We ontbijten samen met Paul en Katrien op het aangenaam terrasje. Gastheren Rudy en Anne-Marie serveren terwijl Picasso met Dali ons ook gezelschap houden.
Ontbijt op het terras.
Hilde met Dali…
Picasso is jaloers en staat te kwispelstaarten…
…tot ook hij een knuffel krijgt.
Gastheren Rudy en Anne-Marie; lieve mensen.
Tegen 10 uur zijn we gepakt en gezakt. Wij hebben een verplaatsing van een drietal uur voor de boeg. Paul en Katrien moeten Stellenbosch en dat is maar een anderhalf uurtje. We besluiten dus om samen nog een wijn-estate te bezoeken. Een der tophuizen van Robertson is “Graham Beck” en daar trekken we dan ook op af.
Gepakt en gezakt aan “De oude Opstal”.
Graham Beck; niet alleen zeer goede wijn maar ook prachtige locatie.
Zeer moderne architectuur.
Naast alle informatie over de vele wijnen die hier geproduceerd worden is er een mooie galerij met de vele werken uit het kunstpatrimonium van de Heer Graham Beck. We leren intussen ook dat het inderdaad hij is die de Robertson wijnvallei op de kaart heeft gezet. En na de alom gekende wijnroute Stellenbosch, Paarl, Franschhoek is deze route intussen uitgegroeid tot de nummer twee.
Ales uitpluizen over Graham Beck.
En dat is hem dan; Sir Graham Beck.
Graham Beck ontwikkelde het kwaliteitslabel MCC (Méthode Cap Classique). Zuid-Afrikaanse vonkelwijnen waren dertig jaar geleden al van uitstekende kwaliteit, maar Graham Beck experimenteerde veel en slaagde erin om de kwaliteit van zijn vonkelwijnen aanzienlijk te verbeteren door een tweede gisting op fles op punt te stellen.
Het prachtige Graham Beck label.
De dames houden al een tasting. Zij moeten immers niet achter het stuur.
De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. Ze gaan ook prat op twee uitzonderlijke gebeurtenissen. Nelson Mandela schonk aan zijn gasten Graham Beck Brut toen hij op 10 mei 1994 in de Uniegebouwen in Pretoria ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. En president Obama en zijn familie kraakten eveneens enkele flessen van diezelfde vonkelwijn op 4 juni 2008, de dag dat hij zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won.
Poseren tussen de vele flessen
Alles stijlvol gepresenteerd.
Spijtig genoeg is nu het uur van afscheid met Paul en Katrien aangebroken. Daar mogen de mannen toch ook wel ééntje op toasten.
Onze ontmoeting in Zuid-Afrika was intens maar veel te kort.
Laatste drukkie en we rijden beiden een verschillende richting op. Wij hebben 245 km te gaan, gelukkig over zeer goede wegen. We maken het voornemen een drietal stops in te lassen. Na een uurtje rijden komt die eerste stop er reeds aan in het stadje Barrydale.
Een weverijtje in Barrydale. Dat verdient een bezoekje.
We wisten van vroeger reeds dat er een klein weverijtje was in Barrydale. Van in de auto bemerken we tot onze ontsteltenis dat het pand verlaten en volledig verwaarloosd is. Tot we een simpel kartonnetje ontdekken waarop een verwijzing staat naar een nieuw pand ongeveer 200 meter verderop. Oef… chance! Het weverijtje is inderdaad in een nieuw pand ondergebracht, maar de weefstoelen zien er nu nog primitiever uit dan voorheen. Ik help één der weefsters een paar draden doorhalen in de schrank en de hevel. Het mens gelooft haar eigen ogen niet. Een oude toerist die zoiets kan. En ik… ik kan mijn fierheid moeilijk verbergen.
Deze machine help ik terug aan de praat te krijgen. En het lukt nog ook…
Veertig kilometer verderop, in het dorpje Zoar woont Owen Claassen, de metaalkunstenaar waar we verleden jaar een paar werkjes kochten. We willen toch efkes gedag zeggen, maar de vogel is gaan vliegen. Van een buurman vernemen we dat hij naar Oudtshoorn is en zijn echtgenote is aan het werk in het hospitaal.
Leuk straattafereeltje in Zoar.
De weg kronkelt verder door de Karoo en we komen meer en meer in vervoering door de prachtige natuur, de mooie huisjes en de lieve mensen onderweg.
Karoo huisjes…
en mooie huisjes in prachtige natuurgebieden.
Tegen de klok van vijf bereiken we Calitzdorp. Een stadje dat gekend is voor de portwijn en de struisvogels, de wilde bloemen en vogels, het land van de majestueuze zandstenen bergen doorkliefd door spectaculaire ravijnen, van wijn- en boomgaarden. Maar voor ons is het vooral bekend omdat hier Marinda Combrincks woont, de dame die reeds een paar schilderijen voor ons maakte, waaronder eentje geïnspireerd op “Het hanengevecht” van Emile Claus.
Marinda en het “Hanegevecht” van Emile Claus.
Het wordt een beetje zoeken naar onze locatie “Calitzdorp Country House”. Twee kilometer kronkelende grindweg naar de middle of nowhere. Maar er valt wel een en ander te beleven op die weg.
Mooi weggetje naar onze B&B.
Eenmaal aangekomen worden we verwelkomd door Andrew en Nell. Vriendelijke Zuidafrikanen zonder tralala. Mensen zoals we graag hebben.
Nell en Andrew. Zalige mensen.
We zijn amper uitgepakt of we mogen ons al opmaken voor ons bezoek aan Marinda. Het weerzien is hartelijk en Marinda is dolgelukkig haar vriend te kunnen voorstellen. André is een man zonder complimenten, recht voor de raap. Hij vertelt honderduit over zijn vorig leven. Bloemenkweker in de Karoo en hofleverancier van talloze Hollandse bloemengrossiers. Terwijl André de braai aanwakkert gaan wij samen met Marinda haar nieuw atelier bezichtigen.
Het nieuwe atelier van Marinda…
en André aan de braai.
Enkele maanden terug vroegen we aan Marinda nog een schilderij van Emile Claus te maken, namelijk “de middagpauze”. Ze is fier ons dit nieuwe werk te kunnen voorstellen. Wij zijn uiterst content met het resultaat, maar Marinda zelf vindt dat het nog niet “af” is. Claus zou niet tevreden geweest zijn met dit resultaat. Ze wil er dus nog enkele dagen mee doorgaan.
Hilde met Marinda.
Marinda met de “Middagpauze”.
André’s hondjes lusten ook van die worstjes.
Zo gezellig bij Marinda en André.
We beleven een supergezellige avond met overvloed aan spijs en drank. Rond 23 uur nemen we afscheid en trekken richting onze B&B. Maar wat dacht je… we rijden de verkeerde kant op. Voor één keer faalt Hilde’s oriëntatie en we rijden kompleet verloren. In het pikdonker komt een wagen naast de onze staan en informeert of we naar iets op zoek zijn. Het koppel doet teken hen te volgen en ze convoyeren ons tot voor het hekken van “Calitzdorp Country House”. Intussen hebben ze reeds Andrew opgebeld, en die staat ons al op te wachten om de poort te openen. Dergelijke behulpzaamheid zou in België ver te zoeken zijn.
Jullie verhalen blijven zalig om te volgen, fijn te lezen en zien op de foto’s da jullie het daar zo prima stellen, keep enjoying it, groetjes, Mehdi
Heb je tante Lily al een fotootje doorgemaild? Ze zal tevreden zijn met het resultaat! Marinda ( of Miranda zoals ik ze meestal noem) heeft mooi werk geleverd.
Vorig jaar waren we nu bij jullie in ZA ! Ik heb heimwee naar die tijd….