Maand: februari 2015

Inderdaad zeer goed geslapen vannacht. Na het ontbijt weeral valiezen pakken en wegwezen. Een laatste babbel met Andrew die intussen zijn plunje van Plop omwisselde voor een kleurige T-shirt.

Andrew ziet er al gans anders uit.

In de receptie valt mijn oog op een oude familiefoto van Andrew’s grootouders. De gelijkenis met een familiefoto van mijn grootouders is meer dan treffend. Ze waren ook met dertien kinderen en zowel de opstelling als de kledij zijn bijna identiek. Met uitzondering dat deze familie in Johannesburg woonde.

Vandaag ongeveer 180 kilometer te gaan, dus kunnen we stressless de baan op. Laatste blik op kerktoren van Calitzdorp en afslag richting struisvogelstad Oudtshoorn.

Laatste maal de kerktoren van Calitzdorp met stilstaande klok.

Wat zouden we onderweg anders ontmoeten dan… jawel, struisvogels. Om de haverklap ontmoeten we grote weiden met tientallen, soms honderden van die vogels die niet kunnen vliegen.

Soms in kleine groepjes…

… soms grote kuddes. Maar allemaal even nieuwsgierig.

Om de haverklap maken we een korte stop om straattafereeltjes te filmen of te fotograferen. Ons arsenaal petjes begint serieus te slinken.

Hier is het de man die de handwas doet.

De petjes zijn serieus aan het slinken.

Wij passeren ook nog een plaats waar in 2010 drie fietstoeristen om het leven kwamen toen ze aangereden werden door een dronken autobestuurder. Erg…

Hier weren drie wielertoeristen aangereden door een dronken bestuurder.

In Oudtshoorn maken we onze eerste stop. Pardoes in het centrum kennen we een galerijtje “Bottega” waar we vier jaar geleden een kunstwerkje kochten. Twee porseleinen voetjes met Afrikaanse inscripties. Wij herkennen de uitbaatster en vanals we over die voetjes spreken kan ze ons ook weer thuiswijzen. Arlet Coetzee is uitgelaten  blij om ons terug te zien en  te vernemen dat we nog steeds die twee porseleinen voetjes koesteren. Intussen is er een boek uitgegeven over de artieste. Jammergenoeg heeft ze maar ééntje beschikbaar maar in al haar enthousiasme kunnen we het toch bekomen.“Waar het hart van vol is”. Een boek over de Artieste van ons kunstwerkje Evette Weyers.

Arlet heeft ook ditmaal veel mooie werkjes in aanbieding, maar ditmaal kunnen we ons bedwingen. Een Afrikaanse drukkie en weg zijn we.Hilde met Arlet.

Op het plein rond de hoofdkerk staan en zitten een tiental dames die proberen hun felgekleurde, uit stuisvogelveren vervaardigde plumeau’s aan de vrouw te brengen.

Ze proberen hun felgekleurde plumeau’s aan de vrouw te brengen.

De kinderen van de plumeauverkoopsters trekken het zich niet aan.

Dit ziet er een kapoentje uit.

Onze volgende halte houden we vijftig kilometer verder in De Rust, het piepklein stadje met zijn beroemde inwoner Jans Rautenbach. Jans is Zuid-Afrika’s meest gelauwerde filmmaker. We horen een schoolbel rinkelen en nu beseffen we pas dat het reeds 13 uur is. Vlug ergens een knabbeltje zoeken. Met daarna een korte wandeling in De Rust.

13 uur. School is out. Enthousiasme troef!

Een spaghetti bestellen in De Rust.

Een ezelskar tussen het verkeer.  Ook dat is De Rust.

We hebben nog een tachtigtal kilometer te gaan ,en in dit laatste traject moeten we de Meiringspoort door. Deze route strekt zich uit over dertien kilometer en loopt door de zandsteenlagen die hoog uitsteken boven de weg. De laatste aanleg van de weg dateert van na de hevige regenval in 1990 en is een opmerkelijk technisch hoogstandje. Dertig maal zullen we de Grootrivier kruisen tussen de grote rotsen die uitpuilen boven de weg. Deze precaire rotswanden veranderen van kleur alnaargelang we ons door het zonlicht of de schaduw bewegen.

De weg baant zich tussen de kleurrijke zandsteenrotsen. (foto Stephan Jaggy)

Bij onze aankomst in Prince Albert begeven we ons eerst naar Café Photo Albert. Hier woont trouwens de Zwitserse fotograaf Stephan Jaggy. Verleden jaar waren we overeengekomen dat hij me een dagje enkele vergevorderde photoshopkneepjes zou aanleren. Maar wat blijkt? Stephan is voor een week op doorreis en komt slechts zondag terug, terwijl wij zondagmorgen reeds verderop moeten. Djuuu… ik had daar zoveel van verwacht. We laten een boodschap achter in zijn gastenboek met de hoop volgend jaar meer geluk te hebben.

Nog een foto van Stephan Jaggy.

Nu een honderdtal meter verder naar Mai’s B&B. Mai is een Ierse dame. Alhoewel ze een vrouw uit de duizend is bestaat er toch maar ene van.  We zijn nog maar haar voorpoortje aan het openprutsen of daar verschijnt ze reeds in de deuropening. Met een stem die je niet kan vergeten kraait ze ons toe alsof we haar beste vrienden zijn. We krijgen dezelfde kamer toegewezen als vorig jaar en als naar gewoonte zal ze al onze wensen proberen in te willigen.

Mai uit Ierland… nog pittoresker dan verleden jaar.

De rest van de namiddag houden we ons gedeisd. Het blijft bij een korte wandeling in de hoofdstraat. En vanavond gaan we in Hotel Swartberg, op een tiental meter van Mai’s een lamsboutje eten en een glaasje Chenin Blanc drinken.

Ontbijt op het terras van onze Country House. We ontdekken nu maar eerst wat voor prachtig uitzicht we hier hebben op de streek van Calitzdorp. We raken aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons. Dick en Rianne zijn van Knysna en als ze horen dat wij daar volgende week verblijven nodigen ze ons uit op de koffie. Hun dochter studeerde aan het Vlerick college in Gent, en bleef daar achteraf nog vijf jaar doceren.

De Coutry House ligt prachtig omkaderd.

Nog gedurende het ontbijt krijgen we een telefoon van vriendin Marinda. Ze was gisterenavond vergeten om een paar bokaaltjes van haar zelf ingelegde vijgen mee te geven. Ze staat er op dat we die zeker nog bij haar komen ophalen. De rest van de voormiddag genieten we van huis, tuin, zon en zwembad van Country House.

De wijnvelden rond Calitzdorp, gezien vanaf het zwembad.

Rond de middag springen we dan binnen bij Marinda. Ze is druk in de weer met een buurvrouw die één of andere soort ondefinieerbare vruchten is komen afgeven.

Marinda met haar buurvrouw en een héél speciale vrucht.

Bij daglicht ziet het atelier en het schilderij “Middagpauze” er nog mooier uit dan gisteren. Wat zal mijn zus Emilie content zijn, want het is feitelijk voor haar dat ik dit schilderij liet maken.

“Middagpauze” bij daglicht.

Het schaap van Marinda.

Bij het nieuwe afscheid komen de bokaaltjes ingelegde vijgen eraan. We hadden gisterenavond danig geboft met die vijgen dat ze ons persé een paar bokaaltjes wilde schenken. Het is intussen middag geworden en in de hoofdstraat van Calitzdorp stappen we een Portugees restaurantje “Port Deli” binnen. Mooi interieur en fado muziek alom. Maar wat een verassing; de eigenaar herkent ons als de mensen die hij vannacht begeleidde naar hun B&B. 

Deze lieve mensen begeleiden ons vannacht naar Country House.

Hilde houdt het bij zes scampi’s in een looksausje en ik kies voor een kasserole chicken estufado. Lekker. In de namiddag maken we een uitstap van een zestigtal kilometer. Bijna integraal over grindwegen. Verleden jaar hebben we ook al een gedeelte van dit tochtje gemaakt en we  hadden in Kruisrivier een goede babbel met fotograaf Roger Young. Daar willen we nu wel eens terug. De galerij van Roger en partner Phyllis.

met Afrikaanse zwaluwen op de binnenkoer.

Roger is een befaamd fotograaf, gekend om zijn candid foto’s. Phyllis, de partner van Roger is costumière. Ze verdiende haar sporen door de speciale aankleding van de paarden voor het Londens theater “War Horse”. Dit theater strijkt in mei neer in Antwerpen.
War Horse’ is een wereldwijd theaterfenomeen. Een sensationele en unieke productie met levensechte paarden van het Britse National Theatre in samenwerking met de Zuid Afrikaanse Handspring Puppet Company die op 9 oktober 2007 in première ging in Londen. Inmiddels is War Horse zeven jaar onafgebroken te zien in Londen. En komen ze nu in Mei naar Antwerpen. Phyllis, de dame die we nu in de ogen kijken is de aankleedster van de paardenpoppen. 

War Horse; superspektakel.

Phyllis, de paardenkleedster.

Elk paard wordt gemanipuleerd door vier mensen.

De partner van Phyllis is ook ‘n artiest; fotograaf Roger Young. Na enkele details verteld te hebben herinnert hij ons bezoek van vorig jaar. Roger maakt kunstzinnige candid foto’s, hoofdzakelijk in zwartwit. Ze spreken stuk voor stuk boekdelen.

Openingsdans bij een huwelijk. By Roger Young.

Roger’s foto’s spreken boekdelen. Een tweede foto zal dit nog beter aantonen.Hier in de Kleine Karoo graaft een arbeider onder de brandende middagzon een graf voor zijn vijf maand oud zoontje. Alhoewel hij gewend is aan zwaar labeur valt deze taak in de rotsachtige grond hem dubbel zwaar. Zijn handen worden gedreven als door een machine van emoties. En alsmaar spookt de vraag door zijn ganse lijk; WAAROM? De sombere waarheid zit verstrengeld in de draden van zijn hart. Onontkoombaar en bitter. Zijn vrouw zit geknield naast de grafput. Een stok in de hand, als het ware om de diepte van de grafput te meten. (Vrij vertaald naar een onderschrift bij de foto)

Zonder grote technieken, zonder poespas weet Roger in zijn foto’s de mens te benaderen in al zijn aspecten. En hijzelf is ook een man zonder complimenten. 

Roger Young in zijn Gallery.

Naast zijn fotografie is Roger ook nog een befaamd meubelmaker. Achter de fotogalerij beschikt hij over een atelier boordevol houtbewerkings-machines. Geen simpele jongen dus die Roger Young. 

Naast de foto’s staat een zelf ontworpen en zelfgemaakte lingeriekast in een precieuze houtsoort. (Naam vergeten).

Het verder verloop van onze tour wordt om de haverklap onderbroken door natuurstops en/of menselijke tafereeltjes.

Een typisch ruraal tafereeltje.

Zelfde tafereel maar wat dichter benaderd.

Hier ben ik misschien al een beetje onder invloed van hetgeen ik daarnet zag bij Roger Young.

Op de grindweg enkele honderden meter van onze B&B moet ik nog efkes serieus op de rempedaal voor een overstekende… schildpad. Een serieuze kanjer die op zijn gemakske de baan kruist.

Een schildpad kruist op ’t gemakske onze grindweg.

Voor vanavond zijn we afgesproken met onze gastheren Andrew en Nell om bij hen te dineren. Want alle kamers zijn volboekt en iedereen blijft dineren. We ontdekken hier weeral een keukenprinses. Later blijkt dat Nell inderdaad een kookboek aan het schrijven is. De starter is een kudu carpaccio met drie groentjes. Hoofdschotel is struisvogelsteak, en voor het dessert schotelt Nell ons een Afrikaanse chocolade moelleux voor, begeleid door een glaasje oude port uit Calitzdorp. Calitzdorp is immers het porto stadje bij uitstek.

De moilleux smaakt veel beter dan deze foto laat vermoeden.

Attractie van de avond echter is sommelier Andrew. Niet alleen omdat zijn kledij er zo koddig uitziet, maar vooral voor zijn schoenen die hij overtrokken heeft met geluidsdempers. Hij moet niet onderdoen voor kabouter Plop. Elke keer hij verschijnt kan Hilde haar lach nauwelijks bedwingen.

Kabouter Plop…

Het glaasje Port bij het dessert is van de hoogste makelij. Talrijke keren gelauwerd in binnen- en buitenland.

Het kan niet anders of we moeten vannacht goed slapen.

We ontbijten samen met Paul en Katrien op het aangenaam terrasje. Gastheren Rudy en Anne-Marie serveren terwijl Picasso met Dali ons ook gezelschap houden.Ontbijt op het terras.Hilde met Dali…

Picasso is jaloers en staat te kwispelstaarten…

…tot ook hij een knuffel krijgt.

Gastheren Rudy en Anne-Marie; lieve mensen.

Tegen 10 uur zijn we gepakt en gezakt. Wij hebben een verplaatsing van een drietal uur voor de boeg. Paul en Katrien moeten Stellenbosch en dat is maar een anderhalf uurtje. We besluiten dus om samen nog een wijn-estate te bezoeken. Een der tophuizen van Robertson is “Graham Beck” en daar trekken we dan ook op af.

Gepakt en gezakt aan “De oude Opstal”.

Graham Beck; niet alleen zeer goede wijn maar ook prachtige locatie.

Zeer moderne architectuur.

Naast alle informatie over de vele wijnen die hier geproduceerd worden is er een mooie galerij met de vele werken uit het kunstpatrimonium van de Heer Graham Beck. We leren intussen ook dat het inderdaad hij is die de Robertson wijnvallei op de kaart heeft gezet. En na de alom gekende wijnroute Stellenbosch, Paarl, Franschhoek is deze route intussen uitgegroeid tot de nummer twee.

Ales uitpluizen over Graham Beck.

En dat is hem dan; Sir Graham Beck.

Graham Beck ontwikkelde het kwaliteitslabel MCC (Méthode Cap Classique). Zuid-Afrikaanse vonkelwijnen waren dertig jaar geleden al van uitstekende kwaliteit, maar Graham Beck experimenteerde veel en slaagde erin om de kwaliteit van zijn vonkelwijnen aanzienlijk te verbeteren door een tweede gisting op fles op punt te stellen.

Het prachtige Graham Beck label.

De dames houden al een tasting. Zij moeten immers niet achter het stuur.

De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. Ze gaan ook prat op twee uitzonderlijke gebeurtenissen.  Nelson Mandela schonk aan zijn gasten Graham Beck Brut toen hij op 10 mei 1994 in de Uniegebouwen in Pretoria ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. En president Obama en zijn familie kraakten eveneens enkele flessen van diezelfde vonkelwijn op 4 juni 2008, de dag dat hij zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won. 

Poseren tussen de vele flessen

Alles stijlvol gepresenteerd.

Spijtig genoeg is nu het uur van afscheid met Paul en Katrien aangebroken. Daar mogen de mannen toch ook wel ééntje op toasten.

Onze ontmoeting in Zuid-Afrika was intens maar veel te kort.

Laatste drukkie en we rijden beiden een verschillende richting op. Wij hebben 245 km te gaan, gelukkig over zeer goede wegen. We maken het voornemen een drietal stops in te lassen. Na een uurtje rijden komt die eerste stop er reeds aan in het stadje Barrydale.

Een weverijtje in Barrydale. Dat verdient een bezoekje.

We wisten van vroeger reeds dat er een klein weverijtje was in Barrydale. Van in de auto bemerken  we tot onze ontsteltenis dat het pand verlaten en volledig verwaarloosd is. Tot we een simpel kartonnetje ontdekken waarop een verwijzing staat naar een nieuw pand ongeveer 200 meter verderop. Oef… chance! Het weverijtje is inderdaad in een nieuw pand ondergebracht, maar de weefstoelen zien er nu nog primitiever uit dan voorheen. Ik help één der weefsters een paar draden doorhalen in de schrank en de hevel. Het mens gelooft haar eigen ogen niet. Een oude toerist die zoiets kan. En ik… ik kan mijn fierheid moeilijk verbergen.

Deze machine help ik terug aan de praat te krijgen. En het lukt nog ook…

Veertig kilometer verderop, in het dorpje Zoar woont Owen Claassen, de metaalkunstenaar waar we verleden jaar een paar werkjes kochten. We willen toch efkes gedag zeggen, maar de vogel is gaan vliegen. Van een buurman vernemen we dat hij naar Oudtshoorn is en zijn echtgenote is aan het werk in het hospitaal. 

Leuk straattafereeltje in Zoar.

De weg kronkelt verder door de Karoo en we komen meer en meer in vervoering door de prachtige natuur, de mooie huisjes en de lieve mensen onderweg.

Karoo huisjes…

en mooie huisjes in prachtige natuurgebieden.

Tegen de klok van vijf bereiken we Calitzdorp. Een stadje dat gekend is voor de portwijn en de struisvogels, de wilde bloemen en vogels, het land van de majestueuze zandstenen bergen doorkliefd door spectaculaire ravijnen, van wijn- en boomgaarden. Maar voor ons is het vooral bekend omdat hier Marinda Combrincks woont, de dame die reeds een paar schilderijen voor ons maakte, waaronder eentje geïnspireerd op “Het hanengevecht” van Emile Claus. 

Marinda en het “Hanegevecht” van Emile Claus.

Het wordt een beetje zoeken naar onze locatie “Calitzdorp Country House”. Twee kilometer kronkelende grindweg  naar de middle of nowhere. Maar er valt wel een en ander te beleven op die weg.

Mooi weggetje naar onze B&B.

Eenmaal aangekomen worden we verwelkomd door Andrew en Nell. Vriendelijke Zuidafrikanen zonder tralala. Mensen zoals we graag hebben.

Nell en Andrew. Zalige mensen.

We zijn amper uitgepakt of we mogen ons al opmaken voor ons bezoek aan Marinda. Het weerzien is hartelijk en Marinda is dolgelukkig haar vriend te kunnen voorstellen. André is een man zonder complimenten, recht voor de raap. Hij vertelt honderduit over zijn vorig leven. Bloemenkweker in de Karoo en hofleverancier van talloze Hollandse bloemengrossiers. Terwijl André de braai aanwakkert gaan wij samen met Marinda haar nieuw atelier bezichtigen.

Het nieuwe atelier van Marinda…

en André aan de braai.

Enkele maanden terug vroegen we aan Marinda nog een schilderij van Emile Claus te maken, namelijk “de middagpauze”. Ze is fier ons dit nieuwe werk te kunnen voorstellen. Wij zijn uiterst content met het resultaat, maar Marinda zelf vindt dat het nog niet “af” is. Claus zou niet tevreden geweest zijn met dit resultaat. Ze wil er dus nog enkele dagen mee doorgaan.

Hilde met Marinda.

Marinda met de “Middagpauze”.

Ondertussen heeft André reeds onze borden bediend. We genieten van van zijn lekkere cottelettes, worsten en kippebrochetten. We worden verondersteld te blijven eten tot alles op is, wat natuurlijk niet mogelijk is. De vier hondjes van André zijn er niet kwaad om.

André’s hondjes lusten ook van die worstjes.

Zo gezellig bij Marinda en André.

We beleven een supergezellige avond met overvloed aan spijs en drank. Rond 23 uur nemen we afscheid en trekken richting onze B&B. Maar wat dacht je… we rijden de verkeerde kant op. Voor één keer faalt Hilde’s oriëntatie en we rijden kompleet verloren. In het pikdonker komt een wagen naast de onze staan en informeert of we naar iets op zoek zijn. Het koppel doet teken hen te volgen en ze convoyeren ons tot voor het hekken van “Calitzdorp Country House”. Intussen hebben ze reeds Andrew opgebeld, en die staat ons al op te wachten om de poort te openen. Dergelijke behulpzaamheid zou in België ver te zoeken zijn.

Spijtig, maar ditmaal kunnen we maar één nacht logeren bij Luc en Hilde. Want vanaf vandaag is de ganse Ballinderry volgeboekt voor de genodigden van een trouwpartij. Een Amerikaans koppel huwt morgen hier ergens in de buurt en het trouwkoppel heeft de volledig Ballinderry afgehuurd voor twee dagen. Maar Luc zou Luc niet zijn moest hij geen oplossing zoeken. Hij vond een andere B&B voor ons op honderd meter hier vandaan. En Hilde zou Hilde niet zijn moest zij ons op onze honger laten zitten. Wij mogen vanavond als naar gewoonte komen dineren in de Ballinderry. Samen met onze vrienden Paul en Katrien Sabbe waarmee we rond 17 uur afspraak hebben.

Voorlopig afscheid aan de “Ballinderry”

Voor we onze dagexcursie aanvatten gaan we toch eerst even de andere B&B bekijken. We kunnen zelfs te voet gaan. De poort van “De Oude Opstal” is dicht en een zwart hondje met een krullebolleke en dito staart komt aan die poort kefferen als een bezetene. Later zou blijken dat die krullebol door het leven loopt met de naam “Picasso”. Aan de parlofoon vernemen we dat de uitbaters op boodschappen zijn, en dat we gerust vanaf 14 uur onze kamers kunnen innemen. We vatten dan maar onze excursie aan met alle bagage in ons Nissanneke.

Krullebol Picasso staat te kefferen aan de poort van “De Oude Opstal”.

We zijn amper twee straten ver of daar bemerk ik een zetelgarnierderij. Buiten voor de poort staat een fauteuil bekleed met een gobelinstof die ik nog geweven heb. Dat moeten we natuurlijk van dicht zien.

 

De meubelstof op die fauteuil… die herken ik!

Binnen zonder bellen. De boss John is druk doende om een autozetel te herbekleden, maar voor ons heeft hij natuurlijk tijd. 41 jaar al garniert hij zetels, en zijn stoffen trekt hij in van een grossier uit Johannesburg. Hij denkt dat de gobelin van zijn afgewerkt salon inderdaad uit België komt. Mijn dag kan niet meer stuk. Binst zijn verhaal door commandeert hij zijn twee medewerkers die almaardoor blijven “ja” knikken. Zalige vent den John.

Hij verklapt zijn geboortejaar, en hij is van 194., hetzelfde jaar van Hilde. Daar hoort natuurlijk een kiekje bij.

John is van juni en Hilde van oktober. Hij is dus wel vier maand ouder dan Hilde, en dat is ook goed zichtbaar.

We halen onze Radio Shack petjes boven en weeral kan de vreugde niet op. Hier hoort uiteraard ook een foto bij.

De volledige crew van Langeberg Stoffeerders. Zwart, blank en gekleurd.

Plots valt daar een Madammeke binnen die een herstelde zonnestore komt ophalen. Wie zijn we, wat doen we, en wat zijn onze plannen voor vandaag? We vertellen dat we vandaag alleen maar wat rondneuzen in de omgeving van Robertson. Dan moeten wij, van het werkwoord “moeten”, naar een dorpje op vijftien kilometer hier vandaan; Mc Gregor. Achteraf zal blijken dat het inderdaad een goede raad was. Onderweg naar Mc Gregor passeren we verschillende wijnvelden waar de pluk volop aan de gang is. 

De wijnpluk is volop aan de gang…

En de wijncoöperatieven draaien op volle toeren.

Mc Gregor is inderdaad een piepklein dorpje van niets, maar dat maakt het juist zo gezellig. Iedereen kent iedereen, en als ze je niet kennen vragen ze wie je bent… aan mij toch! Een zwarte kerel ziet ons uit het Nissanneke stappen en komt op ons af met de vraag of Nissanneke niet moet gewassen worden. Hij zeult een karreke mee met daarop een groot publiciteitsbord. De clevere man komt auto’s wassen aan huis. Je moet het maar doen…

Het karreke van Bradley, de deur aan deur autowasser.

Minder dan honderd meter verder neem ik een foto van een mooie façade. Komt een Madam buitengestaan en informeert of we toeristen zijn en misschien op zoek naar een huis. Wij zijn natuurlijk niet op zoek naar een huis, maar waarom vraagt ze dat? Nu volgt een schrijnend verhaal. De dame heeft zes kinderen waarvan twee afgestudeerd, drie aan de unief en eentje in het middelbaar. (hoërschool noemt dat hier). De afgestudeerden vinden geen werk omdat ze blank zijn. En de kosten voor de vier anderen lopen danig hoog op dat ze het huis niet meer kunnen onderhouden. 

Een foto van een mooie façade…

De eigenares van het huis komt met een heel triestig verhaal aandraven.

Haar vraagprijs is 2.800.000 Rand wat ongeveer overeenkomt met 220.000 €. Het huis heeft een zestal slaapkamers en staat op 2.000 m2 in het centrum van Mc Gregor. Iemand interesse?

Een laatste foto om de goesting nog wat aan te wakkeren.

Dit was wel een heel triestig verhaal, en naar het schijnt geen alleenstaand verhaal. In de toekomst ziet het er hier voor de blanke Zuid-Afrikaners niet rooskleurig uit. Maar voor de rest is het hier in Mc Gregor alleen maar blijheid troef. 

Blijheid troef…

En iedereen praat met iedereen.

Intussen is het wel hoogtijd om ons te gaan kazerneren in “De Oude Opstal”. Trouwens rond 17 uur zouden Paul en Katrien Sabbe er ook aankomen en wij willen toch de eersten zijn. De Zuid-Afrikaanse uitbaters Rudi en Marie-Anne ontvangen ons hartelijk en Hilde ligt geen tien minuutjes aan het zwembad als Paul en Katrien er ook aankomen. Plezante ontmoeting op 8.000 km van Waregem.

“De Oude Opstal”… nie mis!

Paul en Katrien zijn al een zestal dagen in Zuid-Afrika en hebben ongelukkig genoeg op hun weg (Jeffrey’s Bay, Plettenberg, Knysna) al bijna evenveel dagen regen gehad. Onwaarschijnlijk maar waar. Daarom zou Katrien nu liever samen met Hilde een uurtje zonnen aan het zwembad.

Het zwembad van “De Oude Opstal”

Paul en ikzelf trekken intussen Robertson in. Mijn oriëntatiegave laat mij (weeral) in de steek en we rijden zeker twintig minuten rond om het centrum te vinden. Centrum dat op minder dan één kilometer van onze B&B ligt. Paul belooft van dat aan niemand te vertellen. Gelukkig maar. Uiteindelijk belanden we toch in een interessant galerijtje waar ik reeds een drietal jaar na elkaar op bezoek was, en zelfs een paar kleine werkjes aankocht. De uitbater had onlangs een probleem met zijn linker elleboog  en hij draagt nu een brace. Hij is gelukkig om van Dokter Paul een gratis consultatie te krijgen.

Eén en al glimlach met de raadgevingen van Dokter Paul.

Om 19 uur zijn we verwacht in “Ballinderry” bij Luc en zijn Hilde. Wat een luxe; we kunnen er te voet naar toe. Het wordt een zwoele avond, dus kunnen we op het terras apéritieven. We genieten van een  coupke Zuid-Afrikaanse bubbels van Graham Beck. Misschien nog iets beter dan Herman’s Poncraz.Het glaasje Graham Beck mag er best zijn.

Onderhand krijgen we van Hilde het menu voor vanavond voorgesteld. Het klinkt weeral onverbeterlijk.

Keukenfee Hilde doet haar presentatie en Luc geniet ervan.

Als naar gewoonte worden we vanavond verwend met culinaire hoogstandjes om Pascale Naessens te doen blozen. Voor de hoofdschotel worden we vergast op een lamskroontje met siezoensgroentjes. H e e r l i j k !

We zijn alleen om te dineren want alle gasten van de B&B hebben vanavond een braai als aanloop naar het grote huwelijksfeest van morgen. Zodoende kunnen we na het dessert Hilde en Luc uitnodigen om samen nog van een wijntje te genieten en een Belgische babbel te slaan. Prachtige avond met Belgische vrienden. 

Hilde zegt dat ze gedroomd heeft van kleine Chantal. Wij hadden gisteren moeten doorgeven aan Rika wanneer we het ontbijt wilden. En wat zien we; om 8u30 piel komt een wagentje het erf opgereden. Een meneerke komt met 2 kartonnen dozen aangedraafd en vraagt ons 130 Rand. (ongeveer 10 €). Dit zijn inderdaad onze ontbijtpakketten met alles erop en erin. Van fruitsap tot muesli, van boter tot marmelade, lekkere toasten en vers fruit.

Ontbijtpakket in de prachtige tuin. En vandaag is het inderdaad Beau Soleil.

’t Is zondag. “Laat de zon tot mij komen” moet Hilde gedacht hebben.Afscheid aan Rika en we zijn partis…

We zijn nog maar een paar kilometer de weg op of daar passeren we een kerkje waar de dienst zopas is afgelopen. Een eredienst van de Apostolische Kerk. Prachtig opgedirkte dames, jolende kinderen en  statige heren komen het kerkgebouwtje uitgestapt. Daar kan natuurlijk een babbel af en de Radio Shack petjes doen weeral hun werk.

Vrolijke kinderen…

Dolblij met de petjes.

Jongedame met rode hoed.

Alle grote hoeden troepen samen om toch maar op de foto te staan. Fier als een gieter stellen ze zich open om er toch maar zo mooi mogelijk op te staan.

De sjieke dames van Bonnievale.

Na de eredienst, terug naar haar township.

Een uurtje later bereiken we de prachtige wijnstreek van Robertson. De wijnvelden op de hellingen liggen te genieten van de zon. Een halte bij wijnhuis “Van Looveren” zit er wel in om een paar fotookes te maken. Een bezoek zit er niet in want ze zijn de zondag gesloten.

De wijnvelden in het binnenrijden van Robertson.

Van Looveren Wine Estate; gesloten op zondag.

Bij het binnenrijden van ’t stad ligt links een grote township. Langs de rechterkant een grote open vlakte waar elke zondag de Mapostorie volgelingen van Zimbabwe samentroepen. Zowel de predikanten, de priestesses als alle sekteleden zijn gekleed in witte robes. De Mapostorie houden hun dienst altijd in openlucht. Zij verzamelen om 10 uur en hun viering zal eventjes duren tot 16 uur in de namiddag.

Links een grote township.

Rechts verzamelen de Mapostorie volgelingen van Zimbabwe in hun witte gewaden.

De priestesse is aan het voorlezen.

De mannelijke sekteleden zijn allen kaalgeschoren.

Ze houden niet van pottenkijkers. Daarom hou ik mij gedeinsd op afstand.

Vanuit de township aan de overkant van de spoorweg horen we ook muziek en gezang opstijgen. Dus maken we nog maar eens een omweggetje. Met de vensters open hebben we geen GPS nodig; we hebben maar de klanken van de geluidsinstallatie te volgen. 

Van waar komt het geluid vandaan?

Het duurt niet lang of tussen twee gammele kroosjes door ontdekken we een groepje gelovigen van weeral een andere godsdienst die aan het springen en het zingen zijn. De decibels klinken als ketelmuziek want de klankinstallatie wordt overstuurd dat het niet gewoon is. En de leidzangers houden hun micro’s ook nog veel te dicht bij de mond. Om orendol te worden.

Ze zijn met niet zovelen maar ze maken kot voor honderden.

Gedurende de dienst worden ook bij een paar vrouwen die waarschijnlijk stout en zondig zijn geweest de boze geesten uitgedreven. Raar ritueel. 

Die boze geesten moeten eruit.

Sowieso een rare bedoening. En die klankkast spuwt meer decibels uit dan ons lief is.

Deze kinderen zijn ook geïrriteerd door dat lawaai.

Tegen 16 uur staan we aan het hekken van “Ballinderry”, de B&B van Luc en Hilde Uyttenhove. We worden verwelkomd met een glaasje Sauvignon en we krijgen onze vertrouwde kamer 6 toebedeeld. Deze kamer is trouwens volledig vernieuwd. Keukenprinses Hilde weet ons nu al het menu voor te stellen. Het wordt stellig terug likkebaarden.

De “Ballinderry” vanuit een schuine hoek.

De schaapjes staan nog steeds het zwembad te begluren en het lammetje is er ook nog.

Nu een beetje genieten. Internetten, lezen, zonnen en pootjebaden; een tweetal uurtjes zijn zo voorbij. Omdat er nogal wat wind is zal het diner binnen geserveerd worden. En wat voor een diner…

De voorschotel; koude en warme ham/chorizo en meloenbolletjes met een meloensoepje. Heerlijk.

Het hoofdgerecht is een bereiding van eend met een perzikgratin, snippertjes groene kool en sinaasappel. De fotograaf van dienst vergat hiervan een foto te nemen. Als naar gewoonte is Luc alweer de perfecte gastheer en sommelier. Bijna alle B&B gasten hebben getekend voor het diner en zodus draait zowel de keuken als de bediening op volle toeren.

Het is vijgenseizoen en het dessertje liegt er niet om. Koude en warme vijgen met een bolletje zelfgebreid vanille-ijs.

Tegen 22 u nemen we afscheid van Luc en Hilde en meer dan voldaan trekken we ons terug op onze kamer 6.

 

Gisterenavond zijn we aangekomen bij “Mountain Vieuw” in Montagu. Weeral een Gentenaar, Alain Somerlinck. Het is reeds het derde opeenvolgende jaar dat we hier neerstrijken. Alain is specialist van Belgische bieren en ook bezeten van Oldtimers. Hij heeft hier zelfs een oude Rolls-Royce met Belgische nummerplaat staan.

Alain’s Belgische Rolls-Royce.

En zijn Belgisch bier.

Vanmorgen verzorgt Alain, samen met echtgenote Maud het ontbijt en dochter Laurence doet de bediening. Een echt familiebedrijfje. 

Maud, Laurence en Alain. Een echt familiebedrijfje.

Laurence heeft het dan niet zozeer voor bier en auto’s maar heeft het voor honden. Ze heeft er twee meegenomen uit België en heeft er intussen negen. En sinds een veertiental dagen heeft ze zich over de tiende ontfermd. Een hond die mishandeld werd in zijn vorig leven.

Laurence en haar nieuwe hond.

Wandschilderij in “Mountain vieuw” met landschap rond Montagu en Alain’s Rolls-Royce.

Het is vandaag zaterdag en dus marktdag in Montagu. Maar het is ook de eerste maal in een maand echt overtrokken en soms valt er zelfs wat motregen. Het marktpleintje rond de kerk is dan ook maar voor de helft opgevuld. En de marktkraamster Suzanne die mooie kaders verkoopt en die we reeds drie jaar kennen staat er niet. Jammer. 

Het marktje van Montagu. Vandaag zeer rustig wegens slecht weer.

Als we terug naar ons Nissanneke trekken hebben we nog een babbel met een familie uit Kaapstad. Mama viert haar 62e verjaardag. Voor die gelegenheid is de ganse familie, kinderen en kleinkinderen met een huurbusje voor twee dagen op uitstap in Montagu. Het slechte weer bederft geenszins de leute en ’t plezier. 

Mama viert vandaag haar 62e verjaardag.

Op het pleintje rechtover de markt staan twee bomen die proppensvol zitten met Ibissen. Tientallen en tientallen. Een prachtig spektakel, spijts de indringende geur en de kaka’s op de wagens en de grond. 

Ibissen en nog eens ibissen.

Prachtig spektakel.

We hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan en dus maken we een ommetje in tegengestelde richting. Immers, we lazen iets over een uniek oldtimermuseum in l’Ormarin. We hebben toch tijd en een museum leent zich uitstekend bij minder weer. Alhoewel het intussen weeral aan het opklaren is en de eerste zonnestraaltjes komen priemen.

Het prachtige museum van L’Ormarin. Vier prachtige loodsen boemvol blinkende oldtimers.

Prachtig gepresenteerd.

Oooohhh… wat zou schoonzoon Bert jaloers zijn…

en kleinzoon Emile nog meer…

Nooit gezien… zo’n prachtig verzorgde collectie met unieke stukken.

Er komt maar geen einde aan…

Jong en oud… allen om ter nieuwst.

Op onze weg naar Bonnivale moeten we nu de Dutoitskloof Pass over. Schitterende panorama’s. We zouden welk in elk inhammetje willen halt houden. Prachtige bergen, op een bepaald moment zelfs een baboon en éénmalig ook enkele bergbeklimmers.

Schitterende berglandschappen in een terug felblauwe hemel.

Een baboon komt ons gedag zeggen…

en deze jonge gasten hebben alleen maar oog voor de rotsen, hun touwen en hun monitor. Eén en al concentratie.

Tegen 17 u bereiken we Bonnievale en onze B&B “Beau Soleil”. De Franse namen blijven het hier nog altijd goed doen. Zwarte Rika is receptioniste van dienst en begeleidt ons naar de garden room. Ruime kamer en prachtige cactustuin.

Beau Soleil. Mooie accommodatie maar het is na 17 uur en de mooie zon is al ondergegaan.

Prachtige cactustuin.

We hebben vanmiddag onze maagjes gespaard, maar nu zijn ze wel aan het rammelen. Vlug het piepkleine stadje in om een eetstal te vinden, maar ’t is zondagavond en dan zijn de meesten toe. Uiteindelijk vinden we er eentje; half café-half resto. Het café zit afgeladen vol, maar in het eetgedeelte zijn we alleen. We bestellen een pizza vegetarian en een pizza Hawaï. Het dochtertje van de uitbater loopt op en af van ’t café naar de resto. Het is beschaamd om bij ons te komen, maar Hilde haalt alle charmes uit haar kast (dit is dan wel figuurlijk) om het kind te lokken. Uiteindelijk lukt het, en wat dacht je… het heeft ons niet meer losgelaten. Een schat van een kind; Chantal.

Hilde met Chantal.

Ze gaat naar school in Bonnievale en ze zit in Grade 2 (ons tweede studiejaar) bij juffrouw Anett. Haar Papa noemt Johan en Mama luister naar de naam Marijke. (Wel niet die van Wielsbeke…) Ze leent ons stylo en papier en maakt een tekening van Hilde. De gelijkenis is treffend.

Hilde naar een stylotekening van Chantal. Alleen de haarstrik is er teveel aan.

Wij moedigen haar aan, en ze komt zotter en zotter. In al haar kuren kan ze van Mama bekomen dat ze tot een half uur langer dan naar gewoonte mag opblijven. Ze dicht, danst, turnt en zingt dat het een lieve lust is. Intussen krijgen we een Face Time oproep van zoon Mehdi en kleine Julien, en dat vindt Chantal natuurlijk tof. We willen Chantal en Julien enkele woordjes doen wisselen, maar dat is net iets te veel gevraagd . Beiden zijn ze een beetje beschaamd. Het feit dat we alleen zaten in het restaurant heeft Chantal vanavond ruimschoots goedgemaakt. 

Chantal met een kunstwerk van haarzelf en eentje van Chris Devos.

 

Vandaag inderdaad een héél speciale dag. We besparen onze blogvolgers van het relaas en houden dit “in petto” tot in België. We hebben ons wel verplaatst van Franschhoek naar Montagu.

Wat vliegen de dagen. We zitten al aan de laatste dag Fransschoek. We genieten van huis en tuin van Alchemist. Hilde in de zon en ikzelf onder het afdak op ’t terras. Comfortabel, want hier is overal WiFi. Rond 11 uur trekken we ’t stadje in. Het voelt aan of we hier al weken zijn. Om de zoveel meter bots je hier op een mooi tafereeltje.

Langs alle kanten mooie tafereeltjes.

Vanmiddag bezoeken we HAUTE CABRIERE, een wijndomein op een paar   kilometer buiten het centrum. Alleen al voor de omgeving de moeite waard.

De schitterende omgeving van haute Cabrières.

We hebben niet gereserveerd en krijgen alleen maar plaats in het binnenrestaurant. Spijtig…

Stiekem zijn we een beetje jaloers op de buitenzitters.

We verontschuldigen ons daar we alleen een voorschotel willen nuttigen met een glaasje water en een glaasje wijn. Zoals reeds verschillende malen meegemaakt maakt men ook hier geen enkel probleem van. En de voorschotel… die mag er zijn… We zullen wel niet overdaan zijn, maar dat hebben we zelf gewild.

Een filodeegje gevuld met twee soorten vis, aangevuld met kruiden en moesjes.

Achteraf slenteren we nog een uurtje door het domein. De wijnkelder kunnen we inkijken vanaf de gang van het toilet. Raar maar waar.

Zicht op de wijnkelder vanaf de toiletgang; waarom niet?

Op het zonovergoten terras staat er een prachtige koperen zonnewijzer. Hij werkt perfect tot op de minuut. 

De mooie zonnewijzer op het terras van haute Cabrières.

Haute Cabrière; prachtig gelegen.

Op onze terugweg passeren wij het Hugenoten monument, de trots van Franschhoek. Alhoewel een viertal jaar geleden bezocht willen we hier toch nog even ons geheugen opfrissen. 

Het Hugenoten monument. De trots van Franschhoek.

Het monument bestaat uit een bouwwerk van drie bogen van elk 12 meter hoog die de Heilige Drie-eenheid symboliseren. Voor de boog staat een vrouw met haar voeten op Frankrijk.

Met de voeten op Frankrijk.

In haar ene hand heeft ze een bijbel, in de andere een gebroken ketting. Hiermee wordt het  verlies van vrijheid gesymboliseerd.

In de ene hand de bijbel, in de andere hand de gebroken ketting.

In het musuem naast het monument zijn diverse voorwerpen uit de afgelopen eeuwen te zien, zoals een Statenbijbel uit 1636. In juli vindt jaarlijks het Bastille Festival plaats, natuurlijk met talloze Frans getinte activiteiten.

Het Hugenoten Museum.

Bij onze terugkomst in “De Alchemist” is het al vrolijkheid wat de klok slaat, want Martine, de echtgenote van Yves is gearriveerd. Na drie maand terug samen. Het geluk druipt van beiden af.

Yves en Martine.Na drie maand terug herenigd. Waaauuuww…

We hebben een lange babbel met Yves en Martine. Zeer lieve mensen. We ontdekken heel wat gemeenschappelijke principes. Alhoewel ze van Gent komen ligt hun roots in West-Vlaanderen… zodus!

Martine, Yves, Lien en Hilde. Gezellige babbel.

Vanavond hebben we meer dan genoeg aan een spaghettieke, en dat vinden we op enkele honderden meter van ons deur in “Kalfi’s”. 

 

Kalfi’s, een gezellige afspanning met lekkere spaghetti.

Rustig ontbijt en een uurtje nagenieten in de mooie tuin van onze “Alchemist”. Normaal gezien zou Martine, de echtgenote van Yves vandaag overkomen uit België maar er moet ergens een vergissing in ’t spel zijn. Ze zal maar morgen aankomen. Na bijna drie maand zonder vrouwtje zal het nu ook op die ene dag niet meer aankomen… alhoewel!

Genieten in de mooie tuin van “De Alchemist”

Intussen is Enzo al druk in de weer om zijn wasgoed te strijken. Zo zie je maar wat in de scouts allemaal te leren valt.

Rond 10 uur trekken we het stadje in. Het valt ons op hoeveel Franse namen we hier terugvinden. Om te beginnen al de naam van het stadje zelf die afstamt van de samenstelling Fransche Hoek – de hoek waar de VOC de Franse Hugenoten naartoe liet vertrekken om hun farms op te bouwen. Het is dan ook niet vreemd dat onder de bewoners van het dorp nog veel van oorsprong Franse achternamen te herkennen zijn zoals Du Toit en Villiers. Tegen de middag zitten bijna alle terrasjes proppensvol, maar wij weten beter. Die twee hollandse dames van eergisteren hebben ons een twio aangebracht waar we zeker heen moeten. Het wijngoed SOLMS-DELTA. 

Wijngoed SOLMS-Delta.

Dit wijngoed is gekend voor zijn sociale ingesteldheid. De eigenaar van het goed laat het personeel mee participeren in de opbrengsten en ze kunnen zelfs een beperkt aantal aandelen van het goed verwerven. Het is al bijna 13u30 en dus laten we de wijnproeverij aan ons voorbij gaan. Het restaurant “Fyndraai” gaat er prat op dat alle groenten en kruiden uit hun eigen tuinen komen.

Fyndraai Restaurant… alles uit eigen tuin.

We houden het bij een voorschotel; praline van tonijnmousse met scampi. De presentatie alleen al is weeral “Hof van Cleve”-waardig. Hilde heeft heel wat positieve opmerkingen over zowel de presentatie als de haartooi van ons dienstertje Pronie.  Het kind is er zeer door gevleid; ze studeert aan de hotelschool en loopt hier drie maand stage. 

Hilde met Pronie op de foto.

Mousse van tonijn met scampi. En een resem kruiden uit eigen tuin.

Na deze lichte lunch lopen we nog binnen in het aanpalend muziek-museum. Solms-Delta promoot alles wat met Afrikaanse muziek te maken heeft. Ze organiseren zelfs jaarlijks een muziekfestival.

Prachtige foto van het muziekfestival 1998.

De tentoonstelling is in thematische principes opgedeeld. Door de touchscreen schermen krijgen we een overzicht van de inheemse instrumenten die de wereld van de Cape muziek hebben beïnvloed. 

Een fotootje van die inheemse instrumenten.

 De natuur levert het grootste deel van de materialen waaruit deze instrumenten worden gebouwd. Deze variëren van rammelaars gemaakt van springbok oren tot gitaren die vervaardigd zijn van blikdozen, om er maar een paar te noemen.

Gitaren van blikken of houten dozen.

Bij het verlaten van het domein wordt onze aandacht getrokken door een grote poort die juist opendraait. Equestrian Estate. Dit moet een paardenfokkerij of dergelijk zijn.Deltacrest; moet ook iets met Solms Delta te zien hebben en iets met paarden

Een dame rijdt met een kanjer van een Jeep de poort uit en ik vraag haar halt te houden. Ze informeert naar onze herkomst en of we misschien iets met paarden te doen hebben. Natuurlijk hebben we iets met paarden. We komen uit Waregem en daar heeft elk jaar de grootste Steeple-Chase van het Europese vasteland plaats. Madame laat met haar afstandsbediening de poort terug opendraaien en verleent ons toegang tot de ganse stoeterij. Zijzelf moet dringend weg, maar als wij alles gezien hebben moeten we maar iemand aanspreken om de poort terug te openen voor ons.  Een beetje lef heeft ons weeral geen windeieren gelegd.

Een binnenkoer met rondom 36 paardenstallen.

De paardjes worden opgeblonken als een spiegel.

Efkes Majola aaien.

Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden terug richting Franschhoek. Een zevental kilometer voor het binnenrijden van het stadje worden we opgeschrikt door een uitslaande brand in de wijnvelden, niet zo ver van de baan af. Uitslaande brand in de wijnvelden.

In een iets verderop gelegen zijwegel zien we brandweerwagens met blauwe en oranje zwaailichten. Het is sterker dan mezelf en ik rij voorzichtigjes het straatje in. Hilde vindt dat geen goed idee.

Het ziet er daar niet goed uit.

Grote vlammen en dikke rook…

Wij zijn de enige toeschouwers samen met twee jochies die in de omgeving wonen. 

Twee jochies uit de omgeving.

We hebben nog petjes liggen in de wagen en we maken die kinderen gelukkig met elk een petje.

Zo content met zijn petje.

Maar dit is zonder de waard gerekend. 2én van de brandweermannen heeft dit gemerkt, en die wil ook een petje. En zijn collega ook, en die andere collega ook. En de commandant ook. Nog nooit meegemaakt.

Op de duur hebben ze allemaal een petje…

Jawel, zelfs de commandant.

Nu rijden we maar vlug weg in de hoop dat die mannen terug aan het blussen gaan want de oppervlakte die in de fik staat neemt precies nog meer en meer uitbreiding. Voor vanavond hebben we resto  Living Room vastgelegd in het Quartier Français, met de vraag om een tafeltje op het buitenterras. En ditmaal is’t gelukt.

Plezant terras van The Living Room

De schaapribbetjes hebben we al beter gegeten; de schapen hebben hier precies meer vet dan bij ons. The Living Room.

Was me dat weer het dagje!

Sinds gisteren hebben we hier kennis gemaakt met een dame, Lien. Zij komt ook uit Gent, is bevriend met Guy en Martine en is hier voor één maand op bezoek. Omdat ze autoloos is, en wij toch gepland waren om naar Stellenbosch (28 km) te rijden hebben we voorgesteld haar een lift te geven. En kontent dat Lien is. Op het afgesproken uur (10 uur) staan we alle drie paraat bij Nissanneke. Bij het naderen van Stellenbosch passeren we wijngoed “Delaire”, door ons reeds meer dan gekend. Maar Line kent het niet, en dat willen we haar toch niet onthouden. We nemen dus een afslagje van een half uurtje.

Lien, de Gentse vriendin van Yves en Martine.

In de grote hall zijn twee meisjes de oude bloemen aan het vervangen door nieuwe. Bij navraag doen ze dit hier het ganse jaar door telkens op dinsdag. Niet alleen in de hall, maar in het ganse interieur.

Twee bloemenmeisjes zijn overal andere verse bloemen aan het plaatsen.

Pakken bloemen worden wekelijks aangezeuld en vervangen.

Al zo dikwijls gezien, maar toch blijven we onder de indruk van dit prachtig domein. Volgens ons “top” van de wijndomeinen. Zeker van die waar we geweest zijn.

Een lange gang met vooraan links eigenaar, Zwitser en diamantair Graff.

Aan de ingang van de open keuken staan rijen potjes met kruiden.

En het allermooiste is nog steeds het exterieur.

Bij het binnenkomen van Stellenbosch maken we speciaal voor Lien een tweede stop aan “Oom Samie Se Winkel”. Het is de bekendste winkel van Stellenbosch en misschien zelfs wel van Zuid-Afrika. Oom Samie Se Winkel is een mix van museum en winkel. De winkel is sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden amper veranderd. Talloze antieke gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden dienen als achtergrond voor kleding, wijnen, boeken, speelgoed en hopen hebbedingetjes. 

“Oom Samie Se Winkel”. Dat moest Lien toch ook eens zien!

Lien met een pop die Oom Samie moet voorstellen.

Als we daarna een koffietje slurpen op ’t terras naast Oom Samie ontdekken we plots een gekko op Lien’s arm. Prachtig diertje. Misschien komt het wel uit die prullen van Oom Samie…

Een gekko van Oom Samie op Lien’s arm. Prachtig diertje.

Van hieraf verlaten we Line. We maken afspraak terug om 17 u op het terrasje van Java Café. Het is al ruim middag en we gaan een snackje nemen in “Showroom”. Een prachtige verbruikzaal met een even grote ruimte aan interieurwinkel. Het mooie is dat beiden door elkaar lopen. Je kan eten tussen interieurspullen en je kan spullen kopen in de eetruimte. Misschien een ideetje voor een ondernemende zakenman in Waregem. 

Een kleine quiche met een glazen puntzakje friet.

En de presentatie van olie en azijn… die mag er ook zijn.

Stellenbosch is een grote universiteitsstad en heeft danig veel te bieden dat we natuurlijk keuzes moeten maken. Aan een groot stadspark “De Braak” ligt de kunstacademie. Daar even binnenlopen. 

Kunst van de academie studenten.

In de binnenstad is ook één en ander te bezichtigen. Er is zelfs een SMAC museum. (Wel SMAC met een C en niet met een K zoals in Gent) Daar lopen we ook langs. 

Het SMAC van Stellenbosch.

Mooie foto van onbekend fotograaf in het SMAC.

Op een binnenpleintje staat een beeld van niemand minder dan van onze Herman Van Nazareth. Daar strijken we ons dan ook neer voor een koffietje. Naast ons zit een leutig gezelschap jongeren. Ze vragen om een foto van hun groepje te nemen met één van hun I-Phones. Als ik hen overtuig dat een foto met mijn fototoestel een stuk beter zal zijn dan met die I-Phone stemmen ze in. Intussen heb ik hun foto verstuurd en ze hebben reeds heel dankbaar gereageerd.

Het groepje jongeren met de gele flessen.

Daarna terug op stap in die mooie stad.  Stellenbosch is vooral aantrekkelijk vanwege de vele oude huizen in Kaaps-Hollandse stijl. Met name de Dorpsstraat is schilderachtig te noemen. De vele eiken zijn een overblijfsel van de grote behoefte aan eikenhout in de begintijd van de wijnboerderijen. De van oorsprong Europese wijnboeren waren namelijk gewend hun wijnvaten van eikenhout te maken. Stellenbosch wordt daarom ook wel Eikestad genoemd. Doordat de eiken door het Zuid-Afrikaanse klimaat veel sneller groeiden dan in Europa, bleek het eikenhout al snel te sponzig, en dus ongeschikt om wijnvaten van te maken.

De mooie klokkentoren bij de kerk op “De Braak”.

In de Dorpstraat; pralines vervaardigd uit Belgische chocolade Callebaut.

In Gallery Eikehof aan de Church Street ontmoeten we artieste Teresa Decinti. Wat een prachtige paardekop heeft zij ontworpen… Als we voorzichtig naar de prijs informeren is de liefde verminderd maar de bewondering nog even groot.

Teresa met haar paardekop “EQUUS”. Misschien iets voor Stad Waregem?

Nog een kunstwerk, zomaar in de Dorpstraat.

Intussen is het 17 uur en moeten we dringend naar de Java-club waar we afspraak hebben met Lien. Terugweg naar Franschhoek verloopt vlekkeloos. Tegen zonsondergang wandelen we naar de Ruebben’s waar we gisteren een plaatsje reserveerden voor vanavond.

Mooie zonsondergang in ons straatje.

Aanvankelijk moeten we binnenzitten in de Ruebben’s, maar dat was de afspraak niet. Na wat aandringen op zijn Waregems worden we na een tiental minuutjes toch naar het buitenterras begeleid. Het is er inderdaad lekker druk.

Lekker druk op het buitenterras van de Ruebben’s.

Het visje op een coulies van prei, aubergine, spinazie en kerstomaatjes mag er ook wel zijn.

Op onze terugweg ter hoogte van café Taki’s zitten twee koppels serieuze pinten te drinken. Ze horen ons praten en spreken ons aan. Binnen de kortste keren worden twee stoelen bijgeschoven en zitten we mee in de leute en ’t vertier. Marc en Jacqueline komen uit Alkmaar. Marshall en Dominique zijn van… Mozambique. Zijn me dat kastaars. Wat hebben we hier afgelachen. Maar na een uurtje hebben we wel ons verstand samengeraapt, zijn stilletjes gaan betalen aan de bar en hebben met een vluchtig saluuke ons schop afgekuist. 

Dat waren ze dan; Dominique van Mozambique, Marshall, Jacqueline, Marc en Hilde.