Inderdaad, 5u30 is wel héél vroeg. Tandjes poetsen en naar de Jeep. Gelukkig wacht Alex ons op aan het restaurant en daar serveert hij ons een kopje koffie en een cake. We zijn nu al heel wat monterder om de ramp op te stappen en ons in de Jeep te laten glijden.
We glijden de Falaza Jeep binnen. Op hoop van talloze dieren te spotten.
Om ons wat onder te dompelen in de geheimen van het wildpark begint Alex met een uitleg over de planten en de vruchten van het woud.
Alex weet alles over fauna en flora van dit park.
En nu op zoek naar de wilde beesten. Binnen de kortste keren bemerkt Taanteke buffel tussen het struikgewas. De eerste trofee is binnen.
Taanteke heeft hem eerst ontdekt…
Een kolos van een buffel.
Hetzelfde moment kruisen een tweetal giraffen onze weg. Zeer dichtbij.. Waaaww… wat hebben we geluk. We zijn nog aan het fotograferen als ze het gezelschap krijgen van nog een paar spitsbroeders.
Twee giraffen… en zo dichtbij!
We tellen er al zeven.
Vanaf nu krijgen we het ene wildtafereel na het andere voorgeschoteld. Alex is in zijn nopjes en hij weet ons telkens nog te vergasten op enkele wetenswaardigheden.
Een prachtexemplaar van een nyala
Alex is in zijn nopjes.
En nog een giraffe, en nog, en nog…
Voor we het goed beseffen zijn onze paar uurtjes voorbij en deponeert Alex ons terug aan het restaurant.
Afscheidsfoto met Alex.
Hier staat een royaal ontbijt voor ons klaar. En of het smaakt… We vertoeven vanaf morgen in malariagebied, dus worden de eerste Malarone pilletjes geslikt. Na het ontbijt moeten we vlug afrekenen en onze koffers laden want om 11 uur moeten we aanwezig zijn in Zululand voor de show in Zulu Cultural Village.
En weeral mogen we onze koffers niet zelf dragen.
Ellen van de GPS laat het weeral afweten. Ze stuurt ons over een trage gravelpiste in plaats van een asfaltweg. Op die piste worden we gedubbeld door een bakkie met zeker 20 zwarten. Luc reageert dat dit misschien de Zulu’s zijn die straks de show moeten verzorgen. Uiteindelijk raken we toch in het Zuludorp en wie zien we daar?… Inderdaad. Die mannen uit dat bakkie. De gids Wanga leert ons hoe we de mensen moeten begroeten in het Zulutaaltje. (In het Zululees). We worden voorgesteld aan het opperhoofd.
De groet aan het opperhoofd.
We krijgen uitleg hoe we het kamp moeten binnenkomen. Wie mag eerst door de ingangspoort? Hoe moeten we de Zulu’s begroeten? Hoe moeten we rekening houden met de status van bepaalde personen?
Taanteke is één en al aandacht terwijl de aspirant gids er maar triestig bij staat.
We bezoeken achtereenvolgens de ijzersmeden, de dames die kralen maken en we eindigen bij de kruidendokter.
De kralenvlechtsters.
En dit is de kruidendokter(es).
Wij mogen ook nog eens een schijngevecht aangaan met een speer in de ene en een schild in de andere hand. Als dat maar goed afloopt…
Heldhaftige Guy…
Dreigende Luc…
Als dat maar goed afloopt…
Achteraf mogen we ons gezessen de krijgersdans bijwonen. Deze dans dient niet om te krijgen maar wel om te vechten. En tussen de dansen door mogen we van het zelfgebrouwen Zulubier proeven.
De Zulu krijgers in actie.
Jupiler à la Zulu.
Hiermee eindigt de show. Achteraf kunnen we toch maar besluiten dat het ganse opzet een commerciële bedoening is. Bovenop het feit dat ze vandaag die show voor slechts zes mensen moesten opvoeren. Hopelijk voor hen een volgende keer beter… Hoog tijd nu om door te reizen naar Mkuze. GPS Ellen raakt weeral in de war van onze coördinaten en we raken kompleet het noorden kwijt. Guy gaat aankloppen in een politiebureel en dat duurt daar tergend lang. Misschien houden ze hem daar wel? Oef… daar stapt hij stralend buiten eh hij heeft nog richtlijnen bij ook. Richtlijnen die zelfs schijnen te kloppen. Aan het ingangshekken moeten we de nodige formulieren invullen en tekenen. En dan nog 10 km piste tot “African Spirit Game Lodge”.
“African Spirit Game Lodge”
Een prachtig domein. We krijgen voor elk koppel een chalet toegedeeld. Het moet weeral rap gaan want om 16 u worden we verwacht voor de volgende game drive. Ditmaal is het James, de baas van African Spirit, die ons door de wilde beesten zal loodsen. Niet luid spreken, geen glinsterende brillen of juwelen, zeker geen flash bij fotograferen en nooit rechtstaan in de Jeep of bruuske bewegingen maken. Voilà, dat weten we alweer.
En dit is hem dan, James, de baas van “African Spirit Game Lodge”.
Binnen de kortste keren rijden we in het decor van National Geografic. Zebra’s, giraffen, buffels, impala’s, kudu’s… we kunnen niet snel genoeg observeren en fotograferen.
Een kleine familie zebra’s.
Deze gevaarlijke buffel ruikt Bastards…
En we zijn nog niet aan het einde van ons feest. Iets verderop is een neushoorn aan het grazen, samen met haar jong.
Mama neushoorn en neushoorn junior.
En dan plots krijgt James over de walkietalkie een bericht; midden in de uitgedroogde rivierbedding zouden leeuwen gespot zijn. Na enkele minuutjes ontwaren we inderdaad de koning van de jungle die parmantig ligt te paraderen alsof hij naar ons aan het wachten is.
Daar ligt hij dan; koning leeuw…
Rechts van hem moet zijn broer liggen maar deze krijgen we vanuit onze standplaats niet in het fotovizier. En dan plots… komt leeuw nummer drie achter onze Jeep gestapt en slentert deze op minder dan twee meter voorbij. De adrenaline van de Bastards bereikt ongekende hoogtes.
Nummer drie stapt rakelings naast onze Jeep. “Le moment suprème”!
Er loopt een tweede bericht binnen dat er nog een leeuwin met haar twee jongen in de geburen ligt. Deze snappen we dan ook ineens maar mee.
Moeder leeuwin met haar twee jonge kadetten.
James vindt dat het stilaan tijd geworden is voor het apéritief. Een tafeltje wordt opengevouwen, een kleedtje gedekt, de hapjes en het drankje bovengehaald; Amarula. En die Amarula wordt geschonken in zilveren bekers. Kan het romantischer? Apéro uit zilveren bekers en dit midden in het bush bij een ondergaande zon en met in de verte het gebrul van de leeuwen. Top!
Leuk romantisch apéritief.
Hoort natuurlijk een kiekje bij.
De naar de lodge rijden we bijna in het donker en de lucht wordt doorkliefd door zowel bliksemschichten als schijnwerperstralen. James is immers nog steeds dieren aan het zoeken en dit doet hij nu met een zware pharelamp. Eenmaal aangekomen kunnen we nog een kwartiertje bekomen van onze bushervaring. Juist gepast om de I-Pads, I-phones en laptops op te laden.
Alle internetmachines worden opgeladen. Nieuws van het thuisfront loopt binnen.
Om 19u30 aan tafel. Onze dienster stelt zich voor als Gina waarop wij in koor onmiddellijk beginnen zingen van Gina Lollobridgida. Het meisje weet niet waar ze het heeft. Tegen dat ze een tweede maal uit de keuken komt heeft Luc reeds dat liedje opladen van YouTube. Alle Bastards vatten nu opnieuw dat lied aan, en ditmaal begeleid door een orkest. Proestend loopt Gina naar de keuken en daar barst het feest nu pas los. Een chaos van jewelste, maar wel een plezante chaos. En dan kan eindelijk het diner geserveerd worden. Zoete Afrikaanse patatjes, vol-au-vent, spinazie, rijst en champignonsaus. Dagelijkse kost à la Jeroen maar heel lekker. Voor dessert nog een heerlijk stuk appeltaart. We hebben er allemaal van genoten. Na zo’n overvolle en leuke dag kan niets nog stuk. Tegen 9u30 wensen we elkaar een goeie slaapwel.