Met een beetje spijt in ons hart nemen we vanmorgen afscheid van Oudtshoorn en van Lhangana Lodge. Maar we moeten verder. Vandaag naar Wilderness.
Van andere gasten in onze lodge hebben we danig veel lof gehoord over een wildlife ranch hier in de geburen waardoor we besloten hebben er ook eens naartoe te trekken. We hebben vandaag toch niet veel kilometers af te haspelen.
Op het eerste zicht schijnt “Cango Wildlife Ranch” inderdaad een mooie realisatie. Het zal niet moeilijk zijn om hier een paar uurtjes door te brengen.
Beginnen doen we bij de reptielen, en het zijn er heel wat.
In alle formaten, maar ook in alle kleuren.
Een aalvlugge otter… schichtig diertje.
Deze krokodiel is ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Alhoewel Ed, onze gids, dat wel tracht te doen.
Als het meerkatje ons ziet gaat het meteen poseren. Een fotomodel zou het niet beter doen.
Nu naderen we de parken waar de grote katachtigen huizen. Ed vertelt eerst één en ander over de specifieke eigenschappen van elk van die dieren. De leeuw, de cheetah, de tijger de caracal en de wilde katten.
Een tijger in de lommer van een boom. Mooi toch dat we zo dichtbij kunnen komen.
Iets verderop ligt er een nijlpaard te soezen aan de rand van een waterplas.
En wat dacht je van die vijf jonge cheeta’s. Precies knuffeltjes zou kleinzoon Julien zeggen.
Met dit lemur aapje wil Hilde ook wel eens knuffelen.
En nu nadert het grote moment, “le moment suprème”. Als we geen zonnebril dragen, als we handen en schoenen ontsmet hebben, als we beloven van de dieren alleen maar langs achteren te benaderen en als we ook niet zullen roepen of schaterlachen, dan mogen we onder begeleiding van drie bewakers binnen in het park van de cheeta’s.
Hilde voldoet aan alle bovenvermelde eisen, en zij mag als eerste cheetah Tachee gaan strelen. Bang van een kip, maar een cheetah kan haar niet deren. En ze kan er nog bij glimlachen ook.
Ikzelf durf niet alleen, maar samen met Hilde zie ik het wel zitten. En Tachee laat het hem allemaal maar welgevallen.
Hilde is intussen ook al beste vriendin van Jany, één van de drie bewakers.
Intussen liggen de twee zussen van Tachee ons te beloeren. We vragen aan Jany om ze ook eens te mogen aaien, maar dat mag nu net niet. Al bij al is dit niet zo erg; we hebben Tachee mogen aaien, en onze dag kan niet meer stuk. Maar nu moeten we wel vlug de baan op naar andere oorden.
Anderhalf uur later rijden we door George. ’t Is al een stuk na de middag en dus maken we een kort oponthoud bij een Italiaan “Primi Piatti”. Op de parking valt het verschrikkelijk mooi fietsenrek op. Een echt kunstwerk.
We bestellen één pizza Régina om te delen, en dat is nog te veel. Het laatste stukje krijgen we niet op.
Nu zetten we koers naar Wilderness. Slechts 12 kilometer voorbij George. Volgens bovenstaande publiciteit ” the place to be “. We zien wel…
Onze B&B “Haus am Strand” heeft zijn naam niet gestolen; hij ligt letterlijk aan het strand.
Mooi huis, prachtige tuin die direct uitmondt op het strand. Wij wonen op de middelste kamer van het gelijkvloer. Ons deurtje staat al open…
Onze ruime kamer is ook zeer verzorgd.
Van de tuin rechtstreeks op ’t strand. We zijn bijna twee maand onderweg en morgen willen we er onze eerste luie dag van maken. Een ganse dag dolce farniente – zalig nietsdoen. Hilde ziet het al zitten, en ik natuurlijk ook.
“The Girls” staat overal aangestipt als eentje van de topdrie in Wilderness. We spreken dan wel over restaurants. Het ligt maar tweehonderd meter van “Haus am Strand”. Ideaal voor vanavond dus.
Het is een gezellige keet, maar girls vallen hier vooralsnog niet te bespeuren. De kaart vermeldt voornamelijk visspecialiteiten. Hilde vraagt haar geliefde vissoort, een kingklip. En ikzelf kies voor gamba’s.
Daarbij een flesje wijn, en meer moet dat weeral ziet zijn. Een Chenin Blanc “Carpe Diem”
Die gamba’s met een assortiment sausjes zijn overheerlijk, en Hilde’s kingklip mag er ook best zijn. Weeral een aangename en goede ervaring. Viva the Girls.
