Ik ben er vandaag vlug bij om familie en vrienden te melden dat de gezondheidsproblemen zo goed als opgelost zijn. Ik denk dat alles terug functioneert en op zijn plaats zit. Maar toch zullen we het vandaag kalmpjes houden. Het is wel onze laatste dag alleen, want morgen vervoegen vriend Herman en zijn Hilde ons. We besluiten om voor de eerste keer een daguitstap te maken met onze Nissan Livina. Zodoende kunnen we al eens grondiger onze TomTom GPS Afrika van de I-Phone uittesten. In de lobby van de Westin wordt onze aandacht getrokken door een onderhoudsjongen die blad per blad de planten (vrouwentongen) aan het afstoffen is met een mop.
Deze man ontstoft elk blad met een mop van pluimen.
Onderweg naar Clifton maken we een paar fotostops en rond de middag bereiken we “Bungalow”, een strandrestaurant waar wij verleden jaar ook als eens langs gingen. De parking staat propvol wegens weeral filmopnames. Ik heb de indruk dat de helft van de nieuwe films in Zuid-Afrika opgenomen worden. Een filmcrew met tientallen vrachtwagens en zeker meer dan 50 crewleden. Onmogelijk een plaatsje te bemachtigen tot plotseling een parkwachter uit het niets tevoorschijn komt; “Follow me Mister Christian, I have a nice place for you”. Je gelooft het niet, maar de man herkende mij en herinnerde zelfs mijn naam. Het was van februari 2015 geleden dat we hier geweest zijn. Toen had ik hem wel een rennerspetje cadeau gedaan. Hilde vindt in haar documenten terug dat de man Odary noemt en hij uit Burundi komt. Ikzelf heb nog zijn foto van verleden jaar in mijn archief.
Odary uit Burundi; na elf maanden herinnert hij nog mijn naam.
Wij waren danig enthousiast over Odary’s memory dat we ditmaal vergaten een foto van de man te nemen. Maar dat kunnen we volgende maand nog goedmaken; dan komen wij hier nogmaals langs. De receptie van strandrestaurant “Bungalow” ontvangt ons hartelijk en ze hebben natuurlijk een tafeltje met mooi uitzicht voor ons. Temeer omdat we nu reeds twee volgende reservaties kunnen versieren. 
De receptie van “Bungalow”. Lieve mensen.
Zalig vertoeven daar. In de schaduw met zicht op zee.
We houden het op een malse steak met Belgische frietjes.
Bij het wegrijden hadden we gehoopt om van parkwachter Odary nog een fotootje te kunnen maken en hem een presentje te geven. Maar dat doen we maar niet, want hij staat omringd door twee politiemannen die hem ondervragen. Is hij misschien een illegale parkwachter? Volgens mij kan dat de reden niet zijn, want dan zou hij hier nog al die jaren niet werken. We hopen het beste voor hem en verlaten het terrein zonder één cent parking betaald te hebben. Volgende keer dubbel! Nu rijden we met een slakkengangetje over Bantry-Bay en Green Point. We passeren op rakelings naast onze Westin in Cape Town en vervolgen richting Milnerton met koffiestop in Bloubergtrand. Daar maken we een halte aan een sympathiek koffiehuisje “Petits Fours” met zicht op de zee en op de tafelberg.
Prachtig zicht op de Atlantische oceaan en de Tafelberg.
“Petits Fours” – Supergezellig koffiehuisje met prachtig uitzicht.
Vanop het koffieterrasje tracht ik enkele foto’s te maken van het opspattend zeewater langs de rotsen met de meeuwen op de voorgrond. Maar plotseling is alles pikzwart in mijn focus. Houdt daar toch iemand een dikke motorhandschoen voor mijn lens zeker. Niet mogelijk… onze vriendin Hettie Hester die passeerde met haar zware motor en in een flits ons ook heeft herkend. Het zal dan toch nog waar zijn dat wij hier bijna evenveel mensen kennen als in Waregem. Het is een hartelijk weerzien, en we moeten beloven dat we in de volgende weken zeker eens zullen binnenwippen in Studio 46, het mooi kunst- en juwelenwinkeltje van Hettie. Toevallig ligt er nog een doosje chocoladen paardekopjes in de auto en we maken Hettie daar dolblij mee. Belgische chocolade is immers haar dada…
Opspattend zeewater met de meeuwen op de voorgrond.
Hettie met haar doosje paardekopjes.
Terug in de Westin krijgen we een telefoonoproep uit de receptie met de melding dat een kennis naar ons vraagt. Een van onze diensters van 2014 uit de Westin die intussen verhuisd is naar Johannesburg. Faith, want zo noemt ze, was toen in verwachting. Wij waren een bepaalde zondag naar een misdienst geweest van “The Christian Faith” (Het Christelijk Geloof), en toen we aan Faith informeerden naar haar baby wist ze te vertellen dat ze reeds 6 maand zwanger was en dat het waarschijnlijk een jongen zou zijn. Een naam wist ze nog niet. Toen brachten we haar diets dat Christian de ideale naam was voor haar eerste jongetje, temeer daar zij Faith noemde. Ik stelde zelfs voor dat ik het peterschap van dat kindje op mij wou nemen, doch wel op voorwaarde dat het Christian zou noemen. Een half uurtje later toen ze onze tafel kwam afdienen vertelde ze dat ze haar man opgebeld had, en die vond zowel de naam als het peterschap een formidabel idee. Maar de ganse geschiedenis kreeg een onvoorziene wending; … het werd een meisje. Intussen woont ze anderhalf jaar zeer gelukkig in Johannesburg, en had ze gehoord van vroegere collega’s dat we terug in de Westin verbleven. Vandaar haar telefoontje. Ze wou persé nog eens onze stemmen horen, en ze stuurde nu ook een mailtje met een foto van haar lief dochtertje, Eva. Voilà se, onze avond kon weeral niet meer stuk…
Faith in Januari 2014.
Kleine Eva, intussen anderhalf jaar oud.
