Vroeg ontbijt met nostalgie naar wat voorbij is.
Om 8 uur reeds rijden we heen en weer naar het kleine winkelcentrum van Marloth. Mijn airtime moet bijgeladen worden bij Vodacom en we willen nog wat drank en versnaperingen voor onze bezoekers van straks.Wij zijn maar pas terug als de vrouw van Anton zich komt aanmelden om een uurtje te komen kuisen. Zij heeft wel twee kleine bubbels bij, maar die schijnen zeer rustig en braaf te zijn. Binnen de kortste keren is Julien die gastjes aan het entertainen.
Anton’s Madam met haar kleinste spruit Nicole.
Nicole en Warren hebben al direct een speelkameraad aan Julien.
En een dansje hoort er ook bij.
Rond 10 uur krijgen we dan het bezoek van de familie Herminaire. Wim, Kim, Thorkil en Saran. De kinderen zitten alras aan het UNO spelen, en wij maken intussen de ronde van het huis om hen een en ander uit te leggen. ’t Is allemaal niet moeilijk, maar ’t is nog veel gemakkelijker als het eens voorgetoond is.
Als het daar niet plezant is om UNO te spelen…
Tijd voor een apéritiefje.
Voor een apéritiefje hebben we ook wel wat tijd. Alsof ze die koekjes ruiken; daar komen alweer drie kudu’s tot aan ons terras.
Die kudu eet apéritief koekjes uit Julien’s hand.
Ze durven hem zelfs al strelen.
’t Is intussen hoogtijd om aan onze uitstap te beginnen. Ons eerste doel is de bananenplantage Rosmaryn, enkele kilometer buiten Marloth Park.
Moeder met kindje bij een bananenveld.
Bananen aarden alleen in vorstvrije gebieden. Ze houden eigenlijk van hoge temperaturen. Bananen hebben geregeld regen nodig en anders moet de grond elke week bevloeid worden.
Kilometers bananenplanten.
Ook al lijken bananenplanten op bomen, hun stam bestaat uit dicht op elkaar zittende bladstengels en niet uit hout. De banaan is in feite geen boom maar een uit de kluiten gewassen kruid. De echte stam zit onder de grond en wordt een wortelstok genoemd. Hieruit groeien de wortels, de bladeren en uiteindelijk een grote paarse bloem.
De grote paarse bloem.
Uit de wortelstok komen ook scheuten die weer nieuwe planten vormen. Bananenplanten maken in principe drie groeifasen door, die plaatselijke planters „de oma, de dochter en de kleindochter” noemen. De „oma” geeft dit jaar vruchten, de „dochter” volgend jaar en de „kleindochter” over twee jaar. Er groeien in verhouding veel „kleindochters” naast hun „moeder”. De grote paarse bloem, waar uiteindelijk de tros bananen uit voortkomt, groeit vanuit de verborgen wortelstok door het hart van de schijnstam omhoog. Nadat de bloem ten slotte tussen de twee bovenste bladeren te voorschijn is gekomen, gaat hij hangen. Naarmate de bloembladeren afvallen, worden er steeds meer van de tien tot vijftien onvolgroeide kammen zichtbaar die uiteindelijk de tros zullen vormen en die voor leken wel ondersteboven lijken te groeien! Een kam kan uit twintig of meer zich ontwikkelende bananen bestaan, die ook wel ’vingers’ genoemd worden. Vanaf de tijd dat de paarse bloem zichtbaar wordt tot het oogsten van de bananen gaan drie tot zes maanden voorbij, afhankelijk van de tijd van het jaar. De vruchten worden geoogst als ze nog groen zijn, maar pas nadat de vingers hun kromme vorm hebben gekregen. De verkoopbare trossen wegen gemiddeld zo’n 35 kilo. Bij het oogsten wordt er een plastic hoes over de tros gedaan zodat de bananen niet gekneusd worden door de regen of tijdens het transport naar het verpakkingsbedrijf.
Het verpakkingsbedrijf van Rosmaryn.
De bananen worden op lange opleggers naar het magazijn vervoerd.
Hier worden de kammen in trosjes van drie tot zes bananen verdeeld, waarna ze met een schimmeldodend middel behandeld worden ter voorkoming van kroonrot.
Bananen aan de lopende band. Groene en gele…
Vervolgens worden de bananen in een met was behandelde doos met ventilatiegaten gelegd en in een rijpingscel geplaatst, waar de narijping plaatsvindt met behulp van ethyleengas. De dozen worden hier ongeveer twee dagen bij een constante temperatuur bewaard en daarna naar de consument vervoerd.
De bananen worden in dozen met ventilatiegaten gelegd.
Kim Novak… nee nee, Kim Kodak.
Altijd die glimlach…
Kim, Saran, Thorkil en Wim tussen de bananen.
En ze zijn nog lekker ook.
Miss banaan.
Plezant afscheid.
We hebben hier wellicht wat te lang vertoefd want we willen nog naar het kleuterschooltje waar Sutterke sponsor is. Het is vandaag maandag, en de eerste dag na de paasvakantie. Als we eraan komen zijn alle kindjes buiten aan het spelen. Na een korte aanmelding bij de directeur krijgen we direct toelating om de speelplaats te betreden. We zijn immers vrienden van Paul De Sutter.We mogen zelfs onze wagens binnen het schooldomein plaatsen.
Sutterkes schooltje.
De kindjes worden in ’t gelid geroepen en mogen een liedje zingen voor ons gezelschap. Ze hebben waarschijnlijk een en ander verleerd gedurende de vakantie, want het komt er niet al te vlot uit.
Het zingen gaat niet zo vlot…
maar spelen des te vlotter.
Het volledig lerarenkorps krijgt een T-shirt van Saran.
Vlug een spelletje spelen met Julien.
Eén en al belangstelling voor Julien’s uitleg.
Omdat het schooltje in een township ligt willen we deze wijk ook nog wat verder doorkruisen. Er valt immers altijd wat te beleven en Mehdi heeft nog een gans voer rennerspetjes meegebracht van vriend Noël.
Maandag = wasdag.
Madala zou toch veel mooier zijn met een petje…
Inderdaad.
Wim gaat zich bevoorraden in een plaatselijk winkeltje.
Deze youngster is niet zo opgezet met zijn petje.
Toekomstige paaldanseres. En kleine zus kijkt toe vanuit de loge.
Dit ziet er ook ’n echten uit…
Deze dames zijn ook tevreden.
De petjes vliegen de deur uit…
Middagmaal zal intussen bijna namiddagmaal worden. Omdat het gisteren zo gezellig was bij Serena Oasis beslissen we om er terug te gaan. We eten een spaghetti met scampis of een sole. We drinken een glaasje wijn en we hebben heel wat te vertellen. De jeugd gaat na het eten een plonsde nemen in het achtergelegen zwembad. Het wordt enkele uurtjes puur genieten.
Een paar uurtjes genieten…
En babbel de babbel…
De jeugd start met UNO…
Daarna naar het zwembad.
Mehdi is het aan het uitleggen.
Waarschijnlijk dezelfde krokodil als gisteren.
Sierlijke kraanvogel.
Leuk zwembad.
Nu wordt het toch tijd om naar huis te gaan.
Het is intussen inderdaad al 17 u en hoogtijd om de matten op te rollen. Binnen een uurtje komen de klanten voor vanavond reeds aan in ’t restaurant. We nemen nog afscheid van onze nieuwe vrienden. Zij beloven dat ze morgenvoormiddag tegen ten laatste 10 u bij ons zullen zijn om onze plaats over te nemen in Xeni Lodge. Als we thuis arriveren lopen er weeral twee prachtige zebra’s op onze oprit. Komen ze afscheid nemen? En we zijn nog maarpas op ons terras als Julien ook al weer een ontdekking doet… ditmaal een kleine gekko.
Twee prachtexemplaren. Komen ze afscheid nemen?
Onze spin-o-loog heeft weeral iets ontdekt. Een soort gekko.
Het wordt een avond van een beetje opkuisen, van koffers pakken en van restjes peuzelen. Niet te geloven dat we bijna einde verhaal zijn. Er rest echter nog een zeer belangrijk punt op ons agenda; namelijk de toekenning van de prijs aan de meest verdienstelijke reisgenoot. En die gaat met unanimiteit van stemmen naar… JULIEN DEVOS. Een mooi knuffeldier, een leeuw die hij o zo graag had gekregen in de shop van het Krugerpark. Omie heeft die toen stiekem gekocht en tot nu verborgen gehouden. Julien is natuurlijk in de wolken met die prijs en hij beslist dat de knuffel vanaf nu door het leven zal gaan als LEON.
Julien met Leon. Die zullen goed slapen vannacht.
Ik denk dat dit nu wel de langste blogpagina’s van Afrika 2015 zullen zijn. 48 foto’s van één dag…