Vandaag een héél speciale dag. Niet alleen omdat we om 5u20 uit onze nest moeten, maar vooral omdat Mehdi vandaag jarig is. Julien heeft al de ganse reis het geschenkje voor zijn Papa zorgvuldig verborgen gehouden en nu mag het eindelijk boven water komen. Mehdi komt er zich direct mee presenteren; een gepersonaliseerde beschilderde T-shirt speciaal voor hem ontworpen door zoon Julien. Waaauuuww…
Wat een mooie T-shirt ontworpen en geschilderd door Julien. Recto-verso.
We hebben spijtig genoeg niet veel tijd om bij de T-shirt en de verjaardag stil te staan want tegen 6 uur moeten we klaar zijn voor de game drive. In het restaurant kunnen we een kopje koffie en een cake krijgen om toch niet gans nuchter aan onze drie uren durende drive te beginnen. Julien heeft intussen zowel bij Low als bij Georg zijn charmes bovengehaald om te bekomen dat hij op het zitje naast Low mag zitten. En het lukte nog ook.
Zo vroeg in de morgen reeds de dierenfoto’s van gisteren aan ’t bekijken.
Het zitje van Georg lukte net niet, maar naast driver Low lukte dan wel.
Ditmaal moeten we wel lange tijd wachten vooraleer we dieren ontwaren. Maar bij wilde dieren spotten moet je dat erbij nemen. Ze komen niet op commando. Bovendien is het in de vroege morgen tamelijk koud, zeker als de Jeep wat snelheid maakt. Maar ons geduld zal beloond worden. Boven op de heuvel komen wel vijf andere game Jeeps in twee à drie rijen over de baan gereden. Van in de verte ontwaren we plots dat een horde wild dogs voor hen over de baan loopt. Dit zou kunnen een film zijn…
Prachtig tableau. Een horde wild dogs met daarachter de Jeeps.
Jammer genoeg trekken ze het bos in.
We hadden stiekem gehoopt dat ze onze Jeep zouden passeren, doch ze trekken het bos in. Schone liedjes duren niet lang. Maar we hebben ze toch gezien, en volgend Low is dit zeer uitzonderlijk. Dat kunnen ze ons ook niet meer afnemen. En weinig minuten later doet Georg ons weeral opschrikken. Hij wil plotseling van de baan af, recht het bos in.
Georg heeft weeral iets ontdekt.
En hij zal nog gelijk krijgen ook. We bereiken een open plek waar een grote kudden buffels zich verzameld hebben. Indrukwekkend!
Een grote kudde buffels. kalfjes incluis.
Dit moet héél uitzonderlijk zijn… Misschien wel een cadeau voor Mehdi’s verjaardag.
Van dichtbij zien ze er toch niet al te zachtaardig uit.
Die buffalo’s beginnen precies wat nerveus te worden en we maken ons dan ook maar uit de voeten. Een kwartiertje later schijnen we weer prijs te hebben. Zowel Georg als Low lopen een eindje te voet het pad op. Zij hebben waarschijnlijk weeral iets ontdekt.
Naar wat is Low nu op zoek?
Een paar minuutjes later komen beiden vastberaden terug op onze Jeep af. Ze hebben het spoor van neushoorn(s) gevonden.
Vastberaden keren ze terug naar de Jeep.
En inderdaad. Enkele honderden meter verder kruisen we het pad van drie neushoorns. Twee kolossen, waarschijnlijk vader en moeder, en één kleintje.
Dit hadden we nog tekort in Gomo Gomo. Met de luipaard van gisteren maakt dit de big five compleet.
Moeder en dochter in profiel. Lief hé!
En ook nog eens in zijaanzicht.
De adrenaline heeft de koude afgevoerd maar nu komen de maagjes in opstand. Maar dat hebben Low en Georg weeral voorzien. Een veilig rustig plaatsje en daar pakken ze weeral de frigobox uit. Lekker warme koffie met koekjes of toastjes.
We zijn weeral goed verzorgd door Low en Georg.
Babbel met de mede bushers.
Temeer omdat het Mehdi’s verjaardag is profiteren we ervan om hier ook een korte fotosessie te organiseren.
Hilde en drie generaties.
Hilde met Julien.
En dat stel Chineeskes wou persé een foto met Opie. Als’t dat maar is…
We worden ter orde geroepen. Busje vertrekt zo… Nog een klein uurtje te gaan. En in dat uurtje krijgen we nog heel wat te zien; zebra’s, impala’s en zelfs olifanten.
Moeder en dochter kameelpeird. (Afrikaans voor zebra)
Een bende impala’s… dat was lang geleden.
En ook nog olifanten.
We keren stilaan terug naar de lodge. We kruisen een Jeep van de concurrentie en hun driver geeft aan dat er een leeuw zit op een paar honderd meter hiervandaan. Om in schoonheid te eindigen moeten we daar nog eens op af. En Georg weet hem direct te traceren. Waauuw… een mooi beest.
Zij hebben een leeuw gezien…
Wat een mooie kerel…
Dit mocht nog drie uur geduurd hebben. Maar we naderen de lodge en Gomo Goma loopt voor ons op zijn einde.
Terug aan de waterpoel van Gomo Gomo.
Nu nog een echt ontbijt in de lodge, en daarna stilaan tijd om afscheid te nemen van crew en locatie. Jammer dat het al voorbij is…
Hopelijk tot later nog eens Janel.
Ook nog eentje met Omie aan de poel.
Samen op de foto voor Papa’s verjaardag. De twee bush lovers.
Er worden nog wat e-mail en Facebook adresjes uitgewisseld en nu moeten we ervandoor want ’t is al 11u30 en we hebben 260 km te gaan. We rijden nog een vijftiental kilometer door het Gomo Gomo domein en we kunnen niet nalaten om nog te stoppen voor een paar prachtige dierentaferelen. Misschien wel een van de allermooiste welke we hier gezien hebben.
Een echt schilderij toch…
Drie giraffen op een rij…
Nu eerst wat doorcheezen en tegen 14u30 bereiken we het stadje Hazyview. Er is hier een klein winkelcomplex met restaurantjes. Hilde gaat wat inkopen doen om morgen bij Sutterke het ontbijt te kunnen serveren. Koffie, jam, eitjes, fruitsap, melk, cornflakes; van alles wat dus. In het restaurant Kuka smullen we van een pizza Hawaï. Julien heeft ook alweer direct een verhaal aan serveuse Casual.
Casual luistert belangstellend naar Julien’s verhaal. De duifjes zitten op de draad zou Sutterke zeggen…
Nu nog anderhalf uurtje rustig rijden en genieten van de mooie natuur. We bereiken zorgeloos Malelane, een twintigtal kilometer van Marloth Park. Op het terras van een Spur-resto wil Hilde eerst nog een cappuccino voordat we Marloth binnenrijden. Op de parking van de Spur zien drie diensters dat ik (zoals altijd trouwens) een fototoestel op de buik draag. Ze haasten zich alle drie om een fotoshoot pose aan te nemen op de dienstmoto van de Spur.
The three Suzuki girls.
Tegen 18 uur bereiken we onze bestemming Xeni Lodge in Marloth Park. Ondertussen al een bekende stek. Vooral Julien is in zijn nopjes, want hij weet reeds dat hier van alles te beleven valt.
Xeni Lodge. Hier is van alles te beleven.
Spin-o-loog Julien is al direct in de weer; ditmaal geen spin maar een kever.
Na een kort zwempartijtje maken we ons klaar voor een dineetje in Phumula Lodge, ons ondertussen ook al bekend. Serveuse Hellen herkent ons op het eerste zicht. Een jongen als Julien kan je toch niet vergeten is haar repliek. We krijgen een gezellig hoekje toebedeeld en genieten er van Steak Madagascar, voor Hilde en Mehdi een sole en voor Julien nogmaals calamari rings. Mehdi heeft stiekem de rekening betaald, want het is zijn verjaardag. Was me dat alweer een plezant gevulde dag.
