In het morgenlicht ziet “Alpha Bed” er als het ware nog mooier uit. Bij het ontbijt hebben we een babbel met Peter Beerli en zijn echtgenote. Peter is een Zwitser die is uitgeweken naar Namibië. Hij woont daar in Swakopmund. Hij geeft ons een helboel tips voor het geval we ooit nog eens naar Namibië zouden reizen. Wie weet?
Peter en zijn echtgenote poseren voor hun 4X4 Toyota. Normaal kamperen ze onderweg, maar hier waren ze op bezoek bij hun vriend van “Alpha Bed”.
Verleden jaar waren we hier ook in de buurt. We bezochten toen uit nieuwsgierigheid een estate “CroYdon”, en we willen nu wel eens zien hoe alles er evolueert. De infrastructuur ziet er smetteloos uit, en ogenschijnlijk evolueert hier alles in de goede richting.
In de estate is er ook een wijnmakerij, en wie hier investeert heeft recht op een deeltje van de jaarlijkse wijnproductie. Alleen al daarvoor zou je het doen.
Twee dames op stap in de estate. Met witte lakens beschermen ze hun baby’s tegen de hevige zonnestralen.
We zijn intussen onderweg naar het wijngoed Cavali. In de immense weiden zijn spijtig genoeg geen paarden te zien. Luc suggereert dat er vanmiddag in het restaurant van Cavali stoofpotje met paardevlees zal geserveerd worden. Maar zelfs zonder paarden rijden we door een prachtig landgoed.
Weeral pech. Vandaag grijpt hier een grote voorstelling plaats van een nieuw Mini Cooper model. Elke Zuidafrikaan die een Cooper heeft is hier op uitgenodigd. Stel je voor… en wij hebben geen Cooper. Dus mogen we een groot gedeelte van het domein niet betreden.
Gelukkig behoort de kunstgalerij niet tot het verboden terrein. Hier valt er wel een en ander te bekijken.
Michelangelo en de Sixtijnse kapel zijn hier niet ver weg…
Heb ik gelijk of niet?
Hebben we ook al gezien. In “The Galery” in Riebeek-Kasteel.
De boze pastoor en de engel… dit hebben we nog nooit gezien.
Nu zetten we koers naar Waterkloof wijngoed en restaurant. Immers om 12u30 hebben we hier een tafeltje besteld. De oprit naar Waterkloof heeft veel weg van een panoramische route. Waterkloof Wijn Estate werd ooit door een beroemde Zuid-Afrikaanse recensent het ‘James Bond Estate’ van Zuid-Afrika genoemd. Al voordat je bij Waterkloof aankomt, weet je al waarom. Je rijdt langs weilanden ruige paden en wordt getrakteerd op schitterende uitzichten. Als het wijnlandgoed en de oceaan bij False Bay langzaam opdoemen, weet je dat je deze wijntour niet snel zult vergeten.
Reeds van ver is het imposante restaurant te bespeuren. Je kunt er inderdaad niet naast kijken. Wat hebben die mensen lef gehad om een bunker neer te planten tegen een bergflank. Prachtig geïntegreerd in de natuur.
Ditmaal zitten we wel in een culinair topniveau. Maar dat komt omdat er ook nog iets valt te vieren.
Onze ober heeft meer werk om te vertellen wat er op ons bord ligt dan wij tijd nodig hebben om dat bord te ledigen. Maar de exotische smaken zijn top.
De culinaire hoogstandjes bereiken het topniveau met een tonijnbereiding. Na al deze smaakjes vertikken we het om ook nog een dessertje te nemen. Het is intussen al een stuk in de namiddag. We zetten dus maar best onze weg verder.
Op de parking hebben we nog een kort gesprekje met Lottie…
We passeren ook het aards paradijs waar Eva weeral bezig is die arme Adam te verleiden…
De geschiedenis herhaalt zich… Adam bij nogmaals in de appel.
We doorkruisen de wijnvallei. Om de haverklap passeren we hectarengrote domeinen, het ene nog imposanter dan het andere. Hilde herinnert zich dat iemand hoog had opgelopen met “Morgenster”. Even zien dus of het klopt.
Het is bijna 17 uur en de meeste bedrijvigheid is al stilgevallen.
“Morgenster” heeft niet hetzelfde imposant historisch gebouw als we van de meeste wijndomeinen gewoon zijn. Maar het ligt wel in een prachtige omgeving.
Aan de bar van de proeverij staat een imposant kunstwerk. We hebben er het raden naar wat de bedoeling is… Misschien om niet te gulzig te zijn bij het proeven?
Morgenster kweekt ook olijven, en je kan er zelfs een proeven houden van olijfolie. Misschien suggereert het beeld van daarnet dat met de olijfolie van Morgenster alles goed naar binnen glijdt.
De laatste tractor van vandaag komt het erf opgereden…
Ik mag zelfs een eindje meerijden.
Hilde poseert nog even in het prachtige decor. De wijndomeinen zijn nu wel stilaan welletjes geweest en we trekken terug naar onze “Alpha Bed”.
Onderweg rijden we nog de township van Franschhoek voorbij. Alleen al aan de wasdraad valt niet in te schatten met hoeveel ze in zo’n kotje samenhokken. Grote tegenstelling met die wijnkastelen van een paar kilometer verderop.
De straat is waar ze thuis zijn…
De afval vliegt waar hij vliegen wil…
En de spoorweg dient ook als wandelpad.
Na deze confrontatie met de andere kant van de medaille zal en paar uurtjes uitblazen aan of in het zwembad van “Alpha Bed” wel deugd doen.
Vanavond rijden we naar het centrum van het stadje “Strand”, een paar kilometer hiervandaan. We komen één minuutje te laat voor de zonsondergang maar we kunnen toch nog een beeldje schieten van de gloed achter de bergen.
Na de culinaire hoogstandjes van deze middag willen we het vanavond bij een sobere snack houden. “De brasserie” tegenover het strand lijkt ons de ideale locatie. Temeer daar deze zaak gerund wordt door Joep, een Belgische bowlinguitbater uit Nieuwpoort. Zestien jaar geleden heeft Joep zijn hebben en houden in België opgegeven om te versassen naar Zuid-Afrika. Hij kocht hier een wijn estate en sinds een paar jaar is hij de trotse eigenaar van deze “Brasserie” aan het strand van “Strand”.
Het mooiste van het verhaal is dat Joep in zijn Belgische periode een goede klant was van Luc. De twee hebben zich sindsdien nooit meer ontmoet. Deze confrontatie hier in de “Brasserie” wordt dus een hartelijk weerzien.
Voor een licht dineetje houden we het bij een starter, zes scampi’s in tempura. Bij het verlaten van “De Brasserie” moet er natuurlijk nog een afscheidsfotootje gemaakt. De nieuwe Afrikaanse madame van Joep staat (toevallig) ook op de foto. Mooi besluit van een mooie dag.
Als we op de kamer komen krijgen we nog een facetime oproep van zoon Mehdi. En we krijgen ook kleinzoon Julien in ’t vizier. Plezant toch dat je life kan kijken en spreken met de familie, en dit op 8.000 kilometer van elkaar.