Maand: maart 2017

Bij het ontbijt kijken we recht op de voederflesjes voor de vogels. Sue beweert dat ze de fles om 7 uur vulde, en nu om 8u30 is ze al voor de helft leeg. Volgens ons vogelboek moet dit een Cape White Eye zijn. Het heeft inderdaad witte oogjes.

Uit het niets komt plots een vos aan het flesje slurpen… Vandaar dat die fles zo vlug leegloopt.

We plannen om deze middag onze peetdochter Megan bij haar thuis te gaan opzoeken.  Trouwens, het is vandaag een officiële feestdag in Zuid-Afrika (Human Rights) en de scholen hebben vrijaf. Zoals telkenjare gaan we nu ook weer naar een warenhuis om enkele manden voedingswaren in te kopen voor Megan’s mama. Van rijst tot melk, van gedroogd fruit tot bloem, van alles. En liefst dan nog in grote verpakkingen. We kiezen voor het warenhuis Woolworths, omdat we hier ook iemand kennen. Lee Urtis is net als Megan een “Born in Africa” student. Hij loopt hier in Woolworths gedurende anderhalf jaar stage. Lee heeft ook een peetouder van Born in Africa; Veronique uit Waregem, een nicht van ons. Dus willen we hem wel eens ontmoeten. Maar wegens de feestdag is hij vandaag “off”. Spijtig. Misschien proberen we morgen nog eens terug te komen.

Van Woolworths gaat het naar The Crags, de township waar Megan woont. Mama is super gelukkig met al die voedingswaren. Spijtig genoeg is Megan niet thuis; ze is voor een halve dag naar haar tante.

Kleine zus Poppy is wel thuis. Ze moet beloven die grote zak snoep te verdelen over een ganse week. Broer Maurizio is ook thuis. Maar Maurizio is gehandicapt en ligt nu te slapen. Niet storen dus…

Mama weet ons te overtuigen om rond 16 uur terug te komen, want dan zal Megan zeker thuis zijn. Vlug nog een foto van Poppy, Hilde en mama met de belofte om deze middag terug te komen.

Op slechts een tweetal kilometer van de township ligt het wijngoed Bramon. Sinds jaar en dag een vaste stek bij onze bezoeken in de Plettenberg-regio.

Hier kan je tussen de wijnranken genieten van heerlijke tappa’s. Je bestelt hier naargelang je honger één, twee of drie tappa’s per persoon. En je kan ten alle tijde bijbestellen.

Ovenvers brood, kippelever paté, carpaccio van springbok en camembert met vijgen en nootjes. Meer dan genoeg voor ons tweetjes. Uiteraard met een glaasje wijn van dit domein The Crags.

Jawel, ’t is allemaal op.

Aan de wijnranken bemerken we nog een leuke mededeling.

Zoals gewoonlijk wordt er afgerekend met de kredietkaart. Dienstertje Happy (mooie naam hé) heeft ons zeer goed verzorgd. Ze krijgt dus nog een kunstwerkje bovenop haar fooi.

Een kunstwerkje bovenop. En of Happy er happy mee is!

Bij het verlaten van BRAMON hebben we nog een leuke babbel met de manager en de receptioniste. Binnen de vijf minuten hebben we uitleg over heden, verleden en toekomst van Bramon. Hun door iedereen geroemd concept hopen ze nog jaren aan te houden. En volgend jaar hopen ze Christian, Hilde en hun vrienden zeker een paar maal terug te zien.

Voor we bij Megan aan huis gaan slenteren we eerst nog wat rond in de township.

Je weet hier echt niet waar eerst gedraaid om mooie kiekjes te verzamelen.

Ditmaal is Megan wel thuis. het wordt weer een prettig weerzien. Van haar Mama mogen we ze een half uurtje meenemen naar Decor Village en Mohair Mill. Dit is een groot magazijn an de rand van de township. Met werkateliers, textiel, mohairspinners en pottenbakkers. We mogen niet te lang treuzelen, want wegens de feestdag van vandaag sluiten ze om 16 uur.

Vlug dan maar enkele hebbedingetjes uitzoeken. Ook iets voor Mama, voor Poppie en voor Maurizio.

Ik laat de meisjes maar doen en ga intussen een kijkje nemen bij de pottenbakkers.

Echte artiesten en honderd procent geconcentreerd.

Intussen heeft Megan al een sjaal gevonden voor haarzelf…

De sjaal kiezen was niet moeilijk. Maar iets vinden voor Mama, broer en zus is een ander paar mouwen… Uiteindelijk lukt het toch, en kunnen we maar hopen dat iedereen zal tevreden zijn. We hadden graag nog een babbel gemaakt in de cafetaria, maar wegens het vervroegde sluitingsuur lukt dit niet. Jammer.

Op de terugweg naar Megan’s volgen er nog een paar fotostops. Veel tafereeltjes zijn te leuk om geen halte te maken.

We kunnen hier ook onze laatste petjes aan het kind brengen.

Wanneer we terugrijden naar B&B Bitou River maken we nog even een omweg langs Emily Moon, het restaurant van gisteren. We willen voor morgenavond een tafeltje reserveren, want dan hebben we Remi en Lieve Debacker uitgenodigd. En dit is wel een ideale locatie.

Bij daglicht ziet Emily Moon er als het ware nog mooier uit dan ’s avonds. Alhoewel alles volboekt is weet de manager voor een goede klant toch nog wel een tafeltje te versieren. Weeral chance…

Vanop het terras hebben we ook een prachtig zicht op de rivier. Deze loopt hier verder tot aan onze B&B Bitou River. In theorie zouden we met een bootje kunnen komen, want er liggen een viertal kano’s in onze tuin.

Met de kano vanaf onze tuin naar deze van Emilie Moon. Dat zie ik wel zitten. Hilde heeft het er wel iets moeilijker mee… Niet doen dus.

Vooraleer we vanavond ’t stad intrekken gaan we eerst nog ons Toyotaake voltanken. De pompisten zijn het precies al gewoon dat ze naast onze autoramen ook mijn brilramen kuisen. Goed gedaan…

In de Main Road zit er nogal wat volk op het terras van LM. Misschien wel eens proberen…

LM is een Mozambique restaurant. Maar wij zijn wereldburgers, dus kunnen we dit ook wel eens uitproberen. Hilde houdt het bij een soort pompoensoep en ik opteer voor kippenboutjes. Niet slecht maar misschien toch nog een beetje te mozambiqiestisch. Later zal blijken dat we er toch goed van slapen.

 

Het ontbijt aan ’t zwembad een half uur vroeger als naar gewoonte. Immers om 9 uur moeten we beiden bij kapster Helen zijn voor een grondige renovatie.

“Hair by Helen” ligt in een rustige wijk. Het huis is afgesloten met een elektrische poort. Aangebeld, en césamé opent zich.

Eenmaal op privé terrein komen wel twee honden af op Hilde. Gelukkig is Helen intussen in de deuropening verschenen en kan ze die beesten intomen.

Zowel Helen’s interieur als volslanke Helen zelf  doen een beetje gedemodeerd aan, maar dat doet niets ter zake. Ze is héél vriendelijk en ze levert mooi werk af.

Mooi toch?… Wel op mijn haar bedoeld hé!

Nadat Hilde’s haarbos werd gewassen, gesneden en gekleurd is Helen nu bezig met de finishing touch. Ziet er ook goed uit…

Vooraleer het ritje naar Plettenberg aan te vangen lopen we nog een Vodacomwinkel binnen in de Hoofdstraat. Mijn data krediet is (weeral) opgebruikt. De kerel in die winkel hoort het precies donderen in Keulen als ik van data krediet spreek. Hij kent alleen maar telefoonkrediet (airtime).

Eenmaal aangekomen in Plettenberg trekken we naar “Le Fournil”. Een bakkerij op zijn Frans, met annex koffieshop. De tafeltjes van Le Fournil staan verspreid over een ommuurd winkelpleintje, wat het geheel super gezellig maakt.

Het koffiepleintje van Le Fournil. Na de cappuccino trekken we voor een uurtje een verschillende richting uit. En we spreken hier terug af. In de Vodacom shop alhier ben ik in de kortste keren correct bediend. Ik kan dus weeral een paar weken verder op internet.

Op mijn wandeling door de Main Road bemerk ik toevallig de burelen van Radio Plettenberg. Ik herinner mij een bezoekje aldaar in 2013. Toen verbleef onze Nationale Wouter Deprez hier voor een jaar in Plettenberg.

Wouter verzorgde hier elke Zaterdagvoormiddag een non-stop life radio programma “Wouters kletskamer in die Republiek Suid-Afrika”.

Ik ben nog een half uurtje te vroeg voor mijn afspraak met Hilde. Dus trek ik m’n stoute schoenen aan en tert (Westvlaams voor stap) het bureel binnen. Of hier nog iemand Wouter Deprez kent? Springt er direct eentje recht… of ik misschien een Belg ben?… en of ik Wouter ken?… Ik kan beide vragen bevestigen, en het hek is van de dam. De kerel vraagt of ik een foto van hem wil maken, en deze dan in België aan Wouter wil bezorgen.

Achteraf doet de man mij plaats nemen op een soort bureaustoel in een opname studio. Voilà se… dit is de plaats waar Wouter een jaar lang vier uur per week gekluisterd zat. De kerel vraagt mijn iPhone en neemt een foto van mij in die studio. Ook tonen aan Wouter hé!

Als ik terug bij het Fournil pleintje kom zit Hilde dat al in de boekskes te lezen. We drinken onze tweede cappuccino en slenteren nog even door de winkeltjes en galerijen van het pleintje.

Kunst van achter het glas…

…en dezelfde kunst van voor het glas.

Bij B&B Bitou River aangekomen bemerken we een drietal jonge reigers op het grasperk. Prachtexemplaren.

Onze gastvrouw Sue heeft bemerkt dat we de vogels aan het fotograferen zijn. Ze komt ons stilletjes verwelkomen en fluistert dat het drie jonge reigers zijn die nog niet goed kunnen vliegen, en hier een paar dagen geleden neerstreken. Maar morgen of overmorgen kunnen ze evengoed terug weg zijn. Dus… fotografeer ze maar, en bezorg mij ook een paar van die foto’s.

Zoals in februari en ook in de vorige jaren is alles bij Bitou River tot in de kleinste details verzorgd. Pico bello…

De rest van de namiddag brengen we door op ons terras en in de prachtige tuin.  Sue weet te vertellen dat een gedeelte van de mooie bomen langs de overkant van het water een paar weken geleden ook zijn afgebrand. Het gebrek aan regen begint hier toch zwaar zijn tol te eisen.

Het is inderdaad zichtbaar dat het struikgewas en de bomen een groot stuk zijn uitgedund in vergelijking met ons verblijf in februari.

 

Gelukkig komen de vogels, net als voordien, nog van het suikerwater drinken. Sue vult elke morgen twee flessen, en tegen de middag zijn die al leeg gedronken. Dit hier is een sunbird. Prachtig vogeltje. Jammer van het tegenlicht waardoor je zijn prachtige kleuren niet kan bewonderen.

Voor het dinner trekken we in de geburen naar ons lievelingsrestaurant “Emily Moon”. Zonder reservatie lukt het niet, maar dan ken je Christian Devos nog niet. Met halve en hele foefjes maak ik de baas wijs wat hij graag horen wil, en binnen de drie minuten is de klus geklaard. Een tafeltje voor twee met zicht op de rivier en de zee. Dat laatste helpt wel niet veel, want het is reeds pikdonker. We genieten van een heerlijke steak béarnaise met een glaasje “La Vierge” Sauvignon blanc. Een tafeltje naast ons is bevolkt door een familie Duitsers; vader, moeder, zoon en schoondochter. Zij komen voor de eerste maal naar Zuid-Afrika en zijn heel tevreden met de enkele twio’s die we hen kunnen aan de hand doen. Ze hebben ook nog nooit van Amarula gehoord… we hebben er dan maar samen eentje gedronken.

 

Ontbijt onder de parasol aan het zwembad. Op zijn zondag’s. Vannacht stond onze iPhone  “off”, en nu bemerken we pas dat we verschillende mails en FaceTime verzoeken binnenkregen. Immers, Waregem heeft de Beker van België gewonnen, en dit na twee verlengingen en een reeks penalty’s. Het zal er daar wel euforisch aan toegegaan zijn op de Heizel.  Omdat het vandaag zondag is schikken we om naar de eredienst te gaan. De township Hornlee ligt hier niet zo ver af, en daar zijn we in de laatste jaren al een drietal keren naar de dienst geweest. Even checken dus of ze ons daar nog kennen..

De township van Hornlee.

Eén van de vele kerkjes van Hornlee. Op de stoep ligt er nog eentje zijn roes uit te slapen.

Op verschillende plaatsen in de township wordt allusie gemaakt op de gevaren van drugs…

Het jeugdcentrum van Hornlee.

Tegenover ons kerkje van de “Christian Faith Mission” heeft een publiek busje zopas enkele misvierders afgezet.

In de kerk zelf is er al volop gang. Op het podium wordt muziek gemaakt, gedanst en gezongen. En de gewone kerkgangers; die zingen allemaal uit volle borst mee.

Na bijna een uur is het dan tijd geworden voor de homilie van “the priest”. Johan Grootboom is zijn naam. Die homilie zal ook drie kwartuur in beslag nemen. Deels in ’t Afrikaans, deels in ’t Engels. Soms voor ons te begrijpen, soms helemaal niet.

Na de homilie nog een kwartiertje zingen en The Lord erbij schreeuwen. Daarna de praktische mededelingen, en het zit er weeral op. Na meer dan twee uur mag het wel.

Op de trappen moet iedereen nu nog afscheid nemen van iedereen. Handdrukken, kussen, omarmen, drukkies geven… noem maar op. En de nieuwsjes van de voorbije week vertellen.

Hey, fotograaf… heb je mijn nieuw kleedje al gezien?

Dochter en moeder…

Kleinkind en Oma…

Wachten op het busje voor de terugrit.

We rijden terug richting centrum Knysna. Er komen wel nog enkele stops aan te pas om leuke tafereeltjes vast te leggen.

Deze kapoen wil Willem Tell spelen met een halve appel…

Die gasten zijn vuurtje aan het stoken. Oppassen maar, want verleden zondag zijn in de township van Hout Bay liefst vierhonderd huisjes afgebrand.

Wassen en plassen kent hier geen verschil tussen zon- en weekdag.

We rijden Knysna binnen langs Leisur Island. Her en der zijn kinderen een soort schelpdiertjes aan het rapen. Aan de linkeroever is er een lange gaanderij met verschillende winkels en een paar kunstgalerijen.Eén van die galerijen trekt wel onze aandacht. “JANDREART”. De galeriehouder Jan Raats is tevens de artiest van alle tentoongestelde werken. Deze namiddag organiseert hij een soort vernissage receptie. Op de stoep van de galerij is hij reeds een en ander aan het klaarzetten.

Op de overkant van de straat heeft hij ter gelegenheid van de receptie een reuzegrote  banner geplaatst.

Maar Jan Raats is geen gewone kunstschilder. Integendeel. Hij schildert uitsluitend met zijn vingers. Geloof je het niet?… Hij trekt ons mee tot bij zijn schildersezel in de galerij. Hij trekt zijn rubber handschoenen aan, en maakt met zijn wijs- en middenvinger enkele verftrekken op het bijna lege doek.

Vol bewondering voor de fingerpainter.

Op een bijna afgewerkt doek demonstreert hij ook nog een beetje van zijn kunnen.

Het is intussen al een stukje namiddag en we besluiten een kijkje te gaan nemen in “La Turbine”. Een oude stoomfabriek die is omgebouwd tot een exclusief hotel-restaurant. Kennen we ook al lang. Misschien valt er hier zelfs nog een hapje te verorberen.

Prachtig hoe de oude machines aangewend werden in het interieur.

Vanop het buitenterras heb je een mooi zicht op de huisjes aan het water.

We hebben voorzichtig genoten van een gedeelde pizza met een glaasje wijn. Achteraf nog een cappuccino.

In de receptie van het hotel vind ik nog een dagblad met het relaas van de brand in de township van Hout Bay. Verschrikkelijk wat daar gebeurde…

Stof en as… verschrikkelijk. Vierhonderd huisjes uitgebrand en acht doden.

We nemen dezelfde weg terug om naar onze B&B te gaan.  Als naar gewoonte een drietal uurtjes uitblazen.

Vanavond maken we het ons ook niet moeilijk. We gaan nar “Blend”, het restaurant hier dichtbij, waar we eergisteren ook al eens waren. Een kleine rumsteak (200 gr) met groentjes en een steak tartaar met toast. Op minder dan een uur zijn we terug thuis. En maar goed ook, want we krijgen nog de ganse familie op FaceTime. Te beginnen met Caroline, Bert, Emile en Léonie.

Emile is nog steeds aan het duimen voor Zulte-Waregem.

Tien minuutjes later oproep van Mehdi en Julien. Aan zijn oogjes te zien heeft Julien het feestje van vannacht nog niet gans verteerd.

Om 7 uur in de morgen zit Poessie reeds de wacht te houden op het muurtje aan onze kamer. Ze hoopt misschien op lekkere hapjes, maar als die van ons moeten komen zal het wel ijdele hoop worden. Uitmergelen zal ze sowieso voorlopig nog niet doen.

Na het ontbijt plannen we een uitstap naar Sedgefield, een twintigtal kilometer hier vandaan. Elke zaterdag organiseren ze daar op de terreinen van SCARAB village een artisanale- en kunstmarkt. Die willen we wel eens bezoeken.

Op de parking staan wellicht meer dan duizend wagens, en op de markt zelf heerst er een drukte van jewelste. Her en der speelt een orkestje of een bandje. Er staan tientallen grote tafels opgesteld waar men kan aanschuiven om van de plaatselijke producten te genieten.

Er is een overvloed aan stalletjes met van alles en nog wat.

Een klein gedeelte bestaat ook uit vaste shops.

Alles is hier te verkrijgen. Van kleinmeubelen tot boeken, van huishoudgerief tot kledij… noem maar op.

Voor elk wat wils.

In een donker spelonkje staat een man met een drietal uilen. Mooie exemplaren. Voor een paar Zuid-Afrikaanse rand kan je een foto nemen naast één van die uilen. En het geld gaat “integraal” naar een werk van dierenwelzijn. OK dan maar voor een paar foto’s, maar dan liefst met alleen de echte uil. Dit exemplaar is een kerkuil.

En dit is een gevlekte ooruil. Prachtige dieren…

Deze dame tekent levensechte portretten naar model of foto. Ze dringt aan om ons te mogen aftekenen. We hebben dit wijselijk geweigerd met de belofte (?) dat we later een foto van de kleinkinderen zullen sturen die ze dan kan aftekenen. Na 14 dagen opgerold in een kanonnen buisje en gratis afgeleverd in België, belooft ze.

Iets verderop bemerken we een afvalkunstenaar.

De maker van die afvalkunst heeft blijkbaar nog meer in zijn mars. Hij schildert, en maakt ook mixed media. We informeren naar zijn naam, maar hij beweert dat dit voor ons veel te moeilijk is. Wacht een ogenblikje…

Prompt haalt hij een bordje tevoorschijn waarop zijn naam geschreven staat. Praktisch is hij wel, die Siya.

Nog een souvenirfoto van Siya’s werk. En wederzijds uitwisselen van onze e-mail adressen.

Deze kerel verkoopt foto’s op doek en handdoekrekken… leuke combinatie toch?

Leuke wandschildering op één van de stalletjes.

We denken dat we stilaan alles gezien hebben op de Scarab markt, en we rijden terug  richting Knysna.

Onderweg toch nog even een halte aan het kleine kerkje van Belvidere, een dorpje dat paalt aan Knysna. Een prachtig piepklein kerkje met de begraafplaats eromheen. Kaarsjes branden lukt niet, maar tegen een kleine vergoeding kunnen we wel intentie kaartjes invullen.

De begraafplaats paalt aan de kerk.

In African Bean, een gekende koffieshop in de Hoofdstraat wippen we binnen. Voor Hilde een quiche met een Schweppes en voor mij een wrap met een milkshake. Meer moet dat niet zijn. We raken hier (weeral) in gesprek met een lief koppel Hollanders, Helena en Henk Shaefers. Zij komen ook elk jaar voor een drietal maand naar Zuid-Afrika. Maar ze verblijven telkens de ganse periode  in een appartement in Knysna. Intussen zijn ze vrienden geworden met  de verhuurders; wanneer ze vertrekken mogen ze spullen achterlaten voor het volgende jaar. En uiteraard kennen ze hier in Knysna al een heel pak mensen.

Henk en Helena, met in het midden dienster Nicole van African Bean.

In het gesprek verwijst Hilde naar de mooie coiffure van Helena. Dit verzorgde kapsel is enkel en alleen te danken aan een goede privé-coiffeuse waar Helena regelmatig haar coupe laat bijwerken. “Hair by Helen”. Helena bezorgt Hilde het adres en telefoonnummer. Wij wisselen nog onderling onze mail-adressen uit, en nemen afscheid.

Onderweg naar onze B&B maken we nog even halt aan “Knysna Art Gallery”, één van de mooiste kunstgalerijen van Knysna. We moeten de kunst door de etalageramen bekijken, want het is reeds 16 u voorbij, en de zaterdag gaan de meeste zaken om 16 uur dicht. ’t Zal voor een volgende keer zijn. Pas aangekomen in de B&B krijgen we een FaceTime oproep van zoon Mehdi en kleinzoon Julien. Ze zitten beiden in een supportersbus op weg naar het Heizelstadium in Brussel. Immers, vanavond speelt voetbalploeg Zulte-Waregem daar de finale van de voetbalbeker van België. Tegen Oostende. Door het grote tumult op de bus kunnen we weinig concreets opvangen van het gesprek, maar we hebben toch een beetje van de ambiance genoten. Nu nog de finale winnen, en de beker is in de sacoche. Thuis gekomen maken we ook nog een afspraak met  kapster Helen. De maandag start ze maar om 10 uur, en haar agenda staat propvol. Maar als ik vertel dat we haar adres verkregen langs Helena Schaefers verandert dat de kwestie. Ze zal een uur vroeger starten, en in de tijd dat Hilde’s kleuring moet inwerken zal ze mijn haar knippen. Danke Helen, danke Helena.

Vanavond gaan we naar Cruise Café. Dit ligt aan het Waterfront, tegenover de aanlegsteiger waar een drietal keer per dag een toeristenboot “The featherbed” uitvaart voor een lagoon cruise.

We genieten van een sappige ostrich filet met een glaasje wijn. Met zicht op de ondergaande zon, de  aanlegsteiger en de Featherbed. Zaaalig! ’t Was weeral een fijne en goed gevulde dag.

Na ons ontbijt en de klassieke klussen – koffers maken, koffers laden, afrekenen- trekken we de baan op richting Knysna. We rijden een laatste keer langs het strand van Mossel Bay.

Wat ons gisteren reeds opgevallen was, en vandaag nog veel meer, zijn de tientallen moto’s her en der op en langs de baan.  Op elk terras zaten mannen en vrouwen in moto-outfit.

Motorrijders alom. In alle geuren en kleuren.

Op en langs de baan. Moto’s en tenten… er moet zeker iets gaande zijn.

Bij het benzine tanken doen we navraag naar de reden van al die moto’s. Inderdaad; morgen vindt een groot moto-event plaats in Mossel Bay. Buffalo Rally 2017. Duizenden motofanaten komen hierop af.

Een paar kilometer vooraleer we het centrum van Knysna bereiken passeren we een domein met houten paalwoningen “Phantum View Lodges”.  In het verleden hebben we hier drie jaar na elkaar één van die chalets voor enkele dagen afgehuurd. Uit nostalgische gevoelens maken we een klein omwegje en rijden het domein nogmaals op. Nog altijd zeer mooi en goed onderhouden ook.

Amper honderd meter van die chalets is er ook een restaurant “Die Gieter” met enkele vakantiechalets. Hier zijn we toen ook regelmatig gaan lunchen. Ook eens bekijken dus. Ooh, ooh… wat is hier gebeurd? Een ware ruïne. Alles ligt er verloederd bij. Jammer…

In het centrum van Knysna zoeken we een snackbarretje op voor een kleine lunch. De keuze valt op Throbb, een voor ons onbekende locatie. Een lekkere quiche lorraine met een schweppes of een Hunter Gold. (mijn lievelingsbier in Afrika).

Aan de grote tafel naast ons heeft een deel van een Nederlandse reisgroep (FOX reizen) post gevat. Ze zijn met een ongeveer twintig, en ze trekken voor drie weken door Zuid-Afrika. Een twaalftal van die mensen maken deel uit van een zangkoor, en eentje vertelt mij dat ze elke morgen in hun hotel een tweetal liederen zingen. Dat moeten ze hier dan ook maar eens doen. Wonder bij wonder lukt mijn overredingskracht ditmaal… niet. Met geen enkel argument kan ik ze overtuigen. Ze stellen voor dat ik morgenvroeg naar hun hotel kom, maar dan zitten ze reeds in Wilderness. Hilde kon mijn gezaag niet meer aan en is intussen binnengelopen in de boetiek naast onze snackbar. TWO ON TOAST noemt die boetiek.Nadat ook de Hollanders zijn opgestapt betaal ik de rekening en loop ook het boetiekje binnen. En wat dacht je; Hilde staat aan het pashokje te paraderen, samen met één van de winkeljuffers.

Uiteindelijk kiest ze voor iets anders. Het is nog niet al te duur en ik geef maar gewillig mijn akkoord.

Bij het vereffenen met de bankkaart beweert de winkeljuffer dat ze ons nog gezien heeft. Hilde herinnert zich dat ze verleden jaar ook een spulletje (?) kocht in deze boetiek. En dan begint mijne Euro ook te vallen. Verleden jaar heb ik een foto genomen van de twee winkeljuffen. Ik vraag of ik nu ook een foto mag nemen. Ik krijg toelating op voorwaarde dat ik die foto van verleden jaar doormail, samen met die van vandaag. Heb ik dan ook dezelfde avond nog gedaan.

Dit is dan de foto van verleden jaar. De juffrouw in kwestie staat dit jaar links en verleden jaar stond ze rechts op de foto.

Het is intussen ruim 16 u en tijd dus om op zoek te gaan naar onze B&B AMBER. Mijn iPhone GPS stuurt ons feilloos naar de ingegeven locatie.

Nette kamer…

… mooi zwembadje

… en zeer lieve gastheren. Meer moet dat niet zijn.

De rest van de namiddag wordt het genieten van AMBER, onze nieuwe accommodatie.

Vanavond gaan we voor het dinner naar weeral een onbekende locatie op enkele honderden meter van onze B&B. Restaurant Amber. We kiezen voor een tafeltje binnen, gezien er nogal een fris briesje waait. We zijn nog maar pas gezeten, of komt daar een gezelschap Ieren binnengewaaid. Vandaag is het immers 17 maart, dit wil zeggen Sint Patrick’s day, de dag waarop de Ieren hun beschermheilige Sint Patrick herdenken.

Sommigen hebben een Iers vlaggetje bij, anderen hebben een grote vlag over zich hangen en bijna allemaal dragen ze een accentje groen in hun kledij. Als dat maar geen luidruchtige boel zal worden. Intussen bestellen we aan dienster Chantal voor elk een portie calamari en een flesje Graham Beck Waterside. Zeer lekker! En de Ieren blijven het ook zeer gematigd doen. Het zijn immers bijna allemaal zestig- zeventigers en misschien zelfs een paar tachtigers.

 

Ontbijt in de Golf Inn. Voor we terug het stadje intrekken trachten we nog een paar reservaties te versieren voor de komende dagen. Als we alleen op stap zijn blijven we graag onze vrijheid behouden qua locaties, en reserveren wij liever maar énkele dagen vooraf. Het lukt nogal vlug om een paar B&B’s vast te leggen en nu trekken we het stadje in. We starten bij de hoofdbrok namelijk het Bartolomeus Dias museum.

Mossel Bay heeft een hele geschiedenis vanwege Bartolomeus Dias. In het Bartolomeu Dias Museum Complex zijn diverse musea ondergebracht. In het maritiem museum staat een replica van het schip van Dias.

Een replica op ware grootte.

Tot in de kleinste details werd alles gereconstrueerd.

De Portugees Bartolomeus Diaz was een  Portugese zeevaarder en tevens  ontdekkingsreiziger. Hij bereidde de weg voor anderen om via de zuidpunt van Afrika door te varen naar India. Hij was in 1486 door Koning Joao II tot expeditieleider benoemd om via de zuidpunt van Afrika te proberen India te bereiken. Dat kostte hem heel wat moeite omdat hij, langs de kust van Afrika in zuidelijke richting varend, zowat continu de zuidoost passaat tegen had. Om die wind te omzeilen, voer hij op een gegeven moment wat naar het zuidwesten, kwam toen in een zware storm terecht zodat hij het richtingsgevoel kwijt was. Toen het weer rustig was, voer hij verder in zuidoostelijke richting en was, zonder het te beseffen, Kaap de Goede Hoop gepasseerd. Dat merkte hij omdat ten oosten van Afrika het zeewater veel warmer is door een warme zeestroom die daar voor de kust loopt. De bemanning van Diaz had er na een paar honderd kilometer verder varen, genoeg van en dus keerde men terug. In december 1488 was hij terug in Lissabon.In het museum is alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Op één klein detail na; hier is er eentje zijn broek verloren.

Alsof het allemaal echt is…

Uit de tijd dat de Portugezen hier aan land kwamen komt dan ook de naam Mosselbaai; de mosselen en oesters waren een goede afwisseling op het saaie dieet van de zeemannen. Een minder tot de verbeelding sprekende verklaring is dat Jacob Mossel, gouverneur van de Batavia hier aan land kwam en dat de plaats naar hem vernoemd is. Vanwege die enorme storm tijdens de eerste passage van de kaap noemde Diaz die de Stormkaap. Later heeft Koning Joao II die naam veranderd in Kaap de Goede Hoop, omdat hij toch goede hoop had dat binnenkort India bereikt zou worden, en de Spice Route hiermee rond zou zijn.

Route van Bartolomeus Diaz naar Kaap de Goede Hoop (heenweg rood, terugweg paars)

Het noodlot wil dat Bartolomeus Diaz in 1500 als scheepskapitein meeging tijdens de Indiareis van Pedro Cabral. Tijdens die reis verging zijn schip in opnieuw een zware storm vlakbij Kaap de Goede Hoop. Misschien had hij die kaap zelf maar niet Stormkaap moeten noemen!

Vasco De Gama was de opvolger van Bartolomeus Diaz, en hij zou tien jaar later de Spice Route rond maken.

Een prachtige kaart van de Spice Route.

Genoeg geschiedenis nu. Er zijn nog veel andere zaken te bezichtigen in het museum.

Met dit toestel tracht ik een mooie foto van Hilde te maken…

… en dit is het resultaat. Mooi hé!

… of zie ik niet goed?

Na tien weken kan Hilde eindelijk haar hobby nog eens uitoefenen.

In de tuin van het museum ligt nog een stukje geschiedenis op ons te wachten. De Ou Postkantoorboom of the post office tree. De postkantoorboom.

In mei 1501 liet Pero d’Ataide, kapitein van een van de schepen die Brazilië had ontdekt, een brief achter in een zeemanslaars (of ijzeren kistje, dat is nooit duidelijk geworden) dat aan een grote boom was vastgebonden. De boom stond dicht bij de zoetwaterbron waar door de Portugese zeevaarders vers water werd ingenomen. De brief werd op 7 juli gevonden door Joao da Nova, commandant van de derde Oost India vloot die op weg was naar India. En de commandant zorgde ervoor dat de brief vooralsnog zijn bestemmeling bereikte.  De zeemanslaars was vastgemaakt aan een Milkwood boom. Men beschouwt dit als het eerste ‘postkantoor’ van Zuid-Afrika.

Tot heden ten dage worden alle poststukken die in die brievenbus worden gedeponeerd afgestempeld met het stempel Old Post Office Tree. De eerste dag dat dit stempel werd gebruikt was 20 december 1963. Hilde heeft toevallig enkele gefrankeerde postkaarten bij en post ze in de grote laars. Nu maar afwachten wie de gelukkigen zijn…

Het museum houden we nu voor bekeken en we trekken langs de kustlijn terug het stad binnen.

Deze vuurtoren zal er nog wel niet gestaan hebben ten tijde van Bartolomeus Diaz en Vasco de Gama.

In de stad staan de kerken dicht bezaaid.

En weeral passeren we een Afrikaanse kunstwinkel. In dit gebouw heeft Markus, een blanke Zuidafrikaan zich ontfermd over een tiental plaatselijke handige harry’s. Elk van hen heeft een specifieke taak uit te voeren aan de kunstwerkjes.

Deze giraffen zijn vervaardigd uit ijzerdraad, en handige Harry moet het dier nu tapen met in lijm gedrenkt dagbladpapier.

En deze Harry-ette moet de giraffen achteraf beschilderen…

 

Sinds vanmiddag werd ook een witman op proef aangeworven. Maar zo te zien wordt het geen hoogvlieger…

Intussen is het schafttijd geworden. Smakelijk Marietta.

Hilde koopt een paar spulletjes. Markus is danig content; niet alleen voor de verkoop van die spulletjes, maar vooral voor de nieuwe medewerker die hij kon strikken. Dat verdient een souvenirportretje.

Na de opname vraagt Markus op hij de foto even mag bekijken op mijn I-Phone. Uiteraard Markus… zie maar… en ik toon hem bovenstaande foto! Hilariteit alom!

Nadat we afscheid namen van Markus en zijn lieve Harry’s hebben we nog enkele leuke ontmoetingen. Eentje in de straat en eentje aan de waterkant.

Deze leuke fruitverkoper met diep uitgesneden broek moeten we ontgoochelen. Wij kunnen geen fruit aan hem kopen want we zijn hotelgasten. De man treurt er niet om, maar vraagt doodserieus of hij toch een liedje voor ons mag zingen. Prachtige stem heeft die kerel. Jammer dat ik het niet kan laten horen op de blog. De jongeman heeft toch een centje verdiend.

Deze olijkerd ontmoeten we aan de kust. Van deze kop wil ik toch ook een prentje. Petjes hebben we niet bij, dus moet hij het ook stellen met een centje. Hij is er niet boos om.

Vanmiddag bijna niets verorberd, dus trekken we vanavond tamelijk vroeg naar Restaurant King Fisher aan het water.

King Fisher is top. Dienster Patricia serveert ons een overheerlijke struisvogel steak. Met een glaasje Ken Forester. Meer moet dat weeral niet zijn.

Wanneer we naar onze wagen stappen passeren we Hotel Point Village. Hilde kan haar niet bedwingen en stapt de receptie van het hotel binnen om een folder te vragen. Je weet maar nooit dat we nog eens naar Mossel Bay komen… Slaapwel

Om 7u trek ik het kamergordijn opzij en bemerk dat Nikki’s tuinman reeds onze auto aan het wassen is. Dat is tenminste service hé!

Reeds om 7 uur wordt onze Toyota onder handen genomen.

Er staat nogal veel wind deze morgen, en daarom ontbijten we binnen. Nikki schuift ook vanmorgen aan bij ons aan tafel. We vernemen dat Nikki enkele weken geleden kunstenaar Herman van Nazareth op bezoek had. En gisteren was ex-wielrenner Hendrik Redant hier te gast. Omdat Nikki toch alles weet doen wij navraag waar we een kerk of kapel kunnen vinden die niet potdicht afgesloten is. Heel eenvoudig; op een paar honderd meter ligt een slotklooster met nonnen van over de ganse wereld. De kapel zal wellicht op slot zijn, maar als we aanbellen zal een vriendelijke non ons wel ontvangen en begeleiden naar de kapel. Danke Nikki voor de tip.

Vooraleer afscheid te nemen volgt als naar gewoonte een portretsessie. Binnen de kortste keren komt de ganse crew aangedraafd. Ze stellen voor om op het terras een groepsfoto te nemen.

Leuke afscheidsfoto…

Ik mag er ook even bij.

En nu de baan op. Niet voor lang, want we passeren inderdaad dat slotklooster. De kapel is inderdaad op slot.

De kapel van het klooster is ook op slot.

We gaan op zoek naar de receptie van het klooster. Op onze weg ontmoeten we een man, zichtbaar een priester.

Dit Jezus Christus figuur kan niet anders dan een priester zijn. Wij informeren in het Engels naar de receptie, waarop de man ons direct te woord staat. Spreek maar Nederlands repliceert hij. Jullie zijn de eersten niet die mij als een Jezusfiguur beschrijven. En ik ben inderdaad priester. Daarenboven ben ik van Belgisch Limburg, van Genk. De man had ons gesprek volledig gehoord en begrepen. Hij is hier op een soort internationaal congres van priesters van allover the world. Wim Sabo -zo noemt de priester-  wijst ons de weg naar de deur van Zuster portier.

Deze steen verwijst naar de ingang van het slotklooster.

Pas aangebeld of daar maakt Zuster Irma de deur met een zwier open. Wij willen een kaarsje branden voor Suzanneke, een 17 jarig meisje dat verleden week gestorven is. Waarschijnlijk is de begrafenis voor vandaag gepland. Binnen de kortste keren troont Zuster Irma ons mee naar de kapel.

Zuster Irma troont ons mee naar de dienstingang van de kapel.

Omdat het een slotklooster is mogen we geen plaats nemen in de middenbeuk. Die plaats is voorbehouden aan de slotzusters. In de zijbeuk kunnen we plaats nemen zo lang we believen. Zij gaat in de middenbeuk een kaarsje halen, steekt het aan, zet het in een blauw glaasje en plaatst dit naast het tabernakel. In de middenbeuk zit één non te bidden. Er heerst hier nog de wet van de gedurige aanbidding; gedurende de ganse dag en nacht moet er altijd één of meerdere nonnen in gebed zijn.

Zuster Irma gaat voorzichtig iets in het oor fluisteren van die eenzame Non. En dan komt ze nog eens tot bij ons. Ze vertelt stilletjes dat de intentie voor de rest van de dag aan Suzanneke zal gewijd zijn. Aandoenlijk…

Wanneer wij het slotklooster willen verlaten komt Zuster Irma nog toegesneld om ons afscheid te wensen. Voorzichtig informeer ik of een fotootje mag. Wonder boven wonder; het mag, en graag zelfs!

Een mooi Mariabeeldje aan de uitgang van het klooster.

We zetten nu onze weg van 170 kilometer naar Mossel Bay in. We zijn hiermee voor een drietal uurtjes zoet, en proberen niet te veel stops in te bouwen.

Mooi landschap onderweg…

Er zit wel nog een verplichtte benzinestop ingebouwd. Onze pompist wast met volle overtuiging alle ramen van onze Toyota. Wanneer hij rond is bied ik hem ook mijn bril aan om te kuisen. Neemt hij die toch wel aan zeker en poetst hem op zoals hij nog nooit gepoetst werd. Wat zijn ze toch lief die Afrikanen. Dat verdient dus weeral een petje, en ook eentje voor zijn twee vrienden.

Zo blij met zo weinig…

Ook de vrienden zijn super content.

Tegen 14 uur bereiken we onze nieuwe bestemming Mossel Bay. Vooraleer iets aan te vangen willen we toch onze honger wat stillen.

We rijden een prachtig gebouw voorbij langs de zeekant. Een deel ervan is ingericht als restaurant. We installeren ons en vragen om een pizza Marguerita te delen. Geen probleem. En ook ditmaal hebben we zelfs nog te veel met een halve pizza.

Na de pizza-stop gaan we op verkenning van Mossel Bay. Eén van de weinige steden in de Western Cape waar we nog nooit verbleven. Prachtige kustlijn met overvloedig veel meeuwen.

Maar om eerlijk te zijn: Mosselbaai is niet de allermooiste stad aan de Western Cape. Desalniettemin staat het stadje, dat wel erg mooi aan het water ligt, bekend als het historische hart van de Tuinroute, met veel oude, historische gebouwen.

Naast de historische gebouwen zijn er ook tal van moderne winkelgalerijen.

Een kunstenaars consortium.

Aan één van die gebouwen wordt onze aandacht getrokken door een publiciteit voor allerhande plaatselijke kunstenaars. Ze tonen niet alleen hun werk, maar geven ook workshops en demo’s hoe ze hun kunst maken. Hier willen we wel een kijkje nemen.

Veel gekende kitscherige Afrikaanse kunst…

In één van de vele ateliertjes maken we kennis met Bradley. Een leuke jongen waar de humor afdruipt. Niet alleen de humor maar ook de verf. Zijn witte jas lijkt op een Degloire doek. Hij vertelt honderduit over zijn beleving van kunst. En aan elk van zijn werkjes weet hij een gans verhaal te koppelen.

Als Bradley schildert veegt hij telkens zijn penseel af aan zijn rechtermouw. Deze mouw staat dan ook stijf van de verf.

Niet te doen, die mouw van Bradley’s jas. Een kunstwerk à la Pollock-Degloire op zichzelf. Ik durf het bijna niet vragen, maar doe het uiteindelijk toch; of hij misschien geen stukje uit die mouw wil snijden?

Zonder nadenken grijpt Bradley naar zijn schaar, en snijdt een stukje van ongeveer 10 bij 10 centimeter uit die mouw. Een cadeautje om in te kaderen en te koesteren.

Afscheid aan Bradley. Hij met een stuk uit zijn mouw en ik met een doekje Pollock.

Het is reeds 16 uur, dus hoogtijd om ons te gaan aanmelden naar onze B&B Golf-Inn. Gemakkelijk te vinden. Voor de rest van de middag houden we het rustig. En vanavond gaan we een stukje vis proeven bij Delfino’s, een restaurant aan de kust.

Delfino’s, gelegen aan de zee. Zalig genieten…

Gedurende ons dinner valt de duisternis in en krijgen we om de haverklap nieuwe kleuren voorgeschoteld.

Om 22 uur verlaten we voldaan Delfino’s richting onze B&B.

 

Deze morgen staan alle ontbijttafeltjes gedekt in de zonovergoten tuin. Maar er staat er ook ééntje aan het open raam van het overdekt terras. Wij opteren dan maar voor dat exclusief tafeltje.

Ontbijt tête à tête…

Nadat de koffers gepakt en geladen zijn gaan we afrekenen bij Damian. Ook nog een afscheidsfoto van dienster Jani met haar Hollandse patroon Damian. En we mogen niet vertrekken zonder onze naam of initialen achter te laten op een wijnkurk. Waarvoor moet dat wel dienen?

Onze naam of initialen op een wijnkurk…

Hier komt het antwoord…  Op een grote muur in de living werd de omtrek van Afrika gevormd door kurken.

Er werd gestart op 27 oktober 2016 en toevallig is de omtrek sinds gisteren rond geraakt. En nu wordt er begonnen om de kaart op te vullen. Onze twee kurken vormen dus het onderste puntje van Afrika, namelijk “Kaap de Goede Hoop”.

Na de leuke kurken ervaring starten we onze rit naar Swellendam, 177 kilometer hiervandaan. Onderweg valt niets speciaals te beleven, dus rijden we in één stuk door.

Klokslag 13 uur kunnen we onze Toyota parkeren tegenover de prachtige kerk van Swellendam. Hier zullen we eindelijk eens een paar intentiekaarsjes kunnen branden, maar de vier ingangsdeuren zijn hier ook weeral potdicht. Spijtig.

Iets verder in de Voortrekkerstraat passeren we een leuk restaurantje “Old Goal on Church Square”. Hier proeven we een lekkere huisbereide quiche. Lekker!

Weeral de muren boordevol spreuken en leuke Afrikaanse gezegden.

Het is nog wat vroeg om ons in de B&B aan te melden. We hebben dus nog ruim de tijd om even in het Drostdy museum langs te gaan. Zeer goed museum over het ontstaan van Swellendam en zijn Nederlandse historie, voorts een duidelijke uitleg over de slavernij en de huidige samenstelling van de bevolking.

Veel van het tentoongestelde verkeert nog in heel goede staat en is goed geconserveerd, zeer de moeite waard voor wie interesse heeft in de rol van de kolonisten en hun niet al te “fraaie” rol in de geschiedenis.

Na het museum trekken we naar onze B&B  “Old Mill” , bij gastvrouw Nikki. Zij is een Belgische en we kennen haar al bijna tien jaar.

Old Mill in Swellendam.

Belgische Nikki kennen we bijna tien jaar.

En Nikki kent ons ook bijna tien jaar. Zoals alle vorige jaren krijgen we terug onze zelfde kamer. Want we zijn van Waregem, dus moeten wij de badkamer hebben met het paardekopje.

Onze kamer van altijd…

… met een paardekopje op onze badkamer.

Een leuk spreukje in Nikki’s tuin;                                                                            “Slakken blijf op rechts —>                                                                                                  <—-Wormen die kant op”

Nikki runt in haar Old Mill ook een restaurant. We moeten ons vanavond dus niet verplaatsen voor het dinner. We mogen ons installeren in een gezellig hoekje. Pas neergezeten of Nikki komt vragen of ze bij ons mag aanschuiven. Natuurlijk mag ze dat. Onze heerlijke portie mosselen wordt overspoeld met zowel Afrikaanse als Belgische nieuwsjes. Maar ook met een glaasje Chardonnay “Bon Courage”. Na al de verhalen die we vanavond hoorden is het niet moeilijk om met bon courage te gaan rusten. Tot morgen.

Lekkere mosselen à la Nikki…

… overgoten met een glaasje “Bon Courage”.

 

 

Zalig ontwaken met zicht op een bloemenpark.

Lunchen doen we op het buitenterras. We hebben een gesprek met Damian, de eigenaar van Stellendal. Spijtig genoeg is zijn vrouwtje Kine sinds gisteren ziek. Meer dan de helft van de gasten hier zijn fervente golfers. Achteraf gaan we op verkenning in de tuin; het ziet er allemaal heel verzorgd uit.

Het ziet er allemaal heel keurig uit. Tegen 11 u trekken we de baan op voor een bezoekje aan Stellenbosch, een twintigtal kilometer hiervandaan. Stellenbosch is de op één na oudste stad van Zuid-Afrika en wellicht de aantrekkelijkste.

Het is rond Stellenbosch dat de oudste en mooiste wijngaarden van Zuid-Afrika zich uitstrekken.

 Stellenbosch is eigenlijk één groot openluchtmuseum, maar wekt absoluut geen museumachtige indruk, omdat het er zeer levendig is. Stellenbosch is ook zeer gekend voor z’n universiteit. Het was de eerste openbare instelling in Zuid-Afrika waar de voertaal het Afrikaans was en nu nog steeds is. We lopen door de Dorpstraat, een combinatie van het ouderwetse, de omringende natuur en het levendige van een studentenstad. We lenteren wat op ons gemak door de oude straten en geven onze ogen de kost. Bijna overal zien we   prachtige gebouwen en enorm oude eikenbomen. Stellenbosch wordt dan ook wel vaker de eikenstad genoemd. De straat is echt een aanrader. Ze is bezet met oude gebouwen, varierend van Kaap-hollands, Gregoriaans tot Victoriaans en vrijwel allemaal nog in zeer goede staat. Een groot aantal van deze monumentale panden wordt nu gebruikt als winkel, restaurant, hotel of atelier.

Eéntje daarvan is hotel “De Oude Werf”. In dit hotel sliepen Hilde en ik in Augustus 1999 toe we de eerste keer op reis waren in Zuid-Afrika met “Anders dan Anders”. We kunnen het niet laten van even ons neus binnen te steken in de receptiehall. Nog juist hetzelfde. De huisbewaarder passeert toevallig (?) en ik vertel hem dat we in ’99 hier sliepen. Onze kamer gaf uit op de hall, en we hadden een bed met een baldakijn. Met deze uitleg gaat de man prompt de sleutel halen van die kamer. Hij vertelt ons dat het interieur toevallig verleden jaar vernieuwd is, en hij is zo fier als een gieter om de vernieuwde kamer aan ons voor te stellen.

Als je ’t mij vraagt; ik had toch liever het bed met baldakijn. Als klanten van 18 jaar geleden wil hij ons vanavond in die kamer inchecken met 50% korting. Maar uiteraard gaat dat niet, want we liggen vast in Somerset-West.In de vele shops staan we soms wel een beetje verbaasd van de moderne presentatie. Dit kon evengoed een modewinkel in Londen, Parijs, Brussel of Waregem zijn.

In een van de galerijen kan Hilde haar niet vlug genoeg bukken voor een opspringend luipaard.

Twee dierenkoppen van oud ijzer en blik, en Hilde van vlees en bloed.

Er komt geen einde aan… hier bij de olifanten…

Aan het ou kollege (oude college) zitten twee gepensioneerde leraars te wippen op een wipplank.

In de Gavin Collins Gallery staan we wel even stil bij deze koewachters…

Linda, de gerante van de Gallery heeft ons in de mot. Ze komt ons één en ander uitleggen over de artiest van het werk. In de nabijgelegen ruimte hangt er nog een doek van dezelfde artiest.

Ik zie deze drie paardjes al ergens hangen in een groot Waregems gebouw…

Ons bezoek aan Stellenbosch loopt hierbij stilaan ten einde. We kunnen onze parkeerwachter nog gelukkig maken met een klein centje en een petje, en we slaan de terugweg in naar Somerset-West. De rest van de namiddag genieten in Stellendal.

Voor ons avondmaal opteren we ook voor de eenvoudigste oplossing;  Restaurant Henri’s ligt hier juist aan de overkant van de straat. Waarom dus moeilijk maken als het gemakkelijk ook kan? We krijgen zeer lekkere en malse schapeboutjes geserveerd. Aan de keukenchef is het goed zichtbaar dat hier altijd lekkere gerechtjes worden geserveerd.

De chef-kok van Henri’s.

 

We verblijven slechts één nacht in “De Oude Opstal”. Hierdoor heb je altijd minder contact met de uitbaters. Maar Mardi daarentegen, onze gastvrouw van de opstal is zeer spraakzaam en joviaal. Ze loopt gedurig op en af om ons van alles en nog wat voor te schotelen, en ze blijft maar babbelen. We leren dat Mardi de samenvoeging is van de naam van haar moeder en haar vader MARly en DIeter. Dit schijnt in Zuid-Afrika zeer veel voor te komen. Weeral iets bijgeleerd

Vriendelijke Mardi blijft maar doorbabbelen…

De jonge Hilde bij  de Oude Opstal.

We hebben gepland om vannamiddag Herman naar Simon’s Town te brengen bij Jacqueline. Die zal hem dan morgenvroeg naar de airport in Cape-Town brengen. Het zal echter niet eenvoudig zijn, want vandaag vindt het grootste fiets-event plaats in een omgeving van 70 kilometer rond Cape-Town. De “Cape Argus”. Wereldbekend fietsgebeuren met dit jaar 35.000 deelnemers. Dit wil zeggen dat een groot gedeelte van de wegen zullen afgezet zijn tot 16 uur in de namiddag. We zien wel hoe we eruit komen. We willen nog een halte maken in de Ballinderry. Enerzijds om een kopie te maken van Herman’s elektronisch ticket, en anderzijds om (voor dit jaar) definitief afscheid te nemen van Luc en Hilde. En misschien treffen we de Harinck’s daar ook nog. Zij vertrekken morgen ook terug naar België, maar niet met dezelfde vlucht van Herman.

Het is zondag vandaag, maar voor de crew van Ballinderry zijn al de dagen dezelfde. Ze zijn reeds druk in de weer met al hun taken. Voor die mateloze inzet verdienen zij in de orde van Panasonic geslagen te worden. Dik verdiend dames. Proficiat!

(Foto Cape Argus)      Intussen echter komt Luc met vreselijk nieuws aandraven. In de vroegte van deze morgen verwoestte een vernietigende brand eenderde van de township Imizamo Yethu in Hout Bay, een tiental kilometer van Cape-Town. Resultaat op dit moment: 9 doden en meer dan 15.000 mensen dakloos – en juist deze mensen hadden al zo weinig. Een enorme tragedie.

(Foto Cape Argus)

(Foto Cape Argus)

En alsof dit nog niet genoeg was, loopt nu ook het nieuws binnen dat men die grote wielerwedstrijd na anderhalf uur ook heeft moeten stil leggen wegens windsnelheden van meer dan honderd kilometer per uur. Sommige renners werden werkelijk van de fiets geblazen.

Foto van TV toestel genomen.

(Foto uit dagblad) De renners werden letterlijk weggeblazen.

Zeer eigenaardig. Wij zitten op plusminus 150 kilometer van Cape-Town, en hier is er geen zuchtje wind. We nemen nogmaals afscheid van Luc en Hilde en van de Harinck’s. Onderweg ondervinden we niets van de voorspelde opstoppingen, en tegen 11u30 rijden we reeds Paarl binnen. Omdat we te vroeg zijn op ons schema en omdat we sentimentele bindingen hebben met “La grande Roche”, maken we een klein omwegje.

La Grande Roche… uniek restaurant met een unieke ligging.

De chique van vroeger maar nu nog steeds “the place to be”.

Het is nog te vroeg om te lunchen, maar we laten toch een flesje vonkelwijn “Plaisir de merle” aanrukken.

Een flesje “Plaisir de Merle” op de gezondheid van onze vrienden Xavier en Lianr Verhaeghe. Want zij hebben hier nog meer sentimentele bindingen dan wij.

? ? ?

Het zicht vanop het terras is uniek. En met een glaasje Plaisir de Merle in de hand wordt het nog mooier.

Tijd nu om door te rijden naar Somerset-West. Bij het uitrijden van Paarl passeren we een TREK fietsenwinkel. Voor vriend Noël Demeulenaere willen we hier wel een korte sessie houden met een TREK petje op ons hoofd. Trouwens, het is van Noël dat we al die petjes gekregen hebben.

Een winkel vol met TREK fietsen. Jammer dat de winkel op zondag gesloten is.

Als dat geen publiciteitsfoto is voor TREK… Twee gespierde kranige en slanke zeventigers met een TREKpet op hun hoofd. Die foto komt zeker in de boekskes.

We passeren het piepkleine dorpje Klapmuts. Hier ligt het domein Glen Carlou. Naast een wijndomein hebben ze ook een restaurant en een kunstgalerij. Proberen dus. Wat een mooie en moderne Estate. We genieten hier van een heerlijke lunch op het binnenterras met een prachtig uitzicht op Paarl.

Hilde en Herman kiezen voor Kingklip en ik voor een steak tartaar. Achteraf een koffie en bezoek aan de galerij. Naast gekende zaken zijn hier ook wel enkele speciallekes te bezichtigen.

Heel wat gewone kunstwerkjes…

Maar ook enkele speciallekes…

Licht en schaduw.

Enkele werkjes op textiel.

Naald- en stikwerk.

Nog een detail.

Al bij al was “Glen Carlou” die kleine omweg meer dan waard om deze ontspannende en inspirerende plek te bereiken. We zijn hier niet zo ver meer van Somerset-West en we besluiten eerst onze aanmelding te maken in onze B&B voor de volgende dagen ” Stellendal”.

“Stellendal” ziet er best aangenaam uit.  De uitbaters zijn een jong stel Nederlanders. We sjouwen de koffers naar ons kamer “Zulu”. Van hieruit nemen we contact met Jacqueline. Afspraak om 17 u in Muizenberg, enkele kilometer hiervandaan.

Onze “Zulu” kamer heeft achteraan een klein terrasje. met een rechtstreeks padje naar het zwembad.

Eenmaal aangekomen in Muizenberg bellen we nogmaals om de naam “Vegan”  door te geven, het terras waar we nu zitten. Een kwartiertje later maakt Jacqueline haar opwachting.  We komen hier weeral aan het einde van een veel te kort maar leuk verhaal. Misschien tot volgend jaar Jacqueline… tot binnenkort in België Herman… en weg zijn ze.

Voor onze laatste drie weken zijn we nu alleen met z’n tweetjes in Afrika. Na meer dan zes weken bijna constant bezoek zal het wel een beetje wennen worden. We zien het niet zitten om vanavond uit te gaan eten. We kopen in de selfservice van een benzinestation twee belegde broodjes, en die verorberen we in de eetruimte van onze B&B Stellendal. ’t Is ’n keer iets anders. Rustig avondje met boekje, BVN en laptop. Relax en dodo.