Dag: 18 januari 2016

Gisterenavond bij het slapengaan lag er op ons nachtkastje een briefje waarmee je gans België jaloers kan maken.Op 17 januari zal het in Kaapstad volle zon zijn en een temperatuur van 36°C

Het is 9 uur in de morgen en bij het ontwaken ziet het er inderdaad naar uit dat die weersvoorspellingen zullen uitkomen. De Tafelberg ligt al te blaken in de zon. We zijn nog steeds wat lui, en het draait rond 10 u voordat we aanschuiven aan het ontbijt. Tegen de middag maken we een grote wandeling naar het centrum en de Green Market. Wegens zondag is het kalm in de straten en er zijn maar de helft van de winkeltjes open. Als we dan toch in een snuisterijenwinkeltje binnenlopen horen wij een jong koppeltje Vlaams spreken. Natuurlijk moeten we weten van waar ze zijn; van Kortrijk… Zij noemt Olivia Saverys en is hier voor een jaar op stage in Cape-Town. Ze is de kleindochter van de gekende architect uit Deinze, Willy Saverys en de achterkleindochter van de alomgekende kunstschilder Saverys. De jongeman is Jan Willem Billiet, en hij woont momenteel in Johannesburg. Als ze horen dat wij een blog hebben en dat ze er kunnen in voorkomen poseren ze gewillig voor een fotootje.

Wij voelen alras dat we de temperatuur hebben onderschat… het is inderdaad snikkend heet. We willen wat luwte zoeken in de grote St George Cathedral, maar die is gesloten. Op een zondag dan nog. Begrijpe wie kan… Er hangt wel een papier dat ze morgen open zijn. We maken er dan maar een zondag van met korte wandelingetjes en lange terrasjes.

Zelfs de meeuwen liggen te fladderen in het water om wat verfrissing te zoeken.

Iets verderop in de stad hebben in verschillende straten en op een paar pleinen een soort amateur-muziekfestival plaats gevonden. Elk groepje of bandje mocht naar believen zijn nummertje(s) opvoeren. Jammergenoeg eindigde dit evenement op 15 uur. Maar we hebben toch nog kunnen genieten van enkele uitlopertjes van dit festivalletje. Een muziekgroepje speelde meeslepende tango muziek en verschillende toeschouwers gingen aan de dans. Wij hebben ons gelukkig kunnen bedwingen. Alhoewel… Hilde was bijna vertrokken. 

Een groepje amateur-artiesten.  

Hilde had graag met die zwarte boy een dansje gemaakt…

Afgemat van de hitte en van het wandelen (14.700 stappen volgens mijn I-Phone) bereiken we rond 6 uur terug de Westin. Juist tijd voor een douchke en een glaasje cola-whisky (voor Hilde een Afrikaans bubbelke) in de happy hour bar. We zien het zelfs niet meer zitten om ons nog te verplaatsen voor een kort etentje. We blijven dan maar in het restaurant naast de bar een hapje eten. Lijnfisch van de dag met een glaasje wijn. Om 21 uur zijn we al op ons kamer. Nog een uurtje internetten of bloggen en de zondag zit erop. Moe maar tevreden kruipen we onder de lakens.

Tegen 0 u 30 worden we in ordeloze rijen en zonder enige vorm van controle naar het vliegtuig geleid. De machine zit afgeladen vol en de handbagage puilt bijna overal uit de voorziene ruimtes. Het zal dan ook meer dan een uur in beslag nemen voor iedereen geïnstalleerd raakt. De stewards en stewardessen hebben meer dan handen vol om alles in goede banen te leiden. De veiligheidsinstructies worden opgevoerd door een mooie stewardess, maar ’t is er wel eentje op ons TV schermpje. Mooie hostess, maar ’t is er wel een virtuele.

Na meer dan twee uur vliegen en nadat bijna iedereen ligt te slapen komt men ons wekken om het avondmaal te serveren. Het is dan iets over 3 uur in de morgen. Begrijpe wie kan. Gelukkig wordt het een rustige vlucht zonder al te veel turbulenties of andere oneffenheden. We slapen beiden in stukjes van een paar uurtjes en dan nog als de muizen in ’t meel. Wat een opluchting als we na meer dan tien uur de Tafelberg in het vizier krijgen.Wie zien we daar?… Jawel; de Tafelberg.

Zoals voorzien zetten we om 13 u stipt voet aan wal in de Moederstad Cape-Town. Wat hebben wij geluk… onze koffers rollen bij de eerste van de band, en die achtergebleven labels hebben we dus niet vandoen. Bij die rolband maken we toevallig (weeral) kennis met een zeer goede vriend van Bernard Devos. Herman Heyvaert was advocaat in Dendermonde, maar is nu gepensioneerd en woont in Knokke. We wisselen snel onze telefoonnummers uit, en misschien treffen we ons een dezer dagen eens in Cape-Town.Herman Heyvaert en zijn dame. We hebben tientallen gemeenschappelijke kennissen.

Onze car ophalen bij Thrifty loopt als een trein. Net zoals verleden jaar een witte Nissan Livina, ons toegeleverd door zwarte Jack.

Hilde met Jack van Thrifty.

Alhoewel Hilde blindelings de weg kent van de airport naar ons Westin hotel experimenteren we toch al een beetje met de TomTom app en de Afrikaanse kaarten die ik verleden week op mijn spiksplinternieuwe  I-Phone heb opgeladen. Dat verloopt niet zo vlot en met wisselend succes, maar ook dat zal weeral iets te maken hebben met de jaren. Met de dagen komt dat ook wel kits. Op goed een half uurtje bereiken we de Westin, waar schoonzoon Bert weeral alles voor ons heeft voorbereid. We hebben geluk, want het is vriendelijke Lisa die achter de balie staat. Het is reeds het vierde jaar dat die vriendelijke juffrouw ons van dienst is. Ze begroet ons met een smile alsof we elkaar al alzeleven kennen.Lisa met haar hartelijke smile.

Binnen de kortste keren kunnen we ons kamer innemen. Oef… een pak stress valt van ons af. Drie maand Afrika… waaauuw. Koffers uitpakken en een paar uurtjes uitblazen op onze ruime mooie kamer. Ook van hieruit hebben we een prachtig zicht op de Tafelberg.Het mooi aanzicht vanuit ons kamer op de Tafelberg.

Rond 18 uur stijgen we een uurtje naar verdiep 19, alwaar de bar gevestigd is en we rustig kunnen genieten van de zonsondergang en een hapje met een drankje aan het happy hour tarief. Zalig. Ook hier raken we weer aan de praat. Een Nederlandse dame, gehuwd met een Duitse heer en sinds meer dan vijf-en-twintig jaar in Munchen wonend. Zij gaf les Nederlands in een Europese school in Munchen. En wie heeft ze als leerlingen gekend? Inderdaad; Kelly, Lindsey en Debbie Pfaff, de drie dochters van onze Nationale Jean-Marie in de periode dat hij bij Bayern Munchen speelde. De dame had ook regelmatig Westvlaamse kinderen in haar klas en ze moest er steeds om lachen als die kinderen vroegen om het bord te mogen “afkuisen”. Na die gezellige babbel gaan we nog een kleine verplaatsing maken; met het busje van het hotel naar het “Waterfront”. Daar zijn massa’s shops waaronder ook verschillende telefoonproviders. Een Zuid-afrikaans telefoonkaartje “Vodacom” kan hier wel dienst doen in een reservetelefoon. Zodoende kunnen we goedkoop bellen allover zuid-Afrika en kunnen we vanuit Zuid-Afrika ook goedkoop opgebeld worden. Voor de vrienden die hier al zijn of kortelings naar hier komen; ons nummer is:   +27 76 806 92 83 of vanuit Zuid-Afrika: 076 806 92 83. Intussen ook nog een kaartje gekocht voor internet airtime. Zo kunnen we in noodgevallen ook surfen op plaatsen waar geen WiFi beschikbaar is. En nu naar het Belgisch restaurant “Den Anker”. Maar dat valt wel tegen; alles volzet tot 22 uur. Dat zien we uiteraard niet zitten na een nacht vliegtuig. We informeren enkele meter verder bij “Hildebrand”, en als ik aangeef dat mijn vrouwtje Hilde noemt krijgen we direct een super tafeltje. Het “Waterfront”

We laten ons bekoren door gefriteerde calamares en drinken daarbij een flesje  Sauvignon Blanc “Buitenverwachting 2013”. Voor ons tweetjes spijs en drank betalen we 327 Rand, zijnde (aan de koers van vandaag) 18,6 €. Valt mee zou ik zeggen. Tegen de klok van tienen zijn we terug in de Westin en het zal niet lang duren voor we in dromenland arriveren.