Om 7u30 zitten we al aan e ontbijttafel, want vandaag wordt het een héél drukke dag. We mogen al in onze handjes klappen want de gebeden van Msizi zijn aanhoord; het weer is kompleet omgedraaid en de hemel is helblauw. Gids Roger heeft ook woord gehouden en stipt om 8u30 rijdt hij de 4×4 van Sani Pass Tours voor.
Onze chauffeur/gids voor vandaag; Roger van Sani Pass Tours.
En dit is zijn Toyota 4×4.
De eerst kilometers gaan terug over Underberg en Himeville, doch eenmaal daar voorbij verandert de weg in gravel piste. Het schudden en schokken nemen we er maar bij, want de panorama’s die we aangeboden krijgen maken dit ruimschoots goed. Om de haverklap vragen we om een fotostop, hetgeen Roger met plezier doet.
Prachtige pano’s…
Verwondering en bewondering voor al dat natuurschoon.
De Sani Pass; een belevenis op zich.
De weg slingert op en af door de bergen. Hier en daar liggen kleine Basohto dorpjes waar locale bewoners zich vooral te voet op per pony verplaatsen. Meestal met een warme en herkenbare deken om zich heen.
Met het deken rond zich heen kan je ze goed herkennen.
Te voet over de pas, en dit om een bussel hout naar huis te slepen.
Het pad over de pas ligt er sinds 1913 en werd in die tijd vooral gebruikt voor de handelsroute tussen Zuid Afrika en Mokhotlong. Het vervoer ging per pakezel die de zware tocht vaak niet aankonden. Opgeven kwam hen echter duur te staan. Door hun eigenaar werden ze zonder pardon over de rand geduwd. Aasgieren en andere roofvogels cirkelden vaak rondom de pas op zoek naar hun volgende maaltijd.
Ezels dienden als vervoermiddel. Ook vandaag nog…
Zelfs op de dag van vandaag storten regelmatig auto’s van de pas.
Halverwege de berg bereiken we de Zuid-Afrikaanse grenspost.Roger regelt de nodige formaliteiten en wij moeten maar gewoon aanschuiven voor een stempeltje in onze reispas.
De Zuid-Afrikaanse grenspost.
Aanschuiven voor een stempeltje in onze reispas.
Vanaf hier is een 4×4 auto verplicht. We bemerken alras dat dit theorie is, want we zien er verschillende doorrijden met een gewone auto. Somtijds echter met noodlottige gevolgen. De zichten zijn terug adembenemend. Bergen helemaal in ’t groen. Vermits het deze nacht veel geregend heeft is het op sommige plaatsen zeer glibberig. Maar Roger schuift ons overal door.
Groener dan groen, en adembenemend mooi…
Wegens de zware regenval van gisteren en vannacht is de waterval ook uitbundiger dan normaal.
Na nog enkele kilometer verder en twintig minuten later komen we bij de grens met Lesotho. Roger zorgt weer voor de papieren en de stempels. Hij heeft onze reispassen ineens laten stempelen, en dit zowel voor het binnenkomen in Lesotho als het buitenrijden. Goed gedaan Roger! Nu nog een half uurtje dooreen schudden en we staan op het hoogste punt van de Sani Pass. 2873 meter. Vanuit de nabije omtrek komen mannen aangedraafd en eenmaal in onze nabijheid voeren ze een soort ritmische dans op met bijhorende klanken die men moeilijk kan thuiswijzen. Heel speciaal. Alle mensen, zowel mannen als vrouwen hebben zeer sombere gelaatstrekken. Zelfs de kinderen.
Ze komen uit de gele bloemen gekropen.
Zeer sombere uitdrukkingen.
In ruil voor enkele Randen kunnen we naar believen foto’s nemen. We wandelen tussen hun hun ronde hutten. We kunnen ons niet volledig van de indruk ontdoen dat toerisme de grootste bron van inkomsten is van deze mensen. Maar dat nemen we er uiteraard bij. Aan een van die hutjes staat een moedertje met haar kind, en Roger vraagt of we eens mogen binnengluren in haar huisje. Wat ze uiteraard toestaat want ze weet dat er een beloning zal volgen.
Natuurlijk mogen we eens binnengluren.
Eenmaal binnen krijgen we een boeiende uitleg over het reilen en het zeilen in het dagelijks leven van deze mensen. De vrouw van dit hutje heeft vanmorgen brood gebakken en daar mogen we met z’n allen eens van proeven.
Een en al belangstelling voor de uitleg van Roger.
Moedertje luistert geduldig mee en op het einde van Roger’s verhaal mogen we van haar versgebakken brood proeven.
Eenmaal terug buiten zijn er nog een pak mensen meer naar hier overgelopen. Bijna allemaal vragen ze om op de foto te staan, want voor wat hoort wat.
Een souvenir met de Sani Passers…
Elk om beurt…
Even verderop is het koor terug op gang gebracht. Hun muziek is even eentonig als hun gelaatsuitdrukking, maar dat deert ons niet, want er vallen hier wel mooie foto’s te maken van mens en natuur.
Het zangkoor schiet terug op gang…
Prachtige beeldjes vallen er hier te schieten.
Vanwaar je ook rondkijkt… altijd valt er wel iets te beleven.
Mens en natuur…
We hebben geluk; er is hier zelfs een pub waar we kunnen lunchen. De “Sani Pass Pub” gaat er prat op de hoogst gelegen pub van Afrika te zijn. Bovenop hun menukaart voeren ze publiciteit met “gluhwein” en dat willen de Bastards wel eens proeven. Bijna alle muren van de pub zijn beklad met graffiti en viltstift teksten. Er hangt zelfs een tekening van de familie Pretorius.
Pretorius was here…
Teksten alom; zelfs op de schakelaars.
Gezellig tafelen in de hoogstgelegen pub van Afrika… sante!
Om 14 u kunnen we terug aan de afdaling beginnen. De hobbelige weg zal onze croque en onze wrap van daarnet goed doen verteren. We bewonderen de natuur nu uit tegengestelde richting. Even mooi en zonet nog mooier dan deze voormiddag.
Even mooi, zonet nog mooier dan deze voormiddag.
Guy en Taanteke houden er terug een verliefde bui aan over.
We komen zelfs een hotel tegen onderweg.
Luc en Dominique willen natuurlijk ook een pasfoto (Sanipasfoto)
Tegen 17 uur kan Roger ons terug deponeren aan “The old Hatchery”. We nemen afscheid van deze vriendelijke man en voor de rest van de namiddag zal het genieten, lezen en internetten worden. Vanavond kunnen we ook terug ter plaatse dineren.
Terug in “The old Hatchery”.
Binst het diner komt Guy met een groot probleem op de proppen. Hij is ervan overtuigd dat er een spionagecamera in het plafond van zijn badkamer is aangebracht. Want… er is een gat in dat plafond, en dat gat is vandaag veel groter dan gisteren. Op de grond liggen er zelfs enkele kleine stukjes plaaster. Bastards laten mekaar nooit in de steek en we beloven Guy om direct na het diner een enquête uit te voeren. Gelukkig heeft hij de stukjes plaaster nog niet weggeveegd. Met zijn zessen trekken we naar Guy’s badkamer.
Gisteren was het een gaatje van een paar millimeter en nu kan Guy met zijn ganse wijsvinger in het gat. Hier is inderdaad iets zeer geheimzinnigs aan de gang. Maar gaan de Bastards dit kunnen oplossen?
Luc, deskundige in gaatjes, trekt onmiddellijk op onderzoek en doet de nodige vaststellingen.
terwijl ikzelf mijn capaciteiten van gerechtelijk fotograaf ten dienst stel van Guy en the bastards.
Het gat kon inderdaad niet beter in beeld gebracht worden.
Spijtig kunnen we vanavond het raadsel van het gat niet oplossen. Stof genoeg dus om van te dromen en misschien brengt de nacht wel een oplossing.