Opstaan bij overtrokken weer. Dat zijn we niet gewoon. Na het ontbijt nemen we afscheid van James en zijn Madeleine. Vandaag hebben we 228 km voor de boeg, hoofdzakelijk in Swaziland. De eerste 11 kilometer zijn nog piste en hier botsen we nog op heel wat dieren; giraffen, wrattenzwijnen, impala’s, nyala’s en zelfs een paar aapjes.
Jawel, zelfs een paar aapjes.
Eenmaal die piste afgehandeld bollen we over een mooie asfaltweg en in een dik uur bereiken we de grens met Swaziland. De formaliteiten om Zuid-Afrika te verlaten verlopen als een fluitje van een cent. Honderd meter verder moeten we de stempels bekomen om Swasiland binnen te mogen. We komen in een mooie nieuwe hangaar met wel twintig loketten. Er zijn er slechts twee open, maar er is ook bijna geen volk. Een kwartiertje later staan we aan ons busje en kunnen we Swasiland, het Zululand bij uitstek, binnen. Swaziland is een land dat 100.000 jaar geleden al werd bewoond. Het landschap staat bekend om de vele natuurreservaten waar je dieren als neushoorns, zebra’s, nijlpaarden, giraffes en krokodillen tegen komt. Daarnaast vind je er watervallen, rotsformaties en moerassen. Het land staat ook bekend om ietwat vreemde tradities. Zo mag de vorst van Swaziland elk jaar een nieuwe maagd kiezen uit duizenden maagdelijke vrouwen met een ontbloot bovenlichaam tijdens de traditionele vruchtbaarheidsdans. Maar de Bastards hebben geen geluk; die ceremonie vindt plaats rond nieuwjaar. We krijgen al direct het gevoel dat alles hier nogal slordig en chaotisch verloopt. Al na enkele kilometer op Swazi grondgebied maken we een eerste fotostop. Een kleurrijk gezette dame is haar koeien van het erf naar de straat aan het leiden. Dat loont een eerste fotootje…
Mooi ruraal tafereeltje.
Kleurrijk is deze dame in ieder geval.
De eerste fotokliks zijn nog maar gevallen of daar komt dochterlief met twee pagadders naar ons busje gelopen. De handen uitgestrekt om iets te krijgen. Terwijl er bij Mama alleen wat Swazi klanken uitkomen spreekt Dochter wel wat Engels. Sinds Taanteke haar nieuwe rode hoed draagt is haar strooien hoed een pure ballast . Dus doet ze die hoed cadeau aan Dochter. En het staat haar nog ook.
Inderdaad, Dochter staat goed met Taantekes strohoed.
De twee pagadders blijven ons vragend aankijken.
Daarmee hebben die twee smekende pagadders echter nog niets. Gelukkig hebben we nog enkele petjes in aanbod, wat balonnen en een handvol snoep.
Dochter met de strohoed en de pagadders met de petjes.
Vanaf nu zijn we vrienden en worden we uitgenodigd om hun hut te bezoeken. Ooh, ooh, hoe armtierig. Om maar niet te zeggen mensonwaardig.
Mensonwaardig…
In het tweede hutje ligt er een baby op een soort matras. Die baby schijnt ook van Dochter te zijn. Nu begint Dochter een verhaal op te doeken dat haar baby ernstig ziek is en dringend medicatie nodig heeft. Het ligt er vingerdik op dat dit een verhaaltje is dat ze al verscheidene keren heeft opgedist. Alhoewel het tegen de regels is van geld te geven stoppen we toch een briefje in haar hand.
Deze baby zou ernstig ziek zijn…
Ze weet haar verhaal perfect in te kleden.
Intussen is Tante uit een naburige hut ook komen aandraven. Uiteraard ook met uitgestrekte handen.
Nu verschijnt Tante ook al ten tonele.
Discreet als Guy is heeft hij zich wijselijk op de achtergrond gehouden.
Het is voldoende geweest en we houden het voor bekeken. We zetten onze weg verder in een nogal eentonig landschap. We passeren de tweede grootste stad Manzini. Vanaf hier komen we wel in mooiere omgevingen terecht. Het wordt heuvelachtiger met nu en dan zelfs steile hellingen.
Overstekende koeien bij het buitenzijden van Manzini.
En zoals overal in Afrika is God altijd aanwezig…
We bereiken Mbabane, de hoofdstad van Swaziland. Het is hier wel een stuk mondainer dan het in het huttenlandschap. En ook veel drukker. Niet gemakkelijk om onze lodge te vinden. Uiteindelijk zitten we toch op de juiste afrit. Een laatste fameuze helling en dan duiken we naar beneden. Ematjeni Lodge voelt ons waarschijnlijk aankomen want de schuifpoort gaat al open. En gelukkig maar… in deze afdaling waren we er dwars doorheen gereden.. Alhoewel, met een chauffeur als Luc… We worden al direct in de watten gelegd met koffie en sachertorte. Al maar goed ook, want deze middag hebben we niets gegeten.
Koffie met sachertorte… heerlijk!
Genieten maar…
Gerante Lisa troont ons nu mee naar onze respectievelijke kamers. De B&B is prachtig gelegen in een fabuleus landschap. We kijken op een diepe vallei waarin een bergriviertje stroomt.
Een omgeving om “U” tegen te zeggen.
Met dit zicht uit onze kamervenster hoeven we geen televisie.
De rest van onze namiddag wordt er eentje van dolce farniente. Genieten maar; eenieder doet zijn goesting.
Het plateau van het zwembad is niet afgeboord; dit is dus wel supergevaarlijk.
Taanteke en Hilde trotseren het gevaar en gaan toch een paar uurtjes genieten op dat platform.
Als we bij de eigenares informeren om een tafeltje voor zes te reserveren in Restaurant Ramblas tracht ze dit uit ons hoofd te praten. Zijzelf heeft immers sinds enkele weken een chef aangeworven. Hij komt op het appel en stelt zijn menu voor vanavond voor; Champignon soep, kip met gemengde groentjes en een Afrikaans gebakje met ijs. Waarom ons verplaatsen als we aan huis kunnen gediend zijn? Dus, we blijven ter plaatse. Vooraf hebben we nog een gezapig onderonsje waar de Bastard dames met bravoure “horen, zien en zwijgen” opvoeren.
Horen zien en zwijgen met Hilde, Dominique en Taanteke in de hoofdrollen.
Tegen 19 u zitten we aan de dis. Carol, de dienster, voert al de hoofdschotel aan terwijl se de soepborden afdient. En met het dessert is het van hetzelfde.
Carol is een vlugge…
In drie kwartier is het diner afgehaspeld. Er is nog niet eens één fles wijn gedronken van de twee bestelde flessen. Een kwartiertje later – het is dan nog niet eens 21 u – komt die nieuwe chef vertellen dat hij de zaal moet ontruimen en dus alles moet afsluiten. Voor één keer dus een einde in mineur. Ematjeni Lodge; eerste negatief rapport op Trip Advisor.