Het ziet er weeral een warme dag uit; we zijn iets vroeger op wegens een paar afspraakjes. Bij Europcar hebben we een afspraak want we moeten nog voor twee periodes een wagen inhuren. Het bureau van Europcar is in ’t hotel, en Cobus, de manager, kennen we al een viertal jaren. Hij belooft ons twee supervoorstellen te maken, en die moeten binnen een half uurtje klaar zijn. Hij is inderdaad van zijn woord, maar wij kunnen ons niet direct terugvinden in zijn voorstellen. Daarom nemen we vooralsnog geen beslissing en vragen we hem dat hij zijn voorstellen nog eens grondig herbekijkt met de belofte dat we ons morgenvroeg terug aanbieden. Alhoewel nog wat te vroeg beslissen we om toch reeds de richting airport in te slaan . Herman en Hilde zouden daar rond 11 uur moeten landen. Ze zijn gisterennamiddag vertrokken in Zaventem en ze hadden twee uur een tussenstop in Doha. Wijzelf zijn reeds tegen 10u20 in de airport en hebben tijd over om wat rond te kuieren. We kunnen enkele leuke kiekjes nemen in enkele van de leuke decors die ze daar opgebouwd hebben. Een koppeltje toeristen stelt voor om mijn toestel over te nemen zodat we samen op de foto kunnen. En uiteraard maken wij ook van hen een paar kiekjes.
Hier zitten we in een repro van de Bo-Kaap. Maar ’t is wel in de airport.
Tien meter verder zit Hilde op Boulders Beach bij de pinguin’s.
En nog enkele stappen verder zit ikzelf op een bootje in Hermanus, op enkele meter van een opduikende walvis.
Die lieve touristen die ons fotografeerden mogen ook wel eens op de foto.
We hebben ons danig lang opgehouden met die fotosessie’s en het wordt hoogtijd dat we naar de aankomsthal lopen, want het vliegtuig uit Doha is al tien minuten geland. We zien al na enkele minuten Herman en Hilde door de glazen passerelle stappen, maar spijts we onze armen zwieren als molenwieken bemerken zij ons niet. 
Qatar vlucht is binnen; we zien Hilde en Herman lopen door de glazen passerelle, maar zij zien ons niet.
Nu weten we tenminste al dat ze mee zijn met die vlucht, en dat is het belangrijkste. Het zal inderdaad bijna één uur duren voor ze uit het arrival poortje tevoorschijn komen.
Ze zijn daar… Op de foto is Herman danig geladen zodat hij Hilde volledig verstopt. Maar ze is wel degelijk mee…
Ze hebben goede vluchten achter de rug maar zijn uiteraard wat vermoeid. Herman heeft tegen 13 u een afspraak gemaakt met Jacqueline, de buurvrouw van zijn optrekje in Simonstown. Intussen kennen wij Jaqueline en haar echtgenoot André ook al enkele jaren. Wij spoeden ons dus naar “Waterfront”, alwaar de dochter en de schoonzoon van Jaqueline een drukbeklant Italiaans restaurant runnen; “Alfredo”. Toeval of niet, op het eigenste moment dat we een plaatsje versieren op het terras komt Jacqueline eraan, vergezeld van een vriendin, Bernadette, een dame die we verleden jaar ook al ontmoet hebben.
De twee Hilde’s op weg naar “Alfredo”
Het “Waterfront” blijft imposant.
Vlnr; Hilde, Hilde, Jacqueline, Herman en Bernadette.
De chef-dienster van Alfredo is zo gelukkig om Herman terug te zien.
Het wordt een hartelijk weerzien. Er vallen natuurlijk lange verhalen te vertellen. Het minst goede nieuws is dat het met de gezondheid van André (Jacqueline’s echtgenoot) niet zo goed gaat. We kiezen elk voor zich een gerechtje uit de uitgebreide kaart. Het is bijna 16 uur als we afscheid nemen richting “Westin”.
Intussen is het keukenpersoneel ook al aan lunchen toe.
Jacqueline is één en al belangstelling voor Hilde’s foto’s.
Aangekomen in de Westin geven we Herman en Hilde een paar uurtjes de tijd om uit te pakken en uit te rusten. Tegen 18u maken we afspraak in het restaurant op het 19e verdiep. We genieten er van een paar gratis drankjes want tot 19 uur is het “happy hour”. Prachtig decor, prachtig uitzicht op de skyline van Kaapstad, fijn gezelschap en gratis drankjes; wat zou je nog meer willen? Een Schotse heer (zonder kilt) bemerkt dat we wat foto’s nemen en stelt voor dat hij een fotootje van ons vieren samen wil nemen. Fijne man! Achteraf vertelt hij wat over hemzelf en over zijn dochter die meedingt naar het kroontje van Miss Schotland.
Onze fiere Schot met zijn mooie dochter.
Nadien in het restaurant genieten we van een gerechtje naar keuze en kritische wijnkenner Herman beveelt ons een schitterende wijn “Klein Constantia” aan. De warmte van de dag, de vermoeidheid en deze culinaire geneugten zorgen er voor dat er een uurtje later sommigen groot constantia zijn. Het bedje zal deugd doen.
Wijnkenner Herman opteert voor “Klein Constantia”