Inderdaad zeer goed geslapen vannacht. Na het ontbijt weeral valiezen pakken en wegwezen. Een laatste babbel met Andrew die intussen zijn plunje van Plop omwisselde voor een kleurige T-shirt.
Andrew ziet er al gans anders uit.
In de receptie valt mijn oog op een oude familiefoto van Andrew’s grootouders. De gelijkenis met een familiefoto van mijn grootouders is meer dan treffend. Ze waren ook met dertien kinderen en zowel de opstelling als de kledij zijn bijna identiek. Met uitzondering dat deze familie in Johannesburg woonde.
Vandaag ongeveer 180 kilometer te gaan, dus kunnen we stressless de baan op. Laatste blik op kerktoren van Calitzdorp en afslag richting struisvogelstad Oudtshoorn.
Laatste maal de kerktoren van Calitzdorp met stilstaande klok.
Wat zouden we onderweg anders ontmoeten dan… jawel, struisvogels. Om de haverklap ontmoeten we grote weiden met tientallen, soms honderden van die vogels die niet kunnen vliegen.
Soms in kleine groepjes…
… soms grote kuddes. Maar allemaal even nieuwsgierig.
Om de haverklap maken we een korte stop om straattafereeltjes te filmen of te fotograferen. Ons arsenaal petjes begint serieus te slinken.
Hier is het de man die de handwas doet.
De petjes zijn serieus aan het slinken.
Wij passeren ook nog een plaats waar in 2010 drie fietstoeristen om het leven kwamen toen ze aangereden werden door een dronken autobestuurder. Erg…
Hier weren drie wielertoeristen aangereden door een dronken bestuurder.
In Oudtshoorn maken we onze eerste stop. Pardoes in het centrum kennen we een galerijtje “Bottega” waar we vier jaar geleden een kunstwerkje kochten. Twee porseleinen voetjes met Afrikaanse inscripties. Wij herkennen de uitbaatster en vanals we over die voetjes spreken kan ze ons ook weer thuiswijzen. Arlet Coetzee is uitgelaten blij om ons terug te zien en te vernemen dat we nog steeds die twee porseleinen voetjes koesteren. Intussen is er een boek uitgegeven over de artieste. Jammergenoeg heeft ze maar ééntje beschikbaar maar in al haar enthousiasme kunnen we het toch bekomen.
“Waar het hart van vol is”. Een boek over de Artieste van ons kunstwerkje Evette Weyers.
Arlet heeft ook ditmaal veel mooie werkjes in aanbieding, maar ditmaal kunnen we ons bedwingen. Een Afrikaanse drukkie en weg zijn we.
Hilde met Arlet.
Op het plein rond de hoofdkerk staan en zitten een tiental dames die proberen hun felgekleurde, uit stuisvogelveren vervaardigde plumeau’s aan de vrouw te brengen.
Ze proberen hun felgekleurde plumeau’s aan de vrouw te brengen.
De kinderen van de plumeauverkoopsters trekken het zich niet aan.
Dit ziet er een kapoentje uit.
Onze volgende halte houden we vijftig kilometer verder in De Rust, het piepklein stadje met zijn beroemde inwoner Jans Rautenbach. Jans is Zuid-Afrika’s meest gelauwerde filmmaker. We horen een schoolbel rinkelen en nu beseffen we pas dat het reeds 13 uur is. Vlug ergens een knabbeltje zoeken. Met daarna een korte wandeling in De Rust.
13 uur. School is out. Enthousiasme troef!
Een spaghetti bestellen in De Rust.
Een ezelskar tussen het verkeer. Ook dat is De Rust.
We hebben nog een tachtigtal kilometer te gaan ,en in dit laatste traject moeten we de Meiringspoort door. Deze route strekt zich uit over dertien kilometer en loopt door de zandsteenlagen die hoog uitsteken boven de weg. De laatste aanleg van de weg dateert van na de hevige regenval in 1990 en is een opmerkelijk technisch hoogstandje. Dertig maal zullen we de Grootrivier kruisen tussen de grote rotsen die uitpuilen boven de weg. Deze precaire rotswanden veranderen van kleur alnaargelang we ons door het zonlicht of de schaduw bewegen.
De weg baant zich tussen de kleurrijke zandsteenrotsen. (foto Stephan Jaggy)
Bij onze aankomst in Prince Albert begeven we ons eerst naar Café Photo Albert. Hier woont trouwens de Zwitserse fotograaf Stephan Jaggy. Verleden jaar waren we overeengekomen dat hij me een dagje enkele vergevorderde photoshopkneepjes zou aanleren. Maar wat blijkt? Stephan is voor een week op doorreis en komt slechts zondag terug, terwijl wij zondagmorgen reeds verderop moeten. Djuuu… ik had daar zoveel van verwacht. We laten een boodschap achter in zijn gastenboek met de hoop volgend jaar meer geluk te hebben.
Nog een foto van Stephan Jaggy.
Nu een honderdtal meter verder naar Mai’s B&B. Mai is een Ierse dame. Alhoewel ze een vrouw uit de duizend is bestaat er toch maar ene van. We zijn nog maar haar voorpoortje aan het openprutsen of daar verschijnt ze reeds in de deuropening. Met een stem die je niet kan vergeten kraait ze ons toe alsof we haar beste vrienden zijn. We krijgen dezelfde kamer toegewezen als vorig jaar en als naar gewoonte zal ze al onze wensen proberen in te willigen.
Mai uit Ierland… nog pittoresker dan verleden jaar.
De rest van de namiddag houden we ons gedeisd. Het blijft bij een korte wandeling in de hoofdstraat. En vanavond gaan we in Hotel Swartberg, op een tiental meter van Mai’s een lamsboutje eten en een glaasje Chenin Blanc drinken.