkopers langs de baan met groenten, fruit en allerhande brol. Maar op een bepaald plaatsje staan  er een zestal waar het verboden is om handel te drijven. De politie omsingelt hen en één voor één worden ze de combi ingeladen, samen met hun marchandise. Waar naartoe?

De diagonaal doorstreepte “S” betekent dat hier niet mag versjachelt worden. Dus allemaal de combi binnen…

Doordat wij geen stops moeten inlassen bereiken we tegen de middag reeds onze bestemming Underberg, een typisch oud boerendorp met een mix van winkeltjes, pubs en stoffige wegen.

Plezante winkeltjes en bureeltjes in Underberg.

Het is van hieruit dat alle touroperators de ééndagstour over de Sani Pass naar Lesotho aanbieden. En die fameuze Sani Pass zit in onze reisplanning voor morgen. Eerst even enkele winkeltjes bezoeken. In ééntje ervan maak ik kennis met Alex Kiguru, een zwarte jongeman die zeer enthousiast overkomt. Hij was tot voor enkele maanden bevriend met een Belgische jongen waarmee hij regelmatig op trial trok. Noemde die jongen nu toevallig niet Steven De Clerck, en woonde er vroeger in onze straat niet een jongen met diezelfde naam. En die jongen uit onze straat is al vele jaren wereldreiziger, dus zou hij het best kunnen zijn. Weeral werk aan de winkel om dit uit te zoeken. In ieder geval heb ik met Alex onze mailadressen uitgewisseld en we blijven contact houden. Wordt vervolgd dus…

Alex Kiguru, de vriend van Steven De Clerck.

En dat is het lieve dochtertje van Alex.

In een aanpalend boetiekje vindt Taanteke eindelijk een hoed met luchtgaatjes. Daar was ze nu al twee weken naar op zoek. Het is wel een rode, maar ze staat goed met rood. Zelfs Luc staat er goed mee.

Taanteke met haar nieuwe rode hoed…

zelfs Luc staat er goed mee.

Lunchen doen we bij Shelly van “Lemon Tree”. We zijn weeral zeer gematigd en houden het bij ajuin soep voor de ene, spaghetti voor de andere en linguine met scampi voor nog een andere. Na het eten nog een lekker koffietje…

Nog een lekker koffietje.

Op het ogenblik dat we het bureeltje van  “Sani Pass Tours” willen binnenstappen komt er juist een Toyota 4×4 het erf opgereden met vijf toeristen aan boord. Zij hebben vandaag de Pass op en af gereden. Zelfs met de regen en de dikke mist zijn ze toch super enthousiast over hun ervaring. Hun gids/driver ziet er een olijke kerel uit en we vragen de man (Roger) mee binnen bij de touroperator om onze rit van morgen te boeken.

Links olijke Roger en rechts de Toyota Landcruiser.

Het bureeltje van Sani Pass Tours.

De bediende doet de toezegging dat we Roger zullen hebben als gids, dat we de Toyota zullen hebben als wagen en bovendien zal Roger ons in onze B&B komen oppikken. De deal is vlug geklonken. Tegen 16 uur bieden we ons aan in onze B&B, “The old Hatchery”, een tweetal kilometer buiten Underberg.

De tuin van “The old Hatchery”. Jammer van de regen en de mist.

De kamers zijn niet meer van de allernieuwste maar dat is niet erg. We zijn immers nog altijd in Afrika.

De kamers; al bij al eenvoudig maar niet slecht.

En vanop de kamer hebben we zicht op een enorm landstuk waar verschillende zebra’s rondtoeren. Ook plezant…

We ontwaren zebra’s vanop ons kamer.

Ze hebben ook een eigen restaurant; dus moeten we ons vanavond niet verplaatsen. En aan de entree van het restaurant liggen drie hondjes te snoezen in een mand.

Dit zijn er drie van de vier…

Er loopt zelfs een klein watervalletje door het domein van “The old Hatchery”.

Tegen 19u30 bieden we ons aan in ’t restaurant. Msizi is onze kelner en hij bedient ons zeer vlot van lamscotelletjes, van spaghetti bolognaise en van eisbein… meer moet dat niet zijn!

Msizi, onze sympathieke kelner.

Wie is er nu weeral iets aan ’t vertellen?

We vertellen Msizi dat we hopen op beter weer om morgen de Sani Pass te beklimmen.  Waarop Msizi direct reageert dat hij vanavond the Lord zal toespreken om open en mooi weer voor ons af te smeken. Hopelijk houdt hij zijn belofte…

 

 

 

 

 

 

 

 

Vannacht heeft het weeral gedonderd en gebliksemd; echte duvelkeskermis. Tegen 8u30 staan we gepakt en gezakt klaar om in te laden.

Laatste maal het mooie zicht vanuit onze “Periwinkle”

Zoals afgesproken gaan we ontbijten in de andere B&B van Juanita, “De Ark”. In ’t centrum stoppen we nog even aan de post om zegels te kopen. Er staan maar twee mensen aan te schuiven aan het ene loket, maar het duurt toch twintig minuten voor wij aan de beurt zijn. Moest je daar een camera op die loketbediende kunnen plaatsen, dan maak je “verborgen camera” van de bovenste plank. De toegangsweg naar “De Ark” is pure kleigrond, door het onweer van vannacht omgetoverd in brei. Ons busje glijdt door die modderbrei en een tweetal keren vrezen we te moeten steken. Maar uiteindelijk brengt driver Luc ons toch heelhuids ter bestemming.“De Ark”… niet gemakkelijk te bereiken, maar we zijn er toch geraakt.

De uitgestrekte tuin van”De Ark”

We hadden gehoopt hier een beter ontbijt te krijgen maar we krijgen net hetzelfde voorgeschoteld als gisteren. Niet slechter, maar ook niet beter. Juanita komt ons melden dat iemand van de Bastards kleren vergeten is in Periwinkle. Gevolg; nog een keer door dat slijk. En van wie zijn de kleren?… Iedereen denkt dat ze niets vergeten zijn. Als Juanita onze bekommernis bemerkt stelt ze voor om zelf die kleren te gaan ophalen. Zij rijdt immers met een 4×4. Nu zijn de weddenschappen open van wie die kleren wel kunnen zijn. Een half uurtje later komt Juanita aandraven met een linnenzak wasgoed van… Christian en Hilde!

Dominique met Juanita.

Luc en Hilde trachten het centrum van Clarens te situeren.

Tegen de klok van 10 vangen we onze weg aan naar Rosetta, 257 km hier vandaan. We passeren prachtige  groene valleien.

Eén en al bewondering voor de natuur maar intussen toch een pesterijtje.

Enkele kilometer verder rijden we door hetGolden Gate National Park. Precies de Grand Canyon. We lassen verschillende fotoshoots in.

Kathedraalbergen net als in de Grand Canyon.

Nog een eind verder komen we aan een soort inheems dorp, the Basotho cultural village. Wij betreden de installatie maar hebben nogal vlug door dat het een commercieel gedoe is, speciaal opgemaakt voor de toeristen. 

Basotho cultural village.

Vriendelijke receptioniste maar het dorp zelf is niet veel zaaks.

Wel enkele mooie huisjes.

Die Madam is hier neergepoot voor de toeristen… tenminste, dat gevoel hebben we.

Wat krijgen we daar ineens in ’t vizier?

Inderdaad, een reuze sprinkhaan.

Rond de middag maken we een sandwichhalte in een soort Mc Donald, maar hier noemt het de “Spur”. Kwestie van een kleinigheid achter de kiezen te hebben. Eenmaal terug de baan op rijden we weeral door een ander landschap, en ditmaal zien we de eerste gemsbokken en zebra’s.

De eerste zebra’s in een ongelofelijk mooie omgeving.

Een gemsbok en twee zebra’s.

In Mooi River verlaten we de autobaan voor de Nationale R103. We zijn de provincie Kwazulu Natal binnengereden en passeren over een mooie dubbele baan de Van Reenen’s pass. Weeral door machtig natuurschoon.

 

Wat is de natuur hier toch mooi!

Op deze baan zouden er een heel stel afspanningen en winkeltjes zijn, maar ze zijn minder dik gezaaid dan verwacht. Een authentiek rommelkot waar we wel een stop houden is “Ugly Duckling”. Je kan niets denken wat hier niet te vinden is. De Bastards zijn onmiddellijk vragende partij om een en ander uit te proberen.

Als een volleerd fluitist hanteert Luc de vogelfluit.

De Bastards zijn tevreden met hun Afrikaanse hoorapparaten.

Guy heeft GPS Ellen twee coördinaten doorgegeven en feilloos stuurt ze ons naar onze nieuwe lodge. Maar we denken reeds aan morgen, dus laten we eerst voltanken. Plot merkt iemand in de wagen op dat onze pompiste waarschijnlijk een groot gat in haar broek heeft en ze met haar blote poep rondloopt. Lachsalvo’s alom tot blijkt dat ze een broek draagt in de klederdracht van Kwazulu Natal. Maar sommigen onder ons hebben toch nog hun bedenkingen…

Onze pompiste heeft waarschijnlijk een gat in haar broek…

Wie zal het zeggen?… Wij zullen het waarschijnlijk nooit weten…

Als we aankomen in onze lodge “Sheltered Vale Cottage” (weeral een moeilijke naam) begint het lichtjes te motregenen. We worden opgevangen door Douglas, de zoon van de eigenaar.

Het begint lichtjes te regenen als we de bagage moeten uitladen.

 

Taanteke wil haar coiffure vrijwaren voor de regen. Naar Afrikaans model.

De chalets zijn zeer mooi gelegen maar de accommodatie op zich is hier ook al een beetje aan het uitdoven. Maar de kamers zijn proper, dus hoor je ons niet klagen. Het zicht vanuit de cottage doet denken aan de Ardennen, maar dan met zebra’s in plaats van herten. En hier mag je er niet op schieten….  We zijn in Rosetta, dus gaan we voor het avondeten naar Hotel Rosetta. We zitten daar praktisch alleen.

Dominique en Luc aan het kiezen…

We eten allemaal kip. Deze wordt opgediend in schellekes met een apart potje champignonsaus. De kelner heeft geen wijnkaart maar komt aandraven met drie verschillende flessen waaruit we kunnen kiezen. ’t Is eens wat anders. Tegen 22 u zijn we al op ons kamer. Slaapwel allemaal!

 

 

 

 

 

 

 

 

Wij verblijven helemaal alleen in “Periwinkle” en vragen ons af hoe we hier aan een ontbijt zullen geraken. Maar rond 7u30 verschijnt Marcus, de echtgenoot van eigenares Juanita ten tonele en hij heeft twee dames meegebracht om het ontbijt te serveren en later op de dag onze kamers op te frissen. 

Pauline zorgt voor ons ontbijt.

De koffie (Nescafé) en de eieren zijn niet te pruimen maar dat is natuurlijk de schuld van Pauline niet, Integendeel. Het meisje doet vreselijk haar best. Door die kleine tegenslag laten we ons natuurlijk niet ontmoedigen en we verwijzen naar de spreuk die aan de wand hangt. “it’s a beautiful day, don’t let it get away”

 

Marcus vraagt of we morgen niet liever naar zijn andere B&B komen ontbijten. “De Ark” ligt maar een paar kilometer hier vandaan. In de hoop dat het ontbijt daar wel beter zal zijn stemmen we in met zijn voorstel. En intussen zullen we die “Ark” ook eens gezien hebben.

Het is zondag en we hebben vandaag niets speciaals gepland. Temeer daar we wisten dat, in tegenstelling tot bijna alle andere steden, winkels en horeca hier open blijven op zondag. Clarence is in het weekend een trekpleister voor veel Afrikanen uit dichte en zelfs verre omgeving. Tegen 10 uur trekken we het stadje in. Het onweer en de wind van vannacht hebben hun sporen nagelaten en verschillende straatnaamborden wijzen naar de verkeerde richting. Guy en Luc zullen het probleem binnen de kortste keren oplossen.

Vele straatnaamborden wijzen in de verkeerde richting…

Guy en Luc zetten orde op zaken.

Mijn Afrikaanse Randen zijn bijna allemaal weggesmolten en bij de eerstvolgende bankautomaat wil ik wel eens bijtanken. Aan de automaat hangt een verwittiging dat we ons door niemand mogen laten bijstaan en er ook moeten op letten dat niemand de geheime code kan aflezen. Voor mij geen probleem want ik heb drie bodyguards bij.

Me and my bodyguards…

Luc denkt dat hij ook begint krap bij kas te zitten. Hij kan het echter niet controleren want hij bewaart zijn geld op zijn onderrug. Hij roept dan maar de hulp in van Taanteke om zijn geld te tellen.

“Hoeveel rand heb ik nog?”

Clarens is één en al bedrijvigheid. Boetiekjes en kunstgalerijen worden platgelopen. In de straatjes valt ook van alles te beleven. Oldtimer en Newtimerclubs, fiets- en voettoeristen, noem maar op. De interesses van de mannelijke en de vrouwelijke Bastards liggen iets uit elkaar, en daarom wordt er besloten om elk onze gang te gaan. Met afspraak om 13 uur aan een pannekoekenhuisje.

Inventief met publiciteit op het dak.

Met een kazuifelvest op de Harley…

Vespa club op zondagse uitstap…

Pronken met de Porsche…

Inderdaad, Clarence is een mondain stadje. We hebben nog een half uurtje tijd en lopen nog enkele galerijtjes binnen. Luc’s ogen vallen op drie beeldjes “horen, zien en zwijgen”, maar in dit geval zijn het koeien in plaats van apen. Hij ziet die beeldjes al op zijn bureel staan. In een andere galerij staat een mooi werkje van Herman Van Nazareth. 

In deze galerij staat een mooi beeldje van Herman Van Nazareth.

Als ik de uitbater vertel dat ik Herman persoonlijk ken dringt hij aan opdat ik een boodschap zou schrijven aan Herman, en dit op een kaartje van de galerij. Uiteraard doe ik dit met plezier. Twee winkeltjes verder verkopen ze prachtige valiezen, tassen en rugzakken. Alles in superlicht leer. En alles handwerk; de man die ze vervaardigt zit in een ateljeetje achteraan. Van een echte vakman gesproken. Hij is zo fier als iets omdat we zijn werk zo appreciëren.

Naar zo’n stielman zouden we bij ons nog lang mogen zoeken.

Op dat eigenste moment komen de lady Bastards ook het winkeltje binnengewandeld. Nu is de pret vlug voorbij want zij vinden die zakken en tassen maar niets. Wij verontschuldigen ons bij de stielman en druipen af. We vinden het nog wat vroeg om te lunchen en we nemen een milkshake op een terrasje. En daarna nog wat slenteren en galerijtjes kijken.

Hilde is meer gecharmeerd door deze kleedjes dan door die mooie tassen van daarnet.

Intussen hebben we ook nog een leuk onderonsje met een lief meisje dat met haar zusje aan het spelen is. Ze vertelt ons dat haar mama om de week nieuwe vlechtjes legt en dat ze daar twee uur werk aan heeft. Vandaag moet ze de ganse dag babysitten bij haar klein zusje.

Mama werkt om de week twee uur aan haar vlechtjes.

En dat is haar kleine zus… ook een lief snoetje.

Tegen 13 uur zitten we allemaal gezellig verenigd bij Courtyard. Het is een pannekoekenhuis, dus eten we allemaal …pannekoeken. Maar bijna iedereen opteert voor een andere vulling. De mijne met kip, champignons, rauwe groentjes en zoetzure uienconfituur  is onverbeterlijk. 

Best pancake in town. Onverbeterlijk.

Tegen 16 uur zakken we af naar onze “Periwinkle” en voor de rest van de namiddag houdt iedereen zich bezig naar eigen godsvrucht, vermogen en goesting.

Voldaan trekken we weer naar “Periwinkle”.

Voor vanavond hebben we gereserveerd bij “Clementines”, een van de betere locaties van Clarens. Op één uitzondering na (Dominique neemt steak) laten we ons allemaal verleiden aan de specialiteit van het huis “Canard à l’orange”. Een goede keuze zal later blijken.

Twee mooie eendebilletjes overgoten met appelsiensaus… heerlijk!

Onze zondag-rustdag werd al bij al een zeer leuke dag.

 

 

Vanmorgen om 6 uur is het nog aan het motregenen maar er is al een mannetje onze auto aan het wassen. Tegen 8u30 trekken we naar het ontbijt en nogmaals blijkt dat “Cranberry Cottage” zijn naam niet gestolen heeft. Loopt daar toch zo ne canard in het restaurant zeker. Guy is wegjager van dienst.

Een cranberry canard in het restaurant.

Ons serveuzeke moet er om lachen.

Om 10 uur vertrekken we voor een tochtje van 150 kilometer. Na 30 km rijden we door een dorpje met een soort winkelcenter. “The Cabin”. De dametjes willen daar natuurlijk eens op af. Want ’t is lang geleden dat ze zich eens konden laten gaan. De meeste winkeltjes zijn gevuld met rommeltjes, speeltjes en brielekoo, maar hier en daar is er wel iets plezants te vinden. Er moeten inderdaad nog een pak geschenkjes gekocht worden voor de thuisblijvers.

In “Hart en Siel” zijn er inderdaad mooie gadgets te vinden.

Valt mijn oog daar wel op een spiksplinternieuwe apple laptop voor de prijs van omgerekend 15 €. Een extra muis inbegrepen. Zoiets kan ik toch niet laten liggen zeker. Want er blijven er maar drie over in de aanbieding.

Prachtig nieuw model van Apple Laptop. En dit voor een belachelijk prijsje. Zoiets kan men toch niet laten liggen.

Bij nader toezien blijkt het een revolutionair nieuw concept van Apple te zijn. 

Een volledig nieuw concept.

Later zal blijken dat het een namaak van Apple is, want in de appel van het apple-embleem zijn twee happen uitgebeten in plaats van één.            We zijn nog maar pas terug vertrokken of daar dringen zich weeral een paar stops op. Ditmaal natuurstops. De fotografen schieten in actie. 

Drie op een rij.

Nog een tiental kilometer verder krijgen we de “Soutkop” in het vizier. Een berg met een top als een rechthoek.

De “Soutkop”. Die moet natuurlijk ook op de foto.

Guy heeft de “Soutkop” in zijn vizier.

Tegen de middag bereiken we het pietluttig dorpje Fouriesburg. We willen een snack eten bij Jenlee’s bistro and craftshop, maar het interieur van de bistro ziet er ver van aantrekkelijk uit. En in de craftshop vinden we ook niets anders dan zolderrestjes uit bomma’s jonge jaren. We rijden dan maar terug naar het centrum van Fouriesburg.

Terug naar ’t centrum van Fouriesburg.

Bastard Luc heeft danige honger dat hij van zijne sies draait in de auto. Gelukkig kan Guy tijdig het stuur overnemen…

Bastard Luc draait van zijne sies van de honger.

In “Die Plaasstoep” vinden we wel ons gedacht. Specialiteit van ribbetjes. Luc laat zich door de specialiteit bekoren terwijl al de rest nogmaals een croque prefereert.

Het exterieur van “Die Plaasstoep”.

Met roste oldtimers…

en Vespa’s met tractorzadels.

Na de lunch heeft Guy het wat moeilijk met het “Klein Huisie”, maar dat lost zichzelf op. En nu terug de baan op, recht richting Clarens.

Guy heeft wat problemen met het “Klein Huisie”.

Reeds tegen 15 uur rijden we Clarens binnen. Veel te vroeg om naar de B&B te gaan. We trekken dus het stadje in. Drie jaar geleden ontdekte ik hier in een magazijn van tweedehandskledij een vest die ik enkele jaren voordien had meegegeven met Oostpriesterhulp. Wat dacht je? Het magazijn staat er nog, net op dezelfde plaats. 

Hier vond ik drie jaar geleden mijn vest terug. Vest die ik had meegegeven met Oostpriesterhulp.

Vandaag vinden we geen van onze spullen terug, maar we zijn wel verwonderd over de mooie kledij die in deze tweedehandsshop te vinden is… aan spotprijzen. 

Guy is een en al belangstelling voor die mooie kledij.

We laveren verder door het stadje. Niet groot maar wel gezellig. Rond de kerk staan verschillende met bloemen versierde oldtimers opgesteld. Dit moet een trouwviering zijn. Op het ogenblik dat we op kousevoeten de kerk betreden is het koppeltje juist de wederzijdse trouw aan het beloven. Teder moment…

In goede en kwade dagen… Een teder moment.

De kerk zit afgeladen vol. Moeders met kleuters beschikken over gereserveerde banken.

Omdat er een koppel van de bruidstoet ziek is gevallen vraagt de kerkbaljuw aan Luc en mij of wij niet in de bruidstoet willen na de mis. We hebben er geen ogenblik aan getwijfeld… alles voor het goede doel!

Luc en ikzelf openen de rangen van de bruidstoet.

Het ziet er allemaal echt uit…

Eenmaal de bruidstoet ontbonden trekken we naar onze nieuwe B&B “Periwinkle Blue”.

“Periwinkle Blue”

Periwinkle, ons nieuw optrekje voor twee dagen.

De eigenares Juanita wacht ons op. Ze laat iedereen zijn kamer kiezen. Wij zijn de enige gasten en zijzelf blijft ook niet, want ze heeft nog een andere B&B een vijftal kilometer hiervandaan in de bergen. Wij hebben dus het kot voor ons alleen. Juanita heeft wel Restaurant Vito voor ons gereserveerd. Om 19 uur stipt bieden wij ons aan in het Italiaans restaurant Vito. Chef Julio noteert zes verschillende schotels, maar maakt daar zeker geen probleem van.

Julio noteert voor iedereen iets anders.

Taanteke bestelt iets met groenten, Guy opteert voor spaghetti Bolognaise, Hilde houdt het bij lam, Dominique bij zalm, Luc bij beef curry en ikzelf bij spaghetti carbonara. Dat alles met een paar flesjes Sauvignon Blanc Tokara en we zijn weeral welgezind. We zitten ook met een paar snoepers bij de Bastards, dus mag er zeker nog een zoet dessertje bovenop.

Taanteke mag één lepeltje van Guy’s dessertje proeven.

Ooh, ooh… zo goed!

Als we ’t restaurant verlaten is het aan het str…regenen. Maar Luc zou Luc niet zijn moest hij zich niet ten dienste stellen van zijn medemensen. Onverdroten spurt hij een halve kilometer door de regen om onze wagen te gaan halen. Een kwartiertje later kunnen we met de auto naar huis. Het blijft donderen en bliksemen. Luc en ikzelf installeren ons op het terras om te proberen enkele bliksemschichten op foto vast te leggen. Niet gemakkelijk! 

Donder en bliksem over “Periwinkle”