Dinsdag 23 februari. Een daguitstap naar Tulbagh.

Na het ontbijt en de babbel met Pieter en Anja maken we ons klaar voor de rit naar Tulbagh. We hebben tijd en daarom nemen we de Bains Kloof Pas. Deze weg is veel trager maar oooh zo veel mooier dan de normale baan naar Tulbagh. Sinds 1934 is de pas geasfalteerd, maar dat is dan ook de enige verandering sinds de opening in september 1853. Bouwer was Andrew Bain, de vader van de beroemde Thomas Bain.

Het werk werd gedaan door gevangenen die daarvoor in kleine huisjes werden gehuisvest langs de route. Het eerste huisje heeft gestaan bij ‘Eerste Tol’ , maar er zijn geen overblijfselen meer. In totaal heeft de aanleg 1608 werkdagen gekost: niet veel als je het toenmalige werkmaterieel in ogenschouw neemt! Drie arbeiders verloren hun leven bij de aanleg van de pas.

In een dalletje bemerken we plots een wijnveld waar de pluk volop aan de gang is. Dat willen we toch eens van dichtbij zien.

Het zijn zowel vrouwen als mannen die bij de pluk betrokken zijn, en vanop meer dan honderd meter horen we ze roepen, lachen, zingen, gieren en tieren.

De druiven worden geplukt en in bakken gegooid.

Eenmaal de bakken gevuld worden ze naar de aanhangwagen van de traktor gedragen en erin gekieperd.

De druivenplukkers vinden het sympathiek om eens gefilmd te worden.

De meeste vrouwen hebben hun aangezicht ingesmeerd met een rode aarde zalf. Dit om zich te beschermen tegen de hevige zonnestralen.

Nog zo eentje…

Lastig werk, maar altijd met de glimlach.

We vervolgen onze weg op de Bains Kloof Pas. En al vlug begrijpen we waarom er een hoogtebeperking was aangegeven bij het begin van de pas.

Veertig kilometer verder en een uurtje later bereiken we het stadje Tulbagh, een stadje met een lange geschiedenis.

In 1969, meer bepaald op 29 september, beefde de aarde in Tulbagh en dit had als gevolg dat vele historische gebouwen in dit gebied verwoest werden en dat 9 mensen om het leven kwamen.Het pittoreske stadje ligt net op het mediterraans plateau. Een geluk bij een ongeluk betekende dat dit stadje praktisch volledig terug moest worden opgebouwd, voor Zuid-Afrika was dit meteen de grootste reconstructie ooit. Vele huizen in Tulbagh zijn in Kaap-Hollandse of Victoriaanse stijl opgetrokken en geklasseerde gebouwen.

In het Infocenter van Tulbagh kopen we een toegangsbewijs voor vier verschillende  historische locaties. We starten met het “oude kerk volksmuseum”. We worden hier geconfronteerd met foto’s, afbeeldingen en teksten van die verwoestende aardbeving uit 1969.

In het winkeltje “Things I love” kan je ook een drankje en een versnapering krijgen. Omdat we vanavond op restaurant gaan besluiten we ons vanmiddag te beperken tot een pannekoekje.

En wat voor een pannekoekje…

In het winkeltje hangt een niet mis te verstane tekst over hun chocoladeproeverij; “De chocolatier is op dieet, dus geen proeverij tot 10 maart.

De vervangster van de chocolatier is (nog) niet op dieet.

en ik ook niet!Er resten ons nog twee historische huisjes en het kerkhof. Daar is het wel eventjes schrikken als ik mijn eigen graf ontdek. Om van de emotie te bekomen gaan we nog een koffietje tippen in Tulbagh Hotel. En dan de terugweg naar Wellington. Ditmaal echter niet over de Bains kloof pas maar wel over de directe weg.

Nu een paar uurtjes voor elk wat wils. Voor Hilde is dat uiteraard met de voetjes in het zwembad. Daar heeft ze een lange babbel met Pieter.

We gaan vanavond eten bij “Noop” in Paarl. Omdat het wel twintig minuutjes rijden is heeft Pieter aangeraden om met de taxi te gaan. En vrouwtje Anja heeft een afspraak gemaakt met taxi Marco om 19u15.  Op de minuut juist belt Marco aan, en dit met een magnifieke Cadillac. Het is van 1951 geleden dat ik nog eens in een Cadillac zat. Deze van Nonkel Valère (Devos). Heerlijk; ik voel me terug kind.

Restaurant “Noop” verdient dat de klanten per Cadillac aankomen. Super gezellig, en voor de gelegenheid zit het ook stampvol. Carmen, onze dienster staat ons bij om te kiezen uit het uitgebreid menu.

Dominique neemt twee starters; een bisque d’homar en een carpaccio van springbok.  Hilde neemt haar lievelingsvis de kingklip, Luc bestelt een eendefilet en ikzelf houd het bij een filetstuk van springbok. Om 21u30 We laten we Carmen onze taxi Marco opbellen. Tien minuutjes later staat hij voor de deur. Nog goed dat we per taxi zijn gekomen, want onderweg is er een serieus accident gebeurd. Er volgt al vlug een lange file maar Marco kan ongestoord doorrijden. Tegen 22 u rijdt de taxi ons voor aan de poort van “Ons Stee”. Weeral een geslaagde avond.