Om 8 uur is het ontbijt nog niet klaar. We starten dus de dag met een korte strandwandeling.
Onze eerste bestemming van vandaag is de vuurtoren van Cape Columbine. De vuurtoren is in een nationaal park gelegen. Er dient dus inkomgeld betaald.
De vuurtorenwachter Cladin doet alsof hij niet gelooft dat we gepensioneerd zijn. Na enkele grapjes rekent hij ons toch het verlaagd tarief van 17 Rand aan, zijnde minder dan 1 € per persoon.
Nadat we eerst een wandelingetje rond de buitenkant van de vuurtoren maakten, beginnen we nu aan de klim naar boven. De weg ernaartoe gaat over een stijle smalle laddertrap. Dominique ziet het niet zitten en zal ons beneden blijven opwachten.
Na een viertal van die ladders beklommen te hebben bereiken we uiteindelijk de glazen koepel. We staan voor een indrukwekkende lamp die haar stalen uitzendt door een gordijn van honderden geslepen kristallen elementjes.
Beneden bemerken we een landingsplaats voor helikopters en zien we ook Dominique als dwergje op het tarmac lopen.
Die lamp met de geslepen kristalglazen is wel héél imposant.
Eenmaal terug beneden maken we nog een laatste grapje met torenwachter Cladin.
Nu rijden we richting Tietiesbaai. De grillen van de natuur hebben hier een prachtig decor neergepoot.
Rotsen, zee en strand. De meeuwen maken het plaatje compleet…
maar eenmaal de cameraman gespot vliegen ze verschrikt op.
Mooi koppeltje in prachtige natuur.
Wat men al niet zou doen om een mooi standpunt te zoeken voor de foto.
Deze aangespoelde babyhaai verdient ook een speciaal perspectief.
We willen rond 13 uur terug in Paternoster zijn. Immers rond dit tijdstip komen de vissersbootjes met hun lading kreeften aan wal.
En inderdaad, de eersten hebben al voet aan wal gezet.
Nog vooraleer het bootje met een treiler wordt weggesleept komt een controleur de vangst van de dag ophalen. Meestal één en soms tot twee bakken kreeften per bootje.
De bakken worden naar een container gedragen alwaar ze gewogen worden.
Daarna verdwijnen ze direct in een koelwagen.
Soms blijven er wel enkele diertjes hangen voor het alternatieve circuit. Die worden dan illegaal verkocht aan jan en alleman.
Achteraf worden de bootjes met een trailer en een 4×4 naar huis gesleept. Een groepje schoolkinderen komt in het water ravotten terwijl de vissers een bootje op de trailer slepen en een fotograaf/toerist het tafereeltje vastlegt.
Het spektakel op het strand heeft ons mateloos geboeid. We hebben bijna geen notie meer van tijd. Recht tegenover het strand bemerken we Abalone hotel met bijhorend Reuben’s restaurant. We gaan er een kijkje nemen en een koffietje proeven.
Aan een gezellig tafeltje op de binnenkoer van Rueben’s genieten we nog even na. De ober geeft ons wat meer uitleg bij de benaming “boutique hotel”. Het heeft iets te zien met de sfeer die het etablissement uitstraalt, de persoonlijke opvang en het huiselijk warme gevoel dat gecreëerd wordt. Dat weten we dan ook al weer.
In de late middag rijden we nog naar St Helena Bay en Shelly Point. Dit is de plaats waar Vasco de Gamma in 1497 voet aan wal zette. Op 4 november van dat jaar ging de vloot voor anker in de Sint Helenabaai, ten noorden van Kaap de Goede Hoop. Aanvankelijk was het contact met de plaatselijke Khoikhoi vriendschappelijk, nadat da Gama één van hen had getrakteerd op een etentje aan boord. In het reisverslag werden de Khoikhoi als volgt beschreven: de inwoners van dit land zijn taankleurig. Hun voedsel is beperkt tot het vlees van zeehonden, walvissen, gazellen en de wortels van kruiden. Ze zijn gekleed in huiden. Ze zijn gewapend met stokken van olijfhout waarop een hoorn, gebakken in het vuur, is bevestigd.
Vanavond hoeven we slechts de straat over te steken om naar Restaurant “Voorstrandt” te gaan. Dit eetpaleis is van heinde en ver bekend om zijn kreeftbereidingen. We wippen rond 17 uur al eens binnen om zeker te zijn van een kreeftje; immers onze gastvrouw Otilja vertelde dat die diertjes soms uitverkocht zijn. 
We worden ontvangen door de patron himself en ik merk op dat het waarschijnlijk dezelfde man is die op een schilderij staat afgebeeld in de receptie. Dit schijnt inderdaad te kloppen.
We vragen als we een portretje van de man mogen maken bij zijn schilderij. Hij stemt direct toe, hij loopt naar zijn hond, neemt hem in zijn armen en fier als een gieter poseert hij naast het schilderij. Dezelfde personages negen jaar na datum.
Onderaan het schilderij is een koperen plaatje bevestigd met volgende tekst; “Twee grote vrienden. Wie zou de baas zijn?”
Om 19u30 zitten we dan ook aan de dis bij “Voorstrandt”. En inderdaad… de kreeft is onverbeterlijk. We zitten met een grote kreeftenkenner aan tafel en als die het zegt kan het alleen maar waar zijn. Samen met twee grote flessen water en één fles lekkere Sauvignon Blanc tellen we per persoon de tegenwaarde van 21€ neer. Voor de prijs hoef je het dus niet te laten om hier kreeft te eten. Slaapwel.