Aan mooie liedjes komt ook een einde. Zo ook aan ons verblijf in “Ballinderry”. Tijd voor onze jaarlijkse afscheidsfoto.
Jan en Christiane blijven nog tot vanmiddag in “Ballinderry”. Ze vertrekken dan richting Kaapstad, want vanavond hebben ze hun vlucht terug naar België.
Wij hebben meer dan 350 km af te leggen, dus hoog tijd om te vertrekken. Wr rijden weeral door prachtige landschappen en spijts de blauwe lucht dwarrelen er prachtige wolkjes door de hemel.
We rijden door het stadje Worcester en genieten er van enkele mooie straattoneeltjes.
Volgende stop maken we in het dorpje “De Doorns”. Hier willen we nog even terug naar “Karoo 1”, een nederzetting midden de natuur. Hotel, restaurant, feestzalen, kunstgalerij en nog veel meer.
Zelfs een kapel voor de huwelijksmissen.
In het domein krioelt het van de met de hand vervaardigde schaapjes. Honderden…
Hilde wil er zelfs eentje meenemen, maar dat mag natuurlijk niet. Het domein ziet er wel ietsjes verloederd uit. We drinken een koffietje in de open bar. Aan de serveuse informeren we naar de familie Woestyn uit het Belgische Knokke, de eigenaars van “Karoo 1”. De juffrouw vertelt ons dat het domein sinds meer dan een jaar van eigenaar veranderd is. Het zou nu in handen zijn van de franse wijnmaker van de Bergérac wijnen. Voilà, dat weten we nu ook weeral.
Niet alleen schapen maar ook een resem andere kunstwerken.
Deze man staat hier al een paar jaar in de natuur. Maar sinds dit jaar staat hij er wel deerlijk “bekakt” bij.
Onze volgende stop ligt slechts een tiental kilometer verderop. Het koloniale dorpje “Maatjiesfontein” is slechts een voorschoot groot, maar heeft toch wel een en ander te bieden. Het hotel “Lord Milner” kan direct dienen als decor voor een of andere film uit de vroege vorige eeuw.
En de outfit van de dienstmeisjes is ook reeds aangepast.
Zonder woorden…
In de bar van het hotel kunnen we een kleinigheid eten. Hilde eet een quiche met spinazie en ik hou het bij een stuk appeltaart met een bolletje vanille-ijs.
Intussen is het bijna 14 uur en we hebben nog een dikke 300 kilometer te gaan. Vanaf nu niet te veel oponthoud meer. Maar we zitten op de vlotte N1 en er is zeer weinig verkeer. Dat maakt dat we tegen 17 uur gezwind Prince Albert binnenrijden. Danke chauffeur (zegt Hilde).
TomTom begeleidt ons foutloos tot voor de poort van van onze nieuwe thuis voor de drie volgende nachten, “The Olive Thrush” (De olijf lijster). De Nederlandse eigenaar Paul ontvangt ons zeer vriendelijk, en binnen de kortste keren kennen we de volledige open en den toe.
Prachtige ruime kamer, en…
…zeer mooie tuin. De tuin is voor ons alleen, want “The Olive Thrush” heeft maar één cottage. Wij zijn hier dus heer en meester. Zalig…
Alhoewel we Prince Albert redelijk kennen trekken we toch nog even op verkenning. De dorpskern van Prince Albert is als een kleine oase in de uitgestrekte leegte van de Kleine Karoo, die hier overgaat in de Grote Karoo. Riviertjes dwarrelen uit de Swartberg Bergen naar beneden en irrigeren de omliggende valleien en het stadje. Langs de hoofdstraat vind je een aaneenschakeling van kleine kunstgalerijen, restaurants, antiekwinkels, … We lopen langs het restaurant-cafeetje “Lazy Lizard” en herinneren ons dat Joe, de eigenaar van die keet, ons verleden jaar uit de nood hielp met een computerprobleem. We lopen binnen, bestellen een cappuccino en inderdaad, Joe herkent ons ook nog. “Ullie zijn toch van België?” informeert hij. Wij bevestigen, en daarop vertelt hij een verhaal van zeven Belgische studenten die hier in Prince Albert stage lopen. Ze wonen in enkele huisjes hierachter en omdat die huisjes tamelijk bekrompen zijn mogen de zes meisjes en één jongen alle dagen gebruik maken van Joe’s zwembad. En vraagt of we willen kennis maken… dat moet je ons natuurlijk geen twee maal vragen.
Er zijn er vier van de zeven aanwezig. Drie meisjes en één jongen. Zijn de meisjes wel alle drie van het Antwerpse zeker. Samen met Hilde maakt dit vier A’s op een rij. De studentes doen hier twee maand stage in verschillende scholen van Prince Albert. Ze geven voltijds les in ofwel lagere ofwel middelbare graad. En ze vinden het stuk voor stuk super aangenaam en leerrijk. We trakteren ze op een drankje en luisteren naar hun enthousiaste verhalen. Op het einde van hun twee maand kunnen ze ook nog een drietal weken rondtrekken in Zuid-Afrika. Gelukkige jeugd!
Als afscheid hoort daar natuurlijk ook nog een selfie bij.
Intussen is het reeds bijna 20 uur geworden, en de innerlijke mens begint hem weeral eens te manifesteren. De “Gallery Café” ziet er een gezellige doeninge uit en we hebben geluk; er is nog één tafeltje vrij. De naam “Gallery Café” liegt er niet om, want we moeten drie expozaaltjes en evenveel gangen door voor we de consumptiezaal bereiken. We bemerken zelfs een heuse “Degloire”, of zou het een “Jackson Pollock” zijn?
De ober sleurt een stoel bij aan onze tafel en poot er een reuzegroot bord op met “the specials of the day”.
We houden het bij de lamsschouder met verse groentjes en puree aardappeltjes. De ober dringt aan op een dessertje, maar dat kan er echt niet meer bij.
Nu nog een uurtje bloggen en ’t beddeken in. Slaapwel en tot morgen.