Vanmorgen komen we tot een minder aangename constatatie; er is er van een soortje te weinig. Gelukkig zijn hier ten alle kante tankstations te vinden.
De mannen van de souvenirstalletjes zijn reeds druk in de weer om hun merchandise uit te stallen.
Deze marktkramer zorgt wel degelijk voor zijn imago. Je zal er niet vlug naast kijken. En naast zijn spullen ook niet.
Hier is het deze week al Paasvakantie. Er is dus al enige beweging op het strand.
Zelfs vakantie sportkampen kennen ze hier ook. Dit groepje kinderen volgt een surfkamp.
Ideaal zeetje om op te surfen…
Genieten maar…
Deze groep trekt de zee in op zoek naar dolfijnen.
Omdat we tegen 13u30 tussen de wijngaarden van Bramon een tafeltje geboekt hebben gaan we nog efkes wat spullen ophalen op ons kamer. Ik open vlug even het internet… oooh, oooh, oooh… wat krijgen we nu te zien? Twee aanslagen in Brussel!
Wat een drama! Hoe verder we het “breaking news” induiken, hoe hallucinanter. Hopelijk geen familie, vrienden of kennissen bij de slachtoffers…
Wat nu? Wat morgen? Tientallen vragen spoken door onze hoofden. Wij zitten zo veraf, maar voelen ons toch zo dichtbij.
Door het doornemen van al die dramatische gebeurtenissen komen we met meer dan een half uur vertraging aan bij Bramon.
Door onze vertraging was het tafeltje tussen de wijnranken reeds door andere klanten ingenomen. Maar we krijgen toch nog een leuk buitentafeltje.
Mede door de gebeurtenissen in Brussel hebben we zelfs geen honger. In plaats van twee of drie tappa’s nemen wij er elk maar ééntje. Hilde een camembert kaasje met geplette nootjes in honingjus en ik een toastje met kippenleverpastei. Blackie, het hondje van Bramon wijkt van geen meter van ons tafeltje. Zijn trieste blik verwijst onze gedachten voortdurend naar het drama van Brussel. Ditmaal is Bramon niet zoals het voorheen was…
Bij het verlaten van Bramon kan er toch nog een glimlachje af bij het bemerken van een melding aan de wijnranken.
We zijn hier maar op twee kilometer van “The Crags”, de wijk waar Peetkindje Megan woont. Toen we Megan een week geleden verlaten hebben had ze veel last van een infectie tussen haar lippen en haar neus. We willen nu wel eens weten of het toverzalfje van die apotheker inderdaad zijn werk gedaan heeft. In de township gekomen valt er weer elke honderd meter een foto te schieten.
Aan de Obama Shop is het ditmaal rustig.
We kloppen aan bij Megan, en Mama komt naar buiten. Megan achter haar aan met haar rug naar ons gekeerd. Oei, ze durft of wil ons niet aankijken…
Ze moet zich omdraaien van haar mama. Oeioeioei… we herkennen haar bijna niet. Nu is haar ganse aangezicht ontstoken. Het wenen staat haar nader dan het lachen. Ocharme… We vragen of we haar eventueel kunnen meenemen naar een dokter in Plettenberg. Volgens Mama heeft dit niet veel zin gezien ze morgenvroeg naar de kliniek mag. We kunnen haar alleen maar spoedige beterschap wensen. Is me dat een zielige dag vandaag…
We druipen ontgoocheld af en rijden terug richting Plettenberg. We stoppen nog even bij “Old Nick”, een open marktplaatsje met rondom winkeltjes. Er is zelfs een oud weverijtje met mechanische weefgetouwen. Hier wil ik toch zeker eens binnenlopen. Er staan zelfs twee getouwen zoals ikzelf nog in dienst had in 1965. Nostalgie alom.
Ook nog een oude scheermolen om de kettingbomen te vervaardigen.
In de tuin staan twee afgedankte weefmachines die ze hebben omgebouwd tot zitbank. Je moet er maar aan denken.
En ze zitten nog comfortabel ook.
In het winkeltje naast de weverij verkopen ze uitsluitend textiel die in het weverijtje geweven is. En weeral mooi gepresenteerd.
De aanpalende shopkes zijn ook zeer verzorgd.
Hilde kan hier rustig een uurtje vertoeven.
Vanavond staan we geprogrammeerd in resto “The fat fish”. We zijn niet echt in stemming, maar afspraak is afspraak.
Ikzelf hou het bij een slaatje met scampi…
en Hilde kiest weeral voor haar geliefde vis; de kingklip. Ditmaal omwikkeld met een speklaagje. Zeer eigenaardig als je ’t mij vraagt. Hiermee beëindigen we deze terrible day!