Twee dagen Johannesburg was genoeg, en deze morgen, Paasmorgen, zijn we vroeg in de weer. Immers zoon Mehdi en kleinzoon Julien komen eraan. Reeds gisterenavond en ook deze morgen kregen we al een paar mailtjes met hun eerste reiservaringen.
Julien is hem al maanden mentaal aan het voorbereiden op deze reis.
Brussel – Frankfurt; verliep vlekkeloos.
8 uur wachten in Frankfurt en dan nog een vlucht van 10 uur naar Johannesburg. (Lang hé!)
Wij komen eraan…
Hilde (vanaf nu Omie) wil zeker op tijd zijn, en dus zijn we bijna een uur te vroeg in de airport. Inderdaad, beter dan een kwartier te laat.
Hier zal Julien niet kunnen naast kijken.
Vlucht LH 572 uit Frankfurt met voorziene landing om 8u40 landt in Johannesburg om 8u40. Deutsche punktlichkeit. Ongeveer rond hetzelfde uur zijn nog een drietal intercontinentale vluchten geland en dat betekent lange rijen voor de douaneformaliteiten. Het duurt inderdaad nog een klein uurtje voor ons tweetal de inkomsthal binnenglijdt. Blijkbaar fris en monter spijts ze reeds bijna 24 uur onderweg zijn. Wat een blij weerzien!
Jawel… daar komen ze.
Welkom in Afrika.
Nu nog de huurwagen afhalen. Dit kon niet vroeger omdat Mehdi tweede chauffeur is, en alle chauffeurs moeten bij de ophaling aanwezig zijn. Alles verloopt daar tamelijk vlot; de koffers zitten al in de wagen. Maar dan plots blijkt… de achteruit lichten werken niet. Proberen herstellen lukt niet… Dus wachten op de komst van een gelijkaardige auto. Duurt gelukkig slechts een tiental minuutjes, en op uitzondering van de kleur is het juist dezelfde wagen. Een Nissan Livina.
De formaliteiten voor de huurwagen verlopen vlot… tot op een bepaald moment.
De eerste was wit, deze is zilverkleurig. Maakt niet uit…
We hebben nu nog 460 kilometer af te haspelen naar Marloth Park. Voor mezelf (voortaan Opie) en Omie is dit niet zo erg. Echter niet zo evident voor Julien en Mehdi, die intussen al de volle 24 uur onderweg zijn. Maar we horen ze niet klagen; integendeel. Tegen 13 uur zijn we bijna halfweg en lassen we een stop in bij een wegrestaurant (Spur). Spaghetti, springrolls, gevulde pannekoek… heerlijk. Gedurende het wachten beleeft Julien reeds zijn eerste confrontatie met de zwartjes. En dit tussen de computerspelletjes.
Julien’s eerste confrontatie met de Afrikaanse zwartjes.
Julien is de reis al aan ’t uitstippelen.
Voor het tweede gedeelte van de rit naar Marloth Park neemt Mehdi het stuur over. Onderweg wordt hij zelfs gepromoveerd tot eerste chauffeur. Rond 16 uur bereiken we vlekkeloos Sutterkes Xeni Lodge en zowel Mehdi als Julien zijn dol enthousiast over de locatie. Het kan niet anders of hier moet één en ander te beleven vallen.
Hier moet toch heel wat te beleven vallen.
Binnen de kortste keren heeft Julien al een grote spin ontdekt. Wel vijf maal zo groot als de Belgische spinnen. Dat dient natuurlijk eens van dichtbij bekeken.
Waar zit die spin?
Waaauuuwww… nog nooit gezien!
En nog ene…
Julien loopt naar binnen om zijn dierenboek te halen, maar roept plotseling “zebra’s, zebra’s…”. Inderdaad zijn daar een vijftal zebra’s uit het niets aangespoeld in onze tuin. Afrika op zijn best; zeker voor tienjarige Julien.
Vijf zebra’s… tot aan ons achterdeur.
Die zit alvast op m’n I-pad.
Omie komt al met wat brood aandraven.
Dit zal Juffrouw Joke zelfs niet geloven…
Dichter kan niet…
De pret kan inderdaad niet op, maar dan plots… alle elektriciteit valt uit. Waar hebben we dat nogmaals meegemaakt?… Het is al aan het donkeren; we moeten dus vlug ingrijpen. Een buurman die wel nog over stroom beschikt en die hier vaste bewoner is schijnt van die toestanden nogal op de hoogte te zijn en komt samen met zijn Madam onze buiten- en binneninstallatie controleren. De buitentransfo levert in ieder geval nog stroom, maar verder dan deze constatatie geraakt de brave man ook niet. Na veel over- en weer getelefoneer, zelfs naar Sutterke in Kruishoutem, blijkt het enige positieve dat er morgenvroeg voor 8 uur een elektrieker zich bij ons zal aanmelden. Als dat maar geen Afrikaanse belofte is. Uiteraard vindt Julien het niet erg dat alle zaklampen dienen bovengehaald. Aangevuld met twee petroleumlichten geeft dat een feeërieke sfeer, en de ganse omgeving ziet er nu nog Afrikaanser uit dan Afrikaans. Rond 19 uur trekken wij naar het dichtbijgelegen “Phumula” restaurant voor een hapje en een drankje. We willen tijdig in bed want Mehdi en Julien hebben nog wat slaap in te halen. Bij het oprijden van onze tuin vallen de koplampen pardoes op een familie impala’s die hier aan het grazen zijn. Was me dit het dagje… Voor het slapengaan werd Julien nog gedecoreerd als Doctor in de spin-o-logie.
Een familie impala’s in onze tuin. Mooi cadeau voor het slapengaan.
Profiteer van het bezoek van Medhi en Julien !
Wij wensen jullie een fantastische tijd samen en hopelijk zien jullie veel beestjes !