Vanmorgen om 6 uur is het nog aan het motregenen maar er is al een mannetje onze auto aan het wassen. Tegen 8u30 trekken we naar het ontbijt en nogmaals blijkt dat “Cranberry Cottage” zijn naam niet gestolen heeft. Loopt daar toch zo ne canard in het restaurant zeker. Guy is wegjager van dienst.
Een cranberry canard in het restaurant.
Ons serveuzeke moet er om lachen.
Om 10 uur vertrekken we voor een tochtje van 150 kilometer. Na 30 km rijden we door een dorpje met een soort winkelcenter. “The Cabin”. De dametjes willen daar natuurlijk eens op af. Want ’t is lang geleden dat ze zich eens konden laten gaan. De meeste winkeltjes zijn gevuld met rommeltjes, speeltjes en brielekoo, maar hier en daar is er wel iets plezants te vinden. Er moeten inderdaad nog een pak geschenkjes gekocht worden voor de thuisblijvers.
In “Hart en Siel” zijn er inderdaad mooie gadgets te vinden.
Valt mijn oog daar wel op een spiksplinternieuwe apple laptop voor de prijs van omgerekend 15 €. Een extra muis inbegrepen. Zoiets kan ik toch niet laten liggen zeker. Want er blijven er maar drie over in de aanbieding.
Prachtig nieuw model van Apple Laptop. En dit voor een belachelijk prijsje. Zoiets kan men toch niet laten liggen.
Bij nader toezien blijkt het een revolutionair nieuw concept van Apple te zijn.
Een volledig nieuw concept.
Later zal blijken dat het een namaak van Apple is, want in de appel van het apple-embleem zijn twee happen uitgebeten in plaats van één. We zijn nog maar pas terug vertrokken of daar dringen zich weeral een paar stops op. Ditmaal natuurstops. De fotografen schieten in actie.
Drie op een rij.
Nog een tiental kilometer verder krijgen we de “Soutkop” in het vizier. Een berg met een top als een rechthoek.
De “Soutkop”. Die moet natuurlijk ook op de foto.
Guy heeft de “Soutkop” in zijn vizier.
Tegen de middag bereiken we het pietluttig dorpje Fouriesburg. We willen een snack eten bij Jenlee’s bistro and craftshop, maar het interieur van de bistro ziet er ver van aantrekkelijk uit. En in de craftshop vinden we ook niets anders dan zolderrestjes uit bomma’s jonge jaren. We rijden dan maar terug naar het centrum van Fouriesburg.
Terug naar ’t centrum van Fouriesburg.
Bastard Luc heeft danige honger dat hij van zijne sies draait in de auto. Gelukkig kan Guy tijdig het stuur overnemen…
Bastard Luc draait van zijne sies van de honger.
In “Die Plaasstoep” vinden we wel ons gedacht. Specialiteit van ribbetjes. Luc laat zich door de specialiteit bekoren terwijl al de rest nogmaals een croque prefereert.
Het exterieur van “Die Plaasstoep”.
Met roste oldtimers…
en Vespa’s met tractorzadels.
Na de lunch heeft Guy het wat moeilijk met het “Klein Huisie”, maar dat lost zichzelf op. En nu terug de baan op, recht richting Clarens.
Guy heeft wat problemen met het “Klein Huisie”.
Reeds tegen 15 uur rijden we Clarens binnen. Veel te vroeg om naar de B&B te gaan. We trekken dus het stadje in. Drie jaar geleden ontdekte ik hier in een magazijn van tweedehandskledij een vest die ik enkele jaren voordien had meegegeven met Oostpriesterhulp. Wat dacht je? Het magazijn staat er nog, net op dezelfde plaats.
Hier vond ik drie jaar geleden mijn vest terug. Vest die ik had meegegeven met Oostpriesterhulp.
Vandaag vinden we geen van onze spullen terug, maar we zijn wel verwonderd over de mooie kledij die in deze tweedehandsshop te vinden is… aan spotprijzen.
Guy is een en al belangstelling voor die mooie kledij.
We laveren verder door het stadje. Niet groot maar wel gezellig. Rond de kerk staan verschillende met bloemen versierde oldtimers opgesteld. Dit moet een trouwviering zijn. Op het ogenblik dat we op kousevoeten de kerk betreden is het koppeltje juist de wederzijdse trouw aan het beloven. Teder moment…
In goede en kwade dagen… Een teder moment.
De kerk zit afgeladen vol. Moeders met kleuters beschikken over gereserveerde banken.
Omdat er een koppel van de bruidstoet ziek is gevallen vraagt de kerkbaljuw aan Luc en mij of wij niet in de bruidstoet willen na de mis. We hebben er geen ogenblik aan getwijfeld… alles voor het goede doel!
Luc en ikzelf openen de rangen van de bruidstoet.
Het ziet er allemaal echt uit…
Eenmaal de bruidstoet ontbonden trekken we naar onze nieuwe B&B “Periwinkle Blue”.
“Periwinkle Blue”
Periwinkle, ons nieuw optrekje voor twee dagen.
De eigenares Juanita wacht ons op. Ze laat iedereen zijn kamer kiezen. Wij zijn de enige gasten en zijzelf blijft ook niet, want ze heeft nog een andere B&B een vijftal kilometer hiervandaan in de bergen. Wij hebben dus het kot voor ons alleen. Juanita heeft wel Restaurant Vito voor ons gereserveerd. Om 19 uur stipt bieden wij ons aan in het Italiaans restaurant Vito. Chef Julio noteert zes verschillende schotels, maar maakt daar zeker geen probleem van.
Julio noteert voor iedereen iets anders.
Taanteke bestelt iets met groenten, Guy opteert voor spaghetti Bolognaise, Hilde houdt het bij lam, Dominique bij zalm, Luc bij beef curry en ikzelf bij spaghetti carbonara. Dat alles met een paar flesjes Sauvignon Blanc Tokara en we zijn weeral welgezind. We zitten ook met een paar snoepers bij de Bastards, dus mag er zeker nog een zoet dessertje bovenop.
Taanteke mag één lepeltje van Guy’s dessertje proeven.
Ooh, ooh… zo goed!
Als we ’t restaurant verlaten is het aan het str…regenen. Maar Luc zou Luc niet zijn moest hij zich niet ten dienste stellen van zijn medemensen. Onverdroten spurt hij een halve kilometer door de regen om onze wagen te gaan halen. Een kwartiertje later kunnen we met de auto naar huis. Het blijft donderen en bliksemen. Luc en ikzelf installeren ons op het terras om te proberen enkele bliksemschichten op foto vast te leggen. Niet gemakkelijk!
Donder en bliksem over “Periwinkle”
