Vanmorgen zit er een ibis aan het vogel ontbijttafeltje in onze tuin. Omdat er geen andere gasten zijn in “Bitou River Lodge” blijft er heel wat brood over voor de vogels.
Maar hovenier Julius blijft ook present. Heeft hij onder de morgen wel onze auto gewassen zeker. Dat verdient een centje en een petje van Topsport Vlaanderen. En zie welke mooie glimlach we terugkrijgen. De rest van de voormiddag blijven we genieten van alles wat “Bitou River Lodge” te bieden heeft.
Tegen 12 uur hebben we afspraak met Remi De Backer en zijn echtgenote Lieve. Het buitenterras van strandrestaurant Enrico is het meeting point.
De uitbater Enrico Lampedini is een pure Italiaanse kapoen. Alleen al door zijn manier van optreden valt hij in de smaak van onze dames.
Zowel Hilde als Lieve zijn betoverd door Enrico’s machtsvertoon. Dat kan je alleen van een Italiaan verwachten. Later zal blijken dat hij in de keuken ook een heer is. De slaatjes en de Pizza’s zijn meer dan lekker.
We moeten onze aangename lunch met Remi en Lieve redelijk abrupt afbreken, want om 13u30 stipt hebben we afspraak met Megan en haar mentor Catherine in het schooltje van de township “The Crags”. Reeds bij het binnenkomen van ’t schooltje worden we getroffen door de mooie missie die het schooltje meegeeft aan het lerarenkorps.”DOOR AAN ALLE LEERLINGEN DE GELEGENHEID TE GEVEN OM HUN VOLLE POTENTIEEL TE BEREIKEN ONDER LEIDING VAN TOEGEWIJDE OPVOEDERS”
Oooh, wat zijn we blij om Megan terug te zien. En wat is ze gegroeid!
Mentor Catherine heeft een half uurtje uitgetrokken om het samen met ons en met Megan over haar huidige situatie en over haar toekomst te hebben.
Haar huidig studieniveau, haar plannen voor de volgende jaren, de toestand in de familie, haar ontspanning en haar sport; het komt allemaal aan bod.
We overlopen samen de verschillende vakken… amaai… niet eenvoudig.
Er is wel een klein gezondheidsprobleempje. Sinds een paar dagen heeft Megan een huidontsteking tussen haar neus en haar bovenlip. Ze zou gisteren naar de plaatselijke kliniek geweest zijn, maar daar hadden ze het te druk.
Is er dan geen andere oplossing om dit probleem te verhelpen. Catherine ziet voorlopig alleen maar heil in medicatie en/of zalfjes van de apotheek. Maar de dichtste apotheek is in Plettenberg centrum en dat is 18 kilometer hiervandaan.
Zowel Hilde als ikzelf vinden het wel nodig dat er dringend iets gebeurt. We nemen afscheid van Catherine en we nemen Megan mee in de wagen richting Plettenberg. In de apotheek aldaar vinden ze Megan’s probleem een niemendalletje en met het gepaste zalfje drie maal per dag in te smeren is alles binnen een drietal dagen vergeten. Megan en wijzelf dus superblij, en terug richting The Crags.
Een paar kilometer voor de township ligt er nog een mooi domeintje “Kurland”. Een cafetaria, een weide met mohairschapen, een winkel waar ze mohair kledij en allerhande andere artikels verkopen. Zelfs een ceramiek atelier. Alhoewel onze koffer gevuld zit met kledij voor Megan en voedingswaren voor haar mama willen we hier toch nog even halt houden. We laten haar hier nog drie geschenkjes kiezen. Eentje voor haarzelf, eentje voor haar gehandicapt broertje en eentje voor kleine zus.
Intussen loop ikzelf even door het ceramiek atelier. Mooie zaken zijn die mensen hier aan ’t vervaardigen.
Echte vakmannen met gouden handen.
Wanneer ik uit het atelier terugkom staan Hilde en Megan al tussen de mohairschapen. Hilde is er precies niet honderd procent gerust in.
Vooraleer bij mama aan te kloppen kan er nog een warme chocolademelk bij. Laat er ons nog een beetje van genieten; het zijn immers onze laatste momenten samen. Voor dit jaar althans. Megan beweert dat het zalfje waarschijnlijk al zijn werk aan het doen is. Het brandend gevoel is reeds heel wat verzacht.
En nu op weg naar Simonkistraat 598 in The Crags. Eenmaal in de township gekomen valt er wel elke honderd meter iets te beleven.
Weeral eentje die blij is met een rennerspetje.
Zus komt ook tot aan het hekken om een petje bedelen. Bij haar zitten de duifjes nogal dicht bij de draad…
En dan komen we aan Megan’s huis. Mama komt direct naar buiten met kleine zus Poppie. Nadat alle voeding en kleding is uitgeladen moet er natuurlijk een kleine fotosessie volgen. Met het grote pakket kleren dat we meekregen van onze kleindochter Léonie is Megan in de hoogte hemel. En de voedingswaren zullen voor mama een goede buffer zijn om de aankomende herfst door te komen.
Poppie wil al direct beginnen kleuren in haar nieuw kleurboekje.
Nog een afscheidskiekje, en dan… tot volgend jaar!
Op de terugweg zijn er nog heel wat leuke tafereeltjes te fotograferen. Te beginnen met de “Obama Shop”.
Op weg van school naar huis willen deze gasten wel een liedje zingen voor ons.
Moeder, dochter en twee zonen.
Ravotten op straat…
en met weinig tevreden zijn.
Deze madame is een ganse namiddag op toernee geweest om borstels te verkopen.
Na een paar uurtjes uitblazen in onze “Bitou River” gaan we vanavond nog maar eens naar Emily Moon voor ons souper. Ik hou het bij een kippetje op natuurlijke wijze en Hilde kiest terug voor de kudu steak.
Als je dit een kippetje kunt noemen…
Kaiser, onze sommelier van dienst serveert ons een Chardonnay “Jezebelle 2010”. Uit de streek van “Tussen hemel en aarde”. Dat kan niet slecht zijn hé!
Laat er ons nog maar een keer op tikken. Want morgen zitten we bij de wilde beesten, en wie weet hebben ze daar zulke goede dingen. Die kudu van Hilde zit in een vestje van spek. Als ze dat allemaal op krijgt zal het mogen een harde winter zijn…
Blij Megan terug te zien…. Hopelijk hebben juli mijn groeten overgebracht. Was ze blij met de kleren van Léonie? Alvast bedankt om dit mee te sleuren gedurende jullie rondreis!