Terug een nachtje “back to basic” zonder elektriek. Om 7u30 worden we gewekt door de elektrieker. De blanke jongeman heeft dus wel woord gehouden. Vastberaden laveert hij tussen de transfo die buiten staat naar de zekeringenkast binnen. En jawel, binnen het kwartier gaan de lichten aan. De man kent er dus blijkbaar toch iets van. Maar over de oorzaak van de panne moet hij het antwoord schuldig blijven. Hij is er wel van overtuigd dat het niet meer zal gebeuren. Zeer eigenaardig… Maar niet getreurd; de frigo werkt terug, Omie kan terug koffie zetten en de lampen geven licht. Wat wil je nog meer. We beloofden aan Mehdi en Julien dat ze vandaag lang mochten uitslapen na hun vermoeiende reis. Maar om 8 uur verschijnt Julien reeds in zijn kamerdeur; fris, pienter en naar eigen zeggen goed uitgeslapen.
Oeffff… terug licht !
Tegen 8u30 zitten we op het buitenterras allemaal samen aan de ontbijttafel. Het is al lekker warm (25° C). Volgens onze planning zouden we eerst morgen naar Krugerpark trekken, maar onze Doctor in de spin-o-logie is danig nieuwsgierig naar nog meer en nog grotere dieren, zodat we die planning bijsturen. We zullen vandaag reeds naar het grootste wildpark van de wereld trekken. Tegen 10 uur zitten we alle vier goed en wel in ons Livinake (Nissan Livina). Twintig minuutjes later staan we reeds aan de ingang “Crocodile bridge” van het park.
Onze dierenvriend is er niet meer zo gerust in…
De papieren formaliteiten zijn nogal Afrikaans getint. Het scheelt niet veel of ze moeten van alle inzittenden een curriculum hebben. Rustig blijven, alle documenten nauwgezet invullen en betalen is hier de boodschap. En we hebben nog wat geluk ook; de minder dan 12-jarigen betalen slechts halve prijs. Voor gepensioneerden hebben ze hier minder respect; volle pot! Intussen is Julien al de kaart van het park aan het uitpluizen. Immers elke dag kunnen de bezoekers met magneetjes aanduiden welke dieren ze op welke plaats gezien hebben. Julien vindt het wel spijtig dat er geen magneetjes zijn voor de spinnen…
Elk dier heeft een magneetkleurtje. Hiermee kan men op de kaart aanduiden welk dier men op welke plaats gezien heeft.
Rest ons nu nog de slagboom te laten openen. Alle papieren die daarnet werden aangemaakt dienen terug bovengehaald. En of er geen alcohol of vuurwapens in onze auto zitten. Natuurlijk niet… Gelieve toch maar de koffer open te maken. Kalm blijven… Het lukt!
De ingang “crocodile bridge”.
Nu kan de pret echt beginnen. National Geographic in het echt. Julien is danig enthousiast dat hij het telkens uitschreeuwt als hij een dier ontwaart. De ramen van Livinake staan uiteraard open en reeds tot twee maal toe werd een dier opgeschrikt door Julien’s uitbundigheid. Hij wil ook elk dier op zijn I-pad, en glipt in de auto van de ene kant naar de andere. Oooohhh… een impala !
Oooohhh… een impala !
Die moet op m’n I-pad.
In enkele uren tijd krijgen we hier een groot gedeelte van de ark van Noë voorgeschoteld. Met de regelmaat van een klok komen vele dieren uit de struiken te voorschijn. Soms eenzaam en alleen, soms in ganse kuddes of familie’s. Mehdi ontpopt zich al vlug als de beste dierenspotter. Spijts hij chauffeur van dienst is.
Een ganse kudde gnoe’s.
Mama gnoe met haar jonge kroost. Cute hé!
Vervetaapjes op de weg.
En eentje op een tak.
Twee Europese scharrelaars… geweldige kleuren!
Weeral een impala. Zo dichtbij!
Intussen is het al dik middag geworden. Gelukkig zijn er in het Krugerpark regelmatig rustplaatsen met restaurants voorzien. Lower Sabie is er zo eentje. Hier willen we wel een hapje en een drankje. Op het looppad ernaartoe horen we drie dames Vlaams spreken. Vlaams van dicht bij ons. En van waar zijn ze?… Van Oudenaarde natuurlijk. Eentje heeft familie in Waregem, ja zelfs een kozijn en nicht. Marc Bilau. En Martine Bilau, gehuwd met Johan Missine. Allemaal kennissen. De dames zijn op reis met “De Blauwe Vogel”. Binnen een vijftal dagen gaan ze “Born in Africa” bezoeken, het schooltje van ons peetkindje Megan. Ze kennen ook Remi en Lieve De Backer. We geven ze een opdracht mee voor Megan, en hopen dat die terecht komt.
Drie lieve Dames van Oudenaarde. ’t Moet weeral lukken…
Het wachten op de lunch wordt ruimschoots goedgemaakt door alles war er te zien en te beleven valt rond de lodge. Een prachtig zicht op de Crocodile River. Van aan de afsluiting merkt Julien al op dat de rivier zijn naam alle eer aandoet. Inderdaad ligt er op het zand van een eilandje aan de oever een heuse krokodil te baden in de zon.
Wie heeft ze eerst gezien? Omie of Julien?
Een grote krokodil.
De salades worden in ijltempo naar binnen gespeeld, want er blijft nog heel wat te doen. Julien’s Sprite wordt voortdurend belegerd door de bijen en daar is hij natuurlijk niet blij mee.
Sprite met bijen…
Baahh… vieze bijen!
Nu nog vlug een geschenkje kiezen in de shop naast het restaurant. Voor knuffels zijn we al veel te groot, dus kiezen wij voor een mooi boekje met alle details over het Krugerpark en de dieren dieren die je er kan vinden. En in het Nederlands dan nog.
Voor knuffels zijn we natuurlijk al veel te groot.
Een boek met alle details over het Krugerpark.
En weer trekken we het park binnen. Nu breekt het feest pas echt los. Een olifant op een tiental meter en enkele minuutjes later een torenhoge giraffe, ook van tamelijk dichtbij. Van waar blijven ze komen?
Een mastodont van een olifant…
en een torenhoge giraffe.
Nog een kudde Zebra’s.
Na al dat moois bereiken we een grote waterpoel. Wat zich daar allemaal afspeelt is indrukwekkend. Julien’s I-pad loopt warm en hijzelf ook. Hij kan de talloze dieren en vogels niet vlug genoeg identificeren in zijn Kruger-boek.
Bavianen aan het water met op de voorgrond links een krokodil.
Een resem watervogels en twee krokodillen.
Ooohh… een nijlpaard!
Volgens ’t boekje moet dit een “Afrikaanse nimmerzat” zijn. Strange name!
Meer dan een half uur zullen we hier aan deze poel blijven genieten. Het ene tafereel volgt op het andere. De natuur op haar hoogtepunt.
Even hogerop trekt een familie olifanten voorbij…
Nog een giraffe, ditmaal met een familie zebra’s.
Efkes opzoeken in het boekje.
Voor vandaag is het nu wel even genoeg geweest. Intussen is Julien ook al gepromoveerd in de giraf-o-logie. Hij kan bij benadering schatten hoe oud ze zijn en aan de kop herkent hij het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke exemplaren. Rond 18 uur bereiken we onze Xeni Lodge en na een zwemmetje is het apéro time. Maar wat dan geschiedt geloof je niet… den elektriek valt terug uit. Gelukkig heb ik dienen elektrieker van deze morgen een beetje in de gaten gehouden. En met één van zijn trucjes krijg ik de boel weer aan. Oef… Tegen 19 uur rijden we naar het nabijgelegen restaurant “Watergat”. In Afrika durft men inderdaad eigenaardige namen gebruiken. Het is al goed aan het donkeren. Onderweg in Marloth Park staan we nog oog in oog met een giraffe. Mooi silhouet in de rode lucht. Volgens Julien een vrouwtje…
Prachtig silhouet in de ondergaande zon.
Julien verkneukelt zich aan de fish nuggets. En wij eten kippenborst met champignons en frietjes of végétarische loempia. Omdat de keuken sluit om 20u30 krijgen we geen cappuccino meer en daar is Omie een beetje ongelukkig om. Maar niet getreurd… er zijn er die nog wat slaap in te halen hebben. Dus tegen 22 u zitten we allemaal in bed.