Zondag in Zuid-Afrika. Dit betekent dat bijna overal alles toe is. Daarom plannen we een bezoek aan Nieu Bethesda, een stadje dat van heinde en ver gekend is voor zijn uilenmuseum. Dat museum is zeker open op zondag, dus… Vooraf nemen we ook telefonisch contact op met de koster van Graaff Reinet omdat deze man elke avond een orgelrecital geeft. Op voorwaarde dat er toehoorders zijn. Nu heeft hij er in ieder geval al zes.
Met deze telefoon lukt het niet.
De weg naar New Bethesda, een zestigtal kilometer, noemt men de owlroute, de uilenroute. Onze attente chauffeur Guy mag al eens pal op de rem gaan als een groep parelhoenen onze weg dwarst.
Een groep parelhoeners dwarst zomaar onze weg.
Ongeveer halfweg maken we een fotostop op een plaatsje waar we een prachtig zicht hebben op “De Toren”.
“De Toren” heeft inderdaad zijn naam niet gestolen.
Guy en Taanteke bij De Toren
En fotograferen maar!
Nog een mooi koppeltje bij De Toren.
Luc in “toilethouding” bij De Toren.
Aan de ingang van het dorp spelen een groepje kinderen. We stoppen voor een conversatie… We vragen of ze goed kunnen zingen.
Een leuk groepje dorpskinderen.
Natuurlijk kunnen ze goed zingen. Daarop beginnen ze allemaal in koor aan een schitterend Afrikaans lied, waarvan we bijna integraal de tekst verstaan. Uiteraard hebben ze nu een snoep verdiend. Ze wachten allemaal keurig in de rij hun beurt af voor dat ene snoepje. Toch een voorbeeld van opvoeding; dat zouden ze bij ons eens moeten doen. Ze zouden er voor vechten …
Eén voor één snoepje aannemen en “dankie mieneer”
Om te bewijzen dat ze kunnen schrijven mogen ze hun naam in de grond schrijven.
Hilde speelt nog een spelletje “voetje plaatsen” met het ganse groepje.
Tegen 11 uur staan we aan de receptie van het uilenmuseum. We krijgen geen korting voor senioren omdat we er veel te jong uit zien. We dringen ook niet aan, en doen zelfs de moeite niet onze paspoorten boven te halen.
Deze receptioniste wil ons geen korting geven.
Het uilenhuis was de woonplaats van Helen Martins (1898-1976), een beeldend kunstenaresse met een enorme gedrevenheid. Zij heeft in dit huis en de tuin een adembenemende hoeveelheid kunstwerken achtergelaten.
Kunstwerken alom,
met nadruk op de uilen.
Helen was een arme vrouw die vaak het geld niet had om materialen voor haar werk aan te schaffen. Zij werkte daarom vaak met de goedkoopste middelen zoals beton of gebroken glas van flessen en glazen. Hele wanden en plafonds van haar huis zijn beplakt met gebroken glas in fantastisch gekleurde patronen.
Mooie effecten met gebroken glas.
Hilde aan het werk met haar I-pad.
Kunst chaos.
De uil is hier in alle soorten en maten afgebeeld. En de tuin staat bekend als de kamelentuin. Alle kamelen en andere figuren kijken verwachtingsvol naar het oosten. Veel van de symboliek is christelijk maar ook elementen van een meer Oosterse herkomst zijn te ontwaren.
Christelijke symboliek.
Helen Martins was geen gelukkig mens. Zij werd door de kleine dorpsgemeenschap niet begrepen en min of meer als dorpsgek gezien. Toch werd haar wel eens eten gebracht omdat buren vreesden dat zij zich in haar gedrevenheid anders helemaal zou verwaarlozen. Uiteindelijk mocht dat niet baten en na twaalf jaar bouwen en scheppen heeft ze zelfmoord gepleegd door vergiftiging.
Symboliek alom…
Een deel van de kamelentuin.
We zeggen gedag aan Hellen Martins, haar kamelen, haar glasscherven en haar uilen en maken een wandeling in het mini-dorpje. Wegens zondag zijn er verschillende galerijtjes gesloten maar hier en daar staat er toch eentje op een kier. In de “Beeldhou Studio” van Frans Boekkooi krijgen we heel wat uitleg van de artiest himself.
De studio van Frans Boekkooi.
Een gedreven man die prachtige beelden maakt. Binnen veertien dagen organiseert hij een solo tentoonstelling in Port Elisabeth. Hij poseert voor de foto met een prachtige kop; the face of Athel Fugard.
Artiest Frans Boekkooi met de kop van Athel Fugard.
Frans Boekkooi heeft nog veel meer in z’n mars…
Naast de galerij van Frans is er een soort jeugdopleidingscentrum waar men jongeren opvangt en verschillende disciplines aanleert. Van quilts vervaardigen tot weven, van maskers maken tot graffiti schilderen; noem maar op. Hier en daar kan er zelfs een grapje af.
Een grapje bij de maskers.
Een gesprekje met de madame die de weefopleiding verzorgt.
Zondagmiddag… één en al rust.
Er is op zondag ook maar één restaurantje open in Nieu Bethesda en dus is de keuze niet moeilijk. The Brewery aan de rand van het dorp.
The Brewery… open op zondag!
In de tuin van The Brewery.
Aline, onze franse serveuse komt uit Chambery. Ze komt uit Chambery en werkt hier al anderhalf jaar op vrijwillige basis. Dit tegen kost en inwoon. Aline prijst ons de keuze van de dag aan. Een broodschotel met verschillende kazen, kudu salami en allerlei kleine proevertjes.
De keuze van de dag… een broodschotel met vanalles erop en eraan.
En dat is hem dan in het echt.
Hierna houden we het bekeken in Nieu Bethesda. Langs dezelfde weg terug naar Graaf Reinett. Een paar uurtjes vrij en er kan zelfs een zondagnamiddagdutje van. Tegen 18 u moeten we naar de Nuwe Kerk waar priester koster Noël-Jeal Creil dagelijks een orgelrecital verzorgt. Wij zullen vandaag de enige toehoorders zijn. Maar niet getreurd; Noël-Jean speelt liever voor 6 vrienden dan voor een ganse kerk die maar half geïnteresseerd is. Bij een drietal vorige gelegenheden gingen Hilde en ikzelf hem beluisteren in Calitzdorp, zijn vorige standplaats. Onze begroeting is dan ook zeer hartelijk en Noël-Jean beweert zelfs dat hij deze morgen mijn stem herkend had aan de telefoon.
Noël-Jean Creil; hij beweert ons te herkennen van in Calitzdorp.
Enkele minuten na 18 u begint Noël-Jean aan zijn recital. Spijtig genoeg voor ons alleen. Hij zet in met het Adagio van Händel. Hij geeft enkele minuutjes uitleg om er daarna met volle overgave tegenaan te gaan.
Nagenoeg een lege kerk. Jammer.
Noël-Jean aan het werk.
Gedurende drie kwartier worden we vergast op orgelmuziek zoals wie nog niet veel gehoord hebben. Na elk nummer volgt nog een nabeschouwing en een inleiding naar het volgende stuk. En wij… wij genieten met volle teugen. 
Dankwoord aan de bezoekers.
Op het einde van zijn recital stuurt Noël-Jean ons nog een dankwoord toe. Het heeft hem een hart onder de riem gestoken dat wij speciaal voor hem en zijn orgeltalent zijn afgekomen. Hij nodigt ons uit om naar het oksaal te komen. Hij wil ons “de darmen” van de orgelpijpen tonen. Daarmee bedoelt hij het binnenwerk van het orgel. Impressionant!
Boven op het oksaal.
Het afscheid is er een alsof we elkaar al jaren kennen. Met drukkies en kusjes. En wij beloven dat we bij volgende bezoeken aan Graaff Reinet zeker terugkomen.
Vanavond zullen we aanschuiven bij “Pioneers”. Lizzy is onze serveuze. Nadat we onze keuze hebben gemaakt komt ze vertellen dat de helft van hetgeen we kozen niet meer beschikbaar is. Morgen is het immers hun sluitingsdag. Dus moeten nieuwe keuzes maken.
Ons tafeltje bij “Pioneers”
De meesten nemen schapekotteletjes, Dominique kip en ikzelf calamar. Iedereen kontent. De wijn mogen we zelf uit de wijnkast halen. Bij de eindafrekening bemerken wij een korting van 5%. Omdat ze onze eerste keuze niet hadden kunnen invullen…
De crew van “Pioneers”. Lizzie, Siera en Charlotte.
Bij het verlaten van het restaurant botsen we nog op een gezelschap Hollanders. We hebben er een gesprekje mee en we vertrekken zingend van “Ik hou van Holland, met z’n weiden en z’n zee…” ’t Was weeral een goed gevulde dag.