Gisterenavond zijn we aangekomen bij “Mountain Vieuw” in Montagu. Weeral een Gentenaar, Alain Somerlinck. Het is reeds het derde opeenvolgende jaar dat we hier neerstrijken. Alain is specialist van Belgische bieren en ook bezeten van Oldtimers. Hij heeft hier zelfs een oude Rolls-Royce met Belgische nummerplaat staan.
Alain’s Belgische Rolls-Royce.
En zijn Belgisch bier.
Vanmorgen verzorgt Alain, samen met echtgenote Maud het ontbijt en dochter Laurence doet de bediening. Een echt familiebedrijfje.
Maud, Laurence en Alain. Een echt familiebedrijfje.
Laurence heeft het dan niet zozeer voor bier en auto’s maar heeft het voor honden. Ze heeft er twee meegenomen uit België en heeft er intussen negen. En sinds een veertiental dagen heeft ze zich over de tiende ontfermd. Een hond die mishandeld werd in zijn vorig leven.
Laurence en haar nieuwe hond.
Wandschilderij in “Mountain vieuw” met landschap rond Montagu en Alain’s Rolls-Royce.
Het is vandaag zaterdag en dus marktdag in Montagu. Maar het is ook de eerste maal in een maand echt overtrokken en soms valt er zelfs wat motregen. Het marktpleintje rond de kerk is dan ook maar voor de helft opgevuld. En de marktkraamster Suzanne die mooie kaders verkoopt en die we reeds drie jaar kennen staat er niet. Jammer.
Het marktje van Montagu. Vandaag zeer rustig wegens slecht weer.
Als we terug naar ons Nissanneke trekken hebben we nog een babbel met een familie uit Kaapstad. Mama viert haar 62e verjaardag. Voor die gelegenheid is de ganse familie, kinderen en kleinkinderen met een huurbusje voor twee dagen op uitstap in Montagu. Het slechte weer bederft geenszins de leute en ’t plezier.
Mama viert vandaag haar 62e verjaardag.
Op het pleintje rechtover de markt staan twee bomen die proppensvol zitten met Ibissen. Tientallen en tientallen. Een prachtig spektakel, spijts de indringende geur en de kaka’s op de wagens en de grond.
Ibissen en nog eens ibissen.
Prachtig spektakel.
We hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan en dus maken we een ommetje in tegengestelde richting. Immers, we lazen iets over een uniek oldtimermuseum in l’Ormarin. We hebben toch tijd en een museum leent zich uitstekend bij minder weer. Alhoewel het intussen weeral aan het opklaren is en de eerste zonnestraaltjes komen priemen.
Het prachtige museum van L’Ormarin. Vier prachtige loodsen boemvol blinkende oldtimers.
Prachtig gepresenteerd.
Oooohhh… wat zou schoonzoon Bert jaloers zijn…
en kleinzoon Emile nog meer…
Nooit gezien… zo’n prachtig verzorgde collectie met unieke stukken.
Er komt maar geen einde aan…
Jong en oud… allen om ter nieuwst.
Op onze weg naar Bonnivale moeten we nu de Dutoitskloof Pass over. Schitterende panorama’s. We zouden welk in elk inhammetje willen halt houden. Prachtige bergen, op een bepaald moment zelfs een baboon en éénmalig ook enkele bergbeklimmers.
Schitterende berglandschappen in een terug felblauwe hemel.
Een baboon komt ons gedag zeggen…
en deze jonge gasten hebben alleen maar oog voor de rotsen, hun touwen en hun monitor. Eén en al concentratie.
Tegen 17 u bereiken we Bonnievale en onze B&B “Beau Soleil”. De Franse namen blijven het hier nog altijd goed doen. Zwarte Rika is receptioniste van dienst en begeleidt ons naar de garden room. Ruime kamer en prachtige cactustuin.
Beau Soleil. Mooie accommodatie maar het is na 17 uur en de mooie zon is al ondergegaan.
Prachtige cactustuin.
We hebben vanmiddag onze maagjes gespaard, maar nu zijn ze wel aan het rammelen. Vlug het piepkleine stadje in om een eetstal te vinden, maar ’t is zondagavond en dan zijn de meesten toe. Uiteindelijk vinden we er eentje; half café-half resto. Het café zit afgeladen vol, maar in het eetgedeelte zijn we alleen. We bestellen een pizza vegetarian en een pizza Hawaï. Het dochtertje van de uitbater loopt op en af van ’t café naar de resto. Het is beschaamd om bij ons te komen, maar Hilde haalt alle charmes uit haar kast (dit is dan wel figuurlijk) om het kind te lokken. Uiteindelijk lukt het, en wat dacht je… het heeft ons niet meer losgelaten. Een schat van een kind; Chantal.
Hilde met Chantal.
Ze gaat naar school in Bonnievale en ze zit in Grade 2 (ons tweede studiejaar) bij juffrouw Anett. Haar Papa noemt Johan en Mama luister naar de naam Marijke. (Wel niet die van Wielsbeke…) Ze leent ons stylo en papier en maakt een tekening van Hilde. De gelijkenis is treffend.
Hilde naar een stylotekening van Chantal. Alleen de haarstrik is er teveel aan.
Wij moedigen haar aan, en ze komt zotter en zotter. In al haar kuren kan ze van Mama bekomen dat ze tot een half uur langer dan naar gewoonte mag opblijven. Ze dicht, danst, turnt en zingt dat het een lieve lust is. Intussen krijgen we een Face Time oproep van zoon Mehdi en kleine Julien, en dat vindt Chantal natuurlijk tof. We willen Chantal en Julien enkele woordjes doen wisselen, maar dat is net iets te veel gevraagd . Beiden zijn ze een beetje beschaamd. Het feit dat we alleen zaten in het restaurant heeft Chantal vanavond ruimschoots goedgemaakt.
Chantal met een kunstwerk van haarzelf en eentje van Chris Devos.