Je gelooft het niet, maar om 7 uur in de morgen zit Pedro ons al op te wachten aan onze tent. Hebben wem dan toch een beetje teveel verwend gisteren avond?
We zijn afgesproken om 12 uur aan de receptie, en Jane en Tom staan ons al op te wachten om te vertrekken. Zowel de omgeving als de outfit zijn al volledig afgestemd op de activiteiten van vandaag. Alhoewel…
met deze outfit is het nog beter aangepast. De Game drive is maar voorzien om 14 uur en we gaan nog in het stadje Addo een (halve) Pizza eten bij restaurant Lenmore. Kwestie dat we sterk staan om straks die wilde dieren op te vangen.
Een kwartiertje voor tijd staan we aan de check-inn van Schotia. Het heeft nog wat voeten in de aarde om alles in goede banen te leiden, want er staan meer dan honderd mensen verzameld om hetzelfde te doen als wij. Maar we hebben (weeral) super veel geluk. Wij mogen in de laatste game landrover. Deze biedt plaats aan tien personen en we zijn maar met zeven. Samen met ons viertal komen nog drie Oostenrijkse toeristen onze wagen vervoegen.Op alle rijen van drie zitten we dus maar met twee, zodat er niemand in het midden moet zitten. De zevende persoon mag naast de driver; en het lot valt op CD.
Reeds na enkele minuten ondervinden we dat Nick uit het goede driverhout gesneden is. Hij weet voortdurend boeiende weetjes en anekdotes over de dieren te vertellen. En bij de minste gelegenheid verlaat hij de bereden paden om offroad te gaan.
De eerste confrontatie is er eentje met een groepje hartenbeesten. Hartenbeesten zijn van de familie van de antilopen. Indertijd kregen ze hun naam toebedeeld door de Boeren die vonden dat het dier gelijkt op een hert.
Iets verderop een groepje impala’s. De impala heeft een uitstekend gehoor en reukzin, waardoor hij vijanden al van ver kan waarnemen. Het zicht is echter vrij slecht ontwikkeld. Bij gevaar kunnen ze zeer snel wegvluchten, waarbij ze sprongen kunnen maken van elf meter lang en drie meter hoog. De impala leeft in kleine kudden van minstens 6 dieren.
Een giraffe komt ook nog van achter een bosje kijken. Een giraffe heeft een zeer goed en scherp gezichtsvermogen. Bovendien kunnen giraffen kleuren onderscheiden. Van alle dieren die op de savanne leven is de giraffe een van de dieren die het verst kan zien, mede doordat de ogen bij de giraffe aan de zijkant van de kop zitten en bij bijvoorbeeld leeuwen voor op de kop. Dit is handig om ook andere dieren te waarschuwen voor gevaar.
Als bescherming tegen de doorns van bomen en tegen stof, hebben giraffen oogleden met zeer lange wimpers. Giraffen kunnen net als mensen de ogen apart van elkaar sluiten. Dit is handig voor als er stof of zand van een bepaalde kant komt ze toch met het andere oog alles in de gaten kunnen blijven houden. Giraffen hebben een normale reukzin. Ze kunnen hun neusgaten sluiten met behulp van spiertjes.
Moeder wrattenzwijn en haar biggetjes komen ook in ons vizier. Het wrattenzwijn is een dagdier. Het leeft bij voorkeur in een licht bebost landschap. Om aan de hitte, droogte en roofdieren te ontsnappen, schuilt het wrattenzwijn in holen. Voornamelijk verlaten aardvarkenholen, maar ook zelfgegraven en natuurlijke holen worden gebruikt. Evenals holen van stekelvarkens en verlaten termietenheuvels. Hele families slapen in deze holen.
Het wrattenzwijn eet vooral gras, maar ook bast, bladeren, insecten en larven, en zelfs uitwerpselen. In het droge seizoen eet het vooral knollen en wortelstokken, in het regenseizoen vooral kort gras. Om te eten laat het zich door zijn voorpoten zakken. De belangrijkste vijand van het wrattenzwijn is de leeuw. Het wrattenzwijn is een sociale soort. Meestal bestaat een groep uit een vrouwtje en haar vrouwelijke nakomelingen. Als groepen zich samenvoegen, zijn dat meestal ook nauwe verwanten, zoals zussen of moeders en dochters. Mannetjes blijven net zo lang bij de moeder totdat deze ze wegjaagt. Tot hun vierde jaar, wanneer de mannetjes volwassen worden, leven ze vaak met andere mannetjes in losse groepjes. Volwassen mannetjes leven solitair.
En dan plots… Dumbo, de olifant. Is me dat schrikken. De olifant behoort tot de grootste levende landdieren. De mannelijke olifanten kunnen een hoogte van 4 m en een gewicht van 7000 kg bereiken. De slurf van de olifant kan gebruikt worden voor vele doeleinden, maar vooral voor het grijpen van voorwerpen. Hun snijtanden groeien uit tot slagtanden en dienen als hulpmiddelen voor het verplaatsen van objecten, om te graven en als wapen tijdens gevechten. De grote oorflappen van de olifant worden gebruikt om de temperatuur van het lichaam te beheersen.
Plots komt Dumbo recht op ons af. Spanning alom… adem inhouden… en wat nu ???
Op het ijzigste moment draait Dumbo zich 45 graden en trampelt schrijlings langs onze landrover weg. O E F F F…
Hilde heeft een klein probleempje met haar Ipad. Of zit de doorstane emotie er voor iets tussen?
Struisvogels in het wild zijn toch nog net iets anders dan in een farm. De struisvogel leeft over het algemeen in paren of kleine groepen van gemiddeld vijf volwassen dieren. Grotere groepen leven samen als paartjes met een crèche jongen. Vaak zijn struisvogels tezamen met andere savannedieren als zebra’s en antilopen te vinden. Dergelijke groepen zien roofdieren eerder aankomen doordat zij elkaars zintuigen aanvullen: struisvogels hebben een beter zichtvermogen, terwijl de hoefdieren een sterk ontwikkelde reukzin hebben.
Intussen heeft Nick (op eigen risico) al een paar keren de landrover verlaten om sporen te zoeken. Hij heeft het vermoeden dat hier in de laatste uren leeuwen moeten langs gekomen zijn.
Inderdaad, dit zijn geen leeuwen. Maar wel twee logge neushoorns. De neushoorn heeft een krom naar achteren groeiende hoorn net achter het beweeglijke deel van de neus.
De neushoorns worden in meerdere of mindere mate bedreig in hun voortbestaan, dit door de wereldwijde verhandeling van producten van de hoorns. Nick weet ons hier een en andere anekdote over te vertellen.
De neushoorn kan elke dag wel honderd liter water drinken en tientallen kilo’s vast voedsel naar binnen spelen.
Het wordt stilaan avond en Nick gaat rechtop de motorkap van zijn landrover staan om toch maar de leeuwen te ontdekken.
Allé Nick, waar zijn ze?… Ik ben er klaar voor hoor!
Uiteindelijk krijgen we de ultieme beloning voor ons geduld. Op een schaduwrijke plek liggen ze met z’n drieën te rusten. Nick rijdt ons tot op een tiental meter van de dieren vandaan. Machtig!!!
Moeder Liona ligt te slapen terwijl vader Lion alles aan het bespieden is. De leeuw staat in grote delen van de wereld bekend als de koning van de dieren. In Europa heeft hij deze rol overigens pas in de loop van de middeleeuwen overgenomen van de bruine beer.
De leeuw is vaak onderwerp van folklore en symboliek geweest. Zo staat de leeuw afgebeeld in de wapens van verscheidene landen, streken en steden, waaronder Nederland en België. Hoewel het mannetje Lion er met zijn manen heel indrukwekkend uitziet doen de vrouwtjes het meeste werk bij de jacht. Leeuwen leven in groepsverband (de enige katachtige die voornamelijk in sociale groepen leeft) en leeuwinnen gaan in de regel samen op jacht.
Het begint stilaan avond te worden. Nick heeft een plaatsje gevonden om een sanitaire stop in te lassen en ons de gelegenheid te geven om wat warmere kledij aan te trekken.
Nu allemaal wat beter ingeduffeld…
En inderdaad… een half uurtje later krijgen we een prachtige zonsondergang te zien.
Bij het licht van de ondergaande zon zien de dieren er al veel onschuldiger uit.
Na een drive van meer dan vier uur worden alle deelnemers verwacht aan een immens grote lapa. In het midden is er een groot vuur, en op de zijkanten staan er reuze buffetten op ons te wachten. Gedurende anderhalf uur kan hier nagekaart worden met drankjes en eten à gogo.
Met de zeven deelnemers uit onze landrover en samen met Nick hebben we een gereserveerde tafel. Prachtig georganiseerd allemaal. Hier leren we ook zowel de Oostenrijkse mensen, onze engelse dokters en ook Nick nog iets beter kennen.
Tegen 20 uur voert Nick ons terug naar de receptie waar onze eigen wagens staan. Hij kan echter niet laten om enkele ommetjes te maken en met zijn grote schijnwerper nog enkele dieren in het donker te spotten. In dat felle licht zien de dieren, hier drie zebra’s, er als het ware nog mooier uit.
En jawel, ook nog een paar wildebeesten.
En om in schoonheid te eindigen, de kers op de taart; nog een paar olifanten. Was me dat een mooie dag! We nemen afscheid van Nick, en Tom voert ons zeer voorzichtig naar onze Kudu Ridge Lodge. Daar drinken we nog een glaasje aan de bar van Brian en Jenny. Immers, we moeten nog onze wedervaren van vandaag vertellen. En of we goed zullen slapen…
Ik heb zojuist mijn achterstand ingehaald en jullie laatste verslagen en foto ’s met belangstelling doorgenomen. Het blijven boeiende reportages. Wel een schril contrast tussen al dat moois daar en de ontspannen sfeer, terwijl we hier met terreur en angst geconfronteerd worden. Geniet er dus maar dubbel van !
Genegen groeten van Pierre en Christiane
Het doet me natuurlijk terugdenken aan mijn bezoek aldaar en inderdaad vooral de olifanten maakten een (blijvende) indruk. Fantastisch ook dat je Hilde daar zo gemakkelijk
meekrijgt : ik kan haar nog niet meekrijgen naar mijn kiekekot!