De dag begint een beetje luguber. Er ligt een dode muis op het gras tegenover onze kamerdeur. Als dat maar geen ongeluk brengt. Het muisje doet me wel even terugdenken aan het gedichtje uit onze kinderjaren;
Er is een muisje gestorven,
het heeft van het snoepen zijn maagje bedorven,
Ooh muisje, ooh muisje,
had je van het snoepen je maagje niet bedorven
dan waar je zeker nooit gestorven
Vooraleer we ons richting Calitzdorp begeven wippen we eerst nog efkes binnen in de Vodacomwinkel. Ditmaal is het mijn airtime kaartje die elke dienst weigert. Het is weeral vlug opgelost want mijn 10 Tb zijn opgebruikt, en er zit niet anders op dan terug 399 Rand te betalen voor nogmaals 10 Tb. We rijden het dorp uit en een dertigtal kilometer verder komen we in de prachtige omgeving van Kruisrivier.
Eenmaal Kruisrivier voorbij rijden we langs verschillende struisvogelboerderijen. De ene nog uitgestrekter dan de andere. We zijn even nieuwsgierig als de vogels zelf, dus trakteren we ons op een korte stop.
Die beestjes blijven bekoren. Ze komen met hun lange nekken tot over de omheining.
Ik wil wel eens een super close-up nemen van mister Sruis. Maar net op dat eigenste schiet zijn bek vooruit en pikt hij pardoes in de zonnekap van mijn camera. Gelukkig is die kap vervaardigd uit harde kunststof en zeker niet eetbaar.
Ik kom er gelukkig vanaf met een verschot en een vette schram op mijn zonnekap. Maar ik houd er toch een mooie close-up aan over.
Wat verder moeten we afremmen voor een reuze schildpad die tergend traag de baan dwarst. Het beest is zeker 60 centimeter lang.
Goed twintig kilometer nog te gaan. We komen op een gravelbaan die langs de Swartbergpas tot in Calitzdorp loopt. Deze track is werkelijk een verborgen juweel. Net voorbij een kruising waar we moeten kiezen tussen de Cango Caves en Calitzdorp staat midden in het groen de galerij van Roger Young. “STUDIO”.
Roger is enerzijds een ervaren meubelmaker, en anderzijds een schitterend kunstfotograaf. Sinds een viertal jaren brengen we hem telkens een bezoek. Roger heeft indertijd ook eenmaal aan de Rociobedevaart deelgenomen in Zuid-Spanje. Het jaar daarop heb ik hem mijn film over die bedevaart opgestuurd, en sindsdien kan niets meer stuk.
Links een foto uit Roger’s prachtcollectie en rechts een ambachtelijke kast, ook van Roger’s hand. Veel meubelen staan er niet, want het meest werkt hij op bestelling.
Deze foto spreekt voor zichzelf. Er zijn twee kamers naast elkaar die gevuld zijn met aangrijpende Karoo foto’s, meestal in zwart-wit, en in enkele zonderlinge gevallen in kleur.
Roger troont ons mee naar zijn computerkamer. Fier als een gieter toont hij zijn laatste realisaties, en hij mag er inderdaad fier over zijn.
We nemen afscheid van Roger doch echter niet zonder eerst nog een paar kiekjes te nemen van enkele subtiele hoekjes uit de toonzaal of het atelier.
De eenvoud zelve maar toch mooi…
We zijn maar een paar kilometer van Roger’s Studio vandaan of daar passeren we een geitenboerderij.
Juist op dit eigenste moment moeten er 220 geiten opgeladen worden in een lange vrachtwagen met twee verdiepingen. Is met dat een evenement.
De baas wikt en de geiten beschikken in hun lot… op weg naar de slachterij.
Zelfs Hilde help een handje mee.
De meisjes van de boerderij zijn gelukkig met hun Lotto-petjes.
Wat een mooie omgeving…
Eindelijk rijden we Calitzdorp binnen. Het is al een eind na de middag. Dus gaan we eerst een kleinigheidje eten in “Die Handelshuis”. Voor elk een quiche en een frisdrank.
Aan de verbruiksaal van “Die Handelshuis” is er ook nog een kleine shop. Hier vallen onze ogen op “weeral” een laatste avondmaal. Met Marilyn in de rol van Christus en allemaal filmsterren in de rol van de apostelen. Maar genoeg gedraald nu; we moeten dringend verder naar onze vriendin en kunstenares Marinda Combrinck.
Marinda heeft juist bezoek van een buurvrouw. Maar ze is zo content van ook ons terug te zien. ’t Is tenslotte weeral een jaar geleden.
André, de man van Marinda (links op de foto) is buiten in de weer. Hij is kaders aan het maken om Marinda’s schilderijen in te kaderen. En ook hij heeft een vriend op bezoek. Wat zijn dat hier toch gelukkige mensen. Je ziet het zo van hen afdruipen.
Intussen heeft Marinda zich al ingenesteld in haar atelier, alwaar ze de laatste hand aan het leggen is aan een schilderij naar het idee van onze Belgische impressionist Emile Claus. Op onze vraag als zij niet aan kopiëren toe is verdedigt ze zich heftig door te stellen dat zowel de afmetingen als de verhoudingen van het schilderij volledig anders liggen.
Het ziet er inderdaad prachtig uit. Bravo Marinda!
We verlaten nooit Marinda’s atelier zonder een “specialleke” met de voetjes.
Na het afscheid aan Marinda en André rijden we terug door het idyllische landschap van de Swartbergen naar Oudtshoorn.
We maken nog een stopje bij een jong moedertje die met een baby van 4 weken over straat loopt.
En die jongeling met zijn fiets moet ook nog op de foto.
’t Is bijna 18 uur als we terug in Lhangana lodge aankomen. Nu een paar uurtjes uitblazen doet goed. Voor het souper gaan we terug naar “Nostalgie”, hetzelfde restaurant als eergisteren. Toen was de struisvogelsteak danig goed zodat we besluiten om hetzelfde bestellen. We hebben er geen seconde spijt van gehad.