’t Is Paaszaterdag. Vanmorgen mag er dus een lievelingsbloem mee op de foto. We informeren bij Yves waar we morgen eventueel een Paasdienst zouden kunnen bijwonen. Yves kan wel een kerk aanduiden, maar de uren van de dienst kent hij niet, en volgens hem zijn die ook niet vermeld aan de kerk. Maar naast de kerk woont er een Belg; die weet alles. Indien je iets moet te weten komen; bel daar maar aan.
We vertrekken – weeral onder een grijs wolkendek – richting die kerk. Het kleine tuinpoortje staat open, maar de deuren van de kerk zijn potdicht. Enige informatie is een koperen plaat met daarop “Vereenigde Gereformeerde Kerk”
Tegenover de kerk het huis van de Belg dan maar proberen. Lang hoeven we niet te zoeken, zelfs helemaal niet, want er hangt een Belgische vlag aan het voorterras. Ze hangt halfstok, waarschijnlijk verwijzend naar de aanslagen van deze week in Brussel. We bellen aan, maar zonder resultaat. Er is niemand thuis. Voor wat onze kerkdienst van morgen betreft blijven we dus voorlopig op onze honger zitten.
We vatten dan maar onze geplande uitstap naar Stellenbosch aan. Een half uurtje rijden van hier. Bij het binnenkomen van de stad bemerken we een prachtig kunstwerk. We zijn er beiden zeker van dat dit daar vroeger niet stond, en we gaan dus een kijkje nemen.
Het zijn zeven naakte vrouwen, vervaardigd in een soort kunststof. De kunstenaar is een Afrikaan, Anton Smit (°1954)
Hilde wil doorgaan als achtste vrouw, maar ze is niet geslaagd… ze is te klein.
We lopen de universiteitsstad Stellenbosch binnen en ontdekken nog heel wat veranderingen. Een paar nieuwe kunstgalerijen en een hoop nieuwe shops en restaurants.
Er lopen er hier zelfs nog een paar in carnavalskledij.
Op een bepaald moment lopen we vier jonge kerels tegen het lijf, allen met een Belgisch embleem. Belgen? Ja, natuurlijk! En wat spoken jullie hier uit? Het antwoord dat we nu krijgen nagelt ons aan de grond. Zij nemen deel aan het wereldkampioenschap…. onderwaterhockey. Bestaat dat echt? Toch nog te vroeg voor 1 april…
Zij geven ons een resem weetjes mee over die sport in het algemeen, en het wereldkampioenschap in het bijzonder. Het wereldkampioenschap gaat door hier in Stellenbosch van 25 maart tot 2 april. Onze Belgische ploeg speelde deze morgen een match tegen Canada. Match welke ze verloren, maar de jongens zeggen liever niet met hoeveel ze die verloren. Deze namiddag moeten ze aantreden tegen de U.S.A. Als er nog kaarten te verkrijgen zijn. Nee, want er zijn geen kaarten. En als er nog plaatsen zouden vrij zijn? Jawel, want als jullie komen zijn jullie supporter numero uno en supporter numero due van België. Wij beloven die toffe gasten om ons uiterste best te doen tegen 16 u aanwezig te zijn in de sportaccommodatie van de universiteit van Stellenbosch. Plaats van het gebeuren.
We hebben onze Nationale elite nog geen vijf minuten verlaten, of daar worden we inderdaad geconfronteerd met een grote affiche over dit event.
Intussen voelen we enkele kronkeltjes aan onze maag(jes). We zijn op een paar stappen van de “Big Easy” en we willen deze topper dan ook niet zomaar voorbijgaan. Pluspunt in Zuid-Afrika is dat je in een sterrenrestaurant ook van een eenvoudige maaltijd kunt genieten.
Big Easy is inderdaad een top restaurant, en is eigendom van een zekere Ernie Els. Ernie is een succesvolle Zuid-Afrikaanse golfprofessional. Hij staat in golfkringen bekend als “The Big Easy”, een bijnaam die voortkomt uit het feit dat hij voor een golfer groot en stevig is, terwijl hij een vloeiende, ogenschijnlijk moeiteloze swing heeft. En deze naam heeft hij ook aan zijn restaurant gegeven. Ernie behoort tot de beste golfers van het einde van de twintigste eeuw. 
Het interieur straalt inderdaad klasse uit. Hilde wil ook wel eens de kingklip proeven in een toprestaurant.
Ikzelf hou het bij een struisvogelsteak. Heerlijk…
Hier hoort natuurlijk een Sauvignon Blanc bij van het huis. En hij mag er wezen. Achteraf drinken we nog een cappuccino als dessert en we betalen 580 Rand. Omgerekend 34 Euro.
We willen onze belofte nakomen en trekken nu naar de universiteitsgebouwen waar de wereldkampioenschappen onderwaterhockey plaatsvinden. We worden van Riefke naar Rafke gestuurd, maar komen uiteindelijk toch terecht in de hitte van de strijd. De damesploeg van Singapore is zich net aan het opwarmen. Als je dat opwarmen kunt noemen. Hilde kiest voor nummer 9 terwijl ik eerder voor de 7 zou kiezen.
We krijgen hier aan de hand van wandfoto’s meer inzicht in het onderwaterhockey. Foto’s zijn natuurlijk gewillig, maar om dat in real time te volgen is het niet zo evident.
De dames van Singapore zijn nog bezig aan hun match als onze Belgen hun opwachting maken voor de volgende match. Men’s Belgium tegen men’s USA. Wat hebben onze Belgen mooie slipjes…
Eerst een beetje voelen naar de temperatuur van ’t water.
Dat is onze Belgische trainer. Ik ken de man natuurlijk niet, maar ik heb toch het gevoel dat hij zijn spelers niet al te best weet op te peppen. Maar wie ben ik om daarover te oordelen?
Dit zijn de accessoires voor onderwaterhockey. Very strange!
Intussen is de Franse ploeg ook al aan het briefen. Hilde volgt alles nauwgezet op de voet.
Wat hebben ze een mooi embleem, de Fransen, die haantjes…
Onze Belgen trekken onderwijl nog een paar rondjes om op te warmen.
En dan plots… start van de match België – USA. En wij zijn inderdaad de enige Belgische supporters. Op een wereldkampioenschap dan nog wel.
Boeiend kan je het niet noemen. Enerzijds omdat je onderwater, zelfs met de camera’s, bijna niet kunt volgen wat er gebeurt. En anderzijds zie je boven water onmogelijk waar het balletje (in dit geval een soort schijfje) zich bevind.
Een uurtje later weten we wel dat België met 1-5 verloren heeft van Amerika. Meer dan normaal, want in Amerika wonen er veel meer dan vijf maal zoveel mensen dan in België.
We rijden een beetje ontgoocheld terug naar Franschhoek. We maken toch nog een ommetje langs het huis van die Belgen die naast de kerk van Franschhoek wonen. En we hebben geluk; vanavond zijn ze wel thuis. Wat een vriendelijke mensen. Rob en Machteld Meeusen. We krijgen direct alle info in verband met de Paasmis van morgen. Naarmate het gesprek vordert komen zelfs bepaalde connecties naar boven. Rob is soldaat geweest met Bruno Leunis, een kozijn van Hilde. En in lang verleden dagen heeft hij de catering verzorgd bij communie- en andere feesten bij Louis Rombouts, een oom van Hilde. De wereld is voor de zoveelste keer te klein. We mogen geen afscheid nemen zonder te beloven aan Rob en Machteld dat we morgen na de mis een apéritiefje komen nemen. Een belofte die we met veel plezier aannemen. Tot morgen dan!