Gans de nacht gedroomd van het gat… in het badkamerplafond van Guy. Spijtig genoeg hebben de dromen geen oplossing gebracht voor het raadsel. We blijven het dus meeslepen. Onze dametjes krijgen hun wasgoed gewassen en gestreken terug in een zwarte plastiekzak. Ze nemen de zak aan met gemengde gevoelens.
Het wasgoed zal zeker mooi gestreken zijn.
Het linnen is inderdaad een beetje zoals de ganse B&B; er zit geen echte ziel in en één en ander is dringend aan een opknapbeurt toe. Na het ontbijt nemen we afscheid van onze kelner Msizi en laden onze koffers in ons busje.
Saluukes Msizi… misschien tot volgend jaar.
Instappen en wegwezen.
Onze nieuwe bestemming is Ballito. 250 km te gaan en voorlopig in de regen. Rond de middag bereiken we de provinciehoofdstad Durban, en daar willen we wel even een kijkje nemen. Durban is op twee na de grootste stad van Zuid-Afrika. Het is een toeristische badplaats met meer dan tien kilometer kustlijn en 320 dagen zon per jaar. Het is tevens Zuid-Afrika’s drukste havenplaats met één van de grootste natuurlijke havens ter wereld. Durban is gekend als een moderne, drukke stad met veel verkeer en hoge gebouwen.Een maktcomplex in Victoria street had op internet onze aandacht getrokken en we willen dat nu wel eens in het echt zien. We vinden de locatie tamelijk snel maar aldra bemerken we dat hier niet één blanke rondloopt en dat de meeste mensen op straat ons argwanend aanstaren.
Alles sleuren ze mee op straat. Niets is te zwaar, niets is te groot.
Superdruk, maar allemaal zwarten die precies niet erg gesteld zijn op onze aanwezigheid.
Hier worden de dameskleren gepresenteerd in de dakgoot.
Een moskee hoort er natuurlijk ook bij.
Druk, druk, druk.
Net als in de rest van Zuid-Afrika zijn er ook in Durban wijken die u maar beter kan vermijden, en wij zitten nu waarschijnlijk in een dergelijke wijk. Terwijl de dames Bastards in de wagen blijven doen de mannen toch een kleine verkenning. Binnen de kortste keren zijn we echter terug; dit is hier inderdaad geen buurt voor ons, en wijselijk besluiten we om af te druipen. We vergeten dan ook maar de rest van Durban en zetten de tocht naar Ballito verder.
Saluu Durban.
Rond de klok van 14 u bereiken we Ballito. Onze magen zijn intussen heftig aan het protesteren, doch gelukkig vinden we al vlug een restaurantje aan het mooie uitgestrekte strand. We zijn een beetje wantrouwig om ons busje te parkeren. Het zit immers vol bagage. Maar parkwachter Tresor belooft om ons karretje nauwlettend in het oog te houden.
Prachtig strand van Ballito.
“Al Pescatore”… lekker restaurantje met open terras.
Vanmiddag liggen onze smaken ver uit elkaar en we bestellen bijna allemaal iets anders. Van een sole tot een gevulde pannekoek, van gerookte zalm tot mosseltjes. Dienstertje Luce heeft het niet makkelijk om alles bij te houden, doch een kwartiertje later schotelt ze ons feilloos elk gerechtje voor. Er moeten geen kilometers meer gemaakt, dus kan er ook een flesje witte Sauvignon Blanc bovenop.
Serveuse Luce weet alles in goede banen te leiden.
“Al Pescatore”, een super adresje.
Intussen is het wel 16 uur geworden en spoeden we ons naar B&B “Petite Provence”. Zalige bestemming die ligt te baken in de zon. Je zou je hier inderdaad in de Provence wanen.
“Petite Provende”. Zalige bestemming.
We worden ontvangen door een Duits meisje, Simone. Ze is nog studente en loopt hier enkele maanden stage. Supervriendelijk. Nadat ze ons de kamers heeft toegewezen zorgt ze voor een koffietje op het grote privé terras van Dominique en Luc. Hier moeten we wel alles in de gaten houden want een familie blauwaapjes is boven onze hoofden lelijk huis aan het houden. Een moeder aap loopt het haar baby die zich vastklemt onderaan haar buik heen en weer over een elektriciteitskabel. Precies een koorddanseres.
Mooie kamers.
Koffietje en laptoptime…
Simone heeft een tafeltje voor zes besteld bij Portugees restaurant Azura. Hilde en ikzelf hebben daar een paar jaar geleden al eens geluncht, en dat was toen uitstekend. Dus vandaag voor herhaling vatbaar. Het menu ziet er allesbehalve Portugees uit, maar we vinden toch ons gedacht. En het smaakt nog lekker ook. Naar het einde komt de baas informeren naar onze bevindingen. Hij vertelt dat hij deze locatie verleden jaar heeft aangekocht en Azura heeft omgesetteld in een Mexicaans restaurant. Vandaar de verwarring. Achteraf hebben we met ober Andy nog een probleempje over het dessert. Als we een Irish koffie vragen informeert hij of het met of zonder crème moet zijn. We houden het dan maar bij gewone koffie. Tegen de klok van tienen zijn we goed en wel terug in onze “Petite Provence”.