Buiten ziet het er niet zo leuk uit. Het regent en je ziet geen honderd meter ver door de mist. En toch moeten we er door want ons Guesthouse serveert geen ontbijt. Bovendien heeft Luc verschrikkelijke rugpijn. Hij vreest voor een lumbago ofwel een verschuiving van een wervel. Hij verkiest toch zelf te rijden met ons busje omdat de houding aan het stuur hem het beste lijkt. In het centrum vinden we tamelijk vlug “Maggie’s Coffeeshop” en het ontbijt is er correct.
Wachten op Maggie’s ontbijt. Dus met z’n vijven op I-phone, I-pad en andere internettoestanden.
Luc informeert hier of er een dokter in de omtrek is en jawel, na een telefoontje aan dokter Leon Greyvenstein mag hij zich aanbieden en zijn beurt afwachten in een volle wachtzaal. Maar wat blijkt; als hij zich tien minuten later aanbiedt is die wachtzaal op één persoon na leeg en een half uurtje later belt hij ons al op dat hij mag afgehaald worden. Nu nog naar de apotheker voor de nodige medicatie en pijnstillers. Tegen 10u30 kunnen we onze 150 km lange verplaatsing naar Underberg aanvatten. Veel valt er onderweg niet op te rapen want we rijden door de regen, de mist en de wolken. Onderweg bemerken we een akelig tafereeltje. Zoals op vele plaatsen staan verkopers langs de baan met groenten, fruit en allerhande brol. Maar op een bepaald plaatsje staan er een zestal waar het verboden is om handel te drijven. De politie omsingelt hen en één voor één worden ze de combi ingeladen, samen met hun marchandise. Waar naartoe?
De diagonaal doorstreepte “S” betekent dat hier niet mag versjachelt worden. Dus allemaal de combi binnen…
Doordat wij geen stops moeten inlassen bereiken we tegen de middag reeds onze bestemming Underberg, een typisch oud boerendorp met een mix van winkeltjes, pubs en stoffige wegen.
Plezante winkeltjes en bureeltjes in Underberg.
Het is van hieruit dat alle touroperators de ééndagstour over de Sani Pass naar Lesotho aanbieden. En die fameuze Sani Pass zit in onze reisplanning voor morgen. Eerst even enkele winkeltjes bezoeken. In ééntje ervan maak ik kennis met Alex Kiguru, een zwarte jongeman die zeer enthousiast overkomt. Hij was tot voor enkele maanden bevriend met een Belgische jongen waarmee hij regelmatig op trial trok. Noemde die jongen nu toevallig niet Steven De Clerck, en woonde er vroeger in onze straat niet een jongen met diezelfde naam. En die jongen uit onze straat is al vele jaren wereldreiziger, dus zou hij het best kunnen zijn. Weeral werk aan de winkel om dit uit te zoeken. In ieder geval heb ik met Alex onze mailadressen uitgewisseld en we blijven contact houden. Wordt vervolgd dus…
Alex Kiguru, de vriend van Steven De Clerck.
En dat is het lieve dochtertje van Alex.
In een aanpalend boetiekje vindt Taanteke eindelijk een hoed met luchtgaatjes. Daar was ze nu al twee weken naar op zoek. Het is wel een rode, maar ze staat goed met rood. Zelfs Luc staat er goed mee.
Taanteke met haar nieuwe rode hoed…
zelfs Luc staat er goed mee.
Lunchen doen we bij Shelly van “Lemon Tree”. We zijn weeral zeer gematigd en houden het bij ajuin soep voor de ene, spaghetti voor de andere en linguine met scampi voor nog een andere. Na het eten nog een lekker koffietje…
Nog een lekker koffietje.
Op het ogenblik dat we het bureeltje van “Sani Pass Tours” willen binnenstappen komt er juist een Toyota 4×4 het erf opgereden met vijf toeristen aan boord. Zij hebben vandaag de Pass op en af gereden. Zelfs met de regen en de dikke mist zijn ze toch super enthousiast over hun ervaring. Hun gids/driver ziet er een olijke kerel uit en we vragen de man (Roger) mee binnen bij de touroperator om onze rit van morgen te boeken.
Links olijke Roger en rechts de Toyota Landcruiser.
Het bureeltje van Sani Pass Tours.
De bediende doet de toezegging dat we Roger zullen hebben als gids, dat we de Toyota zullen hebben als wagen en bovendien zal Roger ons in onze B&B komen oppikken. De deal is vlug geklonken. Tegen 16 uur bieden we ons aan in onze B&B, “The old Hatchery”, een tweetal kilometer buiten Underberg.
De tuin van “The old Hatchery”. Jammer van de regen en de mist.
De kamers zijn niet meer van de allernieuwste maar dat is niet erg. We zijn immers nog altijd in Afrika.
De kamers; al bij al eenvoudig maar niet slecht.
En vanop de kamer hebben we zicht op een enorm landstuk waar verschillende zebra’s rondtoeren. Ook plezant…
We ontwaren zebra’s vanop ons kamer.
Ze hebben ook een eigen restaurant; dus moeten we ons vanavond niet verplaatsen. En aan de entree van het restaurant liggen drie hondjes te snoezen in een mand.
Dit zijn er drie van de vier…
Er loopt zelfs een klein watervalletje door het domein van “The old Hatchery”.
Tegen 19u30 bieden we ons aan in ’t restaurant. Msizi is onze kelner en hij bedient ons zeer vlot van lamscotelletjes, van spaghetti bolognaise en van eisbein… meer moet dat niet zijn!
Msizi, onze sympathieke kelner.
Wie is er nu weeral iets aan ’t vertellen?
We vertellen Msizi dat we hopen op beter weer om morgen de Sani Pass te beklimmen. Waarop Msizi direct reageert dat hij vanavond the Lord zal toespreken om open en mooi weer voor ons af te smeken. Hopelijk houdt hij zijn belofte…