Vanmorgen is het de beurt aan coco om rond onze tent te patrouilleren.
Door het muggenraam van onze tent bemerken we een grijze lucht en zelfs al enkele druppels. Dat zijn we sinds lang niet meer gewoon.
Onze “Kudu Rich Range” heeft inderdaad zijn naam niet gestolen. Niet ver van onze tent spotten we inderdaad een levende kudu die ons schuchter staat te bespieden.
We nemen nog een kiekje van Brian’s Jeep. Even nuttig als een visitekaartje.
Na het ontbijt willen we natuurlijk ook nog een afscheidsfoto. Met Brian en Jenny, maar uiteraard ook met onze trouwe vriend Pedro. We zullen hem missen in de komende dagen.
We vertrekken op zijn Belgisch. Donkere wolkenhemel en striemende regen.
We hebben wel meer dan 300 kilometer te gaan, maar als er iets te beleven valt blijven we wel staan. Hier staat er al eentje te dansen van blijdschap met zijn nieuw petje.
Voilà se… Topsport Vlaanderen is hier ook al vertegenwoordigd.
De regen begint te milderen, en de huisjes van de townships krijgen stilaan weer kleur.
Bij het binnenrijden van Jeffreys Bay wil Hilde een ommetje maken om een B&B te gaan bekijken. Het koppel Oostenrijkers welke we ontmoetten in Schotia heeft haar die locatie aangeraden onder de noemer “super”. Een ommetje waard dus. En inderdaad… een prachtig huisnummer “14“. Maar voor de rest ziet het er niet zo top uit. We bellen aan om naar een folder te vragen, maar er komt geen respons. Niemand thuis… very strange… Ontgoocheld rijden we dan maar het stadje binnen op zoek naar een hapje. We vinden een Grieks tempeltje “El Greco”, waar we elk zes reuzenscampies op ons bord krijgen. Achteraf nog een koffietje, en we kunnen weeral de baan op voor nog 170 kilometer.
Terug een half uurtje verder krijgen we weeral een straattoneeltje voorgeschoteld. Een zestal jonge gasten wil voor ons wel een showke opvoeren. Als ze dan mijn camera zien verschijnen gaan ze helemaal uit de bol.
Beginnen ze daar een show op te voeren. Walter Van Beirendonk zou er moeten bij zijn, hij zou ze direct een contract voorleggen. Echt spijtig dat ik hier mijn filmpje niet kan tonen…
Wat een flair…
poseren met een air…
Spontaan komen ze elk om beurt hun nummertje opvoeren. Wij hebben jammer genoeg alleen maar een snoepje om ze in het riet te sturen, maar toch zijn ze dankbaar.
Bij het binnenrijden van Plett maken we een ommetje om even binnen te springen bij Sue van “Bitou River Lodge”. En te informeren naar de toestand van haar echtgenoot Paul. Gelukkig krijgen we daar alleen maar goed nieuws. Open hartoperatie goed geslaagd en wellicht mag hij binnen een vijftal dagen reeds naar huis komen. Sue is zo gelukkig en zelfs ontroerd door onze interesse naar haar man. Nog een laatste drukkie, veel geluk voor Paul, en tot volgend jaar Sue…
Een kwartiertje later landen we aan “Plett Beachfront” in Plettenberg. Een mooie B&B die, zoals zijn naam laat vermoeden, uitgeeft op de beach van Plettenberg. De B&B is onderdeel van een complex met nog verschillende winkels en restaurants. Maar het volledig eerste verdiep is ingenomen door “Plett Beachfront”.
Mooi zicht vanuit “Plett Beachfront”. Wijzelf hebben spijtig genoeg dit zicht alleen maar vanuit de receptieruimte. Onze kamer ligt immers op de achterkant van het gebouw.
Vanavond gaan we eten bij Mobys, een strandkeet op enkele stappen van onze B&B.
We laten ons beiden verleiden door de “fish of the day” en dat is vandaag Kingklip. Mooie witte vis met zachte smaak, en zonder graten. Een flesje Sauvignon blanc Neil Ellis past daar als gegoten bij.