Vrijdag 26 februari. Van Sommerset West naar Franschhoek.

Bij het ontwaken horen wij voortdurend een geluid op ons plafond. Als we naar buiten komen is de oorzaak vlug ontdekt. Er zit zich een grote vogel te amuseren op het dak. Bij het ontbijt krijgen we het gezelschap van Angela. Een deprimo madam afkomstig uit Kenia, maar die nu in Zuid-Afrika woont. Ze ziet alles zwart en negatief. Er is niets nog goed aan de wereld van vandaag.Na het ontbijt is het weeral tijd om van iemand afscheid te nemen. Jurg poseert voor een afscheidsportret, en dit met Whisky in zijn armen. Het portret doet ons denken aan dat van Paternoster.

Ook nog een groepsfoto. Constantia mag er ditmaal bij.

We verlaten Sommerset West onder donkere regenwolken. Enkele kilometer verderop vallen de heemsluizen open. Na zes weken voor de eerste maal een regenbui. Onze Nissan zal er wel deugd van hebben. De kladden stof die we collecteerden zullen grotendeels afgespoeld worden.

 

We zitten vandaag in de wijnstreek van Elgin. Toevallig liggen hier twee wijnkastelen waarvan we de eigenaar kennen. Dat loont dan natuurlijk een ommetje.

De eerst stop wordt Almenkerk Wine Estate. Onze Joep van gisterenavond heeft deze wijngaard gekocht in 2004. Intussen heeft Joep er een Estate van gemaakt. Die benaming kan je enkel verkrijgen als de wijnproductie volledig in eigen beheer gebeurt. In 2009 heeft Joris, de zoon van Joep, de leiding van de estate overgenomen.

Spijts het nog maar 11 uur is begeven Luc en ikzelf ons toch al aan een klein proeverijtje. Drie mini slokjes. De witte Chardonnay en de rode Syrah zijn naar onze bescheiden wijnkennis toppers.

Tijdens de proeving komt Joris eens piepen om te controleren of zijn hostess ons goed te woord staat. Inderdaad… de juffrouw doet dit uitstekend.

“Almenkerk” heeft de laatste jaren tal van trofeeën veroverd. Eentje valt speciaal op, vooral omdat het is opgesteld op een achtergrondfoto  van vluchtende paarden.

Intussen verliest bobby Almenkerk ons geen ogenblik uit het oog.

Op het Almenkerk domein zijn er ook nog enkele hectaren appelkwekerij. We krijgen een staaltje te zien van een rare kronkel van de natuur. Een drieling appeltje.

Het zal middag worden voor we hier wegkomen. Tegen de klok van 12 vallen de echtgenote van Joris en haar papa ook nog eens binnen in de proefzaal. Echt gezellige Westvlamingen ook.

Een laatste blik op de proeverij van Almenkerk.

We rijden nu enkele kilometer door een landschap waar verleden week bijna alles platgebrand is. Desolaat zicht. Hier en daar dwarrelt nog een rookwolkje uit het struikgewas.

Dit zou ook een filmdecor kunnen zijn.

Cameraman Luc met zijn Nissan statief.

Midden in het afgebrande gebied bereiken we Spioenkop Wines van Westvlaming Koen Roose. Gelukkig werd zijn domein als bij wonder gespaard door de branden van vorige week. We hebben door inside information vernomen dat Spioenkop de laatste week van de oogst aan het inhalen is. We durven Koen dus niet te storen, want uit vorige jaren weten we dat hij gedurende de oogst tot twintig uur per dag werkt.

Toch wil ik Luc en Dominique een flits op Koen en zijn Spioenkop niet besparen. Ik spring binnen in Koen’s wijnmakerij. Hij is hier inderdaad volop in de weer. Ik beloof dat we juist een handshake willen doen en binnen de vijf minuten terug de plaat poetsen. Hilde is danig beschaamd over mijn lef;  ze verstopt zich achter haar vest.

Maar Koen zou Koen niet zijn, moest hij ons toch niet in een notedop zijn filosofie en deze van zijn wijn meegeven. Zijn wijnen doen terugdenken aan de “Slag van Spioenkop” die hier de rode draad is van het wijndomein. Het duurt zelfs geen vijf minuten om dit maar al te best te begrijpen. We krijgen direct het gevoel deel uit te maken van de “Spioenkop experience”… en we vertrekken met het gevoel; hier komen we zeker nog terug. Niet alleen voor de kostbare, passievolle wijnen maar ook de hemelse sfeer die hier ronddwaalt. Eenvoud en persoonlijk contact is hier de sleutel van het bestaan.

Bij het wegrijden uit “Spioenkop” worden we nog uitgewuifd door een kudde in het wild lopende parelhoenen.

Nog een veertigtal kilometer tot Franschhoek. Met hier en daar een fotostop voor mooie tafereeltjes.

Plotseling en volledig onverwacht stampt Luc brutaal op de rem. Geen probleem, want we zijn omgordeld. En wat blijkt? Luc heeft een baviaanbaby opgemerkt langs de zijkant van de weg. Een beetje achteruitrijden dus…

Binnen de kortste keren zitten we omringd door de ganse familie. En nog familie’s, en nog familie’s. Tientallen diertjes dartelen rond onze auto of maken tuimelperten in de bomen. Anderen zitten elkander te ontluizen.

Deze papa baviaan ziet er wel niet zo onschuldig uit. Voor we het goed en wel beseffen zijn we hier bijna een vol uur aan het filmen en fotoshooten. Een spetterend spektakel, Circus Malter waardig.

Twee kilometer verder rijden we Franschhoek binnen. Het stadje straalt meer charme en warmte uit als eender welke stad in Zuid-Afrika.

De “Alchemist”, onze B&B ligt in een rustig straatje, hoop en al honderd meter van de hoofdstraat verwijderd. We kennen de eigenaar nog van verleden jaar; Yves, afkomstig uit Gent. Jammer dat vrouwtje Martine er ditmaal niet is. Zij verblijft momenteel voor enkele weken in België.

Op onze ruime kamer hangt een groot schilderij van een kinderkopje, en daar wil Hilde wel eens bij poseren. Na het uitladen van de koffers trekken het stadje in, want er is een en ander aan het rammelen. Het is immers reeds over drie uur in de namiddag. Op een binnenpleintje vinden we een mooi terrasje en we kiezen hier tussen een loempiaatje, een vissoepje of een guischke uit Lorraine.

Op hetzelfde pleintje is er mogelijkheid om tickets te kopen voor de hiphop Wine Tram, en dit voor overmorgen Zondag.

Jeffrey maakt het ons niet gemakkelijk. Er zijn zoveel mogelijkheden tussen soorten kastelen, aantal kastelen en proevingen die we willen maken. Uiteindelijk komt alles in de sacoche en voor 800 rand zijn we ervan af.

Nu nog wat winkeltjes afdretsen en dan een uurtje gaan uitblazen op het terrasje van onze “Alchemist”.

Uiterst geconcentreerd op de I-phones.

Tegen 19u30 begeven we ons naar het restaurant dat Yves voor ons reserveerde. “Café des Arts”. We bestellen met drie een Pork belly die wel wat vetjes uitvalt. Hilde koos voor een tonijn, en dit schijnt wel zeer goed te zijn. Het restaurant is enorm lawaaierig. Voor een koffietje achteraf versassen we naar een naburig bruine café. Maar ook hier vliegen de decibels ons om de oren. Tegen 22 u druipen we af naar de “Alchemist” en ons gezellig kamertje.