Vandaag 10 maart. Onze kinderen Caroline en Bert vieren vandaag hun huwelijksverjaardag. We zijn er vroeg bij en trachten hen een originele foto te sturen om te tonen dat we hen niet vergeten zijn. Toevallig hangen er twee hartjes boven ons bed. Hilde poseert op bed onder die twee hartjes en in mijn mooiste calligrafieschrift schilder ik de namen Bert en Caroline op de muur. Als dat niet origineel is!
Het restaurant van “Ballinderry” heeft sinds verleden jaar een nieuwe facelift ondergaan. Boven het buffet hangt nu een reuzegrote zwartwit foto met olifanten. Je kan er niet naast kijken. We ontbijten samen met Jan en Christiane en bespreken onze planning voor de komende dag.
Na het ontbijt zijn we nog steeds niet klaar met de planning en wordt er verder gediscussieerd tussen de schapen in de tuin.
Intussen ben ikzelf nog steeds hopelijk op zoek naar een cheetah voor kleinzoon Julien.
Voila, het is beslist. We trekken naar Montagu voor een ganse dag. We worden uitgewuifd door Sjackie, de vader van Youkie. Sjackie schijnt 17 jaar oud te zijn en heeft waarschijnlijk niet lang meer te gaan.
Bij het rond punt aan het buitenzijden van Robertson vangen wij nog een glimp van de zondagse eredienst van de Zionisten. De Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Afrikaanse spiritualiteit en gebedsgenezing staan in deze kerk centraal. Hier op deze openluchtplek hebben ze elke zondag hun dienst. Deze vangt aan om 10 uur in de voormiddag en kan soms duren tot 16 uur in de namiddag. We houden hier een halte. Op het ogenblik dat we iets te dichtbij komen stappen onmiddellijk twee dienaren op ons af, en die komen ons de les spellen. Vanaf dit punt blootsvoets, op een grote afstand blijven om toe te kijken, en zeker niet fotograferen noch filmen. Voor mij is dat net ietsje teveel gevraagd en we kuisen dan maar onze schop af.
Iets verderop passeren we dan een soort parochiezaaltje waar een grote groep mensen naar buiten trekt. De zondagsdienst is hier net afgelopen. Spijtig… We hebben nog een babbel met een paar gelovigen en ook met drie jonge rakkers. Eén blanke en twee zwarte. Ze beweren boezemvrienden te zijn. Dat verdient natuurlijk een petje.
En zoals gewoonlijk hoort bij elk petje een foto.
Enkele kilometer buiten Robertson maken we onze eerste stop. Bij Mo & Rose at Soekershof. In deze guesthouse hebben Jan en Christiane nog gelogeerd, en ze willen deze persé eens laten zien. De sympathieke Italiaanse uitbaatster Monica brengt ons een apéritiefje en we nestelen ons op het terras aan de pool.
Mo & Rose geniet mee van de aanpalende cactuskwekerij. Een prachtige tuin met tientallen prachtige exemplaren geven inderdaad een grote meerwaarde aan dit boutique guesthouse.
Jan is één en al oor (en oog) voor de Italiaanse Monica
We zetten onze tocht naar Montagu verder. We rijden door de prachtige rotsen van de Du Toits Kloof Pass. En dan plots… begint het te regenen. De eerste druppels in weken. Maar het blijft bij druppels. Tien minuten later is het zonnetje alweer van de partij.
Enkele kilometer voor Montagu is er een stop van 10 minuten wegens één rijvlak afgesloten door wegenwerken. Voor ons staat een gesloten bakkie met een ganse familie achterin. Waarschijnlijk op terugweg van één of andere kerkdienst. Wederkerig zitten we saluukes uit te wisselen en gekke smoelen te trekken. Uiteindelijk spring ik uit de wagen met twee Lotto petjes. En als ze welkom zijn…
Het is zondag en de straten in Montagu zijn leger dan leeg. Geen kat… Op uitzondering van de ibissen in de grote boom aan het marktplein. Die blijven maar doordoen… De stoep onder de boom is wit en de geur krijg je er van honderd meter ver nog bij.
Gelukkig is er nog “Die kloof padstal”, een afspanning met winkeltjes, en waar elke zondagmiddag een zanger zijn ganse repertorium laat horen.
Aanpalend is er ook een grote shop met allerlei leuke dingen. Hier een afbeelding van kwallen. Ik mocht er een foto van nemen omdat ik de juffrouw van de shop vertelde over een mijn vriend Luc, een befaamd kwallenkenner.
Hilde is ook van geen grapje vervaard.
In de tuin van de padstal hebben we een tafeltje niet te ver van de vedette van deze middag; André Dozi. Omdat we vanavond weeral bij Luc en Hilde te gast zijn houden we het alle vier bij een croque monsieur.
Intussen genieten we van het zang- en gitaartalent van André Dozi. Hij zingt songs uit de 60’s, 70’s en 80’s zowel in het Engels als het Afrikaans. Van “Streets of London” tot “Red, red wine” en in ’t Afrikaans “As jy slaap”. Maar nu hij in het Afrikaans zingt vinden wij dat de stem van dienen André geweldig goed lijkt op een Brugse BV die sinds een paar jaar ergens op onze aardbol ondergedoken is. Als hij “Teddy bear” inzet, dan zijn we er alle vier bijna zeker van… dit moet hem zijn.
Wij zijn danig enthousiast over zijn performance en hijzelf vindt het super dat we zo goed meeleven. Na zijn song van “teddy bear” nodigt hij Jan uit als tweede gitaar en onze dames Hilde en Christiane om backstage mee te neuriën. Daar gaan ze dan met “Let it be”. Ongelofelijk… Het voltallig publiek (nog vier tafeltjes) gaat uit de bol.
Als Roger (pardon, André) een pauze inlast om efkes uit te blazen en zijn CD’s aan de man te brengen kan ik hem ook even strikken zonder bril… maar ja, dat is hem. Nu al zijn zorgen voorbij zijn en hij ook zijn baard liet groeien heeft hij wel een verjongingskuur ondergaan.
Als hij dan met de CD’s tevoorschijn komt zijn we het helemaal zeker. We hebben hem gevonden! Als hij verneemt dat we Belgen zijn is hij één en al interesse. Hij weet nog niet dat Eddy Wally gestorven is. Bij het horen van dat nieuws vraagt hij of we hem de tekst “Als marktkramer ben ik geboren” niet kunnen bezorgen. Hij zou er een Afrikaense versie van maken.
Wel, wel, was me dat een belevenis. We rijden rustig terug naar Robertson waar Luc al een kleine studie zit te maken over de wijn die hij ons vanavond zou kunnen aanbieden.
En Hilde; zoals altijd weeral in de weer.
Vanavond krijgen we een overheerlijke kingklip op ons bord met mi-cuit groetjes.
Daar moet op getoast worden hé Christiane!
Het dessert is ook niet te versmaden.
Na deze exquise maaltijd komen Luc en Hilde nog een beetje bijzitten aan onze tafel. Na hetgeen ze vanavond gepresteerd hebben zien ze er nog jeugdig en fris uit. Het ligt er wel vingerdik op dat ze zich “jeunen” in Zuid-Afrika. Hopelijk kunnen we hier nog regelmatig eens terugkomen.
Jan en Christiane bezegelen bovenstaande bedenking met een klinkende mondkus.