Wij verblijven helemaal alleen in “Periwinkle” en vragen ons af hoe we hier aan een ontbijt zullen geraken. Maar rond 7u30 verschijnt Marcus, de echtgenoot van eigenares Juanita ten tonele en hij heeft twee dames meegebracht om het ontbijt te serveren en later op de dag onze kamers op te frissen.
Pauline zorgt voor ons ontbijt.
De koffie (Nescafé) en de eieren zijn niet te pruimen maar dat is natuurlijk de schuld van Pauline niet, Integendeel. Het meisje doet vreselijk haar best. Door die kleine tegenslag laten we ons natuurlijk niet ontmoedigen en we verwijzen naar de spreuk die aan de wand hangt. “it’s a beautiful day, don’t let it get away”
Marcus vraagt of we morgen niet liever naar zijn andere B&B komen ontbijten. “De Ark” ligt maar een paar kilometer hier vandaan. In de hoop dat het ontbijt daar wel beter zal zijn stemmen we in met zijn voorstel. En intussen zullen we die “Ark” ook eens gezien hebben.
Het is zondag en we hebben vandaag niets speciaals gepland. Temeer daar we wisten dat, in tegenstelling tot bijna alle andere steden, winkels en horeca hier open blijven op zondag. Clarence is in het weekend een trekpleister voor veel Afrikanen uit dichte en zelfs verre omgeving. Tegen 10 uur trekken we het stadje in. Het onweer en de wind van vannacht hebben hun sporen nagelaten en verschillende straatnaamborden wijzen naar de verkeerde richting. Guy en Luc zullen het probleem binnen de kortste keren oplossen.
Vele straatnaamborden wijzen in de verkeerde richting…
Guy en Luc zetten orde op zaken.
Mijn Afrikaanse Randen zijn bijna allemaal weggesmolten en bij de eerstvolgende bankautomaat wil ik wel eens bijtanken. Aan de automaat hangt een verwittiging dat we ons door niemand mogen laten bijstaan en er ook moeten op letten dat niemand de geheime code kan aflezen. Voor mij geen probleem want ik heb drie bodyguards bij.
Me and my bodyguards…
Luc denkt dat hij ook begint krap bij kas te zitten. Hij kan het echter niet controleren want hij bewaart zijn geld op zijn onderrug. Hij roept dan maar de hulp in van Taanteke om zijn geld te tellen.
“Hoeveel rand heb ik nog?”
Clarens is één en al bedrijvigheid. Boetiekjes en kunstgalerijen worden platgelopen. In de straatjes valt ook van alles te beleven. Oldtimer en Newtimerclubs, fiets- en voettoeristen, noem maar op. De interesses van de mannelijke en de vrouwelijke Bastards liggen iets uit elkaar, en daarom wordt er besloten om elk onze gang te gaan. Met afspraak om 13 uur aan een pannekoekenhuisje.
Inventief met publiciteit op het dak.
Met een kazuifelvest op de Harley…
Vespa club op zondagse uitstap…
Pronken met de Porsche…
Inderdaad, Clarence is een mondain stadje. We hebben nog een half uurtje tijd en lopen nog enkele galerijtjes binnen. Luc’s ogen vallen op drie beeldjes “horen, zien en zwijgen”, maar in dit geval zijn het koeien in plaats van apen. Hij ziet die beeldjes al op zijn bureel staan. In een andere galerij staat een mooi werkje van Herman Van Nazareth.
In deze galerij staat een mooi beeldje van Herman Van Nazareth.
Als ik de uitbater vertel dat ik Herman persoonlijk ken dringt hij aan opdat ik een boodschap zou schrijven aan Herman, en dit op een kaartje van de galerij. Uiteraard doe ik dit met plezier. Twee winkeltjes verder verkopen ze prachtige valiezen, tassen en rugzakken. Alles in superlicht leer. En alles handwerk; de man die ze vervaardigt zit in een ateljeetje achteraan. Van een echte vakman gesproken. Hij is zo fier als iets omdat we zijn werk zo appreciëren.
Naar zo’n stielman zouden we bij ons nog lang mogen zoeken.
Op dat eigenste moment komen de lady Bastards ook het winkeltje binnengewandeld. Nu is de pret vlug voorbij want zij vinden die zakken en tassen maar niets. Wij verontschuldigen ons bij de stielman en druipen af. We vinden het nog wat vroeg om te lunchen en we nemen een milkshake op een terrasje. En daarna nog wat slenteren en galerijtjes kijken.
Hilde is meer gecharmeerd door deze kleedjes dan door die mooie tassen van daarnet.
Intussen hebben we ook nog een leuk onderonsje met een lief meisje dat met haar zusje aan het spelen is. Ze vertelt ons dat haar mama om de week nieuwe vlechtjes legt en dat ze daar twee uur werk aan heeft. Vandaag moet ze de ganse dag babysitten bij haar klein zusje.
Mama werkt om de week twee uur aan haar vlechtjes.
En dat is haar kleine zus… ook een lief snoetje.
Tegen 13 uur zitten we allemaal gezellig verenigd bij Courtyard. Het is een pannekoekenhuis, dus eten we allemaal …pannekoeken. Maar bijna iedereen opteert voor een andere vulling. De mijne met kip, champignons, rauwe groentjes en zoetzure uienconfituur is onverbeterlijk.
Best pancake in town. Onverbeterlijk.
Tegen 16 uur zakken we af naar onze “Periwinkle” en voor de rest van de namiddag houdt iedereen zich bezig naar eigen godsvrucht, vermogen en goesting.
Voldaan trekken we weer naar “Periwinkle”.
Voor vanavond hebben we gereserveerd bij “Clementines”, een van de betere locaties van Clarens. Op één uitzondering na (Dominique neemt steak) laten we ons allemaal verleiden aan de specialiteit van het huis “Canard à l’orange”. Een goede keuze zal later blijken.
Twee mooie eendebilletjes overgoten met appelsiensaus… heerlijk!
Onze zondag-rustdag werd al bij al een zeer leuke dag.