Een ganse voormiddag zijn we overtuigd dat we vanalles en nog wat zullen vergeten zijn. Komen we dan toch een dagje ouder? Tegen 14 uur komt Jurgen van Hurry-express ons ophalen en welgeteld één uurtje later staan we in Zaventem. Véél te vroeg, maar dat schijnt ook eigen te zijn aan ouder worden… alle marges vergroten. We vliegen met Turkish Airlines, en omdat er maandag een zelfmoordaanslag was in Istanbul hebben we ons wel aan strengere veiligheidsmaatregelen verwacht. Maar alles verloopt supervlot, en na de handbagage- en paspoortcontrole hebben we nog ruim anderhalf uur tijd om in te checken. We doden die tijd met onze sociale netwerken, wat shopkes bezoeken en een koffietje slurpen. Alles verloopt volgens schema en de zitjes 24e en 24f blijken inderdaad voor Hilde en Christian Devos voorbestemd. Hilde’s buurdame op 24g informeert als wij wel op de juiste plaats zitten. Bij het nazien van onze instapkaarten bemerken we dat aan de incheckbalie een deeltje van de instapkaarten is afgescheurd. Maar juist op dat deeltje waren de twee labels van onze koffers gekleefd. Grote paniek; we lopen naar een steward, en die wuift onmiddellijk onze vrees weg. Hij komt ons na enkele minuten meedelen dat zijn chef alles geregeld heeft. Als dat maar waar is… Door dit toeval zijn we met Hilde’s buurdame in gesprek gekomen, en geloof het of niet… haar echtgenoot Dirk Dewitte is in Waregem geboren. En zijzelf, Lieve Gosseye, was meer dan 50 jaar geleden de beste schoolvriendin van Andrée Van Laere, de zus van Fientje Van Laere. En Fientje was toendertijd de beste vriendin van Hilde en tevens oorzaak dat Hilde en ikzelf elkaar leerden kennen. Gesprekken alom dus, en de vlucht van drie- en een half uur was zo voorbij. Wij onthouden wel dat Lieve en Dirk geweldige wereldreizigers zijn. Zij vliegen vannacht nog door van Istanbul naar Kathmandu, alwaar ze enkele maanden geleden hun Toyota Jeep achterlieten. En nu willen ze hun reis vervolgen. Wegens de problemen tussen India en Nepal zijn er momenteel in Kathmandu enorme problemen met de bevoorrading van brandstoffen, en zelfs de elektriciteit is er heel schaars. Om die reden hebben Dirk en Lieve een zonnepaneel van 30 kilogram mee in hun bagage. Dit paneel willen ze ginds op hun Toyota monteren om toch maar over wat stroom te beschikken. Dit om maar te zeggen welke avonturiers Dirk en Lieve zijn. Zij houden er ook een blog op na; www.worldtravellers.be. In Istanbul lopen onze wegen uit elkaar, maar niet zonder de belofte dat wij ons ooit zullen terugzien. Intussen zijn we ook FaceBook vriend met zowel Lieve als Dirk. En hebben ze ook al een reactie geplaatst op onze blog. 
Lieve en Dirk Dewitte; ongelofelijk interessante mensen. Wij zien ons zeker nog terug.
In Istanbul hoeven we drie uur te wachten op onze verbindingsvlucht naar Kaapstad. Wat we hier in de luchthaven meemaken grenst aan het ongelofelijke. Een onoverzichtelijke chaos van vele duizenden mensen. Afkomstig uit alle mogelijke hoeken van de wereld. Het doet ons denken aan Babel. Een zitje bemachtigen is zo goed als uitgesloten. Als we dan uiteindelijk toch een barstoeltje aan een buffet kunnen versieren betalen we eventjes 20 € voor twee glaasjes lauwe witte wijn. 800 Belgische frank. (Dit schijnt ook eigen te zijn aan oudere mensen; steeds omzetten naar Belgische frank). Intussen is het bijna middernacht maar de kakafonie houdt niet op. Politie- of veiligheidsagent vallen nergens te bespeuren. Niet één… En dit vier dagen nadat hier een zelfmoordaanslag is gepleegd. Bij het inchecken voor de vlucht naar Kaapstad volgt er ook geen enkele controle op onze bagage. Als dat maar allemaal goed afloopt…
